1 მშვენიერებას უნდა დარჩეს მემკვიდრეობა, რომ სილამაზემ იფერადოს ვარდის კონებად, დამჭკნარ სიტურფეს მაინც ჰკლავს ჟამის ღრეობა, მემკვიდრე არის მოსი ხსოვნა და მოგონება. გრძნობებს რომ ფანტავ, რაღა გრჩება, ნეტავ, მარაგად, შენ, საკუთარი არსებობის მტერო წყეულო! ხრიოკ უდაბნოდ რად აქციე რთველის ბარაქა შენ, საკუთარი არსებობის მტერო წყეულო მთელი მსოფლიოს სამკაული შენა ხარ ახლა, მხოლოდ შენ ძალგიძს გაზაფხულთან გაბაასება, რად არ გაშინებს, თუ ნაყოფი კვირტშივე გახმა, მშვენიერებას რატომ ფლანგავ, ძუნწო არსებავ?! წუთისოფელი შეიბრალე, შენს მზეს რომ ფიცავს,
2 როცა ორმოცჯერ დაიზამთრებს შუბლი მწყაზარი, მაშინ ღაწვებით დროის ხნულით ნაოჭდებიან, ეგ სამოსელიც შეიქმნება ძონძი საზარი და სილამაზის ნაფლეთები გამოჩნდებიან. მაშინ გკითხავენ, რა უყავი სიტურფის სხივებს, საით დამარხე წარსულ დღეთა საგანძურები, შენ უპასუხებ: „სილამაზეს სამარედ მივეც ეს ჩაცვინულნი თვალნი ჩემნი დატანჯულები“. შენი პასუხი შენს დაცინვად მოგეჩვენება, არა სჯობია, მაშინ გქონდეს ყველგან სათქმელად: „აი, ეს არის ჩემი შვილი, ჩემი მშვენება, ჩემი სიბერის პატიება და გამართლება“ მემკვიდრე შეჰქმენ, რომ დაგიცხროს ეს იარები და სიბერეში სიჭაბუკეს ეზიარები!
3 სარკეში იგრძნობ – დროა უკვე გახდე მშობელი; განმეორება საჭიროა ბუნების განძთა. მოტყუებული რომ არ დაგრჩეს წუთისოფელი და ვინმე ასულს არ მოაკლო დედობის განცდა. ყველა ქალისთვის სანატრელი მამაკაცი ხარ, ყველა ქალწული შემოგწირავს თავის მშვენებას, მაგრამ საკუთარ სილამაზეს გაუტაცნიხარ და არ გაფიქრებს შენი მოდგმის გადაშენება. დედაშენისთვის წარსულ დღეთა სარკე შენა ხარ, მას ნეტარ აპრილს გაუცოცხლებს სიყრმე შვილისა, როცა შენს შუბლსაც ნაოჭებით ჟამი შელახავს, მაშინ გაგიღებს შვილი სარკმელს სიყმაწვილისას. უშვილ-უძირო თუ დარჩები მიუსაფარად, მაგ შენს სახესაც შენთან ერთად მიწა დაფარავს.
4 ჩემო მფლანგველო. რა მძარცველი გული გქონია, რად გადაწყვიტე სილამაზის გაჩანაგება?! მშვენიერება საკუთრება რატომ გგონია? მშვენიერება მხოლოდ სესხად მოგცა განგებამ. ლამაზო ძუნწო, საგანძური რატომ გაფანტე, რაც მომავლისთვის საანდერძოდ გიძღვნა ბუნებამ! ჩემო მევახშევ, სხვის ქონებას რატომ აბანდებ, როცა სარგებელს არ იძლევა განძის ბრუნება! თავადვე გწამლავს უსარგებლო ვაჭრობის შხამი, საკუთარ თავის გასაძარცვად მართავ ბაზრობას, მაგრამ დადგება საბოლოო განკითხვის ჟამი და, ნეტავ, რითი გაამართლებ მაგ უაზრობას. უმოდგმოდ ქრება სილამაზე, ვით მოჩვენება, მომავლის შემქნელს ჭირისუფლად რჩება მშვენება.
