ედება რა მოხდება, რომ ღმერთს ესმოდეს ჩემი ვედრება, რა მოხდება, რომ სულ ერთი წამით ჩაგიკრა გულში რა მოხდება,რომ ძველებურად ჩაგხედო სულში.. რა მოხდება,რომ დღე გათენდეს კვლავ შენთან ერთად და რა მოხდება, კვლავ ვიაროთ ამქვეყნად ერთად, რა მოხდება,რომ ჩავიფიქრო და გაჩნდე ჩემთან, რა დაშავდება ერთად ვიყოთ ამითი ნეტავ... ალბათ ბევრია ღმერთისათვის ჩემი ვედრება და ეს დღეებიც უშენობით, სევდით თენდება !!!
ედება რა მოხდება, რომ ღმერთს ესმოდეს ჩემი ვედრება, რა მოხდება, რომ სულ ერთი წამით ჩაგიკრა გულში რა მოხდება,რომ ძველებურად ჩაგხედო სულში.. რა მოხდება,რომ დღე გათენდეს კვლავ შენთან ერთად და რა მოხდება, კვლავ ვიაროთ ამქვეყნად ერთად, რა მოხდება,რომ ჩავიფიქრო და გაჩნდე ჩემთან, რა დაშავდება ერთად ვიყოთ ამითი ნეტავ... ალბათ ბევრია ღმერთისათვის ჩემი ვედრება და ეს დღეებიც უშენობით, სევდით თენდება !!!
ვიცი რომ უკვე დაგავიწყდი, აღარ მნახულობ. შენ რომ ვერ გხედავ გული მწყდება, თითქოს ვმარხულობ. რაღაც მაკლია, რაღაც მინდა, რაღაც მაწუხებს. თუმცა არ ვიცი, სად გავექცე ახლა მარწუხებს. ...მეტი რა მექნა, განაცვალე გული ჩემს წილად, მიყვარხარ-მეთქი რომ გითხარი, რატომ გეწყინა? არა, არაფერს აღარ გეტყვი, გული უტყვია... ნეტავი როდის შევრიგდებით ჩემო ბუტია? ნეტავი როდის შევრიგდებით, ნეკი-ნეკი და... წუხელის რომ არ დამესიზმრე გული მეტკინა...
ნუ ტირი მე რომ ვტირი ეგეც მეყოფა, დრო გადის ვხედავ გზები ვეყოფა. ნუ ტირი ჩემი გული შენთან დარეჩება ცრემლებით არაფერი არ გადარჩება, ნუ ტირი თუმცა ცრემლი მართლა გიხდება ჩემს გარდა შენს მშვენებას სხვა ვერ მიხვდება, ნუ ტირი გინდა ჩემს ცრემლს გაგიზიარებ მე წავალ მაგრამ სულს არ დაგიზიანებ გათენებისას მზესთან ერთად დაგელოდები არა წარსულში ვერ დაგტოვებ,არ მემეტები ნუ ტირი ბედი ტირის ეგეც გვეყოფა ხომ ხედავ გზები უკვე მართლა გვეყოფა.
ყველას ვგონივარ მშვიდი და უდარდელი, და მე ბედნიერს მიწოდებს ყველა მაგრამ რა რომ მე ბედნიერს ყველაზე მეტად მჩირდება შველა, ჩემი ცხოვრების ეს განვლილი გზა, მწარე პიქრებში მიტარებია,თუმც კარგია სიცოცხლე,მაგრამ სიკვდილი ბევრჯერ მინატრია,ტრპობის ტაძარი ერტხელ ავაგე,მას შემდეგ მაწევს გულზე ლოდებად,მე სიყვარულში ერთხელ წავაგე და გმერტმა არ ქნას განმეორება!!!!!!!!!
,,ბიჭს გოგო უყვარდეს...გოგოს არ უყვარდეს... ღამეებს ათენებდეს მისთვის დარდიანს... ყვავილი აჩუქოს...გოგომ არ მიიღოს... ქუჩაში დააგდოს რა ჩემი ბრალია?!.”
