მე ვარ შენი; შენ_აგრიეს; მე ვაშენე; შენ_ანგრიე: მე მახსოვდი; შენ_დამკარგე; მე რა ცუდი; შენ_რა კარგი; მე სულ "ახლა'; შენ სულ "ხვალე"; მე და დაღლა?! შენ დამღალე... მე _ნიჩბებთან; შენ _აფრაზე... მე შენ ისე გამაბრაზე_ თვალს რომ ვხუჭავ, ვხედავ იებს, დაფლეთილებს და პაწიებს! <s si
...Ещё
მე ვარ შენი; შენ_აგრიეს; მე ვაშენე; შენ_ანგრიე: მე მახსოვდი; შენ_დამკარგე; მე რა ცუდი; შენ_რა კარგი; მე სულ "ახლა'; შენ სულ "ხვალე"; მე და დაღლა?! შენ დამღალე... მე _ნიჩბებთან; შენ _აფრაზე... მე შენ ისე გამაბრაზე_ თვალს რომ ვხუჭავ, ვხედავ იებს, დაფლეთილებს და პაწიებს! მე შენ აღარ გაპატიებ. მე შენ აღარ გაპატიებ. მე შენ აღარ გაპატიებ.
იცი, ახლა რა მინდა? თოვლი მინდა მათოვდეს… რომ, ხელახლა გაგიცნო ,და… შენი კოცნა მათბობდეს… თოვდეს მინდა ფერები… ახლა, იცი რა მინდა? უცებ, დაგივიწყო და კვლავ, გაგიცნო თავიდან… მინდა, წლებს შემატოვო კიდევ, იცი, რა მინდა? დღე, წარსულში დავტოვო… და ვიცხოვრო, ხვალიდან… მინდა, გულს მინათებდეს მზე და… მერე გაწვიმდეს… ისე შეგიყვარო რომ… ვერ ვხვდებოდე, რა მჭირდეს… ახლა, იცი, რა მინდა? სულ პატარა ცა მინდა… თოვლშიც, ქარშიც, წვიმაშიც… მომეფეროს ამინდმა… ვიცი, ახლა ვოცნებობ… მზე კი, სადღაც ჩავიდა… მინდა, სულ მადარდებდე… და სხვაგვარად, არ მინდა... იცი, ახლა რა მინდა? მე, პატარა ცა მინდა… მთელი ღამე მკოცნიდე და… დღეს, მჩუქნიდე თავიდან…
მზეს თავი ჩაუქინდრავს ზღვაში. განცდები ტალღებზე ელავს, ვდგევარ ჰორიზონტის გასწვრივ. ვღელავ... ჩემს ფიქრებს მოგართმევს ქარი. ოცნებებს შევკიდებ ზეცას. ღრუბლებში გარჩენილი გული. ფეთქავს... ვერაფერს მოვუხერხებს წადილს. სურვილს გადაქცეულს ლექსად. ერთ დღეს ვიცოცხლებდი კარგო. შენთან... სული დაიფერა ფიქრით. ყოველ დღე სამყაროს ვიტან. შენზე ასე ვიტყვი ყველგან. მიყვარს...
იყო მუსიკა და იყო ქარი სარკმელთან ფარდა ზღვის ფონს ხატავდა მენატრებოდი ეს მონატრებაც იმ აღელვებულ ზღვის ტალღებს გავდა ღამე ოცნების იყო უძირო იყო ფიქრებით გადაქარგული და მთვარის შუქთან მარტო დარჩენილს მენატრებოდა დრო გარდასული დრო გარდასული როგორც ოცნება გადაკარგული როგორც კამარა ჩემი სიცოცხლე შენ მოგიძღვენი წლებმა ეს გრძნობა ვეღარ დამალა ტაძარში შევალ სანთელს ავანთებ შევევედრები უფალს განგებას შენი სიცოცხლე იყოს დღეგრძელი ვით გაზაფხულის სხივთა ნათება.
მზე ვიყავი და მთვარე ვშვი, მკერდზე მივიკარ მაშინვე, გამოვიღვიძე, სიზმარი მახსენდება და მაშინებს... ცა მოქუფრული უსმენდა ჩემგან გასროლილ კივილებს, არ მიამებდა არავინ სამშობიარო ტკივილებს. მეფე ღამეთა, მთვარე ვშვი, მკერდზე მივიკარ მაშინვე, გამოვიღვიძე დავხედე, მუცლის სიმშვიდე მამშვიდებს, მზე კი არადა, ქალი ვარ, მკერდქვეშ ვატარებ სამყაროს, ღმერთმა ნუ ქნას, რომ ყრმა ვშვა და ვინმემ იმასთან გამყაროს... მზე ვიყავი და დავღონდი, ჩვილი წამართვეს მკერდიდან, ძუძუსთავს მისი წილი რძე ცრემლებად გადმოეკიდა... მზე ვიყავი და დავბნელდი შვილთან შეხვედრის იმედით, იმდენი მაინც შევძელი, სხივის მანძილზე მივედი, ჩემი ფერმკრთალი პატარა ლანდივით გაქრა ღრუბლებში, ავტირდი ჭექა-ქუხილად, წვიმამაც ვერ მცა ნუგეში... მზე კი არადა, ქალი ვარ, დედა ადამის ნატეხის, გავიღვიძე და ვაგროვებ სიზმარს სარკეში გატეხილს... ქალი ვარ, შენი მიწა ვარ, რომ ჩამეკრა და გადარჩე, შენს გაგრძელებას როცა ვშობ, მერე მიხვდები დანარჩენს... მზე ვიყავი და მთვარე ვშვი, მკერდზე მივიკარ მაშინვე, მზე მხოლოდ სიზ
...Ещё
მზე ვიყავი და მთვარე ვშვი, მკერდზე მივიკარ მაშინვე, გამოვიღვიძე, სიზმარი მახსენდება და მაშინებს... ცა მოქუფრული უსმენდა ჩემგან გასროლილ კივილებს, არ მიამებდა არავინ სამშობიარო ტკივილებს. მეფე ღამეთა, მთვარე ვშვი, მკერდზე მივიკარ მაშინვე, გამოვიღვიძე დავხედე, მუცლის სიმშვიდე მამშვიდებს, მზე კი არადა, ქალი ვარ, მკერდქვეშ ვატარებ სამყაროს, ღმერთმა ნუ ქნას, რომ ყრმა ვშვა და ვინმემ იმასთან გამყაროს... მზე ვიყავი და დავღონდი, ჩვილი წამართვეს მკერდიდან, ძუძუსთავს მისი წილი რძე ცრემლებად გადმოეკიდა... მზე ვიყავი და დავბნელდი შვილთან შეხვედრის იმედით, იმდენი მაინც შევძელი, სხივის მანძილზე მივედი, ჩემი ფერმკრთალი პატარა ლანდივით გაქრა ღრუბლებში, ავტირდი ჭექა-ქუხილად, წვიმამაც ვერ მცა ნუგეში... მზე კი არადა, ქალი ვარ, დედა ადამის ნატეხის, გავიღვიძე და ვაგროვებ სიზმარს სარკეში გატეხილს... ქალი ვარ, შენი მიწა ვარ, რომ ჩამეკრა და გადარჩე, შენს გაგრძელებას როცა ვშობ, მერე მიხვდები დანარჩენს... მზე ვიყავი და მთვარე ვშვი, მკერდზე მივიკარ მაშინვე, მზე მხოლოდ სიზმრად ვიყავი, ჰოდა ახლა ეს მამშვიდებს...
დღე გათენდა სიყვარულის, მზის მაგივრად შენით ვთბები, მე სასმისი აღარ მათრობს, მხოლოდ შენი ხილვით ვთვრები, მხოლოდ შენზე ფიქრობს გული, ჩემი ვნებაც ნახატია, ცაზე მთვარე აღარა ჩანს, შენი სახე ახატია. შენს ღიმილსაც ცაზე ვეძებ, ქარად მივლის შენი სუნთქვა, საოცარი დღე არისო სიყვარულის დღეზე უთქვამთ, ჩემი გული შენ გეკუთვნის, ჩემი გრძნობაც არის შენი, რაღაც თავში აგივარდა, ჩემო კარგო.....წადი შენი!
მთავარ როლში ვარ, ფეხთან დამიგეთ სუყველა განცდა, მომიხმეთ ბისზე! მე არ ვყოფილვარ ბედის სამიზნე და მაინც სულში მარწუხად მიჭერს ფიქრი.. რომლისაც გამოცლა მსურდა, (ვერ დავანებე ჩემი ღალატი..) ტუჩის კიდეზე ვნებები ხურდა და სინანულიც თითქოს არ არის ისეთი ძნელი, როგორც იმ ღამეს, როცა შენს თვალებს დაღლამდე ვცლიდი.. და მაინც სულში ჩამაწვი გრძნობა. სიყვარულია – სიცოცხლის ფილტრი მე კი ამ ბოლის შეშლილი მონა.
ფერფლად მახმება სულზე ვნებები, ნაფაზად ცლიდი თითქოს სიცოცხლეს. ზეცას ლოკავდნენ შიშის ენები, და ცად უფალი ცოდვებს გვიგონებს. რომ მერე გვმოსოს ბადეში ცოდვის.. ფლიდად ვასაღებ მე ამ ცხოვრებას! იცი, ვერაფრით მოვირგე როლი.. და შენ დაგითმე ყველა მოგება.
