ვნებდებით ბედს, მაინც ვერა და ვერ ვგუობთ წაგებას. დრო ფლიდი ქალია, ყოველთვის ბოლომდე გვიმეტებს... დრო მოვა, და სული უფალთან პირისპირ წარსდგება, ფასი არ ექნება ბრჭყვიალა ნივთებს და მონეტებს.
წლებია მოძველდა რაც იყო თავიდან ახალი, ჩვენ ისიც ავრიეთ... ისევ რომ თავიდან დალაგდა. თუ უფალს უცდიდი, ის დიდიხანია აქ არის, ბრბომ ქრისტეს მაგივრად სიცოცხლე აჩუქა ბარაბას.
იქ, სადაც პინაზე წონიან სინდისს და ღირსებას, იციან, რომ მაინც წლებს ფუჭად გაფლანგავს აქ ზოგი... დრო ქვიშის საათის ნელნელა წვალებით ივსება, რომ ქარად განქარდეს ქონება, მადლივით ნაზოგი.
ვილოცოთ და მერე ღმერთსაც შევეჩვევით თანდათან, დროს ვკარგავთ, არა და დრო კარგავს უდროოდ მოცლილებს. ბრბო მძიმე ცოდვებსაც ადვილად შეუნდობს ბარაბას, ოღონდაც მაცხოვარს ჯვარცმაში აცილოს მოცილე..
კაცობრიობის დიდი ნაწილი ჯოჯოხეთისქენ მიექანება, ამ ქვეყნიური სიტკბოს დაეძებს თავად არ იცის მის თავს რა ხდება. ახალგაზრდები ერთმანეთს კლავენ ნარკოტიკებში მიექანება, თუ დროზე ღმერთი არაღიარეს სატანა შთანთქავს ერი გაქრება დროზე შემოვკრათ განგაშის ზარი ტაძარს ანგრევენ უფლის არ ჯერავთ მოვინანიოთ თორემ შემდგომში სულიერება აღარ დაგვრჩება
ისევ ღრუბლები, შავი ღრუბლები...მოღუშული, დაბნელებული ცა... მალე წვიმა წასკდება ზეცას... ძველებურად ცხრასართულიანი ბინის სახურავზე ვზივარ...მარტოობა... ფიქრები...შიში... გაურკვევლობა...სისუსტე...ტკივილი...ვერაფერი გამიგია... :X მიყვარს... მაინც მიყვარს... მის გამოგზავნილ მუსიკებს ვუსმენ... დაძველდა, გაცვდა, გახუნდა... რა აზრი აქვს, სხვა მაინც არაფერი მაქვს... სხვა გზა არ არის... ასეთი ცვლილბები ადამიანში ვერც კი წარმომედგინა... მაგრამ მოხდა...ხომ მოხდა...პატარაობაში დიდი მინდოდა ვყოფილიყავი, დამოუკიდებლად მეცხოვრა...ეხლა...ეხლა კი... ეხლა ვნატრობ იმ წლების დაბრუნებას...როცა ვერ ვძლებდი დედის გარეშე...როცა ყველა გვერდში მედგა და ყურადღებას არ მაკლებდა...მაშინ ვერ ვაფასებდი, ვერ ვხვდებოდი... ეხლა...ეხლა მივხვდი...ეხლა როცა ყველაზე მეტად მჭირდება თანაგრძნობა არავის ესმის ჩემი...ვერავინ მიგებს... :X სხვას რა მოვთხოვო, თვითონ არ მესმის საკუთარი თავის... მეგონა ძლიერი ვიყავი...ყველაფრის ატანა შემეძლო... ვერა :X ამ ერთს ვერ მოვერიე.... ძალა დავკარგე...დავსუსტდი... ჰაჰ... ბ
...Ещё
ისევ ღრუბლები, შავი ღრუბლები...მოღუშული, დაბნელებული ცა... მალე წვიმა წასკდება ზეცას... ძველებურად ცხრასართულიანი ბინის სახურავზე ვზივარ...მარტოობა... ფიქრები...შიში... გაურკვევლობა...სისუსტე...ტკივილი...ვერაფერი გამიგია... :X მიყვარს... მაინც მიყვარს... მის გამოგზავნილ მუსიკებს ვუსმენ... დაძველდა, გაცვდა, გახუნდა... რა აზრი აქვს, სხვა მაინც არაფერი მაქვს... სხვა გზა არ არის... ასეთი ცვლილბები ადამიანში ვერც კი წარმომედგინა... მაგრამ მოხდა...ხომ მოხდა...პატარაობაში დიდი მინდოდა ვყოფილიყავი, დამოუკიდებლად მეცხოვრა...ეხლა...ეხლა კი... ეხლა ვნატრობ იმ წლების დაბრუნებას...როცა ვერ ვძლებდი დედის გარეშე...როცა ყველა გვერდში მედგა და ყურადღებას არ მაკლებდა...მაშინ ვერ ვაფასებდი, ვერ ვხვდებოდი... ეხლა...ეხლა მივხვდი...ეხლა როცა ყველაზე მეტად მჭირდება თანაგრძნობა არავის ესმის ჩემი...ვერავინ მიგებს... :X სხვას რა მოვთხოვო, თვითონ არ მესმის საკუთარი თავის... მეგონა ძლიერი ვიყავი...ყველაფრის ატანა შემეძლო... ვერა :X ამ ერთს ვერ მოვერიე.... ძალა დავკარგე...