Предыдущая публикация
Ба номи Худои бахшояндаи меҳрубон! .
67.ӯст он Худое, ки шуморо аз хок, сипас аз нутфа, сипас аз лахтаи хуне биёфаридааст. Он гоҳ шуморо, ки кӯдаке будед, аз раҳми модар берун овард, то ба синни ҷавонӣ бирасед ва пир шавед. Баъзе аз шумо пеш аз пирӣ бимиред ва баъзе ба он замони муъайян мерасед, то ки ба ақл дарёбед.
68. ӯст, ки зинда мекунад ва мемиронад. Ва чун иродае чизе кунад, мегӯядаш: «Мавҷуд шав!». Пас, мавҷуд мешавад.
69. Оё надидаӣ онҳое, ки дар оёти Худо кашмакаш мекунанд, чӣ гуна бероҳа мешаванд?
70.Касоне, ки ин китобро дурӯғ мешуморанд ва он чиро, ки ба василаи паёмбарон фиристодаем, такзиб мекунанд, ба зудӣ хоҳанд донист,
71.Он гоҳ ки тавқҳоро ба гарданашон андозанд ва бо занҷирҳо бикашандашон
72.дар оби ҷӯшон, сипас дар оташ афрӯхта шаванд.
73. Он гоҳ ба онҳо гуфта шавад: «Он шарикон, ки барои Худо мепиндоштед, куҷо ҳастанд?»
74.Мегӯянд: «Онҳоро аз даст додаем, балки пеш аз ин чизеро ба худоӣ намехондаем». Худо кофиронро ин гуна гумроҳ мекунад.
75.Ин ба он сабаб аст, ки ба ноҳақ дар замин шодмон будед ва нозу карашма мекардед.
76.Аз дарҳои ҷаҳаннам дохил шавед. Ҳамеша дар он ҷо бимонед. Ва ҷойгоҳи саркашон чӣ бад ҷойгоҳест!
77.(Эй Муҳаммад) пас, сабр кун, албатта, ваъдаи Худо рост аст. Ё баъзе аз он чизҳоро, ки ба онҳо ваъда додаем, ба ту нишон медиҳем ё туро бимиронем ва онҳо ба назди Мо бозгардонида шаванд.
78.пеш аз ту паёбароне фиристодаем. Достони баъзеро бароят гуфтаем ва достони баъзеро нагуфтаем. Ва ҳеҷ паёмбареро нарасад, ки ояте биёварад, магар ба фармони Худо. Ва чун фармони Худо даррасад, барҳақ доварӣ гардад ва онон, ки бар ботил будаанд, он ҷо зиён хоҳанд дид.
79.Худост, ки чорпоёнро бароятон офарид, то бар баъзе савор шавед ва аз баъзе бихӯред.
80.Ва шуморо дар он манфиъатҳост ва метавонед бо онҳо ба ҳоҷатҳое, ки дар назар доред, бирасед. Ва бар онҳо ва бар киштиҳо савор шавед.
81.Оёти хешро бар шумо менамоёнад. Пас, кадом як аз оёти Худоро инкор мекунед?
82.Оё дар замин сайр накардаанд, то бингаранд, ки оқибати касоне, ки пеш аз онҳо мезистаанд, чӣ гуна будааст? Мардуме, ки нерӯяшон бештар ва осорашон дар рӯи замин, фаровонтар буд. Пас, он чизҳо, ки ба даст меоварданд, судашон набахшид.
83.Чун паёмбаронашон бо далелҳои равшан ба сӯяшон омаданд, ба дониши худ (касби маош) дилхуш буданд, то он чизе, ки масхарааш мекарданд, онҳоро дар миён гирифт.
84.ва чун азоби Моро диданд, гуфтанд: «Ба Худои якто имон овардем ва ба он чизҳое, ки шарики Худо қарор дода будем, кофир шудем».
85.Аммо он ҳангом, ки азоби Маро диданд, дигар имонашон барояшон суде набахшид. Ин суннати Худост дар рафтор бо бандагонаш. Ва кофирон дар он рӯз зиён карданд!
------------------------Сураи Ғофир (Мӯъмин)
Следующая публикация
Нет комментариев