Показать картинку ვიცი დრო მოვა და ჩემს საფლავზე შენ ატირდები და ცრემლებს დაღვრი, ვიცი მოხვალ და მთხოვ პატიებას, თუმც სინანულით თავს დაბლა დახრი, ხმას ვეღარ გამცემ გრძნობით გეტყვი, რომ გაპატიებ მე დღეს ყველაფერს. შენ უფრო მწარედ აქვითინდები, რომ ვერ გაიგებ ჩემგან ვერაფერს. ვიცი რომ ჩემზე დაგწყდება გული, კვლავ რომ სიყვარულს ვერ დაგპირდები. გაიბუტები და როცა წახვალ მაშინ საფლავში მეც ავტირდები..
თუკი გავვუცხოვდი, მე ნუ დამაბრალებ, მარტი გამაისდა ჩემში ამინდებად, შენთან სიახლოვეს ქარი ვანაცვალე, ახლა ეს სიშორეც ისე გამიბევრდა... მგონი ამერია ნატერფალები და ყელზე მახვევია მძივად ტკივილები, სევდის სამყოფელი დაღლილ თვალებშია, როცა მაკლიხარ და როცა მეფიქრები. ისევ მომეპარა ცელქი ხასიათი, ამ სულს დასაკარგად უფრო ენანები, ლექსი მოგონებად, სუნთქვით დაგინამე, ალბათ რომ გიამბოს, როგორ მენატრები...
ისევ წახვედი და მიმატოვე, ისე დამშორდი არც გამაფრთხილე, ისე ვტიროდი არც შეგეცოდე, ისე ვნანობდი, რომ შეგიყვარე. სულ დრო მაჩერებს სულ სხვას მახვედრებს, თანდათან ვხვდები დროს ვერ ვაჩერებ, გული ბაგუნობს, ცრემლი მატულობს, ღმერთი თან მირჩევს არ დაივიწყო!
გესმის, აქ როგორი სიმშვიდეა? და მაინც სიმშვიდე მენატრება. ხედავ ,აქ როგორი ფოთოლცვენაა? და მაინც ფოთოლცვენა მენატრება. ხედავ, აქ რამდენი ყვავილებია? და მაინც ყვავილები მენატრება. ხედავ ,აქ როგორი სიყვარულია? და მაინც სიყვარული მენატრება. გუშინ ის ცრემლები რომ მლაშე იყო დღეს, მე ის ცრემლებიც მენატრება. გუშინ ისე ძლიერ, ძლიერ გნატრობდი დღეს ,ის მონატრებაც მენატრება. საოცარია არა ,ეს საოცარი მონატრება?
ისე ლამაზია ჩვენი ნაცნობობა, რომ ამ სილამაზის უკვე მეშინია, და თუ დღემდე მუდამ შენზე ვუყვებოდი,– მთვარე ამიტომაც ჭკვიდან შეშლილია! ისე სათუთია შენი ყვავილები, რომ ამ სისათუთემ ძლიერ დამაბნია, ნუთუ ასე გვესმის ერთმანეთისა, თუ ხუმრობ შენებურად? – ვეღარ გამიგია! ისე მეტყველია შენი გამოხედვა, – ამას კიდევ ერთხელ ვეღარ გადავიტან, გრძნობა მწირი იყო და წყალწაღებული, ეხლა – შენთან ერთად ნაპირს გადავიდა... ისე ნეტარია შენთან საუბარი, რომ ამ საუბარში ვქსოვ, – რაც მართალია, თუ კი შენს ლოდინში ცრემლი დამიღვრია, – შენი გაღიმებით უკვე ბათილია! ისე ლამაზია ჩვენი ნაცნობობა... მსურს ამ სილამაზით სუნთქვა გავაგრძელო... ისე მიხარია შენი არსებობა, – რომც არ შეგიყვარდე, – ღმერთმა გადღეგრძელოს!
ნუღარ დამეძებ, ქარიშხალო, მწირი იმედის აღსაგზნებად და ოცნების გასატყუებლად, ნუღარ დამეძებ, ლეღვის ჩრდილო, იმ ძველ სიმშვიდეს ვერ ამოსძალავს შენი წიაღი, ვეღარ შეკრავს მკვრივი ფურცლებით. ნუღარ დამეძებ, ტკბილო ჩურჩულო, მდინარესავით მღელვარე მკერდზე მოტორტმანევ, გაფიცხებულო, ნუღარ დამეძებთ ვარსკვლავებო და ფრინველებო, რადგან არ ვიცი რამ მაიძულა საკუთარ თავს რომ ვემუქრები განადგურებით, ერთგულების სიმწარემ თუ ღალატის სიტკბომ.