5 ერთიმეორეს რომ მისდევენ დინჯი წუთები, მშვენიერებას აყვავებენ გაშლილ ვარდებად, მაგრამ მშვენება, დროის ხელით ნასათუთები, დროის ხელითვე იღუპება და სამარდება, უსასრულობის გზაზე მიჰქრის დრო უშფოთველი. ზაფხულის დღეებს ზამთრისაკენ მიერეკება, ყინვის საფარით იფარება მკვდარი ფოთლები, ოდესღაც მწვანე ბუჩქნარები იქცნენ ეკლებად, მაგრამ ზამთარშიც არ მოკვდება ჭრელიზაფხული, და ყვავილებიც იცოცხლებენ გამხმარ კონებად, თუ შუშის კედლებს სურნელი აქვთ შემონახული როგორც ზაფხულის გახსენება და მოგონება. იღუპებიან ზამთრის სუსხით ვარდის ფურცლები, ვარდის სული კი რჩება მარად გარდაუცვლელი.
6 სანამ შენს ზაფხულს ზამთრის ცივი ხელი გაგუდავს, მაგ სილამაზით დაამშვენე თასის აბედო, სიტურფის განძი მიაბარე სანდო საბუდარს, მშვენიერებამ თავის მოკვლა რომ ვერ გაბედოს, ვინ გაგამტყუნებს, სილამაზე რომ არ დანაცრო, ხარკის გაღებას მშვენებისთვის ვინ არ ეცდება, შენივ თავისთვის გააჩინე შენი სანაცვლო, ათჯერ გამრავლდი, სიხარულიც გაათკეცდება. ათი სიცოცხლე გაგიჩნდება ამოსარჩევად, ბედით იქნები ათჯერ უფრო გატაცებული, მაშინ სიკვდილის წასართმევი არრა დაგრჩება, თუკი სიცოცხლე შვილს ექნება გადაცემული. სიკვდილი აღარ მოგადგება თავის სანთლებით, მემკვიდრეებად არ დაგრჩება მიწის მატლები.
ხედავ მეწამურ განთიადის გასხივოსნებას? ცამ მოახურა ანთებული რიდე ბუნებას, მზის ჩირაღდანი გულს იტაცებს, როგორც ოცნება, მიწაც შეჰყურებს უზენაეს დიდებულებას. როდესაც მნათობს, ცის უმაღლეს წვერზე აყვანილს შუაზღვისპირას შეეტყობა დავაჟკაცება, მოკვდავთა მზერა მაინც ილტვის თაყვანით, მისი რონინი, ღვთაებრივი, გვყოფნის განცდებად. მაგრამ როდესაც კაბადონი დაიბინდება და მზე ბებერი ნაპრალებში კვდება წვალებით, მაშინ არავის აგონდება მისი დიდება და მზერას უკვე იტაცებენ სხვა მწვერვალები. მალე ჩაქრება იმ მზესავით შენი მნათობიც, რადგან უშვილოდ რჩები შენი უნიათობიოთ.