არ მინდა! – გესმით? აღარ მწამს ფიცი. ტყუილად მაჭმევთ დღეებს იმედად, მე ჯოჯოხეთში სატანა მიცდის, და შენ მიმყავხარ საშვებ ბილეთად.
დღისით ამაყად მიდი-მოდიან, იპრანჭებიან, არ იღლებიან, ღამე სახლებში იკეტებიან, მამა არ უშვებთ, ვერ გამოდიან. ყრიან და ჭამენ, თან სივდებიან ხორც-პროდუქტებით გამოსკდებიან მერე სარკესთან ჩამოდგებიან სიბრაზისაგან იბერებიან. არაჟნიანი პურის ჩახეთქვა ცუდი რომ არის გვიან ხვდებიან საწყლები როგორ იტანჯებიან დიეტაზე რომ დასხდებიან. რამდენიმე დღე იკარგებიან უცხიმო საწმლით იკვებებიან დილით ძალიან ადრე დგებიან 100 მეტრს დარბიან ( მერე კვდებიან) გულით ცდილობენ და ვერ ხვდებიან შემდეგ უეცრად გამოჩნდებიან: ”აუუ ხო გავხდი? გეკითხებიან. ”არა” თუ ეტყვი - გიბრაზდებიან პასუხს არ გასცემ - გებუტებიან.
ზოგისთვის ვაშლის და მაწვნის ჭამა მართლაც ხომ ერთი დიდი ომია
შენგან მეწყინება... რასაც შენთვის ვამბობ,რომ ვერ გამიგო. შენგან არ მივიღებ ფეხთქვეშ ფარჩა და ხალიჩა დამიგო. შენგან მეტკინება. ნათქვამი სიტყვა და უთქმელი სათქმელი, შენთან ვისურვილებ თუნდაც ნანგრევებზე დავანთო სანთელი.. შენთან ადვილია ფიქრიც და დუმილიც ,უბრალო სიჩუმეც სული დაღლილია და შენი ღიმილით ცხოვრებას ვიპურებ... შენით იოლია გადავლა მთისა და დალაშქვრა ბარისა. შენ ვერ გაპატიებ, რომ არ გესმოდეს ნათქვამი ქალისა შენთან მეღიმება და ბედნიერი ვარ ზუსტად,რომ გამიგე. შენგან თუ მეწყინა მოვალე ვიქნები ავდგე და წავიდე!
მზემოჭრილ ციდან ჩაიწრიტა ბოლო სხივი და გვირილას სკვნილზე ლოცვას ვმარცვლავ, ცოდვით დაღლილი, ყველა “ვუყ-ვარ-ვარ”-ს ხელისგულით მზესთან მივიტან, ,,არ ვუყვარსვარ”-ს კი ამ ლოცვაში არ აქვს ადგილი.
ღამე ნახევარ დედამიწას შემოეტმასნა, უხილავადაც მწამხარ, (ვიცი ღმერთი არ მიწყენს), ისე მიგიღე იდუმალი, როგორც ხელდასხმა, რომ მონატრება წარსულივით გადამავიწყე.
ახალი მთვარე, როგორც ახალნაორსულარი, ღამის ბილიკებს გაუნათებს, ოღონდ ვის რამდენს ამას თვითონ წყვეტს… და თუ დარჩა იმის უნარი, რომ გადაგვკარგოს ერთმანეთში უკუნისამდე.
ოცდაცამეტჯერ ჩამოვმარცვლე ლოცვად – ,,ვუყვარვარ’’, ,,არ ვუყვარვარ” კი აპოკრიფულ ტექსტივით დავგმე, რაც ამ თვალებში სიკეთეა, მომცა უფალმა და მარცვალ-მარცვალ, – ხელისგულით შენს ხატთან ვაკმევ.
სულში დაორთქლილ სუნთქვის სურნელს ვიზოგავ მძაფრად, ეს ლოცვაც ერთად ვიჩურჩულოთ ასე ჯობია, სიშორე, – შენი სინონიმი (საშინლად) მზაფრავს, უშენობა კი გადამექცა უკვე ფობიად…!
მზემოჭრილ ციდან ჩაიწრიტა ბოლო სხივი და ყველა “ვუყ-ვარ-ვარ”-ს ხელისგულით მზეთან მივიტან!!!…</p
...Ещё
მზემოჭრილ ციდან ჩაიწრიტა ბოლო სხივი და გვირილას სკვნილზე ლოცვას ვმარცვლავ, ცოდვით დაღლილი, ყველა “ვუყ-ვარ-ვარ”-ს ხელისგულით მზესთან მივიტან, ,,არ ვუყვარსვარ”-ს კი ამ ლოცვაში არ აქვს ადგილი.
ღამე ნახევარ დედამიწას შემოეტმასნა, უხილავადაც მწამხარ, (ვიცი ღმერთი არ მიწყენს), ისე მიგიღე იდუმალი, როგორც ხელდასხმა, რომ მონატრება წარსულივით გადამავიწყე.
ახალი მთვარე, როგორც ახალნაორსულარი, ღამის ბილიკებს გაუნათებს, ოღონდ ვის რამდენს ამას თვითონ წყვეტს… და თუ დარჩა იმის უნარი, რომ გადაგვკარგოს ერთმანეთში უკუნისამდე.
ოცდაცამეტჯერ ჩამოვმარცვლე ლოცვად – ,,ვუყვარვარ’’, ,,არ ვუყვარვარ” კი აპოკრიფულ ტექსტივით დავგმე, რაც ამ თვალებში სიკეთეა, მომცა უფალმა და მარცვალ-მარცვალ, – ხელისგულით შენს ხატთან ვაკმევ.
სულში დაორთქლილ სუნთქვის სურნელს ვიზოგავ მძაფრად, ეს ლოცვაც ერთად ვიჩურჩულოთ ასე ჯობია, სიშორე, – შენი სინონიმი (საშინლად) მზაფრავს, უშენობა კი გადამექცა უკვე ფობიად…!
მზემოჭრილ ციდან ჩაიწრიტა ბოლო სხივი და ყველა “ვუყ-ვარ-ვარ”-ს ხელისგულით მზეთან მივიტან!!!…
ქალი როცა იქმნებოდა ერთი რამე ხდებოდა, სილამაზე არსებობდა და ვერავინ ხვდებოდა, ქალთან ერთად სილამაზე ყველაფერში ჩნდებოდა, როცა ქალი არსად ჩანდა სილამაზეც ქრებოდა. ბუნებისგან ალბათ ყველა ამას ელოდებოდა, სილამაზის ეტალონი ქალი რომ გახდებოდა, სადაც სილამაზე ჭვრეტდა ქალი იცქირებოდა, ლამაზ ღიმილს ვინმე ქმნიდა? ქალი იღიმებოდა! სუყველა ქალს სილამაზე თავის ეშხში ეტყობა და ეს ეშხი ქვეყანაზე არცერთ ქალს არ ეთმობა, მინდა ქვეყნად ვაღიარო, რომ გამიჩნდა ეს გრძნობა, ღმერთმა შექმნა ქალისა და სილამაზის ერთობა!
თოვლით დაიფარა ირგვლივ ყოველივე, თოვლივით გაცივდი შენც… მე კი მზე მინდოდა,სხივებს დავეძებდი, ცოტა სითბოს ვთხოვდი ღმერთს.. ირგვლივ სიბნელეა,ცივი სამყაროა, არსად აღარ ჩანხარ დღეს , თოვლს დაუფარავს შენი ნაკვალევი ვეღარ გპოულობდა მზეც.. თვალზე ჩამომცვივდა მონატრების ცრემლი, ადნობს მოყინულ გზებს.. ისევ ცრემლის კვალით თუკი გიპოვნიდი აღარ ვინატრებდი მზეს… წვიმას ვნატრულობდი თოვლის დასადნობად აი გაწვიმდა დღეს. მაგრამ არა,არა..ვაი,მეკარგები… წვიმას გაჰყევი შენც?
დრო რომ გადათვლის ჩვენს გაფლანგულ ცხოვრების წამებს, გაგახსენდება რომ ოდესღაც სახელი გერქვა. გერქვა ცხოვრება, გერქვა სუნთქვა და გერქვა ფიქრი მისი სიზმრებით რომ დაიწყო ამ გულმა ფეთქვა. გაგახსენდება რომ ვიყავი კედლის სურათი, ოთახის ჰაერი, შენი ფილტვები და მათი სუნთქვა, სავარცხლის ნაზი მოფერება შენს თმაში დილით და არა ერთი მშრალი სიტყვა ან მწირი გულქვა. ვიყავი ყველგან, სადაც გული გადაგკარგავდა, სადაც ოცნებას გაჰყვებოდი სიზმრებში ჩუმად, შენს თბილ ღიმილში, შენს თვალებში და ხმაში როცა სხვაგან წასული მიირთმევდი ჩემს გრძნობებს უმად. ვიყავი დღისით სულ თანმდევი ფეხებთან ჩრდილი, ღამის ნათება შენს ოთახში მავალი ქურდად, ყოველღიური მოწყურება და წყლისთვის ჭიქა, ვიყავი საბნად, ვიყავი ჩანთად, ვიყავი ქუდად. თუმცა ტყუილად ავიჩემე სიტყვა ‘ვიყავი’, ახლა ვიქეცი იმაზე მეტი რაც იყო მუჭად, რაც იყო სხვისი, რაც იყო სხვისი, რაც იყო სხვისი, ახლა ვიქეცი მე შენს სახლთან გამავალ ქუჩად.
