ფრინველებში შაშვი მიყვარს, შაშვი მებუბბულება. ბულბულს შაშვი მირჩევნია, კაცია და გუნება. ახ, გიტარავა, შენ მომიკვდი, რაღა მერანუნება... მაინც ყველას მირჩევნიხარ... კაცია და გუნება. კვიცივით ხტის ნორჩი გოგო, ან რა დაეწუნება, ზოგს კი ბანოვანი მოსწონს, კაცია და გუნება. ვშლი დიდებულ უცხოელებს, სხვაც ბევრია ცდუნება, ფშაველა კი ცეცხლს მიკიდებს, კაცია და გუნება. ბედნიერ კაცს ეჭვით ვუმზერ, განა გამემტყუნება? გულმოკლული უფრო მიყვარს, კაცია და გუნება. თავო ჩემო, რაც ხარ ეგ ხარ... ვერ გადახვალ ბუნებას, ზოგი მტრობს და ზოგს უყვარხარ, კაცია და გუნება...
, ფიქრი ფიქრად დარჩეს… ვეღარ გადამარჩენს. მორჩა ნაფიქრალი თავნება. წლები დავითვალე.. ნუთუ დავიღალე.. ნუთუ ყველაფერი მთავრდება..
რჩება სინანული.. სულში მიმალული.. წლები ნეტა საით წამიყვანს.. ცრემლი დავატანო და ქარს გავატანო?.. არა, დავიწყება არ მიყვარს.. მე სულ აქ ვიქნები.. ლექსში ავინთები.. ლექსად მოვალ როცა მინატრებ.. მე ხომ ის ვიყავი ცა რომ გაგიყავი.. ახლა დარჩენილსაც გინათებ.. წლები გამეცალა.. ფიქრი არ მაცალა.. მიდის და წამებსაც არ მარჩენს. მაინც აქ დავრჩები, ლექსში გადავრჩები.. ლექსად მოგიყვები დანარჩენს..,
რა არის სიყვარული??? ოცნება თუ სინამდვილე? თამაში თუ რეალური გრძნობა? სიყვარული ყველაზე მშვენიერი გრძნობაა ამქვეყნად, გრძნობა, რომელიც აღმაფრენას გვანიჭებს, გრძნობა, რომელიც ღმერთთან გვაახლოვებს... და ეს გრძნობა წარუშლელ კვალს ტოვებს ჩვენს ცხოვრებაში. სიყვარული შეიძლება იყოს: ბავშვური, ნაზი, ვნებიანი, სახიფათო, გულწრფელი, აუტანელი, ტკბილი, თავგანწირული, უკვდავი... და როდესაც ის მოდის და გულში გვისახლდება, შეუძლებელია მისი ამოშლა. სიყვარულს ასევე მოაქვს: ტანჯვა, ცრემლი, განშორება, იმედგაცრუება... მაგრამ ჩვენ უნდა მივიღოთ სიყვარული ისეთი, როგორიც არის და ხელი მაგრად ჩავჭიდოთ, რომ არ გაგვისხლტეს და არ დავკარგოთ, იმიტომ რომ - უსიყვარულოდ არ არსებობს არც სილამაზე,
შოთა ნიშნიანიძე * * * ამ ქუჩის ბოლოს, ამ ქუჩის ბოლოს, ორი მოხუცი ცხოვრობს, მათი სახლ-კარი მარტოობისგან დამსგავსებია სოროს. ცაში ღრუბლებად გადაიშლება, ქვეყნის ოთხივე კიდეს, რაც უფიქრიათ, რაც წაუკითხავთ, რაც სიზმრებიათ კიდევ. გაიხსენებენ ახალგაზრდობას, როგორც შხაპუნა წვიმას, მათი შვილების პატარაობას, ათას უბრალო წვრილმანს. ფანჯრის რაფაზე ბეღურები და წამლის შუშები სხედან, წიგნი... საქსოვი... ბანქოს ქაღალდი ანიავებენ სევდას. ამ ქუჩის ბოლოს, ამ ქუჩის ბოლოს, ორი მუხუცი ცხოვრობს, აქედან ვხედავ და უკვე მიყვარს ბევრი ჩვენგანის ბოლო. მაგრამ ხანდახან შიში შემიპყრობს და იმ დღეებზე ვდარდობ, ამ ქუჩის ბოლოს ერთი მათგანი როცა დარჩება მარტო...
ისეთი ვინმე რომ შემხვდებოდეს გამიღვიძებდეს წამით იმედებს, ჩემი ცხოვრების შემოდგომამდე ერთ აპრილს მაინც წამიკიდებდეს, მასულელებდეს, მიბნევდეს თავგზას მისი თვალების ჩუმი ბრძანება, გოშიასავით ატეხდეს წკავწკავს ჩემი ლომური ამპარტავნება. არ დავირცხვენდი, გითხრათ სიმართლე, არა და არა, არ დავირცხვენდი,- ოღონდ მიყყვარდეს, მართლა მიყვარდეს გახელებამდის... თავდავიწყებით... ოღონდაც, ღმერთო გარდასულ ყრმობის ისევ მარგუნე უცხო თრიაქი, ის ღვთაებრივი მაცდური თრობა, შიში, ცახცახი და ფორიაქი...
მე თქვენ მიყვარდით!.. შეიძლება, ეს სიყვარული ჯერ არ ჩამქრალა ამ ჩემს გულში, ისევ ხმიანობს, მაგრამ დაე, ნუ შეგაშფოთებთ გრძნობა ფარული, არ მსურს რაიმემ დაგაღონოთ, გასევდიანოთ. მე თქვენ მიყვარდით უიმედოდ, რიდით, მალულად, ხან ეჭვი მკლავდა, მაგრამ ტრფობა მქონდა მხურვალე. მე თქვენ მიყვარდით ისე წრფელად, ისე სათუთად, ღმერთმა ქნას, ასე მომავალში სხვასაც უყვარდეთ! * * * მე თქვენ მიყვარდით. სიყვარული თითქოსდა ბედად ჩემი სულისთვის ისევ მგონი ვერ იქცა უცხოდ. ნუ შეშფოთდებით, ქალბატონო, რადგანაც მეტად მე აღარ მინდა თქვენ რამეთი რომ დაგამწუხროთ. მე თქვენ მიყვარდით უიმედოდ, არ იყო შველა; ხან შიში მკლავდა, ხან მიღრნიდნენ გულს ეს ეჭვები, მე თქვენ მიყვარიდთ, ისე ნაზად და ისე წრფელად, ასე უყვარდეთ კიდევ ვინმეს, ღმერთს ვევედრები.