8 მუსიკის ხმების გაგონება რატომ განაღვლებს, როცა თავად ხარ შენ მუსიკის გამომსახველი! რატომ გაღონებს სიხარული, რაც სულს ანახლებს, და ასე რატომ გახალისებს მწარე ნაღველი?! როცა ერთმანეთს შეწყობილი ჟღერენ ჰანგები, ტკბილხმოვანებით გული რად გაქვს ნაიარევი? ალბათ ჰანგებში საყვედური გესმის განგების, ქვეყანაზე რომ ასე კენტად დაიარები. გესმის?! ნამდვილი ტრფიალია სიმების ხმაში! ყური დაუგდე შეთანხმებულ ჟღერას სამხმიანს, თითქოს დედ – მამას აჰყოლია პატარა ვაჟი და შენს სასმენად ერთ სიმღერას შემოსძახიან. „ვისაც არა სურს თავის ბედის სხვასთან გაყოფა, ამ ქვეყანაზე მისი ყოფნა არის არყოფნა“
9 გინდა, რომ ქვრივი ააშორო ცრემლსა და ნაღველს. ცხოვრობ ეულად, სიმარტოვის სიმძიმე გაწევს, მაგრამ თუ მოდგმა არ დასტოვე და ისევ წარველ, ერთ ქალს კი არა, მთელ ქვეყანას ჩააცმევ ძაძებს. დაქვრივებული დედამიწა ვერ გადარჩება, თუკი არავის უანდეძე შენი მშვენება, ქალის ქვრივობას სანუგეშოდ შვილი დარჩება, პირმშოს ზოგს წარმოშობაზოგს მოსასახამი ზოგი ტრაზოგი შეხედავს და ქმრის სახე მოეჩვენება. არ იაკრგება ქვეყნად ფული, ტრიალებს მხოლოდ, რაც შენ დახარჯე, იგი სხვისი გახდა ქონება, სილამაზეს კი, უნაყოფოს, ეღება ბოლო, ნერგი თუ არ აქვს, აღარ რჩება არც მოგონება. ის ვერასოდეს ვერი იქნება სხვისთვის იმედად, ვინც დასაღუპად თავის თავიც კი გაიმეტა.
10 სჯობს აღიარო, რომ არ გიყვარს ქვეყნად არავინ, თუ დასაღუპად საკუთარი თავიც გასწირე, ბევრმა გაჩუქა სიყვარული დაუფარავი, მაგრამ შენ თვითონ ტრფობა არავის გაუნაწილე. დაგუფლებია ბოროტების გრძნობა საზარი, თითქოს გახარებს საკუთარი სულის გოდება, გინდა დალეწო სილამაზის წმინდა ტაძარი, შენი მარჯვენით განახლებას რომ ელოდება. მაგრამ გონს მოდი, სიყვარული სამტრო რად არი? სიძულვილი თუ არ განდევნე, ცოდვას დაიდებ, დე, სულიც გქონდს მაგ ლამაზი სახის სადარი და, სხვა თუ არა, შენი თავი მაინც დაინდე. ასე თუ წახველ, ჩვენს მომავალს რაღა დარჩება? შვილი დასტოვე სილამაზის გადასარჩენად
Мы используем cookie-файлы, чтобы улучшить сервисы для вас. Если ваш возраст менее 13 лет, настроить cookie-файлы должен ваш законный представитель. Больше информации
Комментарии 73
СТИХИ О ЛЮБВИ
Шекспир Уильям - сонеты
Шекспир. Сонет 1
Мы урожая ждем от лучших лоз,
Чтоб красота жила, не увядая.
Пусть вянут лепестки созревших роз,
Хранит их память роза молодая.
А ты, в свою влюбленный красоту,
Все лучшие ей отдавая соки,
Обилье превращаешь в нищету, -
Свой злейший враг, бездушный и жестокий.
Ты - украшенье нынешнего дня,
Недолговременной весны глашатай, -
Грядущее в зачатке хороня,
Соединяешь скаредность с растратой.
Жалея мир, земле не предавай
Грядущих лет прекрасный урожай!
СТИХИ О ЛЮБВИ
Шекспир Уильям - сонеты
Шекспир. Сонет 2
Глубокими следами сорок зим,
Кто будет помнить царственный наряд,
Гнушаясь жалким рубищем твоим?
И на вопрос: "Где прячутся сейчас
Остатки красоты веселых лет?" -
Что скажешь ты? На дне угасших глаз?
Но злой насмешкой будет твой ответ.
Достойней прозвучали бы слова:
"Вы посмотрите на моих детей.
Моя былая свежесть в них жива,
В них оправданье старости моей".
Пускай с годами стынущая кровь
В наследнике твоем пылает вновь!
