ღამე, როდესაც სუყველას ძინავს, მე ხიდთან ვხვდები პატარა გოგოს. მას გონია, რომ მე იგი მიყვარს, მაგრამ მე მისი თვალები მომწონს. ჩემი ტუჩები მის თვალებს ეხება და ის კრთის, როგორც ჩიტი-ჩიორა, და მე იმ ღამეს ვაჩუქე კოცნა, რომელიც კუბოს კარამდე მიჰყვა. მოკვდა ისე, რომ ვერც კი გაიგო, რომ მე მომწონდა და არ მიყვარდა, და მე იმ დღიდან იმის საფლავთან ლამაზ ყვავილთა კონა მიმქონდა. ერთხელ, როდესაც ყვავილთა კონა, დავუდე ლამაზს, ჩემთვის დაკარგულს, ბრწყინავი ცრემლი შევნიშნე თვალზე, თითქოს ტიროდა წარსულ სიყვარულს. და მე იმ დღიდან სხვა ქალი მძულდა, დროს მე მივყავდი, დროც მე მიმყავდა, ხალხო გესმოდეთ, რომ ის გოგონა ცოცხლად მომწონდა და მკვდარი მიყვარს!!
გაივლის წლები, უშფოთველი ლამაზი წლები, რომელიც მხოლოდ შენზე ფიქრში ნელ-ნელა გავა და ამ წლებს უკან თან გაჰყვება მოგონებები, რომლის ნაწილიც ამ გულიდან არასდროს წავა.
ვეღარასოდეს ვერ გაიგებ შენ ჩემს სიყვარულს, მე მხოლოდ ჩემთვის მეყვარები შეუმჩნეველად და თუ არასდროს შეგაწუხებ ამ ჩემი გრძნობით, მე შენთან მხოლოდ ერთადერთი თხოვნა მექნება.
როცა მოვკვდები ჩემ საფლავზე ცოტა ხნით მოდი, მე ცრემლს ვერ მოგთხოვ, მაგრამ თხოვნით მაინც მოგმართავ შენი ცრემლები ჩემთვის მუდამ სამადლო არის და შენი ცრემლით ჩემს სიყვარულს ისევ მონათლავ.
თუ ცრემლი არა, გულზე ვარდი მაინც დამადე, რომ შენგან მაშინ, მაინც ვიგრძნო ოდნავი ნდობა. ეს სიყვარული საიქიოს გზას გამინათებს, და შენთან მუდამ სიყვარულით სიზმრებშიც მოვალ.
.....და როცა მოვკვდე,მიწას ჩავბარდე, აგარ მეღირსოს დილა მზიანი, არ დაივიწყოთ ერთ დროს მიცნობდით სახელად მერქვა ადამიანი. ვარდების კონას როცა მომიტანთ და ჩემს საფლავთან ცრემლად იქცევით, ცივი ნიავი მოგეფერებათ და ალბათ იგრძნობთ მე რომ ვიქნები...
თუ კი გავედი ამ ქვეყნიდან მე შენზე ადრე, თუ კი სამყოფლად ავირჩიე ბნელი შავეთი, გემუდარები არ იდარდო და არ იტირო, თორემ შენს ცრემლებს თან მოჰყვება გლოვის ზარები, ქაღალდის კუბო ამიკინძე ჩემი წიგნისგან, ვარდის ფურცლები ჩამიფინე და ჩამასვენე, თმებში იები ჩამაყარე და ბევრი მკოცნე, შენმა ტუჩებმა რომ დამიცვას ცივი მიწისგან.
ლამაზი დღეა თითქოს ყველა ბედნიერია, გავალ უბანში, ჩამოვჯდები, ხალხიც ბევრია, "დღეს მე ვკისრულობ" დავიძახებ და ბირჟას დავშლი მერე მახლობლად რესტორანში დიდ სუფრას გავშლი
ვერვინ მიხვდება მიზეზს ჩემი ხელგაშლილობის, ზოგს დარდის ბრალი ეგონება ზოგს შეშლიობის, ბოლოს ავიღებ განსხვავებულს მოვითხოვ სიტყვას: "იუბილარის სადღეგრძელო მინდა რომ ითქვას"...