იმისთვის არ ვწერ რომ გაგაკვირვო ,არც პოეტობის მაქვს პრეტენზია,ამ ცხოვრებაში რითმებს მივყვები,მგონი რითმებმა ამიყოლია,შენი თვალები სულ მახსენდება და თან ღიმილი გადაკრავს სახეს,მე რითმის ბნელი მორევი მითრევს რომ მოაწყდება დარაბებს ღამე,შენი სიტყვები სულ მახსენდება "მე შენს ადგილზე ლექსს არ დავწერდი",მაგრამ როდესაც მოგენატრება საუკეთესო ხსნა არის ლექსი,ცოტას დავწერ და ცოტას ვიფიქრებ და ოცნებებში ჩემს გვერდით გნახავ,ჩემს გულისტკივილს ლექსებში ჩავდებ , მე უშენობას ლექსებში ვმალავ..!!]] aVtori giooo ,,
ზოგჯერ სულიც ტირის... ცარიელ ოთახში დამჯდარა მოხუცი ოთახი ცივი ჩანს... სახეზე აუკრავს ორივე ხელი და რაღაცას მისტირის... იქნება დაკარგა სატრფო მან ძვირფასი... ან გული ატკინეს ქუჩაში ბალღებმა... მოხუცებს ხომ გული სიკეთით აქვთ სავსე და ვერა შეკადრა სიბრაზით ამ ბავშვებს... ან იქნებ ვერ შეძლო გაძლება და ბოლოს დაჯდა და გაბედა მან ჩუმად ქვითინი რომ მარტო მიჰყვება ცხოვრების დინებას და მარტო უხდება ატანა ტკივილის... ან იქნებ მას შვილი მოუკლეს ომში და მიიღო წერილი მან სიმწრით აღსავსე, და გლოვობს რადგანაც წაართვეს იმედი ვაჟკაცი გაზრდილი ამ წყეულ ომამდე... რას დარდობს მოხუცი , მას იქნებ აწუხებს სიბერე წამრთმევი ამ მცირე ცხოვრების დამჯდარა მოხუცი აუკრავს ხელები სახეზე და ჩუმად რაღაცას მისტირის...
ჩვენი ღირსება ფეხქვეშ გაგვითელეს, ცდილობენ დაგვავიწყონ წარსული ისტორია, ცდილობენ იმედები გულში ჩაგვიკლან და ჩაგვიხშონ სიყვარული სულში რაც გვქონია, ეხლა გრძნობებიც დაგვიჭრეს გულში და ალბათ ისევ გაჭირდა სუნთქვა ჩვენ იმ სიყვარულს ვეღარ ვამჟღავნებთ რომელიც მუდამ ქართველში ქუხდა, დღეს არც სამშობლოს სიყვარული ჩანს სიყვარულს არა და ვხედავ ირონიას, მე დღეს საქართველოს ცრემლი დავინახე , ცრემლი კი არა წმინდა მირონია
ხელფასი – ნარკოტიკია - ხელფასის მიღების დღეს უმიზეზოდ კარგ ხასიათზე ხართ, იცინით, ხუმრობთ (როგორც დოზის მიღებისას). - ხელფასის რამოდენიმეჯერ მიღების შემდეგ ვეღარ ძლებთ მის გარეშე (იწვევს მიჩვევას). - ხელფასის დიდი დროით არ არსებობა იწვევს დეპრესიას, ყველაფერი მუქ ფერებში გეჩვენებათ („ლომკა“) . - ხელფასის გაზრდა დროდადრო აუცილებელია, რადგან აღარ გყოფნით (საჭიროა დოზის გაზრდა რადგან ძველ დოზას უკვე აღარ „მოაქვს“ )
..არ გეგონოს რომ ყველაფერი მე გაპატიე, არა, ეს იმ სიყვარულმა, იმ სევდამ და იმ ლამაზად გატარებულმა დღეებმა გაპატია ოდესღაც რომ იყო… პატიება არასოდეს გითხოვია მაგრამ ყოველთვის გპატიობდი, რატომ? არ ვიცი… ყველაფერი უჩვეულოდ და ლამაზად დაიწყო, სხვებს არ ჰგავდი მეგონა ეს იყო შენი დადებითი თვისება, მაგრამ ეს აღმოჩნდა შენი ყველაზე დიდი ნაკლი… გული ყველაფერს გპატიობდა, ოცნებაში გატარებულ დღეთა სიმრავლეს, შენს გამო დაღვრილ ცრემლს…გპატიობდა იმიტომ, რომ მიყვარდი… ყოველი შენი გამოჩენა ტკივილს მაყენებდა და ამასაც გპატიობდი რადგან ვიცოდი გიყვარდი, გიყვარდი შენთვის ჩუმად… დრო გადიოდა, მე ვეღარ ვმალავდი ჩემს სიყვარულს და ყველას შენზე ველაპარაკებოდი, მათ არ ესმოდათ ჩემი, მე კი ბედნიერებით და ცრემლებით დაბრმავებულს არ მაღელვებდა სხვები… გპატიობდი და ჩუმად ვჩურჩულებდი: “შენ მოდი და გული ყველაფერს გაპატიებს”… შენ ხან მოდიოდი ხან კი ისევე ქრებოდი როგორც დილის ნამი, როგორც წვიმაში სწრაფად მიმავალი მგზავრი… და მე მაინც გპატიობდი, მაგრამ ამბობენ ყვე
...Ещё
..არ გეგონოს რომ ყველაფერი მე გაპატიე, არა, ეს იმ სიყვარულმა, იმ სევდამ და იმ ლამაზად გატარებულმა დღეებმა გაპატია ოდესღაც რომ იყო… პატიება არასოდეს გითხოვია მაგრამ ყოველთვის გპატიობდი, რატომ? არ ვიცი… ყველაფერი უჩვეულოდ და ლამაზად დაიწყო, სხვებს არ ჰგავდი მეგონა ეს იყო შენი დადებითი თვისება, მაგრამ ეს აღმოჩნდა შენი ყველაზე დიდი ნაკლი… გული ყველაფერს გპატიობდა, ოცნებაში გატარებულ დღეთა სიმრავლეს, შენს გამო დაღვრილ ცრემლს…გპატიობდა იმიტომ, რომ მიყვარდი… ყოველი შენი გამოჩენა ტკივილს მაყენებდა და ამასაც გპატიობდი რადგან ვიცოდი გიყვარდი, გიყვარდი შენთვის ჩუმად… დრო გადიოდა, მე ვეღარ ვმალავდი ჩემს სიყვარულს და ყველას შენზე ველაპარაკებოდი, მათ არ ესმოდათ ჩემი, მე კი ბედნიერებით და ცრემლებით დაბრმავებულს არ მაღელვებდა სხვები… გპატიობდი და ჩუმად ვჩურჩულებდი: “შენ მოდი და გული ყველაფერს გაპატიებს”… შენ ხან მოდიოდი ხან კი ისევე ქრებოდი როგორც დილის ნამი, როგორც წვიმაში სწრაფად მიმავალი მგზავრი… და მე მაინც გპატიობდი, მაგრამ ამბობენ ყველაფრის პატიება, მხოლოდ ღმერთს შეუძლიაო და მე უბრალო მოკვდავმა ვერ შევძელი, ვეღარ გაპატიე შენთვის გათენებული ღამეების და შენთვის დაღვრილი ცრემლის სიმრავლე, გული გაილია ლოდინში და მე ვეღარ შევძელი პატიება… მეგონა ყველაფერს შევძლებდი სიყვარულისთვის, გპირდებოდი რომ დავიცავდი ჩვენს გრძნობას, მაგრამ ვერ შევძელი… მაპატიე… შენი იმედი მქონდა, მეგონა ჩემზე ძლიერი იყავი… მაპატიე… ალბათ დიდი მოვალეობა დაგაკისრე და ჩემი მარტოობის გულდახურულობის მიზეზი გაგხადე, ოცნების ცისარტყელა დავხატე და მისი გაქრობაც გაბრაზებულმა შენ დაგაბრალე… მაპატიე… თუმცა შენთვისაც ყველაფერი მიპატიებია, ის რისი პატიებაც მხოლოდ ღმერთს შეუძლია… მიპატიებია…
მეჩემს თავში დემონი მძულს, ანგელოზი მიყვარს შენში. ვერ ავიხდენ, იმას რაცმსურს, ამ შავ-თეთრის ღრიანცელში. რატომ არ მყოფნის კადნიერება?... რატომარა ვარ უფრო თამამი?... ნუთუ დემონი აქაც ერევა?... ანგელოზს ებრძვისამპარტავანი?.