СТИХИ О ЛЮБВИ
Шекспир Уильям - сонеты
Шекспир. Сонет 3
Прекрасный облик в зеркале ты видишь,
И, если повторить не поспешишь
Свои черты, природу ты обидишь,
Благословенья женщину лишишь.
Какая смертная не будет рада
Отдать тебе нетронутую новь?
Или бессмертия тебе не надо, -
Так велика к себе твоя любовь?
Для материнских глаз ты - отраженье
Давно промчавшихся апрельских дней.
И ты найдешь под старость утешенье
В таких же окнах юности твоей.
Но, ограничив жизнь своей судьбою,
Ты сам умрешь, и образ твой - с тобою.
Шекспир Уильям - сонеты
Шекспир. Сонет 4
Растратчик милый, расточаешь ты
Свое наследство в буйстве сумасбродном.
Природа нам не дарит красоты,
Но в долг дает - свободная свободным.
Прелестный скряга, ты присвоить рад
То, что дано тебе для передачи.
Несчитанный ты укрываешь клад,
Не становясь от этого богаче.
Ты заключаешь сделки сам с собой,
Себя лишая прибылей богатых.
И в грозный час, назначенный судьбой,
Какой отчет отдашь в своих растратах?
С тобою образ будущих времен,
Невоплощенный, будет погребен.
Шекспир Уильям - сонеты
Шекспир. Сонет 5
Украдкой время с тонким мастерством
Волшебный праздник создает для глаз.
И то же время в беге круговом
Уносит все, что радовало нас.
Часов и дней безудержный поток
Уводит лето в сумрак зимних дней,
Где нет листвы, застыл в деревьях сок,
Земля мертва и белый плащ на ней.
И только аромат цветущих роз -
Летучий пленник, запертый в стекле, -
Напоминает в стужу и мороз
О том, что лето было на земле.
Свой прежний блеск утратили цветы,
Но сохранили душу красоты.
Шекспир Уильям - сонеты
Шекспир. Сонет 6
Смотри же, чтобы жесткая рука
Седой зимы в саду не побывала,
Пока не соберешь цветов, пока
Весну не перельешь в хрусталь фиала.
Как человек, что драгоценный вклад
С лихвой обильной получил обратно,
Себя себе вернуть ты будешь рад
С законной прибылью десятикратной.
Ты будешь жить на свете десять раз,
Десятикратно в детях повторенный,
И вправе будешь в свой последний час
Торжествовать над смертью покоренной.
Ты слишком щедро одарен судьбой,
Чтоб совершенство умерло с тобой.
СТИХИ О ЛЮБВИ
Шекспир. Сонет 7
Шекспир Уильям
Пылающую голову рассвет
Приподымает с ложа своего,
И все земное шлет ему привет,
Лучистое встречая божество.
Когда в расцвете сил, в полдневный час,
Светило смотрит с высоты крутой, -
С каким восторгом миллионы глаз
Следят за колесницей золотой!
Когда же солнце завершает круг
И катится устало на закат,
Глаза его поклонников и слуг
Уже в другую сторону глядят.
Оставь же сына, юность хороня.
Он встретит солнце завтрашнего дня!
СТИХИ О ЛЮБВИ
Шекспир. Сонет 8
Шекспир Уильям
Ты - музыка, но звукам музыкальным
Ты внемлешь с непонятною тоской.
Зачем же любишь то, что так печально,
Встречаешь муку радостью такой?
Где тайная причина этой муки?
Не потому ли грустью ты объят,
Что стройно согласованные звуки
Упреком одиночеству звучат?
Прислушайся, как дружественно струны
Вступают в строй и голос подают, -
Как будто мать, отец и отрок юный
В счастливом единении поют.
Нам говорит согласье струн в концерте,
Что одинокий путь подобен смерти.
СТИХИ О ЛЮБВИ
Шекспир. Сонет 9
Шекспир Уильям
Должно быть, опасаясь вдовьих слез,
Ты не связал себя ни с кем любовью.