ყველას სახეზე გაოცება დაეტყო თითქოს, ვერაფერს მიხვდნენ ვერც ბედავენ რომ შემეკითხონ, მომშტერებია დაბნეულად მე ბევრი თვალი, მათი მზერიდან ვხვდები "ნაღდად ვგონივარ მთვრალი" მე კი ვაგრძელებ :
მას ერთი წლის წინ ამავე დღეს მოვხვიე ხელი, დღეს დაიბადე მშვენიერო აბა რას ელი? რასაც ინატრებ მას გაჩუქებ არ მიჭირს ფული, მან კი ღიმილით ჩამჩურჩულა მაჩუქე გული...
მე ვადღეგრძელებ ვინც ამ წუთში ჩემგან შორს არის, თან ჩემი ჰქვია ამავედროს ჩემი არ არის , ვისი ნებითაც დღეს ჩემს მკერდში გული არ არის და მაინც ჩემთვის მასზე კარგი არავინ არის...
ცოტა ხნის შემდეგ მე ავდგები და გარეთ გავალ, ვიყიდი ვარდებს, ახალ ნაკრეფს ისევ ნამი
...Ещё
ლამაზი დღეა თითქოს ყველა ბედნიერია, გავალ უბანში, ჩამოვჯდები, ხალხიც ბევრია, "დღეს მე ვკისრულობ" დავიძახებ და ბირჟას დავშლი მერე მახლობლად რესტორანში დიდ სუფრას გავშლი
ვერვინ მიხვდება მიზეზს ჩემი ხელგაშლილობის, ზოგს დარდის ბრალი ეგონება ზოგს შეშლიობის, ბოლოს ავიღებ განსხვავებულს მოვითხოვ სიტყვას: "იუბილარის სადღეგრძელო მინდა რომ ითქვას"...
ყველას სახეზე გაოცება დაეტყო თითქოს, ვერაფერს მიხვდნენ ვერც ბედავენ რომ შემეკითხონ, მომშტერებია დაბნეულად მე ბევრი თვალი, მათი მზერიდან ვხვდები "ნაღდად ვგონივარ მთვრალი" მე კი ვაგრძელებ :
მას ერთი წლის წინ ამავე დღეს მოვხვიე ხელი, დღეს დაიბადე მშვენიერო აბა რას ელი? რასაც ინატრებ მას გაჩუქებ არ მიჭირს ფული, მან კი ღიმილით ჩამჩურჩულა მაჩუქე გული...
მე ვადღეგრძელებ ვინც ამ წუთში ჩემგან შორს არის, თან ჩემი ჰქვია ამავედროს ჩემი არ არის , ვისი ნებითაც დღეს ჩემს მკერდში გული არ არის და მაინც ჩემთვის მასზე კარგი არავინ არის...
ცოტა ხნის შემდეგ მე ავდგები და გარეთ გავალ, ვიყიდი ვარდებს, ახალ ნაკრეფს ისევ ნამიანს, ნაცნობ აღმართზე სიბნელეში ნელ-ნელა ავალ და მივადგები ამ გზის ბოლოს, ღობეს ჟანგიანს..
კარებს გავეღებ თვალს მოვავლებ სულ ბალახია, იმ ადგილს ვეძებ სადაც ჩემი გული მარხია, და გავჩერდები ნაძვის ძირში მე ერთ საფლავთან, ვარდებს დავაწყობ ჩამოვჯდები საფლავის ქვასთან...
ხომ არ გეგონა დამავიწყდი ჩემო სიცოცხლე ეჰ... რა უზომოდ მომენატრე ნეტა იცოდე, დღეს იუბილის მოსალოცად ამოგიარე, გადაგიხადე... და იმიტომ დავიგვიანე...
მოვკვდები...ვიცი მოვკვდებიი უშენოდ : (( და როცა ეგ მოხვდება მინდა ჩემს საფლავთან მოხვიდე...იქნებ მაშინ ინანო რო ხელი მკარი...ან იქნებ მკვდარი რო დამინახო მაშინ შეგაწუხოს სინანულმა...მაგრამ იცოდე მკვდარს ვეღარასდროს დამიბრუნებასე დასრულდა ჩემი ცხოვრება : (( ეხლა ყველა ნანობს ჩემს გააკარგვას...ვიციი შენც იტანჯები მაგრამ უკვე გვიანია მკვდარს ვერ დამიბრუნებ ვერასდროს...და ყოველთვის როდესაც ჩემს საფლავთან მოხვალ შენიშვნავ ცრემლს...ცრემლს იმ დიდი და დაუვიწყარი სიყვაულის!