დავსუსტდი... ჰაჰ... ბედის ირონიაო... არ მეჯერა... ასეა... რასაც ყვლაზე ნაკლებად ელი ის ხდება სწორედ... აუტანელი 17 წელი :X როგორ არ მინდოდა მოსულიყო... ვგრძნობდი, ვგრძნობდი ასე მოხდებოდა :X ეხლა უფრო ძლიერად მტკივა, უფრო მეტად ვგრძნობ... ბავშვობასთან დაშორების მეშინია... მიჭირს გამოთხოვება ყველაზე ძვირფასთან... ხანდახან გიჟივით სიცილს ვიწყებ უმიზეზოდ...გიჟი... გიჟი... ვერავინ მიგებს ვიცი... ვერ ვიტან ხალხს, კონტროლს... მომშორდით... შემეშვით... სისუსტე... სისუსტე... მთელი არსება მოიცვა...მაინც არ ვტყდები... ვერავინ მამჩნევს... გარეგნულად უდარდელი, სამაგალითო გოგონა ვარ: კარგად ვსწავლობ, ზრდილობიანი ვარ, პასუხისმგებლიანი აქტიური და პირზე სულ ღიმილი „მაკერია“... ვინ რა იცის როგორი ვარ?!... არ ვიცი... უკვე აღარ ვიცი რა ვქნა... როგორ დავძლიო... ერთადერთი სულელური სურვილი მიტრიალებს თავში... მინდა გავიგო მალე მოვკვდები... ერთ კვირაში... მივიდოდი... ჩავეხუტებოდი... ხო ჩავეხუტებოდი... :X თუ ამას გული გაუძლებდა ვეტყოდი, ჩუმად ვეტყოდი რომ ბედნიერი ვარ... ყველაზე ბედნიერი ვარ ამ წუთას...ისევ ჩავეხუტებოდი და ვიტირებდი... ბევრს ვიტირებდი... მერე...მერე რა მოხდებოდა... იქნებ სულაც სხვა ერჩია... სიამაყე... სიამაყე... სისუსტე... გაურკვევლობა... :X ისევ ყველაფერი აირია თავში... სუსტი არსება ვარ, რომელსაც სხვა მართავს, ისიც, თავისდა უნებურად... ძნელია... ძნელია ტკივილი... იმდენია უკვე ვეღარ ვიტევ... მინდა მარტო ვიყო მთელს სამყაროში, ღამე იყოს და ვიყვირო, ბევრი ვიყვირო და ვიტირო... არ შემიძლია... არ შემიძლია... არ ვიცი რად ვიქეცი... :X უკვე შიშიც გაქრა... სახურავის კიდეები ჩემი საყვარელი სასეირნო ბილიკი გახდა ღამით... მაშინ როცა ვერავინ მხედავს... როცა ჩემს სისუსტეს ვერავინ შეიცნობს... ხო ძლიერი ვარ... ძლიერი... ძალიან ძლიერი....
ისევ თქვენ გწერთ, გევედრებით, ნება დამრთეთ, კიდევ ერთხელ, მხოლოდ ერთხელ მოგიგონოთ, არც კი იცით რა უსაზღვრო პატივს დამდებთ თუ ამ წერილს წაიკითხავთ ქალბატონო. გაწყენინეთ? თქვენს წინაშე ქედს მოვიხრი, თუკი ჩემგან წყენა დაგრჩათ სამახსოვროდ, მაპატიეთ, მეკადრება, ბოდიშ გიხდით, მომიტევეთ, მომიტევეტ ქალბატონო. მომიტევეთ თუკი მახსოვს თქვენი თმები, მომიტევეთ თუკი ისევ დამესიზმრეთ, დამიჯერეტ ყველა წმინდანს გეფიცებით, დაგივიწყებთ, მეც ოდესმე დაგივიწყებთ. რაც კი დამრჩა უთქმელი და სამახსოვრო ახლა მინდა გაგიმხილოტ მშვიდი დარდით, ბროწეული რომ გაყავით სანახევროდ აი სწორედ, სწორედ მაშინ შემიყვარდით. ისევ თქვენ გწერთ ქალბატონო, მომაგონდით, უცნაური მწუხარებით, მკრთალად, მღვრიედ, გახსოვთ ის დრო ყველაფერს რომ მპატიობდით? ეხლა კიდე ეს წერილიც მაპატიეთ. ვწუხვარ, უკანასკნელ სალამს განდობთ, ეხლა უნდა სამუდამოთ მიგატოვოთ, მაპატიეთ, მომიტევეთ, დიდად გმადლობთ, დიდად გმადლობთ, რომ მიყვარდით ქალბატონო