რატომ?იმიტომ რომ დამიძველდი... ფასს იძენ,რაც დროსა კარგავ... ყველას უარობ და არ მიყვები თან ამ მარტოობამ გადაგღალა... რატომ?უკვე კარგავს სახე იერს... წლებს კარგავ და ნაოჭებს იძენ... კარზე მომდგარ მრავალ გაზაფხულებს ერთი ხელის მოსმით ანადგურებ... რატომ?იმიტომ,რომ დრო არ იცდის უკვე მომიძველდი,საყვარელო... ნაოჭებს,სურვილებად ჩამოგითვლი იხარე,უფალმა გადღეგრძელოს!
Показать картинку მინდა ვიტირო.... ეს ცრემლები ჩემთვის შვებაა... მინდა ვიტირო ეს ცრემლები მონატრებაა... მინდა ვიტირო ეს ცრემლები სინანულია და ამ ცრემლებში უდიდესი სიყვარულია...
Мы используем cookie-файлы, чтобы улучшить сервисы для вас. Если ваш возраст менее 13 лет, настроить cookie-файлы должен ваш законный представитель. Больше информации
Комментарии 20
წვიმის წვეთები გაყინულ გულს ცრემლად
რა მოხდება, რომ ღმერთს ესმოდეს ჩემი ვედრება,
რა მოხდება, რომ სულ ერთი წამით ჩაგიკრა გულში
რა მოხდება,რომ ძველებურად ჩაგხედო სულში..
რა მოხდება,რომ დღე გათენდეს კვლავ შენთან ერთად
და რა მოხდება, კვლავ ვიაროთ ამქვეყნად ერთად,
რა მოხდება,რომ ჩავიფიქრო და გაჩნდე ჩემთან,
რა დაშავდება ერთად ვიყოთ ამითი ნეტავ...
ალბათ ბევრია ღმერთისათვის ჩემი ვედრება
და ეს დღეებიც უშენობით, სევდით თენდება !!!
წვიმის წვეთები გაყინულ გულს ცრემლად
რა მოხდება, რომ ღმერთს ესმოდეს ჩემი ვედრება,
რა მოხდება, რომ სულ ერთი წამით ჩაგიკრა გულში
რა მოხდება,რომ ძველებურად ჩაგხედო სულში..
რა მოხდება,რომ დღე გათენდეს კვლავ შენთან ერთად
და რა მოხდება, კვლავ ვიაროთ ამქვეყნად ერთად,
რა მოხდება,რომ ჩავიფიქრო და გაჩნდე ჩემთან,
რა დაშავდება ერთად ვიყოთ ამითი ნეტავ...
ალბათ ბევრია ღმერთისათვის ჩემი ვედრება
და ეს დღეებიც უშენობით, სევდით თენდება !!!
ვიცი რომ უკვე დაგავიწყდი,
აღარ მნახულობ.
შენ რომ ვერ გხედავ
გული მწყდება,
თითქოს ვმარხულობ.
რაღაც მაკლია, რაღაც მინდა,
რაღაც მაწუხებს.
თუმცა არ ვიცი, სად გავექცე
ახლა მარწუხებს.
...მეტი რა მექნა,
განაცვალე გული ჩემს წილად,
მიყვარხარ-მეთქი რომ გითხარი,
რატომ გეწყინა?
არა, არაფერს აღარ გეტყვი,
გული უტყვია...
ნეტავი როდის შევრიგდებით
ჩემო ბუტია?
ნეტავი როდის შევრიგდებით,
ნეკი-ნეკი და...
წუხელის რომ არ დამესიზმრე
გული მეტკინა...
ნუ ტირი მე რომ ვტირი ეგეც მეყოფა,
დრო გადის ვხედავ გზები ვეყოფა.
