წვიმიან ღამეს მე დავბრუნდები
და შენ ფიქრებთან ერთად ვიწვიმებ,
ნუ გეშინია, არ დავიღლები
ამ ღამით მაინც ნუღარ იტირებ,

ფიქრები მხოლოდ ფიქრებად დარჩა
ოცნებამ ვეღა შეისხა ფრთები,
მე დავრჩი შენში ყოველთვის დარდად,
შენი სარკმლის წინ ლამაზად ვდნები,


სარკმელთან ზიხარ ყოველღამ მელი,
შენ წვიმის მოსვლა გახარებს მუდამ
უკვე ღამეა ძალიან ბნელი,
ჩვენ ერთად ყოფნა ყოველთვის გვსურდა,

წვიმად ვიქეცი დიდიხნის უკან,
და მოგიტანე დარდი და ცრემლი,
ვერ დავაბრუნებთ ცხოვრებას უკან,
გავიდა უკვე რამდენი წელი,

მოვედი, ისევ სარკმელთან მელი,
სევდიან დარდებს გიქარწ....ბს წვიმა,
ესე რომ მოხდა ვერაფერს შველი
დაგიბრუნდები ყოველთვის წვიმად.

ისე დაგკარგე, ვერ გითხარი მე სამი სიტყვა,
ახლოს რომ მყავდი მე ვიყავი მუნჯი სრულიად,
"მე შენ მიყვარხარ" ამისი თქმა, იცი? რთულია,
როდესაც გულში დამალული სიყვარულია...

ახლა სხვისი ხარ გამიფრინდი ჩემო ფერია,
მეც ეული ვარ, დასაკარგიც არაფერია
და ახლა მინდა გაგიმხილო მეც ჩემი დარდი,
დღეს შენ გაიგებ ჩემო კარგო როგორ მიყვარდი...

ჩემთან რომ არ ხარ, ეს ნამდვილად ჩემი ბრალია,
"მე ხომ მიყვარხარ" მშვენიერო დიდი ხანია,
ამ ლამაზ გრძნობას მე ყოველთვის გულში ვმალავდი
და ჩემს სიყვარულს მეგობრობის ნიღბით ვფარავდი...

შენი წყალობით ჩემი გული იყო სულ თბილი,
შენთან ვიყავი მე ყოველთვის ვით შენი ჩრდილი,
მე შენთან ერთად მოვიარე მთები თუ ბარი,
მაშინ ხომ მერქვა მშვენიერო მე მეგობარი...

მე შენ მიყვარდი იმ წუთიდან როგორც კი გნახე,
შენი ლამაზი ნაწნავები რომ დავინახე,
შენს სიახლოვეს გავატარე თერთმეტი წელი,
მაგრამ "მიყვარხარ", ვერ გითხარი მე ვერ შევძელი..

ვერ წარომიდგენ ჩემი გული თუ რას იტანდა,
შენი თვალები სიცოცხლეზე მეტად მიყვარდა,
რომ გიხაროდა?! სიხარულის ცრემლი მცვიოდა,
შენი ტკივილი, ორჯერ უფრო მეტად მტკიოდა..

სულ რომ გიკვირდა, "ყვალა ბიჭი მექცევა თბილად"
"არადა სხვებს ხომ აწვალებენ ისინი ხშირად"
მეღიმებოდა რომ გისმენდი მუდამ ამაზე,
არც კი იცოდი მე რამდენი გავალამაზე...

მე ბევრი ღამე შენზე ფიქრში დამთენებია,
იცი? შენსავით მე არავინ არ მყვარებია,
ამდენი წელი სიყვარული ჩუმად ვატარე,
მთელი ცხოვრება საყვარელო გულით გატარე...

და ერთი რამე მშვენიერო გახსოვდეს მინდა,
ეს გრძნობა იყო რაც გამაჩნდა ყველაზე წმინდა ...

ხვალ ხომ,
გაწვიმებას აპირებს…
სევდას,
ვერ დაიტევს ცა და…
ისევ მიატოვებს ნაპირებს…
და ზღვა,
დაგუბდება სხვაგან…

ხედავ?
რა ფერია დილა…
და ცაც,
გაბერილა ნისლით…
ტალღებს ვეფერები, ფრთხილად…
კენჭებს,
მერამდენედ ვისვრი…

მე,
ზღვას ნიჟარაში ვუსმენ…
ტალღა მელოდიას არწევს…
ვიცი,
გაწვიმდება უცებ…
და მზეს…
დაუსველებს ღაწვებს…

ფეხქვეშ მიწაა და, მაღლა…
სადღაც,
უსასრულო ცაა…
თითქოს,
მომენატრე ახლა…
თითქოს უშენობაცაა…

ხელის გაუნძრევლად,
ვწევარ…
ზღვაზე, ჩაძირული გემი…
შენ რომ,
მიმატოვე მე ვარ…
შენი სიყვარული, ჩემი…

ზღვას და
მელოდიას ვუსმენ…
წვიმას შემატოვებ,
წახვალ…
მგონი მყვარებიხარ,
თურმე…
ისე მენატრები, ახლა…

მე მეფიქრებით

25JUL

Share346

თუ მოსეირნე დამინახეთ უაზროდ ფიქრში,
ნუ იტყვით ჩემზე: – როგორ წააგავს გალეშილ გიჟს…
მე კოშმარები კვლავ მიხსნიან სიყვარულს ძილში
და ეს ფიქრებიც მთვარეულივით მძინარეს მჭირს.
ახლაც კალამი არ მიჭირავს, თქვენ გეჩვენებათ!..
უბრალოდ ვფიქრობ და მელანი მღალატობს კვლავაც,
მოფარებული, სანთლის შუქზე რომ შემეჩვევა
ჩემს ყველა სიტყვას ჩუმად უხსნის სანთლების ლავას.
დავალ…
ოთახი დაჭრიალებს, ვერ იტევს სხეულს,
ჩემს გადახუნძლულ ნაფაზებში ეწვის ფანჯრები,
ეწვის მაგიდა სანთლის წვეთებზე შემოხვეულს,
ეულს ვერ მიძლებს რითმიანი სიტყვების რეწვით.

ო, როგორ მომწონს, რომ იცოდეთ თქვენი თითები,
უცხო სხეულის ჩაორთქლილი შეგრძნება ჩემში
და მოფრთხილება დავიწყებულს როგორც ფიფქები,
შემოგადნებით მაგ ფარული ფერებით ხელში.

ვიცი, მიხილავთ მოსეირნეს უაზროდ ფიქრში
და ნუ იფიქრებთ, რომ სიტყვები ჩამაშრა ყელში…
ახლა ღამეა… თამამად გეტყვით, რომ მეფიქრებით…
და, თუ ბოლოა…
ეგ ბოლო სიტყვა დამახალეთ მე საფეთქელში!