საქართველოში, "აირია დღეს მონასტერი", შენი მოყვასი და მეგობარი არს შენი მტერი. განათლებულად რომ ითვლება უვიცი, შტერი. აქ საუკუნო ისტორიას დაედო მტვერი. მძიმე ხვედრია, ყველას უნდა დიდი ქონება, მაგრამ მცირედზე მუშაობს დღეს ხალხი მონებად. აქ სიკეთე და ერთგულება ძალზედ რთულია, ჩვენთან ნამუსი და ზნეობა თითქმის ნულია. ასეთ ყოფაში ვერ გაძლებდა თავად ტიტანიც, ცუდია დარდსაც რომ აღარ ჰყავს გულთან მიმტანი. აქ ხომ არავის არ ადარდებს ქვეყნის ვარამი, აქ არასოდეს აღმართულა თეთრი ალამი. სამწუხაროა, არ ფასდება "ტოლი და სწორი," ჩვენი ბრალია, რომ დამკვიდრდა ტყუილი, ჭორი. საოცარია, არავის აქვს წმინდა მიზანი, აქ ხომ ტაძარში სანთელს ანთებს უცხო მისანი. მაგრამ გვახსოვდეს, ძალიან ხშირად ყოფილა თქმული: "იმედით ვცოცხლობთ, გვქონდეს იმედი და დიდი გული". მეც იმედი მაქვს, შეგვეწევა მაღალი ღმერთი, არ დავემხობით არასოდეს არავის ფერხთით. ისევ გავშლით საყოველთაოდ სიმართლის სუფრებს, სადაც სითბოს და სიტკბოების გაგება სუფევს. ჩვენ საკუთარი გვეყოლება სულის
...Ещё
საქართველოში, "აირია დღეს მონასტერი", შენი მოყვასი და მეგობარი არს შენი მტერი. განათლებულად რომ ითვლება უვიცი, შტერი. აქ საუკუნო ისტორიას დაედო მტვერი. მძიმე ხვედრია, ყველას უნდა დიდი ქონება, მაგრამ მცირედზე მუშაობს დღეს ხალხი მონებად. აქ სიკეთე და ერთგულება ძალზედ რთულია, ჩვენთან ნამუსი და ზნეობა თითქმის ნულია. ასეთ ყოფაში ვერ გაძლებდა თავად ტიტანიც, ცუდია დარდსაც რომ აღარ ჰყავს გულთან მიმტანი. აქ ხომ არავის არ ადარდებს ქვეყნის ვარამი, აქ არასოდეს აღმართულა თეთრი ალამი. სამწუხაროა, არ ფასდება "ტოლი და სწორი," ჩვენი ბრალია, რომ დამკვიდრდა ტყუილი, ჭორი. საოცარია, არავის აქვს წმინდა მიზანი, აქ ხომ ტაძარში სანთელს ანთებს უცხო მისანი. მაგრამ გვახსოვდეს, ძალიან ხშირად ყოფილა თქმული: "იმედით ვცოცხლობთ, გვქონდეს იმედი და დიდი გული". მეც იმედი მაქვს, შეგვეწევა მაღალი ღმერთი, არ დავემხობით არასოდეს არავის ფერხთით. ისევ გავშლით საყოველთაოდ სიმართლის სუფრებს, სადაც სითბოს და სიტკბოების გაგება სუფევს. ჩვენ საკუთარი გვეყოლება სულის მაესტრო, ჩვენ მოვინდომებთ წირვას, ლოცვას გულით დავესწროთ. ამ ქვეყანაში არ ექნებათ მტრობის სურვილი, არავის აღარ შეაწუხებს ცოდვის წყურვილი. ისევ აღსდგება ძველებურად კვლავ მოკრძალება, სადაც არავის დაჭირდება ცრუ მოწყალება. ჩვენთან ნამდვილად გაიღება სიკეთის კარი, ყველას მოგვიწევს ჩვენ ვიტვირთოთ ჩვენივე ჯვარი. აქ შეიქმნება მეგობრობის ურუცხვი ჯარი, სადაც იქნება ერთგულება გუშაგად მდგარი. საქართველოში არ იქნება ერთურთის განსჯა, აქ არავის არ ენდომება ვიღაცის დასჯა. დადგება ჟამი, როცა ვიტყვით ისევ ქართულო და ეს იქნება სამარადჟამოდ სასიქადულო.
მერე რა,თუკი ცხოვრება შენი, გაყენებს ტკივილს, რა მოხდა,თუკი შენი გული ხშირ-ხშირად ჩივის, მერე რა,თუკი სადარდებელს ვერავის ანდობ, და შენს ტკივილს და გულისნადებს ცრემლებით ახშობ. რა მოხდა,თუკი ზოგჯერ თეთრად ათენებ ღამეს და ოცნებებში ჩაძირული გაჰყურებ მთვარეს. ცხოვრება მაინც ლამაზია,სიკვდილს რად ნატრობ? გულს რატომ იტეხ, ნახავ, ვისაც ყველაფერს ანდობ! ცხოვრებამ დღეს თუ გადაგღალა, ხვალ ჰპოვებ შვებას, ნუ მისცემ შენს თავს მარცხისა და დაცემის ნებას! შენს ცრემლებს ღმერთი იცოდე, რომ ითვლის წვეთებად, გწამდეს, რომ ცუდი შეიცვლება ლამაზ დღეებად! გქონდეს იმედი! ნუ გაიტეხ დღეს გულს უბრალოდ, გწამდეს მომავლის და გაქრება სევდა უკვალოდ! ნატვრა გაქვს? ჰოდა შეეცადე, რომ ის აგიხდეს, თესე სიკეთე,რომ ის შემდეგ სულ წინ დაგიხვდეს! გახსოვდეს, ღმერთი არ გაწირავს მისგან გაჩენილს,
Мы используем cookie-файлы, чтобы улучшить сервисы для вас. Если ваш возраст менее 13 лет, настроить cookie-файлы должен ваш законный представитель. Больше информации
Комментарии 15
ვნებდებით ბედს, მაინც ვერა და ვერ ვგუობთ წაგებას.