ნუ ტირი ჩემი გული შენთან დარეჩება
ცრემლებით არაფერი არ გადარჩება,
ნუ ტირი თუმცა ცრემლი მართლა გიხდება
ჩემს გარდა შენს მშვენებას სხვა ვერ მიხვდება,
ნუ ტირი გინდა ჩემს ცრემლს გაგიზიარებ
მე წავალ მაგრამ სულს არ დაგიზიანებ
გათენებისას მზესთან ერთად დაგელოდები
არა წარსულში ვერ დაგტოვებ,არ მემეტები
ნუ ტირი ბედი ტირის ეგეც გვეყოფა
ხომ ხედავ გზები უკვე მართლა გვეყოფა.
და მე ბედნიერს მიწოდებს ყველა
მაგრამ რა რომ მე ბედნიერს
ყველაზე მეტად მჩირდება შველა,
ჩემი ცხოვრების ეს განვლილი გზა,
მწარე პიქრებში მიტარებია,თუმც
კარგია სიცოცხლე,მაგრამ სიკვდილი
ბევრჯერ მინატრია,ტრპობის ტაძარი
ერტხელ ავაგე,მას შემდეგ მაწევს
გულზე ლოდებად,მე სიყვარულში
ერთხელ წავაგე და გმერტმა არ ქნას განმეორება!!!!!!!!!
.
ქუჩაში დაუგდია ვიდაცას ყვავილი,
ასვალტის მტვერი,ჭუჭყი დასდებოდა,
ყვავილს დაჰკარგვოდა სიცოცხლის ნიშანწყალი
ყვავილი...სიცოცხლის ნამდვილი ფერია...
ჩუმად ჩავიცუცქე მე მის გვერდით...
ხელი გადავუსვი...ჯერ კიდევ ცოცხალია...
და თითქოს ყურში ჩუმად ჩამჩურჩულა:
,,ბიჭს გოგო უყვარდეს...გოგოს არ უყვარდეს...
ღამეებს ათენებდეს მისთვის დარდიანს...
ყვავილი აჩუქოს...გოგომ არ მიიღოს...
ქუჩაში დააგდოს რა ჩემი ბრალია?!.”
ვიცი დრო მოვა და ჩემს საფლავზე
შენ ატირდები და ცრემლებს დაღვრი,
ვიცი მოხვალ და მთხოვ პატიებას,
თუმც სინანულით თავს დაბლა დახრი,
ხმას ვეღარ გამცემ გრძნობით გეტყვი,
რომ გაპატიებ მე დღეს ყველაფერს.
შენ უფრო მწარედ აქვითინდები,
რომ ვერ გაიგებ ჩემგან ვერაფერს.
ვიცი რომ ჩემზე დაგწყდება გული,
კვლავ რომ სიყვარულს ვერ დაგპირდები.
გაიბუტები და როცა წახვალ
მაშინ საფლავში მეც ავტირდები..
ჩემს წელიწადში ხუთი დროა
გაზაფხული
ზაფხული
შემოდგომა
ზამთარი
და...
დრო, რომელიც გამოვიგონე.
გამოვიგონე...
რათა, შენი ნაზამთრალი სხეული
ეიფორიანარევი სუნთქვით გამეცოცხლებინა,
დამსკდარ ტუჩებში იასამნის ყვავილად ჩაგჯდომოდი
და მეთქვა
გაზაფხულია!
გამოვიგონე...
რათა, ტალღად დამეხატა ჩემი ვნება,
და ნაპირზე მძაფრი შეგრძნებებისაგან გამორიყულს
გცოდნოდა, რომ
ზაფხული დადგა.
გამოვიგონე...
რომ შენს სისხლძარღვებში
ბოლო სიმთვრალესავით მეხეტიალა და
გონდაკარგულს ნაყოფიერების ქალღმერთივით
თავს დაგდგომოდი, როგორც
შემოდგომა.
გამოვიგონე...
რათა, მცხუნვარე ემოციებისაგან დაღლილს
წუთით ჩაგძინებოდა და ჩემი თმები
საბნად დამეფარებინა შენთვის,
უკვე თეთრი...
ზამთარია...
გამოვიგონე...
რათა კიდევ ერთხელ მოსულიყო გაზაფხული...