ყოფნა ქმნა ქონა ყოლა სახლში ყოფნა სახლში ქმნა სახლის ქონა შენი ყოფნა შენი ყოლა ყოფნა ქმნა ქონა ყოლა, რაც არის მე მაქვს რაც არ არის მე ვქმენი, მე ვქმენი რაც არ მაქვს ქმნა არ ყოფნა მე არ მყოფნის შენი ყოფნა მე გქმენი შენ მე არ მინდა ქმნილის ქონა მე გჩუქნი შენსავე თავს მუდმივად გქმნი და მუდმივად გჩუქნი მე შენ არ მყავ-ხარ, მე შენ მიყ-ვარ-ხარ. /რ. ამაღლობელი/
მაპატიე, თუ სათქმელი ვერ გითხარი , გულში გრძნობა დავხუთე და დავატიე . თუმცა ევას მემკვიდრე ვარ , მაგრამ მაინც , ეს უთქმელი სიყვარული მაპატიე . . . მაპატიე დაბნეული თვალები და . . . გაზაფხულზე არ გაუწყრე ამაყ იებს . მაპატიე მოპარული წამები და . . . გაზაფხულის ოცნებები მაპატიე . . . მაპატიე თუ , თუ ამ წუთშიც შენზე ვფიქობ და ეს ღამეც მარტომ თეთრად გავათიე , მაშინდელი გულუბრყვილო ცრემლლები და . . . ახლანდელი სიყვარული მაპატიე. . . მაპატიე ეს ურითმო სტრიქონები , გრძობების ზღვა სიტყვებად რომ დავაბნიე . . . მაპატიე ეს გულწრფელი მონატრება , ეს უმწიკლო სიყვარული მაპატიე
სანამ ცოცხალი ვარ , სანამ კვლავ ვარსებობ , სანამ გულში ცოცხლობს ამინდი მზიანი მანამ მომეფერე , მანამ გამიფრთხილდი , მერე ყველაფერი იქნება გვიანი სანამ ძველებურად ბრუნავს დედამიწა , სანამ არ გამწირავს იღბალი ტიალი გულში ჩამიკარი გული არ მატკინო , მერე ყველაფერი იქნება გვიანი სანამ სიყვარული ისევ შემიძლია სანამ კვლავ მახარებს ფოთოლთა შრიალი ხელზე წაიკითხე ჩემი ბედის წერა , მერე ყველაფერი იქნება გვიანი მოვა დრო მიხვდები წარსულის შეცდომებს , აგარ გაგახარებს ფოთოლთა შრიალი მე ვეღარ დაგიხსნი ტანჯვის სამსხვერპლოდან მერე ყველაფერი იქნება გვიანი ბედის ირონია მწარედ ჩაგვიცინებს და აგატირებს სიჩუმის ტრფიალი , მარტო დარჩენილი სევდით გამიხსენებ მაგრამ დამიჯერე იქნება გვიანი სანამ ცოცხალი ვარ მანამ მომეფერე მერე ვერ მიშველის ხსენება ფიალით გული არ მატკინო , თორემ ცრემლების ღვრა , როცა არ ვიქნები იქნება გვიანი
მე დაბრუნებით ტკივილებს წავშლი, ოღონდ მოსვლამდის, ოღონდ ბოლომდის, როგორც გაზაფხულს ელიან მთაში, - შენი ლამაზი გული მელოდეს. შევყრი მეგობრებს, მაღალ მაყრიონს, ორღობეებში გასროლას დოღის, ზეცის ჩამოხსნას, მთების შერყევას ჯილდოდ მოვუტან ბრწყინვალე ლოდინს. და შენს ეზოში დაუკრავს ზურნა, დაბალი ხმებით დუდუნი დოლის, აგიცხადდება სიზმარი შორი, გაგახსენდება დობილთა ზრუნვა. გეტყვიან... ოი, ჰკარგავ ბავშვობას, ოი, დობილებს გვტოვებ ბავშვებად, მშვიდობა ყრმობას და თამაშობას, მშვიდობის შუქი ნურც მოგეშვება. ... და ქორწილს ზეცის სუფრაზე გავშლი, ოღონდ მოსვლამდის, ოღონდ ბოლომდის, როგორც გაზაფხულს ელიან მთაში,- შენი ლამაზი თრთოლვა მელოდეს. მირზა გელოვანი
სადღაც სდუმს მთები, სადღაც ნისლია, ვერ გადურჩები სულის წვალებას. მე რომ გაფრენა არ შემიძლია, ეს უკვე ნიშნავს გარდაცვალებას. სადღაც სდუმს დილა, სადღაც ძილია, გზა გაიარეს სადღაც ქალებმა. ჩემი სხეული რომ დაღლილია, ეს უკვე ნიშნავს გარდაცვალებას. და სადღაც ბაღთან ვიღაც იცდიდა, და უცებ ზეცა ნახეს თვალებმა. რომ ვერ შევძელი გასვლა მიწიდან, ეს უკვე ნიშნავს გარდაცვალებას...