დრო ფლიდი ქალია, ყოველთვის ბოლომდე გვიმეტებს...
დრო მოვა, და სული უფალთან პირისპირ წარსდგება,
ფასი არ ექნება ბრჭყვიალა ნივთებს და მონეტებს.
წლებია მოძველდა რაც იყო თავიდან ახალი,
ჩვენ ისიც ავრიეთ... ისევ რომ თავიდან დალაგდა.
თუ უფალს უცდიდი, ის დიდიხანია აქ არის,
ბრბომ ქრისტეს მაგივრად სიცოცხლე აჩუქა ბარაბას.
იქ, სადაც პინაზე წონიან სინდისს და ღირსებას,
იციან, რომ მაინც წლებს ფუჭად გაფლანგავს აქ ზოგი...
დრო ქვიშის საათის ნელნელა წვალებით ივსება,
რომ ქარად განქარდეს ქონება, მადლივით ნაზოგი.
ვილოცოთ და მერე ღმერთსაც შევეჩვევით თანდათან,
დროს ვკარგავთ, არა და დრო კარგავს უდროოდ მოცლილებს.
ბრბო მძიმე ცოდვებსაც ადვილად შეუნდობს ბარაბას,
ოღონდაც მაცხოვარს ჯვარცმაში აცილოს მოცილე..
ცოლი მინდოდა მეთხოვა მოდას ნაკლებად ამყოლი,
შვილების მოსიყვარულე მეუღლის ამყოლ-დამყოლი,
პაპიროს მოუწეველი,შამპანურ დაულეველი,
უშარვლო, შეუღებავი, არც ისე შეუხედავი,
არ შეერცხვინა ქართჲლი მამა-პაპური მანდილი,
აყალ-მაყალის გარეშე ემზადა სადილ-ვახშამი,
მასეთ ქალს დღეს ვერ იშოვი რა ცუდი ბედი გრგებია,
მასეთი შვილო მე ვარო მითხრა მეზობლის ბებიამ.
კაცობრიობის დიდი ნაწილი
ჯოჯოხეთისქენ მიექანება,
ამ ქვეყნიური სიტკბოს დაეძებს
თავად არ იცის მის თავს
რა ხდება.
ახალგაზრდები ერთმანეთს კლავენ
ნარკოტიკებში მიექანება,
თუ დროზე ღმერთი არაღიარეს
სატანა შთანთქავს ერი გაქრება
დროზე შემოვკრათ განგაშის ზარი
ტაძარს ანგრევენ უფლის არ ჯერავთ
მოვინანიოთ თორემ შემდგომში
სულიერება აღარ დაგვრჩება
ისევ ღრუბლები, შავი ღრუბლები...მოღუშული, დაბნელებული ცა... მალე წვიმა წასკდება ზეცას...
...Ещёძველებურად ცხრასართულიანი ბინის სახურავზე ვზივარ...მარტოობა... ფიქრები...შიში... გაურკვევლობა...სისუსტე...ტკივილი...ვერაფერი გამიგია... :X მიყვარს... მაინც მიყვარს... მის გამოგზავნილ მუსიკებს ვუსმენ... დაძველდა, გაცვდა, გახუნდა... რა აზრი აქვს, სხვა მაინც არაფერი მაქვს... სხვა გზა არ არის...
ასეთი ცვლილბები ადამიანში ვერც კი წარმომედგინა... მაგრამ მოხდა...ხომ მოხდა...პატარაობაში დიდი მინდოდა ვყოფილიყავი, დამოუკიდებლად მეცხოვრა...ეხლა...ეხლა კი... ეხლა ვნატრობ იმ წლების დაბრუნებას...როცა ვერ ვძლებდი დედის გარეშე...როცა ყველა გვერდში მედგა და ყურადღებას არ მაკლებდა...მაშინ ვერ ვაფასებდი, ვერ ვხვდებოდი... ეხლა...ეხლა მივხვდი...ეხლა როცა ყველაზე მეტად მჭირდება თანაგრძნობა არავის ესმის ჩემი...ვერავინ მიგებს... :X სხვას რა მოვთხოვო, თვითონ არ მესმის საკუთარი თავის...
მეგონა ძლიერი ვიყავი...ყველაფრის ატანა შემეძლო... ვერა :X ამ ერთს ვერ მოვერიე.... ძალა დავკარგე...დავსუსტდი... ჰაჰ... ბ
ისევ ღრუბლები, შავი ღრუბლები...მოღუშული, დაბნელებული ცა... მალე წვიმა წასკდება ზეცას...