Мы используем cookie-файлы, чтобы улучшить сервисы для вас. Если ваш возраст менее 13 лет, настроить cookie-файлы должен ваш законный представитель. Больше информации
Комментарии 35
Настя, ты как стала мамой еще больше похорошела.
Спасибочки большое)))))
красоточка!!!
თოვა კი არა, ახლა ბარდნაც მეცოტავება.
დამტვრეული პიანინოსავით გდია ყველა ნუგეში.
სად არიან მხრები, თავი რომ ჩამოვასვენო -
ჩამოყრილია ყველა მხარი, როგორც
ბაბუაჩემის ეზოში ვაშლის ხეების ტოტები...
ჩემი თითები მატლებივით არიან –
მიცოცავენ.
არ მოძრაობენ – მხოლოდ ფათურობენ,
ახლადდაბადებული ხმოსავით უმიმართულებოდ.
მქონდა ქალაქები და მაკრატელივით ქუჩები
და გადავჭერი...
და ამოვქოლე ყველა ქალაქის ყველა შემოსასვლელი...
დავხურე ყველა ცა და ყველა სინათლე მუჭში მოვიქციე...
რა დამრჩა აქეთ დასატოვებელი, ნესტიანი ნაწერების გარდა...
იმასაც ვინმე რაიმეს გასახვევად
...Ещёთოვა კი არა, ახლა ბარდნაც მეცოტავება.
დამტვრეული პიანინოსავით გდია ყველა ნუგეში.
სად არიან მხრები, თავი რომ ჩამოვასვენო -
ჩამოყრილია ყველა მხარი, როგორც
ბაბუაჩემის ეზოში ვაშლის ხეების ტოტები...
ჩემი თითები მატლებივით არიან –
მიცოცავენ.
არ მოძრაობენ – მხოლოდ ფათურობენ,
ახლადდაბადებული ხმოსავით უმიმართულებოდ.
მქონდა ქალაქები და მაკრატელივით ქუჩები
და გადავჭერი...
და ამოვქოლე ყველა ქალაქის ყველა შემოსასვლელი...
დავხურე ყველა ცა და ყველა სინათლე მუჭში მოვიქციე...
რა დამრჩა აქეთ დასატოვებელი, ნესტიანი ნაწერების გარდა...
იმასაც ვინმე რაიმეს გასახვევად თუ გამოიყენებს.
არაფერს დავუტოვებ მეგობრებს, უთქმელი სიტყვების გარდა,
რადგან ვერ მიხვდნენ სიტყვებს იქით რა ვიგულისხმე - დარჩეთ ასევე.
მხოლოდ ჩემი ქვეყანა აღარ მეცოდება, მეტიც – ყელში მაქვს.
ამიტომაც ვტოვებ სიტყვებს და ვტრიალდები ზურგით ყველასგან.
თოვა მეცოტავება მეთქი.
ვარ სახლი, რომელსაც შიდა კიბე არა აქვს.
ჰეი, მხიარულო სამურაი, რა ხანია ალუბლებს გასცდი სტვენით.
ჩაიარე პატარა ბაღის ახლომახლო და დავინახე, დავინახე, ქარი უკან როგორ მოგდევდა.
ქარი უკან ლეკვივით მოგდევდა.
ქარი უკან ზურგსუკან მოწეული მზერასავით მოგდევდა.
მეც მოგადევნე ჩემი მზერა.
არ არსებობენ მხიარული ადამიანები. არც შენ ხარ მხიარული.
უბრალოდ მიდიხარ და უსტვენ, მეტი არაფერი.
მე დავინახე შენი ნერვები, შენი ფოლადის ნერვები,
როცა გზის მტვერნაყლაპმა ჩრდილმა აგირეკლა.
ვიდექი და მიყვარდებოდი.
ნიჰონსიუს ძალა ჰქონდათ შენს ნაბიჯებს.
მძიმე იყო, როგორც კატანას ტარება.
ჰეი, მხიარულო სამურაი, კიდევ ერთხელ ჩამოიარე სტვენით,
...Ещёჰეი, მხიარულო სამურაი, რა ხანია ალუბლებს გასცდი სტვენით.
ჩაიარე პატარა ბაღის ახლომახლო და დავინახე, დავინახე, ქარი უკან როგორ მოგდევდა.
ქარი უკან ლეკვივით მოგდევდა.
ქარი უკან ზურგსუკან მოწეული მზერასავით მოგდევდა.
მეც მოგადევნე ჩემი მზერა.
არ არსებობენ მხიარული ადამიანები. არც შენ ხარ მხიარული.
უბრალოდ მიდიხარ და უსტვენ, მეტი არაფერი.
მე დავინახე შენი ნერვები, შენი ფოლადის ნერვები,
როცა გზის მტვერნაყლაპმა ჩრდილმა აგირეკლა.
ვიდექი და მიყვარდებოდი.
ნიჰონსიუს ძალა ჰქონდათ შენს ნაბიჯებს.
მძიმე იყო, როგორც კატანას ტარება.
ჰეი, მხიარულო სამურაი, კიდევ ერთხელ ჩამოიარე სტვენით,
დიდი ხანია
ალუბლის ბაღებს ლოდინისთვის არ ვემეტები -
ჩამოიარე, ქარს დაგახვედრებ.
მე ვარ შენი;
...Ещёშენ_აგრიეს;
მე ვაშენე;
შენ_ანგრიე:
მე მახსოვდი;
შენ_დამკარგე;
მე რა ცუდი;
შენ_რა კარგი;
მე სულ "ახლა';
შენ სულ "ხვალე";
მე და დაღლა?!
შენ დამღალე...
მე _ნიჩბებთან;
შენ _აფრაზე...
მე შენ ისე გამაბრაზე_
თვალს რომ ვხუჭავ,
ვხედავ იებს,
დაფლეთილებს და პაწიებს!
<s si
მე ვარ შენი;
შენ_აგრიეს;
მე ვაშენე;
შენ_ანგრიე:
მე მახსოვდი;
შენ_დამკარგე;
მე რა ცუდი;
შენ_რა კარგი;
მე სულ "ახლა';
შენ სულ "ხვალე";
მე და დაღლა?!
შენ დამღალე...
მე _ნიჩბებთან;
შენ _აფრაზე...
მე შენ ისე გამაბრაზე_
თვალს რომ ვხუჭავ,
ვხედავ იებს,
დაფლეთილებს და პაწიებს!
მე შენ აღარ გაპატიებ.
მე შენ აღარ გაპატიებ.
მე შენ აღარ გაპატიებ.
იცი, ახლა რა მინდა?
თოვლი მინდა მათოვდეს…
რომ, ხელახლა გაგიცნო ,და…
შენი კოცნა მათბობდეს…
თოვდეს მინდა ფერები…
ახლა, იცი რა მინდა?
უცებ, დაგივიწყო და
კვლავ, გაგიცნო თავიდან…
მინდა, წლებს შემატოვო
კიდევ, იცი, რა მინდა?
დღე, წარსულში დავტოვო…
და ვიცხოვრო, ხვალიდან…
მინდა, გულს მინათებდეს
მზე და… მერე გაწვიმდეს…
ისე შეგიყვარო რომ…
ვერ ვხვდებოდე, რა მჭირდეს…
ახლა, იცი, რა მინდა?
სულ პატარა ცა მინდა…
თოვლშიც, ქარშიც, წვიმაშიც…
მომეფეროს ამინდმა…
ვიცი, ახლა ვოცნებობ…
მზე კი, სადღაც ჩავიდა…
მინდა, სულ მადარდებდე…
და სხვაგვარად, არ მინდა...
იცი, ახლა რა მინდა?
მე, პატარა ცა მინდა…
მთელი ღამე მკოცნიდე და…
დღეს, მჩუქნიდე თავიდან…
მზეს თავი ჩაუქინდრავს ზღვაში.
განცდები ტალღებზე ელავს,
ვდგევარ ჰორიზონტის გასწვრივ.
ვღელავ...
ჩემს ფიქრებს მოგართმევს ქარი.
ოცნებებს შევკიდებ ზეცას.
ღრუბლებში გარჩენილი გული.
ფეთქავს...
ვერაფერს მოვუხერხებს წადილს.
სურვილს გადაქცეულს ლექსად.
ერთ დღეს ვიცოცხლებდი კარგო.
შენთან...
სული დაიფერა ფიქრით.
ყოველ დღე სამყაროს ვიტან.
შენზე ასე ვიტყვი ყველგან.
მიყვარს...
იყო მუსიკა და იყო ქარი
სარკმელთან ფარდა ზღვის ფონს ხატავდა
მენატრებოდი ეს მონატრებაც
იმ აღელვებულ ზღვის ტალღებს გავდა
ღამე ოცნების იყო უძირო
იყო ფიქრებით გადაქარგული
და მთვარის შუქთან მარტო დარჩენილს
მენატრებოდა დრო გარდასული
დრო გარდასული როგორც ოცნება
გადაკარგული როგორც კამარა
ჩემი სიცოცხლე შენ მოგიძღვენი
წლებმა ეს გრძნობა ვეღარ დამალა
ტაძარში შევალ სანთელს ავანთებ
შევევედრები უფალს განგებას
შენი სიცოცხლე იყოს დღეგრძელი
ვით გაზაფხულის სხივთა ნათება.