Мы используем cookie-файлы, чтобы улучшить сервисы для вас. Если ваш возраст менее 13 лет, настроить cookie-файлы должен ваш законный представитель. Больше информации
ყველა ტკივილი იძინებს ბოლოს, მაგრამ მე მაინც მინდოდა მეთქვა, რომ დღემდე შენით ვცხოვრობდი მხოლოდ, შენ იყავ სუნთქვაც და გულის ფეთქვაც. გადიან წლები და ფიქრით დაღლილს გადაუხდელი მრჩება ვალები და მეკარგება მშობლების სახლი: აუტანელი და საყვარელი. მე არ ვკ ...
Комментарии 9
roca movkvdebi..........
dagondebian vici chemebii
roca movkvdebiii.......
yvelas ucxod mogechvenebit,
xels ver momkidebt,sicivisgan daibnevit
chemi ertguli megobrebic ki sheshindebit,
sasaplaoze amomitant ,vards da gvirilebs,
sxvis dgeobaze shesandobars chumad damilevt....
me mxolod,erti rame mrcheba satqmelii,
nugamixsenebt rogorc mnaxet ukanasknelii,
tu gamixsenebt,bedniers da lagi fiqrebit.....
yvelaze ufro bednieri mkvdari viqnebiiii
ღამე, როდესაც სუყველას ძინავს,
მე ხიდთან ვხვდები პატარა გოგოს.
მას გონია, რომ მე იგი მიყვარს,
მაგრამ მე მისი თვალები მომწონს.
ჩემი ტუჩები მის თვალებს ეხება
და ის კრთის, როგორც ჩიტი-ჩიორა,
და მე იმ ღამეს ვაჩუქე კოცნა,
რომელიც კუბოს კარამდე მიჰყვა.
მოკვდა ისე, რომ ვერც კი გაიგო,
რომ მე მომწონდა და არ მიყვარდა,
და მე იმ დღიდან იმის საფლავთან
ლამაზ ყვავილთა კონა მიმქონდა.
ერთხელ, როდესაც ყვავილთა კონა,
დავუდე ლამაზს, ჩემთვის დაკარგულს,
ბრწყინავი ცრემლი შევნიშნე თვალზე,
თითქოს ტიროდა წარსულ სიყვარულს.
და მე იმ დღიდან სხვა ქალი მძულდა,
დროს მე მივყავდი, დროც მე მიმყავდა,
ხალხო გესმოდეთ, რომ ის გოგონა
ცოცხლად მომწონდა და მკვდარი მიყვარს!!
გაივლის წლები, უშფოთველი ლამაზი წლები,
რომელიც მხოლოდ შენზე ფიქრში ნელ-ნელა გავა
და ამ წლებს უკან თან გაჰყვება მოგონებები,
რომლის ნაწილიც ამ გულიდან არასდროს წავა.
ვეღარასოდეს ვერ გაიგებ შენ ჩემს სიყვარულს,
მე მხოლოდ ჩემთვის მეყვარები შეუმჩნეველად
და თუ არასდროს შეგაწუხებ ამ ჩემი გრძნობით,
მე შენთან მხოლოდ ერთადერთი თხოვნა მექნება.
როცა მოვკვდები ჩემ საფლავზე ცოტა ხნით მოდი,
მე ცრემლს ვერ მოგთხოვ, მაგრამ თხოვნით მაინც მოგმართავ
შენი ცრემლები ჩემთვის მუდამ სამადლო არის
და შენი ცრემლით ჩემს სიყვარულს ისევ მონათლავ.
თუ ცრემლი არა, გულზე ვარდი მაინც დამადე,
რომ შენგან მაშინ, მაინც ვიგრძნო ოდნავი ნდობა.
ეს სიყვარული საიქიოს გზას გამინათებს,
და შენთან მუდამ სიყვარულით სიზმრებშიც მოვალ.