სიყვარულია ტაჯმაჰალის თეთრი ცრემლები, სიყვარულია მე რომ თავზე ასე ვევლები, სიყვარულისთვის ბაირონმა კუბო არჩია ჩვენც მას შევწიროთ ყველაფერი რაც გაგვაჩნია. სიყვარულისთვის დაენარცხა ქვაზე ტაბიძე სიყვარულია სასთუმალზე ჩვენ რომ გვაღვიძებს, სიყვარულისთვის დაითრთვილა განძა,მარტვილი სიყვარულს ვეძებ სიყვარული გვინდა ნამდვილი. სიყვარულია თამარი რომ დარჩა თამარად სიყვარულს, ბევრიც რომ ვეცადოთ ვერსად დავმალავთ სიყვარულისთვის სერაფიტა ცოცხლობს ქვაშიაც სთქვი!სიყვარულო შენი ძალა მაინც რაშია?! სიყარულია,ათას-ერთი ღამის ზღაპარი სიყვარულია,ჩაუქრალი სხივი ლამპარის სიყვარულია,ქვის ჩუქურთმა,ყინწვისის ფრესკა სიყვარულისთვის კვაზიმოდო ზარებსაც რეკდა სიყვარულია, ტაჯმაჰალის თეთრი ცრემლები სიყვარულია მე რომ თავზე ასე ვევლები!!!
თქვეს ერთხელ სამთა ანგელოსთა: - როგორ დავბადოთ კაცი ყველაზე ბედნიერი და უბედურიც, რა დავაწყევლოთ ან ისეთი რა დავანათლოთ, ათასჯერ ბედის თქვას მადლობაც და საყვედურიც?
პირველად თეთრმა ანგელოსმა წარსდგა ნაბიჯი: დავბადოთ კაცი მდიდარიო, მაგრამ მახინჯი.
წითელმა: ის სჯობს, ყრმა ოცნებებს ნუღარ მიეცეს, ულამაზესი იყოს, მაგრამ უღარიბესიც.
ბოლოს კი შავი ანგელოსი წამოიმართა და შავი სიტყვა განუცხადა ცათა ბინადართ:
სასჯელი გინდათ? მაშინ დიდი კაცი დავბადოთ, სახელ-დიდებით შესწვდებოდეს ცათა კაბადონს. ოღონდ დავბადოთ სულთა მედროშე, უთუოდ მგოსნად და უთუოდ - საქართველოში...
იმ ღამეს ჭყვიშთან ვერ დიოდა წყნარად რიონი, სწორედ იმ ღამით დაიბადა გალაკტიონი.
მიყვარხარ ძლიერ ძლიერ, რაც გადის დრო და ხანი მე უფრო მეტად მიყვარს შენი პატარა ტანი შენი შავი თმის ბუჩქი ეგ თეთრი შუბლი სერი თვალები გიშრისფერი, ლოყები ვარდისფერი შენი თითები მიყვარს, ორი პატარა თათი ო იცი როგორ მიყვარს ოდნავ შეხებაც მათი ო იცი როგორ მიყვარს გამოუთქმელი ენით შენი გრძნობების სიყრმე, სულის სიმაღლე შენი მე დარდიც მიყვარს შენი, შენი ღიმილი მათბობს მე ცრემლიც მიყვარს შენი, შენი კისკისი მართობს, მე შუქი მიყვარს შენი რა არის მისი ფასი, მე ჩრდილიც მიყვარს შენი მზის დაბნელების მსგავსი. მიყვარხარ ძლიერ ძლიერ, მწვავს შენი ტრფობის ზარი, მიყვარხარ ძლიერ ძლიერ, მთელი გრძნობით და ძალით ღამე ჩემთან ხარ სიზმრად, ფიქრში ჩემთან ხარ დღისით, გულის ძგერის ხმა მესმის, შენი ხმა არის ისიც. მიყვარხარ ძლიერ ძლიერ, მიყვარხარ ცხადად მალვით როგორც აროდეს არვინ არ ყვარებია არვის, ეს სიკვდილს უდრის თითქმის, ეს შეუძლოა თითქმის შენ ერთს გეკუთვნის ყველა, რაც სიყვარულად ითქმის...
მინდა ჩაგიხუტო მაგრად, მინდა რაღაც გითხრა ყურში, მაგრამ მე უშენოდ ვდგავარ და შენს ნაფეხურებს ვკოცნი. ისევ მომენატრე ძლიერ, ისევ ამედევნე ფიქრად ჩუმად გელოდები მაგრამ, ვაი რომ ვერ გხედავ სიზმრად.
ვიცი უშენობა მომკლავს, ვიცი დავიღვრები ცრემლად, მე შენს ნაფეხურებს ვკოცნი და ფიქრებს მოვყავარ შენთან
სიყვარულისთვის დაენარცხა ქვაზე ტაბიძე, სიყვარულისთვის სასთუმალთან რაღაც მაღვიძებს, სიყვარულისთვის ბაირანმა კუბო არჩია, უნდა გაწირო ყველაფერი რაც გაგაჩნია! სიყვარულია ხის ჩუქურთმები,ყინწვისის ფრესკა! სიყვარულისთვის კვაზიმოდო ზარებსა რეკდა, სიყვარულია ტაჯ_მაშალის ჭმინდა ცრემლები, სიყვარულია მე რომ ასე თავზე გევლები.
ქალი ლამაზია,ქალი სათუთია, ყველას,რომ უყვარს ეს ის ქალია, იგი ფერიაა,უფრთო ანგელოზი და კიდევ იდუმალი,ნაზი სირინოზი. ლამაზი თვალებით ყველაფრის მთქმელი, ანგელოზივით სიყვარულს მღერის, თვალები მისი ბრწყინდება ისე, როგორც ამ ცაზე ეს ვარსკვლავები. ქალი ლამაზია,ქალი სათუთია, ყველას,რომ უყვარს ეს ის ქალია, იგი ფერიაა,ნაზი სირინოზი და კიდევ კაცების წმინდა ანგელოზი
Мы используем cookie-файлы, чтобы улучшить сервисы для вас. Если ваш возраст менее 13 лет, настроить cookie-файлы должен ваш законный представитель. Больше информации
Комментарии 36
qaris motanili ra maqvs, rom
ukan gavatano qars?
chemi siyvaruli tviton shemiqmnia da rogor gavatano sxvas?
sheni siyvarulit gamtbari rogor mivekedlo sxvas?
me xom mag tvalebis mjera,da rogor daujero sxvas?
qaris motanili ar xar da ra vqna?
ver gagatan qars!