მზე ვიყავი და მთვარე ვშვი,
...Ещёმკერდზე მივიკარ მაშინვე,
გამოვიღვიძე, სიზმარი მახსენდება და მაშინებს...
ცა მოქუფრული უსმენდა ჩემგან გასროლილ კივილებს,
არ მიამებდა არავინ სამშობიარო ტკივილებს.
მეფე ღამეთა, მთვარე ვშვი,
მკერდზე მივიკარ მაშინვე,
გამოვიღვიძე დავხედე,
მუცლის სიმშვიდე მამშვიდებს,
მზე კი არადა, ქალი ვარ,
მკერდქვეშ ვატარებ სამყაროს,
ღმერთმა ნუ ქნას, რომ ყრმა ვშვა
და ვინმემ იმასთან გამყაროს...
მზე ვიყავი და დავღონდი, ჩვილი წამართვეს მკერდიდან,
ძუძუსთავს მისი წილი რძე ცრემლებად გადმოეკიდა...
მზე ვიყავი და დავბნელდი შვილთან შეხვედრის იმედით,
იმდენი მაინც შევძელი, სხივის მანძილზე მივედი,
ჩემი ფერმკრთალი პატარა ლანდივით გაქრა ღრუბლებში,
ავტირდი ჭექა-ქუხილად, წვიმამაც ვერ მცა ნუგეში...
მზე კი არადა, ქალი ვარ, დედა ადამის ნატეხის,
გავიღვიძე და ვაგროვებ სიზმარს სარკეში გატეხილს...
ქალი ვარ, შენი მიწა ვარ, რომ ჩამეკრა და გადარჩე,
შენს გაგრძელებას როცა ვშობ, მერე მიხვდები დანარჩენს...
მზე ვიყავი და მთვარე ვშვი, მკერდზე მივიკარ მაშინვე,
მზე მხოლოდ სიზ
მზე ვიყავი და მთვარე ვშვი,
მკერდზე მივიკარ მაშინვე,
გამოვიღვიძე, სიზმარი მახსენდება და მაშინებს...
ცა მოქუფრული უსმენდა ჩემგან გასროლილ კივილებს,
არ მიამებდა არავინ სამშობიარო ტკივილებს.
მეფე ღამეთა, მთვარე ვშვი,
მკერდზე მივიკარ მაშინვე,
გამოვიღვიძე დავხედე,
მუცლის სიმშვიდე მამშვიდებს,
მზე კი არადა, ქალი ვარ,
მკერდქვეშ ვატარებ სამყაროს,
ღმერთმა ნუ ქნას, რომ ყრმა ვშვა
და ვინმემ იმასთან გამყაროს...
მზე ვიყავი და დავღონდი, ჩვილი წამართვეს მკერდიდან,
ძუძუსთავს მისი წილი რძე ცრემლებად გადმოეკიდა...
მზე ვიყავი და დავბნელდი შვილთან შეხვედრის იმედით,
იმდენი მაინც შევძელი, სხივის მანძილზე მივედი,
ჩემი ფერმკრთალი პატარა ლანდივით გაქრა ღრუბლებში,
ავტირდი ჭექა-ქუხილად, წვიმამაც ვერ მცა ნუგეში...
მზე კი არადა, ქალი ვარ, დედა ადამის ნატეხის,
გავიღვიძე და ვაგროვებ სიზმარს სარკეში გატეხილს...
ქალი ვარ, შენი მიწა ვარ, რომ ჩამეკრა და გადარჩე,
შენს გაგრძელებას როცა ვშობ, მერე მიხვდები დანარჩენს...
მზე ვიყავი და მთვარე ვშვი, მკერდზე მივიკარ მაშინვე,
მზე მხოლოდ სიზმრად ვიყავი, ჰოდა ახლა ეს მამშვიდებს...
აშიშვლებს დღეთა ორგია სულებს,
ცნობა მიჭირს მე თვალთა ნისლებში
შენი თვალების… ცხოვრება მიყეფს.
ვერ გავაძევე ფიქრი სიტყვებში…
მარტო ვარ… არ ვარ… ვივიწყებ… მახსოვს…
არ ყოფილა მზე თურმე ჩემს ახლოს…
აზრი?! რა აზრი? ცხოვრების აზრი?!
მას აზრი ჰქონდეს რაღაც არ მახსოვს…
დაამხე დრონი, ადამიანო
და მიეცემა სიცოცხლეს ფასი,
გაიგე – მხოლოდ, მხოლოდ და მხოლოდ
სიყვარულია ცხოვრების არსი!
დღე გათენდა სიყვარულის,
მზის მაგივრად შენით ვთბები,
მე სასმისი აღარ მათრობს,
მხოლოდ შენი ხილვით ვთვრები,
მხოლოდ შენზე ფიქრობს გული,
ჩემი ვნებაც ნახატია,
ცაზე მთვარე აღარა ჩანს,
შენი სახე ახატია.
შენს ღიმილსაც ცაზე ვეძებ,
ქარად მივლის შენი სუნთქვა,
საოცარი დღე არისო
სიყვარულის დღეზე უთქვამთ,
ჩემი გული შენ გეკუთვნის,
ჩემი გრძნობაც არის შენი,
რაღაც თავში აგივარდა,
ჩემო კარგო.....წადი შენი!
მთავარ როლში ვარ, ფეხთან დამიგეთ
სუყველა განცდა, მომიხმეთ ბისზე!
მე არ ვყოფილვარ ბედის სამიზნე
და მაინც სულში მარწუხად მიჭერს
ფიქრი..
რომლისაც გამოცლა მსურდა,
(ვერ დავანებე ჩემი ღალატი..)
ტუჩის კიდეზე ვნებები ხურდა
და სინანულიც თითქოს არ არის
ისეთი ძნელი,
როგორც იმ ღამეს,
როცა შენს თვალებს დაღლამდე ვცლიდი..
და მაინც სულში ჩამაწვი გრძნობა.
სიყვარულია –
სიცოცხლის ფილტრი
მე კი ამ ბოლის შეშლილი მონა.
ფერფლად მახმება სულზე ვნებები,
ნაფაზად ცლიდი თითქოს სიცოცხლეს.
ზეცას ლოკავდნენ შიშის ენები,
და ცად უფალი ცოდვებს გვიგონებს.
რომ მერე გვმოსოს ბადეში ცოდვის..
ფლიდად ვასაღებ მე ამ ცხოვრებას!
იცი, ვერაფრით მოვირგე როლი..
და შენ დაგითმე ყველა მოგება.
არ მინდა! – გესმით?
აღარ მწამს ფიცი.
ტყუილად მაჭმევთ დღეებს იმედად,
მე ჯოჯოხეთში სატანა მიცდის,
და შენ მიმყავხარ საშვებ ბილეთად.
დღისით ამაყად მიდი-მოდიან,
იპრანჭებიან, არ იღლებიან,
ღამე სახლებში იკეტებიან,
მამა არ უშვებთ, ვერ გამოდიან.
ყრიან და ჭამენ, თან სივდებიან
ხორც-პროდუქტებით გამოსკდებიან
მერე სარკესთან ჩამოდგებიან
სიბრაზისაგან იბერებიან.
არაჟნიანი პურის ჩახეთქვა
ცუდი რომ არის გვიან ხვდებიან
საწყლები როგორ იტანჯებიან
დიეტაზე რომ დასხდებიან.
რამდენიმე დღე იკარგებიან
უცხიმო საწმლით იკვებებიან
დილით ძალიან ადრე დგებიან
100 მეტრს დარბიან ( მერე კვდებიან)
გულით ცდილობენ და ვერ ხვდებიან
შემდეგ უეცრად გამოჩნდებიან:
”აუუ ხო გავხდი? გეკითხებიან.
”არა” თუ ეტყვი - გიბრაზდებიან
პასუხს არ გასცემ - გებუტებიან.
ზოგისთვის ვაშლის და მაწვნის ჭამა
მართლაც ხომ ერთი დიდი ომია
შენგან მეწყინება...
რასაც შენთვის ვამბობ,რომ ვერ გამიგო.
შენგან არ მივიღებ
ფეხთქვეშ ფარჩა და ხალიჩა დამიგო.
შენგან მეტკინება.
ნათქვამი სიტყვა და უთქმელი სათქმელი,
შენთან ვისურვილებ
თუნდაც ნანგრევებზე დავანთო სანთელი..
შენთან ადვილია
ფიქრიც და დუმილიც ,უბრალო სიჩუმეც
სული დაღლილია და
შენი ღიმილით ცხოვრებას ვიპურებ...
შენით იოლია
გადავლა მთისა და დალაშქვრა ბარისა.
შენ ვერ გაპატიებ,
რომ არ გესმოდეს ნათქვამი ქალისა
შენთან მეღიმება
და ბედნიერი ვარ ზუსტად,რომ გამიგე.
შენგან თუ მეწყინა
მოვალე ვიქნები ავდგე და წავიდე!
