Предыдущая публикация
Sakit, isti yay günlərindən biri idi.
Onlar əl-ələ tutub yolun qirağında gəzirdilər. Küçədə işıqlar, maşınların səsləri və sərin külək var idi. Onlar bir yerdə idilər və bir-birilərini sevirdilər.
Hərşey bir an içərisində baş verdi. İki maşın toqquşaraq onları əzdi...Partlayış.... qız bədənində dəhşətli ağrılar hiss etdi və səsini çıxara bilmirdi. Oğlan da yaralanmışdı amma onun kimi xəsarət almamışdı.
Xəstəxana...... Bu divarlar necə də oğlana ağır gəlirdi. O, bir dəqiqə də olsun qızın başının üstündən ayrılmırdı və onun ayılmağını gözləyirdi. Bu dəfə otağa tibb bacısı daxil oldu. Oğlanı yanına çağırdı və palatanı tərk etdilər.
O yaşayacaq hə? –oğlan soruşdu.
Tibb bacısı-Biz əlimizdən gələn hər şeyi edirik ki, onu xilas edə bilək.
Mən sizə yalvarıram mənim ondan başqa heç kimim yoxdur. Onu xilas edin.
Tibb bacısı: Söz verirəm ki, əlimdən gələn hər şeyi edəcəm.
Oğlan göz yaşlarını silərək palataya qayıtdı. Bu zaman qız başa düşdü ki, nəsə baş verir. Ancaq özü də başa düşürdü ki, sağ qalmaq ehtimalı çox azdır.
Bu zaman qız soruşdu:
Mənə deyin mən yaşayacam axı, mən müalicə oluna biləcəm.
Tibb bacısı: Əlbəttə əzizim, biz əlimizdən gələn hər şeyi edirik. Gözlərini aşağı saldı və otağı tərk elədi....
Bu zaman sevgililər palatada yalnız qaldılar.
Qız dedi: Söz ver mənə nə olur-olsun sən xoşbəxt olacaqsan mən bunu istiyirəm səndən!!!
Oğlan: Sən nə danışırsan! Sən elə mənim xoşbəxtliyimsən, sənsiz mən yaşaya bilmərəm!!!
Söz ver mənə. Sən özün də bilirsən ki, vəziyyət çox çətindi mən əmin olmaq istəyirəm söz ver....(və qışqıraraq başdadı ağlamağa)
Yaxşı sənə söz vermirəm, ancaq çalışacam və o da qızı qucaqlayaraq başdadı ağlamağa.
Axşam oldu. Qız artıq yuxuya getmişdi. Oğlan isə hələ də onun yatağının yanında oturaraq ordan tərpənmirdi.
Bu zaman qız yuxu görürdü hansı ki, anası onun yuxusuna göylərdən gələrək dedi:
Qızım sabah axşam mən sənin dalınca gələcəm və biz tamamilə başqa dünyaya gedəcəyik. O dünyada sən ağrının nə olduğunu bilməyəcəksən və sakit, rahat həyat yaşayacaqsan.
Nece? Artıq? Ancaq mən ora getmək istəmirəm! Mən onu sevirəm! Mən onsuz qala bilmərəm!
Ana: Mən gəlmişdim səni xəbərdarlıq edim. Bugün sənin sonuncu günündü onunla. Və ana gədəndə sanki arxadan ağ qanadları açıldı və mələk kimi uçdu getdi.
Səhər həmişəki kimi tibb bacısı gəldi, o analizlərin cavabını gətirmişdi və cavablar da heç xoş deyildi.
Bu zaman sevgililər yenə palatada yalnız qaldılar və qız dedi Mən bu gecə öləcəm. . O inanmadı: özünü divarlara çırparaq ağlamağa başladı: sən ölə bilməzsən, sən sağalacaqsan, hərşey yaxşı olacaq!!!
Xahiş edirəm bugün mənim son günümdü yanımdan ayrılma, istəyirəm bütün günümü səninlə keçirdim. Oğlan bilmirdi nə desin, nə etsin sadəcə olaraq ağlayırdı, sanki ürəyi döyünmürdü. Bu zaman o dedi: gəl gözəl günlərimizi yada salaq, o xoş xatirələri və mən sadəcə olaraq səni öpəcəm....