ფრინველებში შაშვი მიყვარს,
შაშვი მებუბბულება.
ბულბულს შაშვი მირჩევნია,
კაცია და გუნება.
ახ, გიტარავა, შენ მომიკვდი,
რაღა მერანუნება...
მაინც ყველას მირჩევნიხარ...
კაცია და გუნება.
კვიცივით ხტის ნორჩი გოგო,
ან რა დაეწუნება,
ზოგს კი ბანოვანი მოსწონს,
კაცია და გუნება.
ვშლი დიდებულ უცხოელებს,
სხვაც ბევრია ცდუნება,
ფშაველა კი ცეცხლს მიკიდებს,
კაცია და გუნება.
ბედნიერ კაცს ეჭვით ვუმზერ,
განა გამემტყუნება?
გულმოკლული უფრო მიყვარს,
კაცია და გუნება.
თავო ჩემო, რაც ხარ ეგ ხარ...
ვერ გადახვალ ბუნებას,
ზოგი მტრობს და ზოგს უყვარხარ,
კაცია და გუნება...
, ფიქრი ფიქრად დარჩეს…
ვეღარ გადამარჩენს.
მორჩა ნაფიქრალი თავნება.
წლები დავითვალე..
ნუთუ დავიღალე..
ნუთუ ყველაფერი მთავრდება..
რჩება სინანული..
სულში მიმალული..
წლები ნეტა საით წამიყვანს..
ცრემლი დავატანო
და ქარს გავატანო?..
არა, დავიწყება არ მიყვარს..
მე სულ აქ ვიქნები..
ლექსში ავინთები..
ლექსად მოვალ როცა მინატრებ..
მე ხომ ის ვიყავი
ცა რომ გაგიყავი..
ახლა დარჩენილსაც გინათებ..
წლები გამეცალა..
ფიქრი არ მაცალა..
მიდის და წამებსაც არ მარჩენს.
მაინც აქ დავრჩები,
ლექსში გადავრჩები..
ლექსად მოგიყვები დანარჩენს..,
რა არის სიყვარული???
ოცნება თუ სინამდვილე?
თამაში თუ რეალური გრძნობა?
სიყვარული ყველაზე მშვენიერი გრძნობაა ამქვეყნად,
გრძნობა, რომელიც აღმაფრენას გვანიჭებს,
გრძნობა, რომელიც ღმერთთან გვაახლოვებს...
და ეს გრძნობა წარუშლელ კვალს ტოვებს ჩვენს ცხოვრებაში.
სიყვარული შეიძლება იყოს:
ბავშვური, ნაზი, ვნებიანი, სახიფათო, გულწრფელი, აუტანელი, ტკბილი, თავგანწირული, უკვდავი...
და როდესაც ის მოდის და გულში გვისახლდება,
შეუძლებელია მისი ამოშლა.
სიყვარულს ასევე მოაქვს:
ტანჯვა, ცრემლი, განშორება, იმედგაცრუება...
მაგრამ ჩვენ უნდა მივიღოთ სიყვარული ისეთი,
როგორიც არის და ხელი მაგრად ჩავჭიდოთ,
რომ არ გაგვისხლტეს და არ დავკარგოთ,
იმიტომ რომ - უსიყვარულოდ არ არსებობს არც სილამაზე,
მე რუსთაველის სამშობლოდან ვარ,
იქ შემასწავლეს ლოცვა და რწმენა,
ვაჟას მიწაა ჩემი საძვალე,
გოგებაშვილმა ამიდგა ენა.
აღმაშენებლის სამშობლოდან ვარ,
იქაა ჩემი სულის საუფლო,
სადაც სიმღერით ომებს იგებენ,
სადაც ყოველი ლექსად საუბრო
...Ещёმე რუსთაველის სამშობლოდან ვარ,
იქ შემასწავლეს ლოცვა და რწმენა,
ვაჟას მიწაა ჩემი საძვალე,
გოგებაშვილმა ამიდგა ენა.
აღმაშენებლის სამშობლოდან ვარ,
იქაა ჩემი სულის საუფლო,
სადაც სიმღერით ომებს იგებენ,
სადაც ყოველი ლექსად საუბრობს.
მე სააკაძის სამშობლოდან ვარ,
თამარის სისხლი გადამდის გულზე,
უფლის სიყვარულს თავს რომ სწირავენ
და რწმენას არვინ არ ჰყიდის ფულზე.
მე და ფიროსმანს ერთი მიწა გვაქვს,
გალაკტიონი დამყურებს ღამე,
სწორედ იქაა ჩემი სამშობლო,
დედა ღვთისმშობლის რჩეული მხარე.
მე ქეთევანის სამშობლოდან ვარ,
მისი სისხლი ვარ, შვილი ვარ, და ვარ,
აკაკის ნასუნთქ ჰაერს ვისუნთქავ,
ილიას გავლილ მიწაზე დავალ.
ჩემი სამშობლო ვერ ითვლის ასაკს,
კაცობრიობის დღეთა შექმნიდან.
დიახ, გახლავართ საქართველოდან,
გენისოთა და გმირთა ქვეყნიდან.
მე შენში მიყვარს ღმერთი !
...Ещёშენ , რა იპოვე ჩემში ?!
შენ - წმინდა სანთლის ღვენთი.
მე - გაფანტული ხრეში.
მე შენში მიყვარს ღმერთი !
შენში ის თავს <
მე შენში მიყვარს ღმერთი !
შენ , რა იპოვე ჩემში ?!
შენ - წმინდა სანთლის ღვენთი.
მე - გაფანტული ხრეში.
მე შენში მიყვარს ღმერთი !
შენში ის თავს გრძნობს კარგად.
ჩემში კი სველი დენთი
- აღარ ღირს დროის კარგვად.
მე შენში მიყვარს ღმერთი !
ტერფებთან გინთებ სანთლებს . . .