მზემოჭრილ ციდან ჩაიწრიტა ბოლო სხივი და
...Ещёგვირილას სკვნილზე ლოცვას ვმარცვლავ, ცოდვით დაღლილი,
ყველა “ვუყ-ვარ-ვარ”-ს ხელისგულით მზესთან მივიტან,
,,არ ვუყვარსვარ”-ს კი ამ ლოცვაში არ აქვს ადგილი.
ღამე ნახევარ დედამიწას შემოეტმასნა,
უხილავადაც მწამხარ, (ვიცი ღმერთი არ მიწყენს),
ისე მიგიღე იდუმალი, როგორც ხელდასხმა,
რომ მონატრება წარსულივით გადამავიწყე.
ახალი მთვარე, როგორც ახალნაორსულარი,
ღამის ბილიკებს გაუნათებს, ოღონდ ვის რამდენს
ამას თვითონ წყვეტს… და თუ დარჩა იმის უნარი,
რომ გადაგვკარგოს ერთმანეთში უკუნისამდე.
ოცდაცამეტჯერ ჩამოვმარცვლე ლოცვად – ,,ვუყვარვარ’’,
,,არ ვუყვარვარ” კი აპოკრიფულ ტექსტივით დავგმე,
რაც ამ თვალებში სიკეთეა, მომცა უფალმა
და მარცვალ-მარცვალ, – ხელისგულით შენს ხატთან ვაკმევ.
სულში დაორთქლილ სუნთქვის სურნელს ვიზოგავ მძაფრად,
ეს ლოცვაც ერთად ვიჩურჩულოთ ასე ჯობია,
სიშორე, – შენი სინონიმი (საშინლად) მზაფრავს,
უშენობა კი გადამექცა უკვე ფობიად…!
მზემოჭრილ ციდან ჩაიწრიტა ბოლო სხივი და
ყველა “ვუყ-ვარ-ვარ”-ს ხელისგულით მზეთან მივიტან!!!…</p
მზემოჭრილ ციდან ჩაიწრიტა ბოლო სხივი და
გვირილას სკვნილზე ლოცვას ვმარცვლავ, ცოდვით დაღლილი,
ყველა “ვუყ-ვარ-ვარ”-ს ხელისგულით მზესთან მივიტან,
,,არ ვუყვარსვარ”-ს კი ამ ლოცვაში არ აქვს ადგილი.
ღამე ნახევარ დედამიწას შემოეტმასნა,
უხილავადაც მწამხარ, (ვიცი ღმერთი არ მიწყენს),
ისე მიგიღე იდუმალი, როგორც ხელდასხმა,
რომ მონატრება წარსულივით გადამავიწყე.
ახალი მთვარე, როგორც ახალნაორსულარი,
ღამის ბილიკებს გაუნათებს, ოღონდ ვის რამდენს
ამას თვითონ წყვეტს… და თუ დარჩა იმის უნარი,
რომ გადაგვკარგოს ერთმანეთში უკუნისამდე.
ოცდაცამეტჯერ ჩამოვმარცვლე ლოცვად – ,,ვუყვარვარ’’,
,,არ ვუყვარვარ” კი აპოკრიფულ ტექსტივით დავგმე,
რაც ამ თვალებში სიკეთეა, მომცა უფალმა
და მარცვალ-მარცვალ, – ხელისგულით შენს ხატთან ვაკმევ.
სულში დაორთქლილ სუნთქვის სურნელს ვიზოგავ მძაფრად,
ეს ლოცვაც ერთად ვიჩურჩულოთ ასე ჯობია,
სიშორე, – შენი სინონიმი (საშინლად) მზაფრავს,
უშენობა კი გადამექცა უკვე ფობიად…!
მზემოჭრილ ციდან ჩაიწრიტა ბოლო სხივი და
ყველა “ვუყ-ვარ-ვარ”-ს ხელისგულით მზეთან მივიტან!!!…
ქალი როცა იქმნებოდა
ერთი რამე ხდებოდა,
სილამაზე არსებობდა
და ვერავინ ხვდებოდა,
ქალთან ერთად სილამაზე
ყველაფერში ჩნდებოდა,
როცა ქალი არსად ჩანდა
სილამაზეც ქრებოდა.
ბუნებისგან ალბათ ყველა
ამას ელოდებოდა,
სილამაზის ეტალონი
ქალი რომ გახდებოდა,
სადაც სილამაზე ჭვრეტდა
ქალი იცქირებოდა,
ლამაზ ღიმილს ვინმე ქმნიდა?
ქალი იღიმებოდა!
სუყველა ქალს სილამაზე
თავის ეშხში ეტყობა
და ეს ეშხი ქვეყანაზე
არცერთ ქალს არ ეთმობა,
მინდა ქვეყნად ვაღიარო,
რომ გამიჩნდა ეს გრძნობა,
ღმერთმა შექმნა ქალისა და
სილამაზის ერთობა!
ბრძნობის ისეთი დრო დადგა, გორში გორობა უტყდებათ.
ცოდვის ისეთი კვამლია, ქალაქში ეჭვი უჩნდებათ,
ორგზის ტყუილი იმარჯვებს, ხალხს უმეცრობა უნდებათ,
უსამართლობით აღვსილებს, თვალს ზიზღით შური უფრთხებათ,
ნაბრძოლ და ნატანჯქალაქში, ტყვია გალავნის ზღურბლია.
გაგიჟებული ხალხია,ჭკვიანი თვისთვის მუნჯია!
ახირებულიც ბევრია,თავისა თავის ზურნია,
უცნობი სვავი გვეჩვევა,უნამუსობის ქურდია!
რატომ იმარჯვებსსულ მტერი, ჩვენ რატომა გვაქვს ჩურნია?!
შორიდან ცქერა აქ ხომ ჭრის, ძმის მკვლელისცქერა მარადა,
საქმე გაჭირდა ისევე არ მოგვარდებათავადა!
ხელი რომ ვუკრათ გრეხია, ამ ქალაქშიაავადა,
ისე ხომ ყველა პა
...Ещёბრძნობის ისეთი დრო დადგა, გორში გორობა უტყდებათ.
ცოდვის ისეთი კვამლია, ქალაქში ეჭვი უჩნდებათ,
ორგზის ტყუილი იმარჯვებს, ხალხს უმეცრობა უნდებათ,
უსამართლობით აღვსილებს, თვალს ზიზღით შური უფრთხებათ,
ნაბრძოლ და ნატანჯქალაქში, ტყვია გალავნის ზღურბლია.
გაგიჟებული ხალხია,ჭკვიანი თვისთვის მუნჯია!
ახირებულიც ბევრია,თავისა თავის ზურნია,
უცნობი სვავი გვეჩვევა,უნამუსობის ქურდია!
რატომ იმარჯვებსსულ მტერი, ჩვენ რატომა გვაქვს ჩურნია?!
შორიდან ცქერა აქ ხომ ჭრის, ძმის მკვლელისცქერა მარადა,
საქმე გაჭირდა ისევე არ მოგვარდებათავადა!
ხელი რომ ვუკრათ გრეხია, ამ ქალაქშიაავადა,
ისე ხომ ყველა პატრიოტს, წაჰგავს შორიდანგვარადა!
საქმე საქმეზე რომ დგება, მანდილს იხდიანშარადა.
ქალები უფრო კაცობენ, არ თაკილობენჩადრადა.
ვიღაც ვიღაცასფულს პარავს, შუბლზე უდია ბინოკლი.
კაცმა უბეშიჩაისხა ღვინის სულ ოთხი ბიდონი!
უსასრულოა ეს ტანჯვა? ვიღაც გაჰკივის ალთასა!
შარი არ მინდა წაიღეთ, ვიღაც ჩმორდება ბალთასა.
ოჰ რამოდენისიტკბოა ცინიზმი იტყვის უხეშად,
შენიღბვა გამოუჩნდებაისევე სიტყვის უკმეხად!!!
ბრძნობის ისეთი დრო დადგა, გორში გორობა უტყდებათ.
ცოდვის ისეთი კვამლია, ქალაქში ეჭვი უჩნდებათ,
ორგზის ტყუილი იმარჯვებს,ხალხს უმეცრობა უნდებათ,
უსამართლობით აღვსილებს, თვალს ზიზღით შური უფრთხებათ.
udzravi qalaqi.