Sən xoşbəxt olmalısan sən mənə söz vermisən. Ağlamayaq mənim son günümdə. İstəyirəm bu günümü sevinc içərisində keçirim. Bütün günlərini onlar bir yerdə keçirdilər. Amma artıq günəş batmaq üzrə idi. Oğlanın gözlərindən yaş sel kimi gedirdi....
- mən səni buraxa bilmərəm, səni itirmək istəmirəm.
- Yəqinki belə olmali idi, belə daha düzgündü.
- Mən getsəm də, həmişə yanında olacam, sənə işlərində kömək edəcəm, səni həmişə izləyəcəm. Söz verirəm!!!
Birdən qızın pulsu dayandı. Və sanki ruhu bədənindən ayrılaraq göylərə uçdu. Həkimlər tez qaçaraq gəldilər, amma artıq gec idi Ürək döyünmürdü.
Qız hiss elədi ki, kimsə onun əlindən tutdu-bu onun anası idi. Xahiş edirəm ana bir neçə dəqiqə də qoy qalım getmiyim.
- Qızım artıq vaxtdır biz getməliyik!!! Qız sonuncu dəfə sevgilisinə baxdı. Sanki onda da anasında olduğu kimi qanadları əmələ gəldi. Oğlan sanki dəli kimi olmuşdu hələ də inana bilmirdi. Lakin qız söz verdiyi kimi onu tərk etmədi. Onun ruhu hər gün onun yanında idi və sanki onu izləyirdi. O hər gün qızı düşünürdü: onu necə möhkəm sevdiyini, necə öpdüyünü o xoş günlərini. Bir qış gecəsi o pəncərənin şüşəsinə söykənərək bayıra tamaşa edirdi. Onun isti nəfəsi şüşədə par yaradırdı. Və sanki nəfəsi ilə şüşəyə yazırdı: Mənə necə də sənsizlik ağırdı, hər şeyimi qurban verərdim, yenidən səni görmək üçün, yenidən səni qucaqlamaq üçün, ya məni də özünlə apar ya da qayıt!!!
Birdən şüşənin əks tərəfində oğlanın adı yazıldı. Bu o idi- sevgilisinin onu çağırdığını hiss edərək dayana bilməmişdi. Oğlan uşaq kimi, sevinir, qışqırırdi, bu ondan asılı deyildi.
Şüşənin əks tərəfində damcılar əmələ gəlirdi ki, bu da qızın göz yaşını əks etdirirdi. Bu dünyanın ən saf, ən təmiz sevgisi idi. Bunu sözlərlə başa salmaq qeyri-mümkün idi, bunu hiss etmək lazım idi. Sanki bu mələyin insana qarşı olan sevgisi idi. Şüşədə kiçik naxışlar əmələ gəlməyə başladı ki, bu da qızın gözəlliyini əks etdiridi. Həmin gözlər idi ki, oğlan sonsuzacan baxmaq istəyirdi, həmin dodaqlar idi ki, toxunmaq istəyirdi. Ancaq şüşəyə toxunanda o yalnız buz kimi şüşəni hiss edirdi.
Nəyə görə dünya belə haqsız və qəddardır? Bir-birini dəlicəsinə sevən bu iki gənc nəyə görə ayrı qalmalı idilər. Artıq ALLAH da bu sevginin təkbaşına mümkünsüzlüyü görürdü. O da oğlana və qıza qarşı laqeyd qala bilmirdi. Baxmayaraq ki, ALLAH buyurmuşdu: O qızın mələk olmasını amma bunu bacara bilmədi. ALLAH qıza yeni həyat verdi ki, onlar yenidən qovuşsunlar. Bu isə belə oldu.
Bir səhər onlar həmişəki kimi, yenə birlikdə yuxudan ayıldılar. Onlar heçnə yadlarına sala bilmirdilər, hərşeyi unutmuşdular, bilirdilər ki, nəsə baş verib amma xatırlaya bilmirdilər. Bu möcüzəni ALLAH istəmişdi. Ancaq şüşədə onların adları par şəklində qalmışdı, hansını ki, özləri yazmışdı. İndiyənəcən də onlar bizlərin arasında yaşayırlar.
Əgər nə vaxtsa onların sevgisindən daha saf, daha möhkəm, daha əbədi sevgi olarsa ALLAH da onları mələyə çevirəcək!!!
Следующая публикация
Комментарии 1