Предыдущая публикация
Авыл кочагында
Төптәнрәк уйлап карасаң, Авыл ул – изге күңелле Ана, ә анда яшәүчеләр, хәер, анда туып, төрле тарафларга таралган ул-кызлары да, аның газиз балалары. Ул барыбызны да җылы кочагында назлап, яратып, тәрбия биреп үстерә. Берәүләр туган җир туфрагына берегеп, авылда яшәп кала, аңа ямь биреп, күркәм йорт сала, гаилә корып балалар үстерә. Тырыш хезмәте, булдыклылыгы белән мондагы тормышны яхшыртырга, күркәм тәрбиясе белән авылның холык-фигылен матурларга омтылып яши һәм авылдашларының олы ихтирамына лаек була. Андыйлар бакыйлыкка күчкәч тә, халык йөрәгендә яши.
Икенчеләр, канат чыгарып очкан кошлар сыман, гыйлем алырга, авылны гына түгел, ә бәлки зур Туган илебезне күркәм эшләре белән данларга башка тарафларга китеп, хезмәт куя. Беренчеләре өчен дә, икенчеләре өчен дә Вөҗдан һәм Намус, Җаваплылык һәм Ояла белү, башкача әйткәндә, авылның ак йөзенә тап төшермәү – яшәүләренең берни белән дә алыштырмаслык асыл кыйммәтләре. Авыл, баласының кечкенә генә уңышына да җире-күге белән сөенгән ана шикелле, алар белән горурланып яши.
Тик... кочагына сыендырган балалары арасында авыл абруен бар дип тә белмәгән, начарлык, явызлык, эчкечелек, ялкаулык белән агуланып, авыл йөрәгенә чи яра салып яшәгәннәр дә бар. Яшәгәннәр дип дөрес әйтмәдем, көн күргәннәр бар. Андыйлар, гадәттә, права качать итәргә, таләп итәргә беләләр, тик менә бурычларын белергә теләмиләр. Шундый бер хәл истә калды. Шулай Санкт-Петербургта яшәүче туганнар белән авылга кайттык. Алар авылны шундый сагынып, җилкенеп кайта, алар түгел, көн саен авылдашлар белән аралашып торган, еш кайткан мин әле аны гел сагынам. Башта зиратта булып, әти-әнине, авылдашларны зиярәт кылдык. Чашкы елга буендагы табигатебезнең матурлыгына сокланып, туйганчы, кып-кызыл булып, тулышып пешкән җир җиләге белән сыйландык. И-и, бездә җиләк – бәйләнеп ята! Аннары елганың икенче ягында җәй көне бәйрәмнәр, туйлар, юбилейлар уздыру өчен Мәтәүбашның асыл егетләре булдырган матур урынны карыйсыбыз килде. Мактаганнарын ишеткән бар иде. Менә килеп тә җиттек. Әйе, мәтәүбашлар мактанырлык һәм мактарлык шул. Урал Рәвил улы, тагын кемнәрдер, кызганычка каршы, исемнәрен белмим, тырышкан: агачтан эшләнгән озын өстәлләр, эскәмияләр, яңгыр явып китсә, чыланмас өчен түбә дә, ашарга әзерләр өчен дә аерым урын да эшләнгән, бер читтәрәк бәдрәф, хәттә электр уты белән яктырту да көйләнгән. Тик монда күптән түгел кемнәрдер бәйрәм үткәргән һәм артларыннан бернәрсә дә җыештырмаган. Тирә-якта, җирдә, үлән арасында чүп-чар, төрле каплар, шешәләр ауный, өстәлләр сөртелмәгән... Кыскасы, чибәр, матур кызга әшәке, пычрак күлмәк кидереп куйган сыман. Әллә ничек кыен булды: матурлык , яхшылык янында нигә ямьсезек, начарлык йөри икән? Әлбәттә, бу матур күңелле кешеләр эше түгел.
Тагын шуны әйтәсем килә. Соңгы унбиш – егерме елда авылдан китүчеләр булган кебек, кайтучылар да була. Нәсел-нәсәпләре бу яктан булганнар да, бөтенләй таныш булмаганнар да кайтып, йә үзе йорт сала, йә буш торган өйне сатып ала. Авыл, әйтәм бит, изге ана кебек, барысын да кочагына сыендыра, кабул итә. Кайтканнар арасында, авылга, аның кешеләренә рәхмәтле булып, үзеннән матурлык өстәп яшәгәннәр булган кебек, эчеп, гаугалашып, әшәке гадәтләре белән кайтып, авыл тормышын ямьсезләгәннәр дә юк түгел. Кешеләр, рәнҗетмәгез авыл җанын!
Следующая публикация
Комментарии 1