...Ещёudzraoa qalaqshi, udzraoba sruliad...
irgvliv yvelas tvalebi gaxdomia uazro
iqneb me am cvimashi gza, rom danislulia
sheni naxva movascro sheni kocna movascro.
mteli chemi sxeuli sveni sinanulia
minda tvalze cremlebis,alublebis dakrepva
da grublebshic garshemo mercxlebi, rom uvlian
sheni qarit gaqreba suntqvit gaqreba.
martooba otaxshi, martooba rtulia,
ragac nislismagvari shemoichra panjridan,
rom ar gamomegcia sheni siyvarulidan
eg tvalebi damchrida eg gimili damchrida.
utqmeli ganshoreba chemtvis araperia,
shen,shen xom zgvashi dakargul margalits gavxar,
micas orsulobisgan mtebi gamobervia,
ici ra lamazi xar? ici ra lamazi xar?
lampioni chemsavit masac moucyenia
tavdaxrili gayurebs quchas mtvrali lotivit,
chamqrala imedi misi natvra, natura
sheni car molodinshi, sheni zgva molodinshi.
mtvare titqos kalatis alesili culia,
tavi mochres qalaqs da mze gagorda maisis
kargo ise miyvarxar, kocna ise mcyuria?
mag tuchebma ra icis
udzravi qalaqi.
udzraoa qalaqshi, udzraoba sruliad...
irgvliv yvelas tvalebi gaxdomia uazro
iqneb me am cvimashi gza, rom danislulia
sheni naxva movascro sheni kocna movascro.
mteli chemi sxeuli sveni sinanulia
minda tvalze cremlebis,alublebis dakrepva
da grublebshic garshemo mercxlebi, rom uvlian
sheni qarit gaqreba suntqvit gaqreba.
martooba otaxshi, martooba rtulia,
ragac nislismagvari shemoichra panjridan,
rom ar gamomegcia sheni siyvarulidan
eg tvalebi damchrida eg gimili damchrida.
utqmeli ganshoreba chemtvis araperia,
shen,shen xom zgvashi dakargul margalits gavxar,
micas orsulobisgan mtebi gamobervia,
ici ra lamazi xar? ici ra lamazi xar?
lampioni chemsavit masac moucyenia
tavdaxrili gayurebs quchas mtvrali lotivit,
chamqrala imedi misi natvra, natura
sheni car molodinshi, sheni zgva molodinshi.
mtvare titqos kalatis alesili culia,
tavi mochres qalaqs da mze gagorda maisis
kargo ise miyvarxar, kocna ise mcyuria?
mag tuchebma ra icis mag tvalebma ra icis?
udzraoba qalaqshi udzraoba sruliad....
irgvliv ycelas tvalebi gaxdomia uazro
iqneb me am cvimashi gza, rom danislulia
sheni naxva movascro, sheni naxva movascro
sheni naxva movascro, sheni naxva movascro,
dudun-dudun, dudun-dudun dudunit
shens pirebshi gavabole tutuni.
nugesh-nugesh, nugesh-nugesh nugeshi
kvamli idga matareblis kupeshi.
radgan-radgan, radgan-radgan,radganac
shors caxvedi chemganac da matganac.
chqari-chqari, chqari-chqari chqaria
am srulswrapi vagonebis aria.
თოვლით დაიფარა ირგვლივ ყოველივე,
თოვლივით გაცივდი შენც…
მე კი მზე მინდოდა,სხივებს დავეძებდი,
ცოტა სითბოს ვთხოვდი ღმერთს..
ირგვლივ სიბნელეა,ცივი სამყაროა,
არსად აღარ ჩანხარ დღეს ,
თოვლს დაუფარავს შენი ნაკვალევი
ვეღარ გპოულობდა მზეც..
თვალზე ჩამომცვივდა მონატრების ცრემლი,
ადნობს მოყინულ გზებს..
ისევ ცრემლის კვალით თუკი გიპოვნიდი
აღარ ვინატრებდი მზეს…
წვიმას ვნატრულობდი თოვლის დასადნობად
აი გაწვიმდა დღეს.
მაგრამ არა,არა..ვაი,მეკარგები…
წვიმას გაჰყევი შენც?
ავტორი:თათა გულიკაშვილი
დრო რომ გადათვლის ჩვენს გაფლანგულ ცხოვრების წამებს,
გაგახსენდება რომ ოდესღაც სახელი გერქვა.
გერქვა ცხოვრება, გერქვა სუნთქვა და გერქვა ფიქრი
მისი სიზმრებით რომ დაიწყო ამ გულმა ფეთქვა.
გაგახსენდება რომ ვიყავი კედლის სურათი,
ოთახის ჰაერი, შენი ფილტვები და მათი სუნთქვა,
სავარცხლის ნაზი მოფერება შენს თმაში დილით
და არა ერთი მშრალი სიტყვა ან მწირი გულქვა.
ვიყავი ყველგან, სადაც გული გადაგკარგავდა,
სადაც ოცნებას გაჰყვებოდი სიზმრებში ჩუმად,
შენს თბილ ღიმილში, შენს თვალებში და ხმაში როცა
სხვაგან წასული მიირთმევდი ჩემს გრძნობებს უმად.
ვიყავი დღისით სულ თანმდევი ფეხებთან ჩრდილი,
ღამის ნათება შენს ოთახში მავალი ქურდად,
ყოველღიური მოწყურება და წყლისთვის ჭიქა,
ვიყავი საბნად, ვიყავი ჩანთად, ვიყავი ქუდად.
თუმცა ტყუილად ავიჩემე სიტყვა ‘ვიყავი’,
ახლა ვიქეცი იმაზე მეტი რაც იყო მუჭად,
რაც იყო სხვისი, რაც იყო სხვისი, რაც იყო სხვისი,
ახლა ვიქეცი მე შენს სახლთან გამავალ ქუჩად.
ავტორი: გიორგი ბოგველი
პოეზია
ცეცხლთან თამაშია შენი პოეზია,
მასზე შემოდგმული წლები-ტაეპები.
ვეღარ გამიგია ღამის რომელია,
ისე პატარა ხარ,გულზე დამეტევი.
სუნით მამაკაცის -მთვარე ამოენთო
ქუფრა ღრუბლებიდან,იტყვი,მერე რა და
გინდა ეჭვიანმა წყენით ამომხედო,
როცა ფანჯრების ქვეშ მიკრავ სერენადას.
მე კი ჩემს გემოზე(ისე...უხმაუროდ),
ნერვი მოგიშალე,შემდეგ მომერია
დარდი უნებური,შენ ხომ უკეთ იცი,
ჩემი უცნაური სულის პოეზია...
იმისთვის არ ვწერ რომ გაგაკვირვო ,არც პოეტობის მაქვს პრეტენზია,ამ ცხოვრებაში რითმებს მივყვები,მგონი რითმებმა ამიყოლია,შენი თვალები სულ მახსენდება და თან ღიმილი გადაკრავს სახეს,მე რითმის ბნელი მორევი მითრევს რომ მოაწყდება დარაბებს ღამე,შენი სიტყვები სულ მახსენდება "მე შენს ადგილზე ლექსს არ დავწერდი",მაგრამ როდესაც მოგენატრება საუკეთესო ხსნა არის ლექსი,ცოტას დავწერ და ცოტას ვიფიქრებ და ოცნებებში ჩემს გვერდით გნახავ,ჩემს გულისტკივილს ლექსებში ჩავდებ , მე უშენობას ლექსებში ვმალავ..!!]] aVtori giooo ,,
ზოგჯერ სულიც ტირის...
ცარიელ ოთახში დამჯდარა მოხუცი
ოთახი ცივი ჩანს...
სახეზე აუკრავს ორივე ხელი და რაღაცას მისტირის...
იქნება დაკარგა სატრფო მან ძვირფასი...
ან გული ატკინეს ქუჩაში ბალღებმა...
მოხუცებს ხომ გული სიკეთით აქვთ სავსე
და ვერა შეკადრა სიბრაზით ამ ბავშვებს...
ან იქნებ ვერ შეძლო გაძლება და ბოლოს
დაჯდა და გაბედა მან ჩუმად ქვითინი
რომ მარტო მიჰყვება ცხოვრების დინებას
და მარტო უხდება ატანა ტკივილის...
ან იქნებ მას შვილი მოუკლეს ომში და
მიიღო წერილი მან სიმწრით აღსავსე,
და გლოვობს რადგანაც წაართვეს იმედი
ვაჟკაცი გაზრდილი ამ წყეულ ომამდე...
რას დარდობს მოხუცი , მას იქნებ აწუხებს
სიბერე წამრთმევი ამ მცირე ცხოვრების
დამჯდარა მოხუცი აუკრავს ხელები
სახეზე და ჩუმად რაღაცას მისტირის...
ჩვენი ღირსება ფეხქვეშ გაგვითელეს,
ცდილობენ დაგვავიწყონ წარსული ისტორია,
ცდილობენ იმედები გულში ჩაგვიკლან და ჩაგვიხშონ სიყვარული სულში რაც გვქონია,
ეხლა გრძნობებიც დაგვიჭრეს გულში
და ალბათ ისევ გაჭირდა სუნთქვა
ჩვენ იმ სიყვარულს ვეღარ ვამჟღავნებთ
რომელიც მუდამ ქართველში ქუხდა,
დღეს არც სამშობლოს სიყვარული ჩანს
სიყვარულს არა და ვხედავ ირონიას,
მე დღეს საქართველოს ცრემლი დავინახე ,
ცრემლი კი არა წმინდა მირონია
---ალო?
კრინტს არავინ სძრავს.
---ალო?
კვლავ დუმილია.
---ტუ-ტუ-ტუუუუ!
ოთახში ყველამ ერთმანეთს გადახედა.
მეშვიდეკლასელ ნატოს ეგონა უფროსკლასელი მიხა მირეკავსო.
ასპირანტმა კობამ გაიფიქრა---სტუდენტმა ლიამ თავი შემახსენაო.
დედას ეგონა--ჩემს პირველ შეყვარებულს, გეოლოგ მიშას გავახსენდიო.
მამამ იგუმანა---ჩემი პირადი მდივანი მერი მირეკავსო.
ბებიას ეგონა---კავალერისტ გიორგის გავახსენდიო.