ძველებურად ცხრასართულიანი ბინის სახურავზე ვზივარ...მარტოობა... ფიქრები...შიში... გაურკვევლობა...სისუსტე...ტკივილი...ვერაფერი გამიგია... :X მიყვარს... მაინც მიყვარს... მის გამოგზავნილ მუსიკებს ვუსმენ... დაძველდა, გაცვდა, გახუნდა... რა აზრი აქვს, სხვა მაინც არაფერი მაქვს... სხვა გზა არ არის...
ასეთი ცვლილბები ადამიანში ვერც კი წარმომედგინა... მაგრამ მოხდა...ხომ მოხდა...პატარაობაში დიდი მინდოდა ვყოფილიყავი, დამოუკიდებლად მეცხოვრა...ეხლა...ეხლა კი... ეხლა ვნატრობ იმ წლების დაბრუნებას...როცა ვერ ვძლებდი დედის გარეშე...როცა ყველა გვერდში მედგა და ყურადღებას არ მაკლებდა...მაშინ ვერ ვაფასებდი, ვერ ვხვდებოდი... ეხლა...ეხლა მივხვდი...ეხლა როცა ყველაზე მეტად მჭირდება თანაგრძნობა არავის ესმის ჩემი...ვერავინ მიგებს... :X სხვას რა მოვთხოვო, თვითონ არ მესმის საკუთარი თავის...
მეგონა ძლიერი ვიყავი...ყველაფრის ატანა შემეძლო... ვერა :X ამ ერთს ვერ მოვერიე.... ძალა დავკარგე...დავსუსტდი... ჰაჰ... ბედის ირონიაო... არ მეჯერა... ასეა... რასაც ყვლაზე ნაკლებად ელი ის ხდება სწორედ... აუტანელი 17 წელი :X როგორ არ მინდოდა მოსულიყო... ვგრძნობდი, ვგრძნობდი ასე მოხდებოდა :X ეხლა უფრო ძლიერად მტკივა, უფრო მეტად ვგრძნობ... ბავშვობასთან დაშორების მეშინია... მიჭირს გამოთხოვება ყველაზე ძვირფასთან...
ხანდახან გიჟივით სიცილს ვიწყებ უმიზეზოდ...გიჟი... გიჟი... ვერავინ მიგებს ვიცი... ვერ ვიტან ხალხს, კონტროლს... მომშორდით... შემეშვით...
სისუსტე... სისუსტე... მთელი არსება მოიცვა...მაინც არ ვტყდები... ვერავინ მამჩნევს... გარეგნულად უდარდელი, სამაგალითო გოგონა ვარ: კარგად ვსწავლობ, ზრდილობიანი ვარ, პასუხისმგებლიანი აქტიური და პირზე სულ ღიმილი „მაკერია“... ვინ რა იცის როგორი ვარ?!...
არ ვიცი... უკვე აღარ ვიცი რა ვქნა... როგორ დავძლიო... ერთადერთი სულელური სურვილი მიტრიალებს თავში... მინდა გავიგო მალე მოვკვდები... ერთ კვირაში... მივიდოდი... ჩავეხუტებოდი... ხო ჩავეხუტებოდი... :X თუ ამას გული გაუძლებდა ვეტყოდი, ჩუმად ვეტყოდი რომ ბედნიერი ვარ... ყველაზე ბედნიერი ვარ ამ წუთას...ისევ ჩავეხუტებოდი და ვიტირებდი... ბევრს ვიტირებდი...
მერე...მერე რა მოხდებოდა... იქნებ სულაც სხვა ერჩია... სიამაყე... სიამაყე... სისუსტე... გაურკვევლობა... :X ისევ ყველაფერი აირია თავში... სუსტი არსება ვარ, რომელსაც სხვა მართავს, ისიც, თავისდა უნებურად...
ძნელია... ძნელია ტკივილი... იმდენია უკვე ვეღარ ვიტევ... მინდა მარტო ვიყო მთელს სამყაროში, ღამე იყოს და ვიყვირო, ბევრი ვიყვირო და ვიტირო... არ შემიძლია... არ შემიძლია... არ ვიცი რად ვიქეცი... :X უკვე შიშიც გაქრა... სახურავის კიდეები ჩემი საყვარელი სასეირნო ბილიკი გახდა ღამით... მაშინ როცა ვერავინ მხედავს... როცა ჩემს სისუსტეს ვერავინ შეიცნობს...
ხო ძლიერი ვარ... ძლიერი... ძალიან ძლიერი....
ისევ თქვენ გწერთ, გევედრებით, ნება დამრთეთ,
კიდევ ერთხელ, მხოლოდ ერთხელ მოგიგონოთ,
არც კი იცით რა უსაზღვრო პატივს დამდებთ
თუ ამ წერილს წაიკითხავთ ქალბატონო.
გაწყენინეთ? თქვენს წინაშე ქედს მოვიხრი,
თუკი ჩემგან წყენა დაგრჩათ სამახსოვროდ,
მაპატიეთ, მეკადრება, ბოდიშ გიხდით,
მომიტევეთ, მომიტევეტ ქალბატონო.
მომიტევეთ თუკი მახსოვს თქვენი თმები,
მომიტევეთ თუკი ისევ დამესიზმრეთ,
დამიჯერეტ ყველა წმინდანს გეფიცებით,
დაგივიწყებთ, მეც ოდესმე დაგივიწყებთ.