და თუ ასეა - წვეთი ,
ნამუსი მაინც მმართებს
შოთა ნიშნიანიძე * * * ამ ქუჩის ბოლოს, ამ ქუჩის ბოლოს, ორი მოხუცი ცხოვრობს, მათი სახლ-კარი მარტოობისგან დამსგავსებია სოროს. ცაში ღრუბლებად გადაიშლება, ქვეყნის ოთხივე კიდეს, რაც უფიქრიათ, რაც წაუკითხავთ, რაც სიზმრებიათ კიდევ. გაიხსენებენ ახალგაზრდობას, როგორც შხაპუნა წვიმას, მათი შვილების პატარაობას, ათას უბრალო წვრილმანს. ფანჯრის რაფაზე ბეღურები და წამლის შუშები სხედან, წიგნი... საქსოვი... ბანქოს ქაღალდი ანიავებენ სევდას. ამ ქუჩის ბოლოს, ამ ქუჩის ბოლოს, ორი მუხუცი ცხოვრობს, აქედან ვხედავ და უკვე მიყვარს ბევრი ჩვენგანის ბოლო. მაგრამ ხანდახან შიში შემიპყრობს და იმ დღეებზე ვდარდობ, ამ ქუჩის ბოლოს ერთი მათგანი როცა დარჩება მარტო...
ისეთი ვინმე რომ შემხვდებოდეს გამიღვიძებდეს წამით იმედებს, ჩემი ცხოვრების შემოდგომამდე ერთ აპრილს მაინც წამიკიდებდეს, მასულელებდეს, მიბნევდეს თავგზას მისი თვალების ჩუმი ბრძანება, გოშიასავით ატეხდეს წკავწკავს ჩემი ლომური ამპარტავნება. არ დავირცხვენდი, გითხრათ სიმართლე, არა და არა, არ დავირცხვენდი,- ოღონდ მიყყვარდეს, მართლა მიყვარდეს გახელებამდის... თავდავიწყებით... ოღონდაც, ღმერთო გარდასულ ყრმობის ისევ მარგუნე უცხო თრიაქი, ის ღვთაებრივი მაცდური თრობა, შიში, ცახცახი და ფორიაქი...
მე თქვენ მიყვარდით!.. შეიძლება, ეს სიყვარული ჯერ არ ჩამქრალა ამ ჩემს გულში, ისევ ხმიანობს, მაგრამ დაე, ნუ შეგაშფოთებთ გრძნობა ფარული, არ მსურს რაიმემ დაგაღონოთ, გასევდიანოთ. მე თქვენ მიყვარდით უიმედოდ, რიდით, მალულად, ხან ეჭვი მკლავდა, მაგრამ ტრფობა მქონდა მხურვალე. მე თქვენ მიყვარდით ისე წრფელად, ისე სათუთად, ღმერთმა ქნას, ასე მომავალში სხვასაც უყვარდეთ! * * * მე თქვენ მიყვარდით. სიყვარული თითქოსდა ბედად ჩემი სულისთვის ისევ მგონი ვერ იქცა უცხოდ. ნუ შეშფოთდებით, ქალბატონო, რადგანაც მეტად მე აღარ მინდა თქვენ რამეთი რომ დაგამწუხროთ. მე თქვენ მიყვარდით უიმედოდ, არ იყო შველა; ხან შიში მკლავდა, ხან მიღრნიდნენ გულს ეს ეჭვები, მე თქვენ მიყვარიდთ, ისე ნაზად და ისე წრფელად, ასე უყვარდეთ კიდევ ვინმეს, ღმერთს ვევედრები.
ყოფნა ქმნა ქონა ყოლა სახლში ყოფნა სახლში ქმნა სახლის ქონა შენი ყოფნა შენი ყოლა ყოფნა ქმნა ქონა ყოლა, რაც არის მე მაქვს რაც არ არის მე ვქმენი, მე ვქმენი რაც არ მაქვს ქმნა არ ყოფნა მე არ მყოფნის შენი ყოფნა მე გქმენი შენ მე არ მინდა ქმნილის ქონა მე გჩუქნი შენსავე თავს მუდმივად გქმნი და მუდმივად გჩუქნი მე შენ არ მყავ-ხარ, მე შენ მიყ-ვარ-ხარ. /რ. ამაღლობელი/
ლექსი მეწყერი
მე არ ვწერ ლექსებს… ლექსი თითონ მწერს,
ჩემი სიცოცხლე ამ ლექსს თან ახლავს.
ლექსს მე ვუწოდებ მოვარდნილ მეწყერს,
რომ გაგიტანს და ცოცხლად დაგმარხავს.
მე დავიბადე აპრილის თვეში,
ვაშლების გაშლილ ყვავილებიდან,
მაწვიმს სითეთრე და წვიმის თქეში
მოდის ცრემლებად ჩემს თვალებიდან.
აქედან ვიცი, მე რომ მოვკვდები,
ამ ლექსს რომ ვამბობ, ესეც დარჩება,
ერთ პოეტს მაინც გულზე მოხვდება
და ეს ეყოფა გამოსარჩლებად.
იტყვიან ასე: იყო საწყალი,
ორპირის ფშანზე გაზრდილი ბიჭი,
ლექსები იყო მისი საგზალი,
არ მოუცვლია ერთი ნაბიჯი.
და აწვალებდა მას სიკვდილამდე
ქართული მზე და ქართული მიწა,
ბედნიერებას მას უმალავდნენ,
ბედნიერება მან ლექსებს მისცა.
მე არ ვწერ ლექსებს,
ლექსი თვითონ მწერს,
ჩემი სიცოცხლე ამ ლექსს თან ახლავს,
ლექსს მე ვუწოდებ მოვარდნილ მეწყერს,
რომ გაგიტანს და ცოცხლად დაგმარხავს.
ტიციან ტაბიძე ..
