Предыдущая публикация
ФАРОСАТ...
У кўзгунинг олдида юзидаги ўзгаришларга синчиклаб тикилаётган аёлига яқинлашди-да, бир гапни айтмоқчи бўлди. Хаёлидан тилига сирғалиб чиқишга тайёр сўзлар қуйидагича эди:
"Болани олдирақол, хотин! Шундоғам 4та боламиз бор. Етар..."
Шу пайтда аёли унга кулимсираб қаради ва эрининг дилидан ўтаётган афкорни англагандек сўз қотди:
- Дадаси, мен бу боламизни бошқача суйсам керак. Ахир, сиз ҳам ойижонимнинг бешинчи фарзанди бўлгансиз-ку. У, - деб кўрсатаркан қорнини, - сиздек ақлли, фаросатли ва бахтли бўлишини истайман...
Йигит беҳол бўлиб ўтириб қолди. 38 йил олдин ўзи ҳақида ҳам шундай қарорга келишганда нима бўларди, деган савол уни ўтирғизиб қўйганди...
Х.Хамидов
Следующая публикация
Нет комментариев