რაც კი დამრჩა უთქმელი და სამახსოვრო
ახლა მინდა გაგიმხილოტ მშვიდი დარდით,
ბროწეული რომ გაყავით სანახევროდ
აი სწორედ, სწორედ მაშინ შემიყვარდით.
ისევ თქვენ გწერთ ქალბატონო, მომაგონდით,
უცნაური მწუხარებით, მკრთალად, მღვრიედ,
გახსოვთ ის დრო ყველაფერს რომ მპატიობდით?
ეხლა კიდე ეს წერილიც მაპატიეთ.
ვწუხვარ, უკანასკნელ სალამს განდობთ,
ეხლა უნდა სამუდამოთ მიგატოვოთ,
მაპატიეთ, მომიტევეთ, დიდად გმადლობთ,
დიდად გმადლობთ, რომ მიყვარდით ქალბატონო
საქართველოში, "აირია დღეს მონასტერი",
...Ещёშენი მოყვასი და მეგობარი არს შენი მტერი.
განათლებულად რომ ითვლება უვიცი, შტერი.
აქ საუკუნო ისტორიას დაედო მტვერი.
მძიმე ხვედრია, ყველას უნდა დიდი ქონება,
მაგრამ მცირედზე მუშაობს დღეს ხალხი მონებად.
აქ სიკეთე და ერთგულება ძალზედ რთულია,
ჩვენთან ნამუსი და ზნეობა თითქმის ნულია.
ასეთ ყოფაში ვერ გაძლებდა თავად ტიტანიც,
ცუდია დარდსაც რომ აღარ ჰყავს გულთან მიმტანი.
აქ ხომ არავის არ ადარდებს ქვეყნის ვარამი,
აქ არასოდეს აღმართულა თეთრი ალამი.
სამწუხაროა, არ ფასდება "ტოლი და სწორი,"
ჩვენი ბრალია, რომ დამკვიდრდა ტყუილი, ჭორი.
საოცარია, არავის აქვს წმინდა მიზანი,
აქ ხომ ტაძარში სანთელს ანთებს უცხო მისანი.
მაგრამ გვახსოვდეს, ძალიან ხშირად ყოფილა თქმული:
"იმედით ვცოცხლობთ, გვქონდეს იმედი და დიდი გული".
მეც იმედი მაქვს, შეგვეწევა მაღალი ღმერთი,
არ დავემხობით არასოდეს არავის ფერხთით.
ისევ გავშლით საყოველთაოდ სიმართლის სუფრებს,
სადაც სითბოს და სიტკბოების გაგება სუფევს.
ჩვენ საკუთარი გვეყოლება სულის
საქართველოში, "აირია დღეს მონასტერი",
შენი მოყვასი და მეგობარი არს შენი მტერი.
განათლებულად რომ ითვლება უვიცი, შტერი.
აქ საუკუნო ისტორიას დაედო მტვერი.
მძიმე ხვედრია, ყველას უნდა დიდი ქონება,
მაგრამ მცირედზე მუშაობს დღეს ხალხი მონებად.
აქ სიკეთე და ერთგულება ძალზედ რთულია,
ჩვენთან ნამუსი და ზნეობა თითქმის ნულია.
ასეთ ყოფაში ვერ გაძლებდა თავად ტიტანიც,
ცუდია დარდსაც რომ აღარ ჰყავს გულთან მიმტანი.
აქ ხომ არავის არ ადარდებს ქვეყნის ვარამი,
აქ არასოდეს აღმართულა თეთრი ალამი.
სამწუხაროა, არ ფასდება "ტოლი და სწორი,"
ჩვენი ბრალია, რომ დამკვიდრდა ტყუილი, ჭორი.
საოცარია, არავის აქვს წმინდა მიზანი,
აქ ხომ ტაძარში სანთელს ანთებს უცხო მისანი.
მაგრამ გვახსოვდეს, ძალიან ხშირად ყოფილა თქმული:
"იმედით ვცოცხლობთ, გვქონდეს იმედი და დიდი გული".
მეც იმედი მაქვს, შეგვეწევა მაღალი ღმერთი,
არ დავემხობით არასოდეს არავის ფერხთით.
ისევ გავშლით საყოველთაოდ სიმართლის სუფრებს,
სადაც სითბოს და სიტკბოების გაგება სუფევს.
ჩვენ საკუთარი გვეყოლება სულის მაესტრო,
ჩვენ მოვინდომებთ წირვას, ლოცვას გულით დავესწროთ.
ამ ქვეყანაში არ ექნებათ მტრობის სურვილი,
არავის აღარ შეაწუხებს ცოდვის წყურვილი.
ისევ აღსდგება ძველებურად კვლავ მოკრძალება,
სადაც არავის დაჭირდება ცრუ მოწყალება.
ჩვენთან ნამდვილად გაიღება სიკეთის კარი,
ყველას მოგვიწევს ჩვენ ვიტვირთოთ ჩვენივე ჯვარი.
აქ შეიქმნება მეგობრობის ურუცხვი ჯარი,
სადაც იქნება ერთგულება გუშაგად მდგარი.
საქართველოში არ იქნება ერთურთის განსჯა,
აქ არავის არ ენდომება ვიღაცის დასჯა.