მაპატიე, თუ სათქმელი ვერ გითხარი , გულში გრძნობა დავხუთე და დავატიე . თუმცა ევას მემკვიდრე ვარ , მაგრამ მაინც , ეს უთქმელი სიყვარული მაპატიე . . . მაპატიე დაბნეული თვალები და . . . გაზაფხულზე არ გაუწყრე ამაყ იებს . მაპატიე მოპარული წამები და . . . გაზაფხულის ოცნებები მაპატიე . . . მაპატიე თუ , თუ ამ წუთშიც შენზე ვფიქობ და ეს ღამეც მარტომ თეთრად გავათიე , მაშინდელი გულუბრყვილო ცრემლლები და . . . ახლანდელი სიყვარული მაპატიე. . . მაპატიე ეს ურითმო სტრიქონები , გრძობების ზღვა სიტყვებად რომ დავაბნიე . . . მაპატიე ეს გულწრფელი მონატრება , ეს უმწიკლო სიყვარული მაპატიე
სანამ ცოცხალი ვარ , სანამ კვლავ ვარსებობ , სანამ გულში ცოცხლობს ამინდი მზიანი მანამ მომეფერე , მანამ გამიფრთხილდი , მერე ყველაფერი იქნება გვიანი სანამ ძველებურად ბრუნავს დედამიწა , სანამ არ გამწირავს იღბალი ტიალი გულში ჩამიკარი გული არ მატკინო , მერე ყველაფერი იქნება გვიანი სანამ სიყვარული ისევ შემიძლია სანამ კვლავ მახარებს ფოთოლთა შრიალი ხელზე წაიკითხე ჩემი ბედის წერა , მერე ყველაფერი იქნება გვიანი მოვა დრო მიხვდები წარსულის შეცდომებს , აგარ გაგახარებს ფოთოლთა შრიალი მე ვეღარ დაგიხსნი ტანჯვის სამსხვერპლოდან მერე ყველაფერი იქნება გვიანი ბედის ირონია მწარედ ჩაგვიცინებს და აგატირებს სიჩუმის ტრფიალი , მარტო დარჩენილი სევდით გამიხსენებ მაგრამ დამიჯერე იქნება გვიანი სანამ ცოცხალი ვარ მანამ მომეფერე მერე ვერ მიშველის ხსენება ფიალით გული არ მატკინო , თორემ ცრემლების ღვრა , როცა არ ვიქნები იქნება გვიანი
მე დაბრუნებით ტკივილებს წავშლი, ოღონდ მოსვლამდის, ოღონდ ბოლომდის, როგორც გაზაფხულს ელიან მთაში, - შენი ლამაზი გული მელოდეს. შევყრი მეგობრებს, მაღალ მაყრიონს, ორღობეებში გასროლას დოღის, ზეცის ჩამოხსნას, მთების შერყევას ჯილდოდ მოვუტან ბრწყინვალე ლოდინს. და შენს ეზოში დაუკრავს ზურნა, დაბალი ხმებით დუდუნი დოლის, აგიცხადდება სიზმარი შორი, გაგახსენდება დობილთა ზრუნვა. გეტყვიან... ოი, ჰკარგავ ბავშვობას, ოი, დობილებს გვტოვებ ბავშვებად, მშვიდობა ყრმობას და თამაშობას, მშვიდობის შუქი ნურც მოგეშვება. ... და ქორწილს ზეცის სუფრაზე გავშლი, ოღონდ მოსვლამდის, ოღონდ ბოლომდის, როგორც გაზაფხულს ელიან მთაში,- შენი ლამაზი თრთოლვა მელოდეს. მირზა გელოვანი
სადღაც სდუმს მთები, სადღაც ნისლია,
ვერ გადურჩები სულის წვალებას.
მე რომ გაფრენა არ შემიძლია,
ეს უკვე ნიშნავს გარდაცვალებას.
სადღაც სდუმს დილა, სადღაც ძილია,
გზა გაიარეს სადღაც ქალებმა.
ჩემი სხეული რომ დაღლილია,
ეს უკვე ნიშნავს გარდაცვალებას.
და სადღაც ბაღთან ვიღაც იცდიდა,
და უცებ ზეცა ნახეს თვალებმა.
რომ ვერ შევძელი გასვლა მიწიდან,
ეს უკვე ნიშნავს გარდაცვალებას...
მე თუ ვტირივარ, ნაღდი ცრემლი მიოსებს თვალებს,
მე თუ ვიცინი პირფერობა სადღაც აგდია,
მე თუ ვიყვარებ არა ვგავარ ბრჭყვიალა ქალებს
და რაც ჩემშია ყველაფერი მუდამ ნაღდია.
მე თუ ვმეგობრობ ერთგულებას ელოდე მუდამ,
მე თუ ვღალატომ იმ ღალატსაც თავის ფასი აქვს,
არ ვხურდავდები, არც არასდროს ვაბრუნებ ხურდას
და არ ვთამაშობ ცხოვრებასთან ორმაგ პასეანსს.
მე თუ ვუჩოქებ ალალ გრძნობას ვუჩოქებ მხოლოდ
მე თუ ვაღმერთებ სიყვარულის ღმერთია იგი
და მე თუ ვნატრობ, შენგან მოწვდილ ალავერდს ვნატრობ,
რადგან უშენოდ არსებობა არაფერია
საქართველოში იბადებოდნენ
და შემდეგ მუდამ წუხდნენ ამაზე:
ეჰ… წუთით მაინც დაბრუნდებოდეს
ჩვენი ბავშვობა და სილამაზე.
თავს არ მოიკლავს ქარველი არა,
ისე შეიძლება,ბრძოლაში მოკვდეს
ერთი იმედით: სიცოცხლე მარად
გაგრძელდეს ქვეყნად და განმეორდეს.
საქართველოში როცა კვდებოდნენ,
უფრო და უფრო წუხდნენ ამაზე:
ეჰ,წუთით მაინც დაბრუნდებოდეს
ჩვენი ბავშვობა და სილამაზე!
ჩვენ ვაჟკაცობა ძველთაგან მოგვდევს,
ყველამ გაიგოს,ყველამ იცოდეს!
ჩვენ,შეიძლება, ბრძოლაში მოვკვდეთ,
მაგრამ არც მაშინ ვტოვებთ სიცოცხლეს.
რადგან სიცოცხლე ასე ნავარდობს,
სიკვდილის ყველა კარი ჩარაზეთ
და იმ ბედნიერ დღეს გაუმარჯოს,
როცა ჩვენ გავჩნდით ამ ქვეყანაზე!