.....და როცა მოვკვდე,მიწას ჩავბარდე, აგარ მეღირსოს დილა მზიანი, არ დაივიწყოთ ერთ დროს მიცნობდით სახელად მერქვა ადამიანი. ვარდების კონას როცა მომიტანთ და ჩემს საფლავთან ცრემლად იქცევით, ცივი ნიავი მოგეფერებათ და ალბათ იგრძნობთ მე რომ ვიქნები...
თუ კი გავედი ამ ქვეყნიდან მე შენზე ადრე,
თუ კი სამყოფლად ავირჩიე ბნელი შავეთი,
გემუდარები არ იდარდო და არ იტირო,
თორემ შენს ცრემლებს თან მოჰყვება გლოვის ზარები,
ქაღალდის კუბო ამიკინძე ჩემი წიგნისგან,
ვარდის ფურცლები ჩამიფინე და ჩამასვენე,
თმებში იები ჩამაყარე და ბევრი მკოცნე,
შენმა ტუჩებმა რომ დამიცვას ცივი მიწისგან.
თქვენზე ოცნება მომძალებია,
მე შევიყვარე თქვენზე ფიქრები.
რომ მახარებენ, ეს ფიქრებია
და ამ ფიქრების მონა ვიქნები.
სუნთქვაა ჩემი ეგ თქვენი თმები,
მიმოფერილი ოქროსფერებით.
მინდა გეფეროთ, მოგეალერსოთ
ძლიერი, მაგრამ ნაზი ფერებით.
ჩემი სითბოა თქვენი ღიმილი,
სევდას რომ ხატავს ლამაზ ბაგეზე.
ბავშვური წყენა გადაგფენიათ
უზომოდ ნათელ, რძისფერ სახეზე.
თქვენი ცრემლები წვიმაა ჩემი.
ჩემი ზეცაა თვალები თქვენი.
ეგ თქვენი მზერა სილამაზეა
აუწერელი უთქმელი ენით.
თქვენდამი გრძნობა მიწაა ჩემი.
არა. არ ძალმიძს მე უმისობა.
თქვენს სიყვარულში დავიმარხები,
მივებარები მარადისობას.
გთხოვთ მაპატიოთ, გთხოვთ მომიტევოთ,
შემინდოთ რომ მწვავს ვნების ალები.
უკანასკნელად მოგეფერებით,
მერე ღრუბლებში დაგემალებით..
დარდი ვერ გამიქრო განშორებამ,
იცი?! მე დღეს ისევ მედარდები...
ვიცი რომ დაგკარგე სამუდამოდ,
ვიცი და მაინც მენატრები....
გრძნობა მომეძალა შენი ნახვის,
გული მოლოდინით ამიტირდა,
კიდევ გავუძლებდი სიმარტოვეს;
მაგრამ უშენობა გამიჭირდა...
ისევ ძველებურად მენატრები,
აღარც სიხარული მიძველდება..
ვიცი აღარასდროს დაბრუნდები
მაგრამ დაჯერება მიძნელდება...
ლამაზი დღეა თითქოს ყველა ბედნიერია,
...Ещёგავალ უბანში, ჩამოვჯდები, ხალხიც ბევრია,
"დღეს მე ვკისრულობ" დავიძახებ და ბირჟას დავშლი
მერე მახლობლად რესტორანში დიდ სუფრას გავშლი
ვერვინ მიხვდება მიზეზს ჩემი ხელგაშლილობის,
ზოგს დარდის ბრალი ეგონება ზოგს შეშლიობის,
ბოლოს ავიღებ განსხვავებულს მოვითხოვ სიტყვას:
"იუბილარის სადღეგრძელო მინდა რომ ითქვას"...
ყველას სახეზე გაოცება დაეტყო თითქოს,
ვერაფერს მიხვდნენ ვერც ბედავენ რომ შემეკითხონ,
მომშტერებია დაბნეულად მე ბევრი თვალი,
მათი მზერიდან ვხვდები "ნაღდად ვგონივარ მთვრალი"
მე კი ვაგრძელებ :
მას ერთი წლის წინ ამავე დღეს მოვხვიე ხელი,
დღეს დაიბადე მშვენიერო აბა რას ელი?