დადგება ჟამი, როცა ვიტყვით ისევ ქართულო
და ეს იქნება სამარადჟამოდ სასიქადულო.
ქართულად - მე შენ მიყვარხარ
2. მეგრულად - მა სი მიორქ
3. სვანურად - მი სი მალატ
4. აფხაზურად - საბა საბა ბზია ბზოი
5. ოსურად - აზ დაიმა უვარზონ
6. ინგლისურად - აი ლავ იუ
7. გერმანულად - იხ ლიბე დიხ
8. ჰოლანდიურად - იკ ხუიდ ვან იუ
9. ესპანურად - ტე ამო
10. იტალიურად - ტე ამო
11. ლათინურად - ეგო ტუ ამარე
12. პორტუგალიურად - ა მო ტე
13. რუმინულად - ტ’იუბესკ
14. ფრანგულად - ჟე ტემ
15. შვედურად - იად ელსკარ დეი
16. იაპონურად - ანატა ვა დაი სკუ დეს
17. ესტონურად - მა არმასტან სინდ
18. ჩეხურად - მამ ტე რად
19. თურქულად - ბენ სანა სევიიორუმ
20. ქურთულად: ეზ ტე რა ჰეს დიკიმ
21. თათრულად - მინ სინი იარატამ
22. ფინურად - რაკასტან სინუა
23. უკრაინულად - ია ტებე კოხაიუ
24. ბერძნულად - ეგო აგაპო სუ
25. სომხურად - ეს კე სირუმენ
26. რუსულად - ია ლუბლუ ტ'ებია
27. ალბანურად - უნე დუა ტი
28. ავღანურად - მა დი კაველ მინა
29. ბელორუსიულად - ია ტებე კახაიუ
30. ბულგალურად - აზ ტი ობ
dabadebis dgeდაბადების დღე აქვს ვაკეს,
...Ещёარ გეგონოთ ლექსი რიჟა,
მოაწყო მან ვეიქ-ფართი
და უბნებიც დაპატიჟა.
დაღონებული დაბრუნდა გლდანი,
ატყვია თითქოს გულზე იარა,
რადგან არ ჰქონდა მაგარი ზმანი
Fეის-კონტროლი ვერ გაიარა.
თუმც დაპატიჟა ვაკემ პირადად,
ვერ მიდის სტუმრად მაინც ლოტკინი,
სენმა დასძლია, ავადმყოფია,
ლოგინში წევს და სტანჯავს ბოტკინი.
ჩამოფრენილა სტუმრად ბროდვეიც,
სუფრას მიუჯდა თუმცა ეს-ესღა
თემქამ ვერასთან ზარი გაუშვა
საჩუქრისათვის ფული ესესხა.
სანზონა ღელავს, ტირილს აპირებს,
რადგან გაეხა ჯინსი შუაზე,
ისანს ჰალსტუხი უშოვია და
იცინის, აღარ არის ჭკუაზე.
გამოვძღებიო-ხარობს გლდანულაც
ცმუკავს, დახტუნავს, თითქოს რწყილია,
სიგარას ქაჩავს ნახალოვკა და
რაღა თქმა უნდა დაბოლილია.
ზემკა მთვრალია, ნატვრით იძახის:
ასეთი ლხინი, ღმერთმა სულ მომცეს!
შემოუერთდათ მათ ავლაბარი,
ხმამაღლა ყვირის: ჯიგრებო, ვონცეს!
დიდუბე ცეკვავს ორთაჭალასთან,
ავჭალა მიქსავს, ბობოქრობს რეპი,
ჯიპით მოვიდა საბურთალო და
ვაკეს მიუძღვნა ბაჯაღლოს ცეპი.
განსხვავებულით სვამდა სამგორი,
გახდა წითელი
dabadebis dgeდაბადების დღე აქვს ვაკეს,
არ გეგონოთ ლექსი რიჟა,
მოაწყო მან ვეიქ-ფართი
და უბნებიც დაპატიჟა.
დაღონებული დაბრუნდა გლდანი,
ატყვია თითქოს გულზე იარა,
რადგან არ ჰქონდა მაგარი ზმანი
Fეის-კონტროლი ვერ გაიარა.
თუმც დაპატიჟა ვაკემ პირადად,
ვერ მიდის სტუმრად მაინც ლოტკინი,
სენმა დასძლია, ავადმყოფია,
ლოგინში წევს და სტანჯავს ბოტკინი.
ჩამოფრენილა სტუმრად ბროდვეიც,
სუფრას მიუჯდა თუმცა ეს-ესღა
თემქამ ვერასთან ზარი გაუშვა
საჩუქრისათვის ფული ესესხა.
სანზონა ღელავს, ტირილს აპირებს,
რადგან გაეხა ჯინსი შუაზე,
ისანს ჰალსტუხი უშოვია და
იცინის, აღარ არის ჭკუაზე.
გამოვძღებიო-ხარობს გლდანულაც
ცმუკავს, დახტუნავს, თითქოს რწყილია,
სიგარას ქაჩავს ნახალოვკა და
რაღა თქმა უნდა დაბოლილია.
ზემკა მთვრალია, ნატვრით იძახის:
ასეთი ლხინი, ღმერთმა სულ მომცეს!