ნისლი ნელ-ნელა ილექება,
ქარმა ფართო ფრთები დამატოლა
ზეცამ ვარდისფერი იმედები
მხრებზე ვარსკვლავებად დამათოვა.
ლექსის მოვერცხლილი ბილიკებით,
ლურჯი მწვერვალები მოვიარე.
ვნახე წარბდახრილი ტირიფები,
მუდამ რაღაცაზე მგლოვიარე.
ვნახე სივრცეები შორი-შორი,
ჯიხვის გადაფრენა მთიდან-მთაზე.
ვნახე დათოვლილი ჰორიზონტი
და ნაცნობ თვალთა სილაჟვარდე.
ვარსკვლავს შევეხიზნე მარტოსული
უღვთო ამაღლება მიტომ მიყვარს.
კიბე, თუნდ ზეცამდე ამოსული,
ჩემთან ვერასოდეს ამოგიყვანს.
ყივჩაღის პაემანი
ყურღანებიდან გნოლი გაფრინდა,
ყაბარდოს ველი გადაიარა,
ისევ აღვსდექი!
მუხრანის ბოლოს
ჩასაფრებული ვსინჯავ იარაღს.
ქსანზედ, არაგვზედ ისევ ჰყვავიან
ხოდაბუნები თავთუხებისა,
შენი ტუჩებიც ისე ტკბილია,
როგორც ბადაგი დადუღებისას.
ხოხბობას გნახე, მიწურვილ იყო
როცა ზაფხული რუსთაველისა,
ნეტამც ბადაგი არ დამელია
და იმ დღეს ხმალი არ ამელესა!
ტრამალ და ტრამალ გამოგედევნე,
შემოვამტვერე გზები ტრიალი,
მცხეთას ვუმტვრიე საკეტურები,
ვლეწე ტაძრები კელაპტრიანი!
მაგრამ თვითონაც დაილეწება,
დაბადებულა ვინცკი ყივჩაღად,
მუზარადიან შენს ქმარს შემოვხვდი,
თავი შუაზე გადამიჩეხა!
მოდი, მომხვიე ხელი ჭრილობას,
ვეღარა გხედავ, სისხლით ვიცლები…
როგორც საძროხე ქვაბს ოხშივარი,
ქართლის ხეობებს ასდით ნისლები…
მოდი!
გეძახი ათას წლის მერე,
დამნაცროს ელვამ შენი ტანისა;
ვარდის ფურცლობის ნიშანი არი
და დრო ახალი პაემანისა!
თუკი ერთგულება არ არსებობს,
ერთად ნუ ვიქნებით მეტ ხანს,
შენი მოლოდინის ჯვარზე გამაკარი,
და მას ერთგულება ერქვას.
თუკი უკვდავება არ არსებობს,
უფალს შევავედრებ შენს თავს,
შევქმნათ საოცარი სიყვარული
და მას უკვდავება ერქვას.
არ წამთ სიყვარულის არსებობა,
და ჩვენ დავუმტკიცოთ ყველას,
ჩვენი გულები რომ შევაერთეთ,
ამას სიყვარული ერქვას.
თუკი მოკვდავია ყველაფერი,
თუკი ვერ ვიცოცხლებთ დიდხანს,
თუკი დასასრული სიკვდილია,
სიკვდილს სილამაზე ერქვას.
თუკი საოცრება არ არსებობს,
მომსწრე სუყველაფრის ჩვენ ვართ,
შევქმნათ ხელთავიდან ყველაფერი
და მას საოცრება ერქვას.
გიკვირს?! მუნჯი ვიყავ ავმეტყველდი.
შენთვის ეს მინდოდა მეთქვა:
დღემდე რაც შევქმენით ჩვენთვის მონატრება,
"თეთრი ღამეები" ერქვას.
არავის უამბო გზები რად გაიყო,
რად შევრჩით ცალ-ცალკე ცხოვრების დინებას,
არავის უამბო რა მოხდა რა იყო
არავის უამბო გული მეტკინება.
არავის უამბო თუ როგორ მიყვარდი,
როგორ ვვოცნებობდით ან როგორ ვბავშვობდით.
არავის უამბო იმ ლამაზ დღეებზე
და არც ის უამბო თუ რატომ დავშორდით,
არავის უამბო გულირად გაცივდა
თუ როგორ ჩაგვიქრა ოცნების ლამპარი.
სხვას ნუ მოუყვები ჩვენსშორის რაც იყო,
მე და შენ ვიცოდეთ ლამაზი ზღაპარი..
სიყვარულია ტაჯმაჰალის თეთრი ცრემლები,
სიყვარულია მე რომ თავზე ასე ვევლები,
სიყვარულისთვის ბაირონმა კუბო არჩია
ჩვენც მას შევწიროთ ყველაფერი რაც გაგვაჩნია.
სიყვარულისთვის დაენარცხა ქვაზე ტაბიძე
სიყვარულია სასთუმალზე ჩვენ რომ გვაღვიძებს,
სიყვარულისთვის დაითრთვილა განძა,მარტვილი
სიყვარულს ვეძებ სიყვარული გვინდა ნამდვილი.
სიყვარულია თამარი რომ დარჩა თამარად
სიყვარულს, ბევრიც რომ ვეცადოთ ვერსად დავმალავთ
სიყვარულისთვის სერაფიტა ცოცხლობს ქვაშიაც
სთქვი!სიყვარულო შენი ძალა მაინც რაშია?!
სიყარულია,ათას-ერთი ღამის ზღაპარი
სიყვარულია,ჩაუქრალი სხივი ლამპარის
სიყვარულია,ქვის ჩუქურთმა,ყინწვისის ფრესკა
სიყვარულისთვის კვაზიმოდო ზარებსაც რეკდა
სიყვარულია, ტაჯმაჰალის თეთრი ცრემლები
სიყვარულია მე რომ თავზე ასე ვევლები!!!