რასაც ინატრებ მას გაჩუქებ არ მიჭირს ფული,
მან კი ღიმილით ჩამჩურჩულა მაჩუქე გული...
მე ვადღეგრძელებ ვინც ამ წუთში ჩემგან შორს არის,
თან ჩემი ჰქვია ამავედროს ჩემი არ არის ,
ვისი ნებითაც დღეს ჩემს მკერდში გული არ არის
და მაინც ჩემთვის მასზე კარგი არავინ არის...
ცოტა ხნის შემდეგ მე ავდგები და გარეთ გავალ,
ვიყიდი ვარდებს, ახალ ნაკრეფს ისევ ნამი
ლამაზი დღეა თითქოს ყველა ბედნიერია,
გავალ უბანში, ჩამოვჯდები, ხალხიც ბევრია,
"დღეს მე ვკისრულობ" დავიძახებ და ბირჟას დავშლი
მერე მახლობლად რესტორანში დიდ სუფრას გავშლი
ვერვინ მიხვდება მიზეზს ჩემი ხელგაშლილობის,
ზოგს დარდის ბრალი ეგონება ზოგს შეშლიობის,
ბოლოს ავიღებ განსხვავებულს მოვითხოვ სიტყვას:
"იუბილარის სადღეგრძელო მინდა რომ ითქვას"...
ყველას სახეზე გაოცება დაეტყო თითქოს,
ვერაფერს მიხვდნენ ვერც ბედავენ რომ შემეკითხონ,
მომშტერებია დაბნეულად მე ბევრი თვალი,
მათი მზერიდან ვხვდები "ნაღდად ვგონივარ მთვრალი"
მე კი ვაგრძელებ :
მას ერთი წლის წინ ამავე დღეს მოვხვიე ხელი,
დღეს დაიბადე მშვენიერო აბა რას ელი?
რასაც ინატრებ მას გაჩუქებ არ მიჭირს ფული,
მან კი ღიმილით ჩამჩურჩულა მაჩუქე გული...
მე ვადღეგრძელებ ვინც ამ წუთში ჩემგან შორს არის,
თან ჩემი ჰქვია ამავედროს ჩემი არ არის ,
ვისი ნებითაც დღეს ჩემს მკერდში გული არ არის
და მაინც ჩემთვის მასზე კარგი არავინ არის...
ცოტა ხნის შემდეგ მე ავდგები და გარეთ გავალ,
ვიყიდი ვარდებს, ახალ ნაკრეფს ისევ ნამიანს,
ნაცნობ აღმართზე სიბნელეში ნელ-ნელა ავალ
და მივადგები ამ გზის ბოლოს, ღობეს ჟანგიანს..
კარებს გავეღებ თვალს მოვავლებ სულ ბალახია,
იმ ადგილს ვეძებ სადაც ჩემი გული მარხია,
და გავჩერდები ნაძვის ძირში მე ერთ საფლავთან,
ვარდებს დავაწყობ ჩამოვჯდები საფლავის ქვასთან...
ხომ არ გეგონა დამავიწყდი ჩემო სიცოცხლე
ეჰ... რა უზომოდ მომენატრე ნეტა იცოდე,
დღეს იუბილის მოსალოცად ამოგიარე,
გადაგიხადე... და იმიტომ დავიგვიანე...
მოვკვდები...ვიცი მოვკვდებიი უშენოდ : (( და როცა ეგ მოხვდება მინდა ჩემს საფლავთან მოხვიდე...იქნებ მაშინ ინანო რო ხელი მკარი...ან იქნებ მკვდარი რო დამინახო მაშინ შეგაწუხოს სინანულმა...მაგრამ იცოდე მკვდარს ვეღარასდროს დამიბრუნებ
ასე დასრულდა ჩემი ცხოვრება : (( ეხლა ყველა ნანობს ჩემს გააკარგვას...ვიციი შენც იტანჯები მაგრამ უკვე გვიანია მკვდარს ვერ დამიბრუნებ ვერასდროს...და ყოველთვის როდესაც ჩემს საფლავთან მოხვალ შენიშვნავ ცრემლს...ცრემლს იმ დიდი და დაუვიწყარი სიყვაულის!
