Предыдущая публикация
Qonli urush davri edi.
Bir askar do'stini halokat ichida qolganini ko'rdi. Ular go'yo halokat ichida qolgan edilar. Askar yugurib borib komandirga: -O'rtoq komandir, borib do'stimni olib kelsam maylimi?-dedi. ''jinni bo'ldingmi'' deganday qaradi kamandir. -borganing bilan unga yordam bera olmaysan. Do'sting allaqachon ilma teshik bo'lib ketkan. Behudaga hayotingni hatarga qo'yma. Ammo askar qayta qayta iltimos qilgach noiloj: -mayli boraqol, deb ruhsat berdi. Ishonish qiyin go'yo bir mo'jiza ro'y bergan edi. Askar seldek yog'ayotgan olov ichiga kirib ketdi. Jangohdan do'stini izlab topdi. Uni ko'tarib oldi va chopib orqasiga qaytdi. Birgalikda havszroq joyga o'tishdi. Komandir qonga belangan yaradorni muolaja qilarkan, uni olib kelgan askarga qarab: -Senga hayotingni hatarga qo'yma arzimaydi dimagammidim, do'sting o'libdi,-dedi. -Yo'q, o'rtoq komandir mening borganim arzidi- dedi askar shahd bilan. -Qanaqasiga arzidi? Bu odamni joni uziliptiku axr? -Ha lekin barbir arzidi. Chunki men yo niga borganimda hali ham tirik edi. Uning ohirgi so'zlarini eshitish men uchun katta sharaf edi... Uning ohirgi so'zlarini baqirgancha takrorladi: -KELISHINGNI BILAR EDIM!!
Следующая публикация
Нет комментариев