ჩემს წელიწადში ხუთი დროა
გაზაფხული
ზაფხული
შემოდგომა
ზამთარი
და...
დრო, რომელიც გამოვიგონე….
მინდა რაღაცას გამსგავსო,
რაღაც ნაზსა და ჭკვიანს,
მინდა რომ რაღაც გიწოდო,
რასაც სახელი ჰქვია.
ვიფიქრე გაზაფხული ხარ,
ანდა ლურჯთვალა ია,
ან იქნებ სიხარული ხარ,
ან სიყვარული გქვია.
ბევრი ვიფიქრე გულღიად
და მერე მივხვდი,გვიან,
ჩემი ცხოვრება ყოფილხარ,
ჩემი სიცოცხლე გქვია
თუკი
გავვუცხოვდი,
მე ნუ დამაბრალებ,
მარტი გამაისდა ჩემში ამინდებად,
შენთან სიახლოვეს ქარი ვანაცვალე,
ახლა ეს სიშორეც ისე გამიბევრდა...
მგონი ამერია ნატერფალები და
ყელზე მახვევია მძივად ტკივილები,
სევდის სამყოფელი დაღლილ თვალებშია,
როცა მაკლიხარ და როცა მეფიქრები.
ისევ მომეპარა ცელქი ხასიათი,
ამ სულს დასაკარგად უფრო ენანები,
ლექსი მოგონებად, სუნთქვით დაგინამე,
ალბათ რომ გიამბოს, როგორ
მენატრები...
ისევ წახვედი და მიმატოვე,
ისე დამშორდი არც გამაფრთხილე,
ისე ვტიროდი არც შეგეცოდე,
ისე ვნანობდი, რომ შეგიყვარე.
სულ დრო მაჩერებს
სულ სხვას მახვედრებს,
თანდათან ვხვდები
დროს ვერ ვაჩერებ,
გული ბაგუნობს,
ცრემლი მატულობს,
ღმერთი თან მირჩევს
არ დაივიწყო!
ვარდის რტოსავით მშვენიერო მანდილოსანო,
სინაზით სპეტაკ თოვლის ფიფქზე აღმატებულო.
ცით მოფრენილო, სიყვარულის მტრედო ფრთოსანო!
ოქროს ბეჭედში ჩასასმელო ძვირფასო თვალო.
შენი ღიმილი მე მაგონებს უკვდავ ყვავილებს,
ციურ ვარსკვლავებს მოცქრიალე შენი თვალები.
შენი ნაზი ხმა იადონის საამო სტვენას,
მთელი არსებით მხოლოდ შენ ერთს გეთაყვანები..
გესმის, აქ როგორი სიმშვიდეა?
და მაინც სიმშვიდე მენატრება.
ხედავ ,აქ როგორი ფოთოლცვენაა?
და მაინც ფოთოლცვენა მენატრება.
ხედავ, აქ რამდენი ყვავილებია?
და მაინც ყვავილები მენატრება.
ხედავ ,აქ როგორი სიყვარულია?
და მაინც სიყვარული მენატრება.
გუშინ ის ცრემლები რომ მლაშე იყო
დღეს, მე ის ცრემლებიც მენატრება.
გუშინ ისე ძლიერ, ძლიერ გნატრობდი
დღეს ,ის მონატრებაც მენატრება.
საოცარია არა ,ეს საოცარი მონატრება?
*
შენა ხარ ქალი სამოთხის ბაღში დაბადებული,
ედემის ბაღში აყვავებული.
შენახარ ყვავილი ფუტკრის ნექტარით დამტვერებული
კოკორში ობლად ჩაფერფლებული.
შენახარ ქალი ცხოვრების ბილიკზედ მდგარი,
უსულო ყვავილის მსგავსი.
ანგელოზიხარ ამქვეყნიური
გრძნობახარ რითმად გადაქცეული
და ფერიახარ ღვთის მშობლის
ხატზე ამოქარგული.
და შენი სხეული სულით ეული,
მხატვრულ ტილოზე ხატად გცეული ...
ისე ლამაზია ჩვენი ნაცნობობა,
რომ ამ სილამაზის უკვე მეშინია,
და თუ დღემდე მუდამ შენზე ვუყვებოდი,–
მთვარე ამიტომაც ჭკვიდან შეშლილია!