თქვეს ერთხელ სამთა ანგელოსთა: - როგორ დავბადოთ
კაცი ყველაზე ბედნიერი და უბედურიც,
რა დავაწყევლოთ ან ისეთი რა დავანათლოთ,
ათასჯერ ბედის თქვას მადლობაც და საყვედურიც?
პირველად თეთრმა ანგელოსმა წარსდგა ნაბიჯი:
დავბადოთ კაცი მდიდარიო, მაგრამ მახინჯი.
წითელმა: ის სჯობს, ყრმა ოცნებებს ნუღარ მიეცეს,
ულამაზესი იყოს, მაგრამ უღარიბესიც.
ბოლოს კი შავი ანგელოსი წამოიმართა
და შავი სიტყვა განუცხადა ცათა ბინადართ:
სასჯელი გინდათ? მაშინ დიდი კაცი დავბადოთ,
სახელ-დიდებით შესწვდებოდეს ცათა კაბადონს.
ოღონდ დავბადოთ სულთა მედროშე,
უთუოდ მგოსნად
და უთუოდ -
საქართველოში...
იმ ღამეს ჭყვიშთან ვერ დიოდა წყნარად რიონი,
სწორედ იმ ღამით დაიბადა გალაკტიონი.
მიყვარხარ ძლიერ ძლიერ, რაც გადის დრო და ხანი
მე უფრო მეტად მიყვარს შენი პატარა ტანი
შენი შავი თმის ბუჩქი ეგ თეთრი შუბლი სერი
თვალები გიშრისფერი, ლოყები ვარდისფერი
შენი თითები მიყვარს, ორი პატარა თათი
ო იცი როგორ მიყვარს ოდნავ შეხებაც მათი
ო იცი როგორ მიყვარს გამოუთქმელი ენით
შენი გრძნობების სიყრმე, სულის სიმაღლე შენი
მე დარდიც მიყვარს შენი, შენი ღიმილი მათბობს
მე ცრემლიც მიყვარს შენი, შენი კისკისი მართობს,
მე შუქი მიყვარს შენი რა არის მისი ფასი,
მე ჩრდილიც მიყვარს შენი მზის დაბნელების მსგავსი.
მიყვარხარ ძლიერ ძლიერ, მწვავს შენი ტრფობის ზარი,
მიყვარხარ ძლიერ ძლიერ, მთელი გრძნობით და ძალით
ღამე ჩემთან ხარ სიზმრად, ფიქრში ჩემთან ხარ დღისით,
გულის ძგერის ხმა მესმის, შენი ხმა არის ისიც.
მიყვარხარ ძლიერ ძლიერ, მიყვარხარ ცხადად მალვით
როგორც აროდეს არვინ არ ყვარებია არვის,
ეს სიკვდილს უდრის თითქმის, ეს შეუძლოა თითქმის
შენ ერთს გეკუთვნის ყველა, რაც სიყვარულად ითქმის...
მინდა ჩაგიხუტო მაგრად,
მინდა რაღაც გითხრა ყურში,
მაგრამ მე უშენოდ ვდგავარ
და შენს ნაფეხურებს ვკოცნი.
ისევ მომენატრე ძლიერ,
ისევ ამედევნე ფიქრად
ჩუმად გელოდები მაგრამ,
ვაი რომ ვერ გხედავ სიზმრად.
ვიცი უშენობა მომკლავს,
ვიცი დავიღვრები ცრემლად,
მე შენს ნაფეხურებს ვკოცნი
და ფიქრებს მოვყავარ შენთან
სიყვარულისთვის დაენარცხა ქვაზე ტაბიძე,
სიყვარულისთვის სასთუმალთან რაღაც მაღვიძებს,
სიყვარულისთვის ბაირანმა კუბო არჩია,
უნდა გაწირო ყველაფერი რაც გაგაჩნია!
სიყვარულია ხის ჩუქურთმები,ყინწვისის ფრესკა!
სიყვარულისთვის კვაზიმოდო ზარებსა რეკდა,
სიყვარულია ტაჯ_მაშალის ჭმინდა ცრემლები,
სიყვარულია მე რომ ასე თავზე გევლები.
ქალი ლამაზია,ქალი სათუთია,
ყველას,რომ უყვარს ეს ის ქალია,
იგი ფერიაა,უფრთო ანგელოზი
და კიდევ იდუმალი,ნაზი სირინოზი.
ლამაზი თვალებით ყველაფრის მთქმელი,
ანგელოზივით სიყვარულს მღერის,
თვალები მისი ბრწყინდება ისე,
როგორც ამ ცაზე ეს ვარსკვლავები.
ქალი ლამაზია,ქალი სათუთია,
ყველას,რომ უყვარს ეს ის ქალია,
იგი ფერიაა,ნაზი სირინოზი
და კიდევ კაცების წმინდა ანგელოზი
წავედი... ალბათ მომბეზრდა ბრძოლა,
მომბეზრდა ბრძოლა წისქვილთან ქარის,
ჯდომა, კი არა ნემსებზე წოლა,
აღიარება მომბეზრდა ბრალის.
წავედი... ალბათ არ ღირდა წასვლა,
არც მოსვლა ღირდა, მაგრამ, ხომ მოხდა,
არც გრძნობაზე ღირს ხაზის გადასმა,
არც, თუ გახაზავ იმაზე ოხვრა.
სევდა გულს ტკივა, თვალებს კი არა,
მაგრამ თვალი ჩანს, გული კი არა.
თვალი სხვას იპოვის, გული კი არა,
გულს ახსენდები, თვალებს კი არა
მე შენში მიყვარს ღმერთი !
შენ , რა იპოვე ჩემში ?!
შენ - წმინდა სანთლის ღვენთი.
მე - გაფანტული ხრეში.
მე შენში მიყვარს ღმერთი !
შენში ის თავს გრძნობს კარგად.
ჩემში კი სველი დენთი
- აღარ ღირს დროის კარგვად.
მე შენში მიყვარს ღმერთი !
ტერფებთან გინთებ სანთლებს . . .
და თუ ასეა - წვეთი ,
ნამუსი მაინც მმართებს . . .n.gomelauri :*