Абу Бакр Сиддик (р, а.), Расулуллох алайхиссалом билан Ис-ломни эълон килган кунларидан бошлаб доимо бирга хамсухбат бўлганлар. У жаноб курайшлардан ва бошка нодонлардан жуда кўп изо жафо чекканлар. Бойликлари хам, насаблари хам, халк орасида тутган ўринлари, эътиборлари хам, хушхулклари хам курайшларнинг изосидан кайтара олмаган. Ислом динига биринчилардек мушарраф бўлганликлари Расулуллохнинг энг якин хамкорларидан бўлганлари сабабли курайшликлар у жанобга хар турли изо жафоларни етказганлар. У жанобнинг Расулуллохнинг жуда кўп ўринларда мушриклардан мудофаа килганликлари тарих китобларида битилгандур, У жаноб Расулуллохни химоя килиш йўлида мушриклар изосидан заррача кўркмай, жафоларини писанд этмай, жонфидоликлар этганлар. Сийрат китобларда бу хакда куйидаги вокеа баён этилган.
Курайш мушриклари байтулхарамдаги Исмоил хужраларига тўпланишиб ўзаро сухбат курганлар. Гаплари асосан мана шу хусусда бўлган:
— Биз ханузгача бу киши каби ўзидан жуда катта кетган одамни кўрган эмасдик. Мана бу одамнинг ўз кавмига янгиликлар киритгани каби бирон кишининг янгаликлар киритиб фитна кўзгаганини хам билмаймиз. Энди у динимизни айбламокда, аклимизни камситмокда, олихаларимизни эса обрўсизлантирмокда. Бошимиз котиб, нима килишни хам билолмай колдик.
Мушриклар шундай деб турган пайтларида Расулуллох хазратлари бехосдан кириб келиб, рукн олдига етиб коладилар. Уларнинг ёнларидан ўтаётганларида улар ахмокона сўзлар айтиб Расулуллох хазратларини масхаралашди. Расулуллох хазратлари
тавоф килиб бўлгач, яна уларнинг олдиларидан ўтадилар. Муш-риклар беандиша гапларини яна такрор айтишади. Шунда Расулуллох хазратлари уларга караб: «Эй, курайш жамоалари, мен сизларга курбонлик келтирдим», дейдилар. Одамлар бирор нарса деб жавоб беришга яролмай жим бўлиб колишади. Кейин таркалиб кетишади. Эртасига яна тўпланишиб, кечаги бўлиб ўтган гапларни эслашади. Шунда биттаси ўрнидан туриб, уларга: «Эй, курайшлар, кеча уни йўклигида роса чайнадинглар. Олдингизга келганида эса лом-мим деёлмай колдинглар-ку?» деди.
Улар сухбатлашиб турган онларида Расулуллох хазратлари байтулхарамга адл кадамлар билан кириб келадилар. Шунда улар жаноби сарвари оламга хар томондан итдай ташланиб, «сенми хали бизга фалон-фалон гапни айтган», дсб сўрокка тутадилар. Сарвари коинот дадил «Ха!» деб жавоб берганларидан сўнг ораларидан биттаси белбогини ечиб Расулуллохнинг муборак бўйинларига солиб бўгмокка бошлайди. Бу холни кўрган Абу Бакр уларнинг олдига тезлик билан етиб келадилар. Уларга караб: «Кандай бадбахт ки-шисизлар! Ахир «раббим — ягона оллох!» деган кимсани бекордан-бекорга ўлдирмокчимисизлар?!»— дейдилар. Улар энди Абу Бакрга ташланиб, узун соколларидан торткилаб, урмокка бошлайдилар. Улар хеч аямай роса дўппослаб, уриб азоб беришади. У жаноб уйларига бошлари ёрилган холда, огрик зўридан азият чекиб, аранг етиб келадилару хушларидан кетиб коладилар. Анча вакт бехуш бўлиб ётадилар. Хушларига келгач, биринчи саволлари «Расулуллохнинг ахволлари кандай?»— деб сўрашлик бўлади. «Яхши» дейишларига хам каноат килмай, кўнгиллари хотиржам бўлмай, оналарига ва яна бир кўшниларига суяниб Расулуллохнинг ховлиларига йўл оладилар. Расулуллох алайхиссаломнинг нодонлар кўлидан эсон-омон кутулганларини кўриб, хурсандликларидан ўзларини тутиб туролмай Расулуллох хазратларини кучоклаб оладилар.
Ха! Ислом юксалиши йўлида мана шундай жонфидоликлар кўргузишганди! Оллох йўлида жонлари ўзларига хеч кандай кийматсиз туюлганди. Улар жонларини азиз билиб, узок тинч яшаб юрайлик, деб куён юраклик килишмай, «бизнинг хаётимиздан кўра Оллох калимасининг ер юзида ўрнашиб олий бўлишлиги кийматлирок, мухимрокдир», деб билишганди. Зеро, улар инсониятни жон-дилларидан севадиган, унга яхшиликни холис дил билан истайдиган юксак онг эгалари, кўзи очик кимса эдилар. Шунинг учун нарсалар кийматини бахолашда хатога хеч йўл кўйишмаганди. Харакатлари зое кетмади. Номлари абадият тахтасида хурмат-икром мартабасига ёзилиб колди.
Присоединяйтесь к ОК, чтобы подписаться на группу и комментировать публикации.
Нет комментариев