ბაბუამ ივარაუდა---ეს ნამდვილად ვარდიაშვილი იყო, ყოფილი მოცეკვავე ქალიო.
ნამდვილად კი მე დავრეკე---ადამიანებისათის სიამოვნების მინიჭება მეწადა.
ხელფასი – ნარკოტიკია
- ხელფასის მიღების დღეს უმიზეზოდ კარგ ხასიათზე ხართ, იცინით, ხუმრობთ (როგორც დოზის მიღებისას).
- ხელფასის რამოდენიმეჯერ მიღების შემდეგ ვეღარ ძლებთ მის გარეშე (იწვევს მიჩვევას).
- ხელფასის დიდი დროით არ არსებობა იწვევს დეპრესიას, ყველაფერი მუქ ფერებში გეჩვენებათ („ლომკა“) .
- ხელფასის გაზრდა დროდადრო აუცილებელია, რადგან აღარ გყოფნით (საჭიროა დოზის გაზრდა რადგან ძველ დოზას უკვე აღარ „მოაქვს“ )
..არ გეგონოს რომ ყველაფერი მე გაპატიე, არა, ეს იმ სიყვარულმა, იმ სევდამ და იმ ლამაზად გატარებულმა დღეებმა გაპატია ოდესღაც რომ იყო… პატიება არასოდეს გითხოვია მაგრამ ყოველთვის გპატიობდი, რატომ? არ ვიცი… ყველაფერი უჩვეულოდ და ლამაზად დაიწყო, სხვებს არ ჰგავდი მეგონა ეს იყო შენი დადებითი თვისება, მაგრამ ეს აღმოჩნდა შენი ყველაზე დიდი ნაკლი… გული ყველაფერს გპატიობდა, ოცნებაში გატარებულ დღეთა სიმრავლეს, შენს გამო დაღვრილ ცრემლს…გპატიობდა იმიტომ, რომ მიყვარდი… ყოველი შენი გამოჩენა ტკივილს მაყენებდა და ამასაც გპატიობდი რადგან ვიცოდი გიყვარდი, გიყვარდი შენთვის ჩუმად… დრო გადიოდა, მე ვეღარ ვმალავდი ჩემს სიყვარულს და ყველას შენზე ველაპარაკებოდი, მათ არ ესმოდათ ჩემი, მე კი ბედნიერებით და ცრემლებით დაბრმავებულს არ მაღელვებდა სხვები… გპატიობდი და ჩუმად ვჩურჩულებდი: “შენ მოდი და გული ყველაფერს გაპატიებს”… შენ ხან მოდიოდი ხან კი ისევე ქრებოდი როგორც დილის ნამი, როგორც წვიმაში სწრაფად მიმავალი მგზავრი… და მე მაინც გპატიობდი, მაგრამ ამბობენ ყვე
...Ещё..არ გეგონოს რომ ყველაფერი მე გაპატიე, არა, ეს იმ სიყვარულმა, იმ სევდამ და იმ ლამაზად გატარებულმა დღეებმა გაპატია ოდესღაც რომ იყო… პატიება არასოდეს გითხოვია მაგრამ ყოველთვის გპატიობდი, რატომ? არ ვიცი… ყველაფერი უჩვეულოდ და ლამაზად დაიწყო, სხვებს არ ჰგავდი მეგონა ეს იყო შენი დადებითი თვისება, მაგრამ ეს აღმოჩნდა შენი ყველაზე დიდი ნაკლი… გული ყველაფერს გპატიობდა, ოცნებაში გატარებულ დღეთა სიმრავლეს, შენს გამო დაღვრილ ცრემლს…გპატიობდა იმიტომ, რომ მიყვარდი… ყოველი შენი გამოჩენა ტკივილს მაყენებდა და ამასაც გპატიობდი რადგან ვიცოდი გიყვარდი, გიყვარდი შენთვის ჩუმად… დრო გადიოდა, მე ვეღარ ვმალავდი ჩემს სიყვარულს და ყველას შენზე ველაპარაკებოდი, მათ არ ესმოდათ ჩემი, მე კი ბედნიერებით და ცრემლებით დაბრმავებულს არ მაღელვებდა სხვები… გპატიობდი და ჩუმად ვჩურჩულებდი: “შენ მოდი და გული ყველაფერს გაპატიებს”… შენ ხან მოდიოდი ხან კი ისევე ქრებოდი როგორც დილის ნამი, როგორც წვიმაში სწრაფად მიმავალი მგზავრი… და მე მაინც გპატიობდი, მაგრამ ამბობენ ყველაფრის პატიება, მხოლოდ ღმერთს შეუძლიაო და მე უბრალო მოკვდავმა ვერ შევძელი, ვეღარ გაპატიე შენთვის გათენებული ღამეების და შენთვის დაღვრილი ცრემლის სიმრავლე, გული გაილია ლოდინში და მე ვეღარ შევძელი პატიება… მეგონა ყველაფერს შევძლებდი სიყვარულისთვის, გპირდებოდი რომ დავიცავდი ჩვენს გრძნობას, მაგრამ ვერ შევძელი… მაპატიე… შენი იმედი მქონდა, მეგონა ჩემზე ძლიერი იყავი… მაპატიე… ალბათ დიდი მოვალეობა დაგაკისრე და ჩემი მარტოობის გულდახურულობის მიზეზი გაგხადე, ოცნების ცისარტყელა დავხატე და მისი გაქრობაც გაბრაზებულმა შენ დაგაბრალე… მაპატიე… თუმცა შენთვისაც ყველაფერი მიპატიებია, ის რისი პატიებაც მხოლოდ ღმერთს შეუძლია… მიპატიებია…
am sisuleles vin ambobs
?
imitom
მეჩემს თავში დემონი მძულს, ანგელოზი მიყვარს შენში. ვერ ავიხდენ, იმას რაცმსურს, ამ შავ-თეთრის ღრიანცელში. რატომ არ მყოფნის კადნიერება?... რატომარა ვარ უფრო თამამი?... ნუთუ დემონი აქაც ერევა?... ანგელოზს ებრძვისამპარტავანი?.
სხივებმა ფოთლების ბოლო ნაპულსარი
...Ещёნისლებს შეაწმინდეს, სქელსა და მიწიანს,
მოკვდე შეიძლება, მზე ისე შორს არის
და სველი ხეები სველ ხელებს იწვდიან
ქალაქში, მთებიდან, როგორც დივერსია,
ეწყობა ნისლები, აქ, როგორც სარჩევში,
სიკვდილის მოძებნა უმარტივესია
(ბევრიც რომ ეცადო, მაინც გადარჩები).
ლონდონში ნისლები უფრო სქელ-სქელია,
ვენაში გავუშვი ყველა თადარიგი
და ფლამინგოები სანგრებს შესცქერიან,
ეს კი საშველია, შენი ბადალი კი
არ არის, არ არის, არ არის, არ არის
და კიდევ არ არის, დილავ, საზიზღარო,
რადგან სამარიდან ასე მისავალი,
სუსხი ჩემს ოთახში უნდა ასისხამო.
ჩვენ კი, საქართველო, ერთმანეთს ყოველთვის
ასე ვექცეოდით, რადგან მოგვისაჯეს
სქელი ჯაჭვების და ტანჯვის ეგზოტიკა,
ჯვრების ეგზოტიკა, კიდევ, ზოგისათვის.
ახლა სისრულეში მოდის განაჩენი,
რამდ
სხივებმა ფოთლების ბოლო ნაპულსარი
ნისლებს შეაწმინდეს, სქელსა და მიწიანს,
მოკვდე შეიძლება, მზე ისე შორს არის
და სველი ხეები სველ ხელებს იწვდიან
ქალაქში, მთებიდან, როგორც დივერსია,
ეწყობა ნისლები, აქ, როგორც სარჩევში,
სიკვდილის მოძებნა უმარტივესია
(ბევრიც რომ ეცადო, მაინც გადარჩები).
ლონდონში ნისლები უფრო სქელ-სქელია,
ვენაში გავუშვი ყველა თადარიგი
და ფლამინგოები სანგრებს შესცქერიან,
ეს კი საშველია, შენი ბადალი კი
არ არის, არ არის, არ არის, არ არის
და კიდევ არ არის, დილავ, საზიზღარო,
რადგან სამარიდან ასე მისავალი,
სუსხი ჩემს ოთახში უნდა ასისხამო.
ჩვენ კი, საქართველო, ერთმანეთს ყოველთვის
ასე ვექცეოდით, რადგან მოგვისაჯეს
სქელი ჯაჭვების და ტანჯვის ეგზოტიკა,
ჯვრების ეგზოტიკა, კიდევ, ზოგისათვის.
ახლა სისრულეში მოდის განაჩენი,
რამდენ სისაძაგლეს კიდევ შევეგუეთ,
ბევრიც რომ ვეცადოთ, მაინც გადავრჩებით,
ზამთრის პროლოგია ახლა შენებური
და შენს სიბნელეში სველი ხეებიდან
სიკვდილის დანახვა უმარტივესია
და სქელი ნისლები, ცუდი დღეებივით,
ეწყობა ზედიზედ, როგორც დივერსია.
რეზო გეთიაშვილი