Но если б грозный рок тебя унес,
Весь мир надел бы покрывало вдовье.
В своем ребенке скорбная вдова
Любимых черт находит отраженье.
А ты не оставляешь существа,
В котором свет нашел бы утешенье.
Богатство, что растрачивает мот,
Меняя место, в мире остается.
А красота бесследно промелькнет,
И молодость, исчезнув, не вернется.
Кто предает себя же самого -
Не любит в этом мире никого!
СТИХИ О ЛЮБВИ
Шекспир. Сонет 10
Шекспир Уильям
По совести скажи: кого ты любишь?
Ты знаешь, любят многие тебя.
Но так беспечно молодость ты губишь,
Что ясно всем - живешь ты, не любя.
Свои лютый враг, не зная сожаленья,
Ты разрушаешь тайно день за днем
Великолепный, ждущий обновленья,
К тебе в наследство перешедший дом.
Переменись - и я прощу обиду,
В душе любовь, а не вражду пригрей.
Будь так же нежен, как прекрасен с виду,
И стань к себе щедрее и добрей.
Пусть красота живет не только ныне,
Но повторит себя в любимом сыне.
მშვენიერებას უნდა დარჩეს მემკვიდრეობა,
რომ სილამაზემ იფერადოს ვარდის კონებად,
დამჭკნარ სიტურფეს მაინც ჰკლავს ჟამის ღრეობა,
მემკვიდრე არის მოსი ხსოვნა და მოგონება.
გრძნობებს რომ ფანტავ, რაღა გრჩება, ნეტავ, მარაგად,
შენ, საკუთარი არსებობის მტერო წყეულო!
ხრიოკ უდაბნოდ რად აქციე რთველის ბარაქა
შენ, საკუთარი არსებობის მტერო წყეულო
მთელი მსოფლიოს სამკაული შენა ხარ ახლა,
მხოლოდ შენ ძალგიძს გაზაფხულთან გაბაასება,
რად არ გაშინებს, თუ ნაყოფი კვირტშივე გახმა,
მშვენიერებას რატომ ფლანგავ, ძუნწო არსებავ?!
წუთისოფელი შეიბრალე, შენს მზეს რომ ფიცავს,
მაგ სილამაზეს ნუ დაუთმობ სამარის მიწას
2
როცა ორმოცჯერ დაიზამთრებს შუბლი მწყაზარი,
მაშინ ღაწვებით დროის ხნულით ნაოჭდებიან,
ეგ სამოსელიც შეიქმნება ძონძი საზარი
და სილამაზის ნაფლეთები გამოჩნდებიან.
მაშინ გკითხავენ, რა უყავი სიტურფის სხივებს,
საით დამარხე წარსულ დღეთა საგანძურები,
შენ უპასუხებ: „სილამაზეს სამარედ მივეც
ეს ჩაცვინულნი თვალნი ჩემნი დატანჯულები“.
შენი პასუხი შენს დაცინვად მოგეჩვენება,
არა სჯობია, მაშინ გქონდეს ყველგან სათქმელად:
„აი, ეს არის ჩემი შვილი, ჩემი მშვენება,
ჩემი სიბერის პატიება და გამართლება“
მემკვიდრე შეჰქმენ, რომ დაგიცხროს ეს იარები
და სიბერეში სიჭაბუკეს ეზიარები!
3
სარკეში იგრძნობ – დროა უკვე გახდე მშობელი;
განმეორება საჭიროა ბუნების განძთა.
მოტყუებული რომ არ დაგრჩეს წუთისოფელი
და ვინმე ასულს არ მოაკლო დედობის განცდა.
ყველა ქალისთვის სანატრელი მამაკაცი ხარ,
ყველა ქალწული შემოგწირავს თავის მშვენებას,
მაგრამ საკუთარ სილამაზეს გაუტაცნიხარ
და არ გაფიქრებს შენი მოდგმის გადაშენება.
