Эртага ўғлининг туғилган куни етти ёшга

тўлади. Ота севимли ўғли учун нима қилиш
кераклигини узоқ ўйлади. Нихоят, хат ёзишга
қарор қилди, чиройли сўзлар ахтара бошлади.
Кейин бу иши ўзига эриш туюлди:
“Кўнглимдагиларни ёзсам бўлдику“.
“Севимли ўғлим! Сени жудаям яхши кўраман,
хаммадан кўпроқ соғинаман! Сенинг жажжи
қўлчаларин билан: “Дадажон сизни мана
шуууунча яхши кўраман“, дейишни истайман.
Икковимиз сен билан куч синашганимиз
эсиндами? Менинг туғилган кунимничи
эслайсанми? Бобонг сенга олиб келган
шоколадни емасдан “Дадам келсалар, бераман“
мени кутиб кутиб ухлаб қолганинг . . . Ушанда
юзчаларингга термулиб, кўнглим қувончга
тўлганди. “Бугун яна кеч келасизми, дада?»
деб сўраганинг, кейин: “Майли, ухламасдан
кутиб ўтираман, хўпми“ деб кулиб қўйганинг
сира хаёлимдан чиқмайди.
Ухла, ўғлим. Хотиржам ухла. Чунки ёнинга
қачон боришимни билмайман.
Сени жудаям яхши кўраман Даданг . . . ! ! ! “
Туни билан кўз ёшини тўкиб ёзган мактубини
эрталаб севимли ўғлининг жажжи қабри
чеккасига кўмиб келди . . . ! ! !