ყოველდღე ერთი და იგივე.

გადიხარ გარეთ და გეკითხებიან: –როგორ ხარ? ჩემი პასუხი კი ყოველთვის– კარგად. მაგრამ ვინ იცის რა ხდება ჩემთან? აქ გულში. გულში, სადაც ვერავინ ჩაიხედავს. დავიჯერო ეს ყველაფერი მე, დავიმსახურე? მეგობარიც კი ვერ გაგიგებს, ან რა ვიცი, მე ხომ მას არ ვუყვები ამის შესახებ და საერთოდაც რატომ ვწერ? ვიცი ვერავინ გამიგებს. დავიღალე. ნუთუ არავის შეუძლია გამიგოს, ნუთუ 7 მილიარდ კაცში მე ვარ ერთადერთი, რომელიც მარტოა. რა დავაშავე? ამ კითხვას ყოველ ღამე ვსვამ როცა ირგვლივ დუმილია, მაგრამ პასუხს არავინ მცემს. ნუთუ ამის ღირსადაც კი არავინ მთვლის. უფალს როგორ შევჩივლო? არადა რამდენჯერ გამიკეთებია ეს. ამდენი პრობლემა, ვაიმე ღმერთოო.... იცი ბედნიერი ბოლოს როდის ვიყავი? პირველ დღეს, როცა გავჩნდი, თუმცა ეს წამები ცხოვრების ტანჯვად მექცა. დავიჯერო სიბერემდე ასე იქნება? თუ მანამდე გავძელი. რამდენჯერ მიფიქრია... მაგრამ... იცი? მეშინია. მხოლოდ იმის იმედით დადის ჩემი ფეხები დედამიწაზე, რომ გავზრდები და რაღაც შეიცვლება. იცი რა ცოტა მყოფნის, რომ ბედნიერი ვიყო? ყურის მოკვრაც კი–ნახე რა ლამაზია? ოდესღაც ესეც იყო, თუმცა გავა ერთი წამი და ისეთ სატანჯველს მომივლენს უფალი ის წამები არც კი მახსოვს. ეს ბავშვობააა? წეღან ვამბობდი. შემეშვი, შემეშვი. ნუ მტანჯააავ. ვის ვეუბნებოდი? ნეტა ვინმეს გაეგო. ვიცი ყველაფერს ტყუილად ვწერ, ვიცი... ხვალ ისევ იგივე იქნება.
–როგორ ხარ?
–კარგად. შენ?