დედაშენისთვის წარსულ დღეთა სარკე შენა ხარ,
მას ნეტარ აპრილს გაუცოცხლებს სიყრმე შვილისა,
როცა შენს შუბლსაც ნაოჭებით ჟამი შელახავს,
მაშინ გაგიღებს შვილი სარკმელს სიყმაწვილისას.
უშვილ-უძირო თუ დარჩები მიუსაფარად,
მაგ შენს სახესაც შენთან ერთად მიწა დაფარავს.
4
ჩემო მფლანგველო. რა მძარცველი გული გქონია,
რად გადაწყვიტე სილამაზის გაჩანაგება?!
მშვენიერება საკუთრება რატომ გგონია?
მშვენიერება მხოლოდ სესხად მოგცა განგებამ.
ლამაზო ძუნწო, საგანძური რატომ გაფანტე,
რაც მომავლისთვის საანდერძოდ გიძღვნა ბუნებამ!
ჩემო მევახშევ, სხვის ქონებას რატომ აბანდებ,
როცა სარგებელს არ იძლევა განძის ბრუნება!
თავადვე გწამლავს უსარგებლო ვაჭრობის შხამი,
საკუთარ თავის გასაძარცვად მართავ ბაზრობას,
მაგრამ დადგება საბოლოო განკითხვის ჟამი
და, ნეტავ, რითი გაამართლებ მაგ უაზრობას.
უმოდგმოდ ქრება სილამაზე, ვით მოჩვენება,
მომავლის შემქნელს ჭირისუფლად რჩება მშვენება.
5
ერთიმეორეს რომ მისდევენ დინჯი წუთები,
მშვენიერებას აყვავებენ გაშლილ ვარდებად,
მაგრამ მშვენება, დროის ხელით ნასათუთები,
დროის ხელითვე იღუპება და სამარდება,
უსასრულობის გზაზე მიჰქრის დრო უშფოთველი.
ზაფხულის დღეებს ზამთრისაკენ მიერეკება,
ყინვის საფარით იფარება მკვდარი ფოთლები,
ოდესღაც მწვანე ბუჩქნარები იქცნენ ეკლებად,
მაგრამ ზამთარშიც არ მოკვდება ჭრელიზაფხული,
და ყვავილებიც იცოცხლებენ გამხმარ კონებად,
თუ შუშის კედლებს სურნელი აქვთ შემონახული
როგორც ზაფხულის გახსენება და მოგონება.
იღუპებიან ზამთრის სუსხით ვარდის ფურცლები,
ვარდის სული კი რჩება მარად გარდაუცვლელი.
6
სანამ შენს ზაფხულს ზამთრის ცივი ხელი გაგუდავს,
მაგ სილამაზით დაამშვენე თასის აბედო,
სიტურფის განძი მიაბარე სანდო საბუდარს,
მშვენიერებამ თავის მოკვლა რომ ვერ გაბედოს,
ვინ გაგამტყუნებს, სილამაზე რომ არ დანაცრო,
ხარკის გაღებას მშვენებისთვის ვინ არ ეცდება,
შენივ თავისთვის გააჩინე შენი სანაცვლო,
ათჯერ გამრავლდი, სიხარულიც გაათკეცდება.
ათი სიცოცხლე გაგიჩნდება ამოსარჩევად,
ბედით იქნები ათჯერ უფრო გატაცებული,
მაშინ სიკვდილის წასართმევი არრა დაგრჩება,
თუკი სიცოცხლე შვილს ექნება გადაცემული.
სიკვდილი აღარ მოგადგება თავის სანთლებით,
მემკვიდრეებად არ დაგრჩება მიწის მატლები.
7
ხედავ მეწამურ განთიადის გასხივოსნებას?
ცამ მოახურა ანთებული რიდე ბუნებას,
მზის ჩირაღდანი გულს იტაცებს, როგორც ოცნება,
მიწაც შეჰყურებს უზენაეს დიდებულებას.