ისე სათუთია შენი ყვავილები,
რომ ამ სისათუთემ ძლიერ დამაბნია,
ნუთუ ასე გვესმის ერთმანეთისა, თუ
ხუმრობ შენებურად? – ვეღარ გამიგია!
ისე მეტყველია შენი გამოხედვა, –
ამას კიდევ ერთხელ ვეღარ გადავიტან,
გრძნობა მწირი იყო და წყალწაღებული,
ეხლა – შენთან ერთად ნაპირს გადავიდა...
ისე ნეტარია შენთან საუბარი,
რომ ამ საუბარში ვქსოვ, – რაც მართალია,
თუ კი შენს ლოდინში ცრემლი დამიღვრია, –
შენი გაღიმებით უკვე ბათილია!
ისე ლამაზია ჩვენი ნაცნობობა...
მსურს ამ სილამაზით სუნთქვა გავაგრძელო...
ისე მიხარია შენი არსებობა, –
რომც არ შეგიყვარდე, –
ღმერთმა გადღეგრძელოს!
ნუღარ დამეძებ, ქარიშხალო,
მწირი იმედის აღსაგზნებად
და ოცნების გასატყუებლად,
ნუღარ დამეძებ, ლეღვის ჩრდილო,
იმ ძველ სიმშვიდეს
ვერ ამოსძალავს შენი წიაღი,
ვეღარ შეკრავს მკვრივი ფურცლებით.
ნუღარ დამეძებ, ტკბილო ჩურჩულო,
მდინარესავით მღელვარე მკერდზე
მოტორტმანევ, გაფიცხებულო,
ნუღარ დამეძებთ ვარსკვლავებო და ფრინველებო,
რადგან არ ვიცი რამ მაიძულა
საკუთარ თავს რომ ვემუქრები განადგურებით,
ერთგულების სიმწარემ თუ ღალატის სიტკბომ.
ოჰ,ნუ იფიქრებ რომ მოკვდა გული,
რომ სულ დავმარხე ოცნება წრფელი,
განადგურების სევდიან გზაზე
გულს ბევრი რამ აქვს ხელუხლებელი.
ველი,ვიბრძოლებ... მე ამ ყვავილებს
ვატარებ,სანამ მექნება ძალი,
რომ არ შეეხოს მას სისასტიკის
ძალა შავ-ბნელი,ხელი მუხთალი.
და მუდამ გულში გავზრდი იმ იმედს,
რომ სადღაც არის ისეთი მხარე,
სადაც ედემი ჰყვავის მზიანი,
სადაც არ არის სული მწუხარე.
წინ მელის ბედი...რაც იყო,იყო...
ის წარსულია განუკურნელი...
ხელუხლებელი გულს ბევრი რამ აქვს
სულს კიდევ დარჩა ოცნება წრფელი.
რატომ?იმიტომ რომ დამიძველდი...
ფასს იძენ,რაც დროსა კარგავ...
ყველას უარობ და არ მიყვები
თან ამ მარტოობამ გადაგღალა...
რატომ?უკვე კარგავს სახე იერს...
წლებს კარგავ და ნაოჭებს იძენ...
კარზე მომდგარ მრავალ გაზაფხულებს
ერთი ხელის მოსმით ანადგურებ...
რატომ?იმიტომ,რომ დრო არ იცდის
უკვე მომიძველდი,საყვარელო...
ნაოჭებს,სურვილებად ჩამოგითვლი
იხარე,უფალმა გადღეგრძელოს!
მინდა ვიტირო....
ეს ცრემლები ჩემთვის შვებაა...
მინდა ვიტირო
ეს ცრემლები მონატრებაა...
მინდა ვიტირო
ეს ცრემლები სინანულია
და ამ ცრემლებში
უდიდესი სიყვარულია...
როგორ დავემდურო ბედს,
როცა შენ ამქვეყნად ხარ!
არაფერს მოგთხოვ მეტს
რა უნდა მინდოდეს სხვა,
შენს ნახვას ამოჰყავს მზე,
მამშვიდებს მე შენი ხმა.
როგორ დავემდურო ბედს,
როცა შენ ამ ქვეყნად ხარ!!!