Бир чол Муфтийга келиб,

ўғлидан шикоят қилибди: “Кеча
ўғлим мени далада хўкиз
хайдайдиган таёғи билан урди.
Кўп истироб чекдим, кўп
қийналдим. Мен шу кўргиликни
кўраман деб у туғилганда
қувонганмидим? Қариган
чоғимда энди нима қиламан?
Бугун сизнинг хузурингизга
чора истаб келдим, ёрдам
беринг йўл кўрсатинг. “ Муфтий
дебди: “Фасубҳаналлоҳ!
Фарзанд қандай қилиб ўз
отасига қўл кўтаради? Сиз
ўғлингизга ўргатмадингиз? Ота-
она хақи буюк эканини
тушунтирмагамидиз? Болага
ахлоқ, адаб дарсларини
бермадингиз? “. Чол айтибди:
“Қишлоқ ахволини яхши
биласиз, айтиб ўтиришнинг
хожати йўқ. Қишлоқ ерда доим
иш бор бу ишларни қилиш
керак. Дин ўргатишга фурсат
йўқ“. Муфтий жаноблари
кўзлар ёшланган чолга қараб
дебдиларки: У холда отахон,
ўғлингизнинг камчиликларига
қараманг, у сизни ер
хайдаётган жуфт ҳўкизга
ўхшатибди. чунки дин
тарбиясини олмаган ўғлингиз
олдида сиз билан хўкизлар
орасида фарқи йўқдир. У
хўкизгни уряпман, деб сизни
урганга ўхшайди. Бўлмаса бола
отага қўл кўтарармиди . . . ! ! !
Мазкур қиссадан хисса шуки
ота фарзандига аввало
чиройли мукаммал диний
тарбия бериши шарт. Бу
шундай ҳикматга бой ҳикоя.
Демак ўғлига дину диёнат
ўргатмаган ота ўғлидан истаган
ва лозим кўрган яхшиликни
кўра олмайди. Кўришга ҳам
ҳақи йўқ. Бунинг учун ўзи шу
хидоят йўлида бўлиши керак,
бунинг учун ўзи хидоят йўли
қандай бўлишини тушуниб
етиши керак. Бундай
инсонларга бу ривоят ибрат
бўлармикин . . . ! ! !