როდესაც მნათობს, ცის უმაღლეს წვერზე აყვანილს
შუაზღვისპირას შეეტყობა დავაჟკაცება,
მოკვდავთა მზერა მაინც ილტვის თაყვანით,
მისი რონინი, ღვთაებრივი, გვყოფნის განცდებად.
მაგრამ როდესაც კაბადონი დაიბინდება
და მზე ბებერი ნაპრალებში კვდება წვალებით,
მაშინ არავის აგონდება მისი დიდება
და მზერას უკვე იტაცებენ სხვა მწვერვალები.
მალე ჩაქრება იმ მზესავით შენი მნათობიც,
რადგან უშვილოდ რჩები შენი უნიათობიოთ.
8
მუსიკის ხმების გაგონება რატომ განაღვლებს,
როცა თავად ხარ შენ მუსიკის გამომსახველი!
რატომ გაღონებს სიხარული, რაც სულს ანახლებს,
და ასე რატომ გახალისებს მწარე ნაღველი?!
როცა ერთმანეთს შეწყობილი ჟღერენ ჰანგები,
ტკბილხმოვანებით გული რად გაქვს ნაიარევი?
ალბათ ჰანგებში საყვედური გესმის განგების,
ქვეყანაზე რომ ასე კენტად დაიარები.
გესმის?! ნამდვილი ტრფიალია სიმების ხმაში!
ყური დაუგდე შეთანხმებულ ჟღერას სამხმიანს,
თითქოს დედ – მამას აჰყოლია პატარა ვაჟი
და შენს სასმენად ერთ სიმღერას შემოსძახიან.
„ვისაც არა სურს თავის ბედის სხვასთან გაყოფა,
ამ ქვეყანაზე მისი ყოფნა არის არყოფნა“
9
გინდა, რომ ქვრივი ააშორო ცრემლსა და ნაღველს.
ცხოვრობ ეულად, სიმარტოვის სიმძიმე გაწევს,
მაგრამ თუ მოდგმა არ დასტოვე და ისევ წარველ,
ერთ ქალს კი არა, მთელ ქვეყანას ჩააცმევ ძაძებს.
დაქვრივებული დედამიწა ვერ გადარჩება,
თუკი არავის უანდეძე შენი მშვენება,
ქალის ქვრივობას სანუგეშოდ შვილი დარჩება,
პირმშოს ზოგს წარმოშობაზოგს მოსასახამი
ზოგი ტრაზოგი შეხედავს და ქმრის სახე მოეჩვენება.
არ იაკრგება ქვეყნად ფული, ტრიალებს მხოლოდ,
რაც შენ დახარჯე, იგი სხვისი გახდა ქონება,
სილამაზეს კი, უნაყოფოს, ეღება ბოლო,
ნერგი თუ არ აქვს, აღარ რჩება არც მოგონება.
ის ვერასოდეს ვერი იქნება სხვისთვის იმედად,
ვინც დასაღუპად თავის თავიც კი გაიმეტა.
10
სჯობს აღიარო, რომ არ გიყვარს ქვეყნად არავინ,
თუ დასაღუპად საკუთარი თავიც გასწირე,
ბევრმა გაჩუქა სიყვარული დაუფარავი,
მაგრამ შენ თვითონ ტრფობა არავის გაუნაწილე.
დაგუფლებია ბოროტების გრძნობა საზარი,
თითქოს გახარებს საკუთარი სულის გოდება,
გინდა დალეწო სილამაზის წმინდა ტაძარი,
შენი მარჯვენით განახლებას რომ ელოდება.
მაგრამ გონს მოდი, სიყვარული სამტრო რად არი?
სიძულვილი თუ არ განდევნე, ცოდვას დაიდებ,
დე, სულიც გქონდს მაგ ლამაზი სახის სადარი
და, სხვა თუ არა, შენი თავი მაინც დაინდე.
ასე თუ წახველ, ჩვენს მომავალს რაღა დარჩება?
შვილი დასტოვე სილამაზის გადასარჩენად