შემოუერთდათ მათ ავლაბარი,
ხმამაღლა ყვირის: ჯიგრებო, ვონცეს!
დიდუბე ცეკვავს ორთაჭალასთან,
ავჭალა მიქსავს, ბობოქრობს რეპი,
ჯიპით მოვიდა საბურთალო და
ვაკეს მიუძღვნა ბაჯაღლოს ცეპი.
განსხვავებულით სვამდა სამგორი,
გახდა წითელი, როგორც მარწყვია,
მთვრალმა თავი ვერ შეიკავა და
იქვე სუფრასთან ურცხვად არწყია.
იუბილარი გაწყრა სასტიკად,
საბრალო სამგორს უწყო გინება,
ეს ფაქტი იყო დიადი ფართის,
უსაზიზღრესი დაგვირგვინება
შინ დაბრუნებულ მუხიანს
წამსვე ეცვალა იერი,
წუხს: შემდგომ ვეიქ-ფართამდე
კუჭი ვით გაძლებს მშიერი?!
პოლიტიკურად მშვიდი, სექსუალურად მხნე,
ვუმღერი ყველა გოიმს, ეი მომისმინე მე…
არც სიყვარული მართობს, არც სიძულვილი მკლავს,
ხედავ თეთრად ათოვს, ჩემ გადახოტრილ თავს,
მე ვეღარ მხედავს სარკე, მე ვერ ვუყურებ სისხლს,
მე არ ვაგროვებ მარკებს და აღარ მჯერა სხვის,
მოუთოკავი გრძნობის და სიგარეტის მწამს,
ფურცელი ვარ ცნობის , აღარ ვკარგავ წამს,
მე რეაქცვიას ვიწვევ და რეაქცია მშობს,
მე ახალ ტალღას ვიწვევ რომ გაგიტანო შორს,
ნუ გადაირბენ ქუჩას მე დაგანახებ გზას,
თუ არ მომიშვერ ტუჩებს არ დაგირტყამ ზასს,
დაგალევინებ კოლა-ს დაგალევინებ კვასს,
მე არ აგიწევ კაბას არ დაგიგდებ კლასს,
რაც შეეხება ყველას ის შეეხება ფულს,
ხალხი ისევ ღელავს და ანარქია სურს,
მე ისევ მარტო დავრჩი და ვეღარაფერს ვთმობ,
რადგან ეს გმირი მე ვარ და დადგა ჩემი დრო,
მე ოპტიმიზმით სავეს ვარ და არ მ
...Ещёპოლიტიკურად მშვიდი, სექსუალურად მხნე,
ვუმღერი ყველა გოიმს, ეი მომისმინე მე…
არც სიყვარული მართობს, არც სიძულვილი მკლავს,
ხედავ თეთრად ათოვს, ჩემ გადახოტრილ თავს,
მე ვეღარ მხედავს სარკე, მე ვერ ვუყურებ სისხლს,
მე არ ვაგროვებ მარკებს და აღარ მჯერა სხვის,
მოუთოკავი გრძნობის და სიგარეტის მწამს,
ფურცელი ვარ ცნობის , აღარ ვკარგავ წამს,
მე რეაქცვიას ვიწვევ და რეაქცია მშობს,
მე ახალ ტალღას ვიწვევ რომ გაგიტანო შორს,
ნუ გადაირბენ ქუჩას მე დაგანახებ გზას,
თუ არ მომიშვერ ტუჩებს არ დაგირტყამ ზასს,
დაგალევინებ კოლა-ს დაგალევინებ კვასს,
მე არ აგიწევ კაბას არ დაგიგდებ კლასს,
რაც შეეხება ყველას ის შეეხება ფულს,
ხალხი ისევ ღელავს და ანარქია სურს,
მე ისევ მარტო დავრჩი და ვეღარაფერს ვთმობ,
რადგან ეს გმირი მე ვარ და დადგა ჩემი დრო,
მე ოპტიმიზმით სავეს ვარ და არ მოვიკლავ თავს,
მე სულ ყოველთვის ასე ვარ და მეგობრებიც მყავს,
მიყურე როგორ დავდივარ ხან იქ ვარ და ხან აქ,
მე ვცხოვრობ შენზე მარტივად და მეტი ფული მაქვს
რაკეტა უნდა გიყიდო, გადაგაფრინო ზღვას,
გამოდი შენი ციხიდან, რომ აღარ ჰგავდე სხვას
ღმერტო მაპატიე... თვითონაც ვცდებოდი
მაგრამ განვკითხავდი მუდამ სხვას.
ღმერტო მაპატიე ბევრმა მიღალატა
და მეც ვუღალატე სანაცვლოდ
ღმერთო მაპატიე ყოველი სიმდაბლე
მეტს აღარაფერს აღარ გთხოვ!
ვიცი შენ მოწმე ხარ იმ შეცდომებისა
ყოველ ნაბიჯზე რომ ვტოვებდი ...
და გთხოვ მაპატიე , რომ ასე ამაყად
შენგან პატიებას მოველი...
ღმერთო მაპატიე ყოველი სიცრუე,
სიცრუის მსხვერპლი ვარ მე თვითონ...
ახლა შენს წინაშე სიმართლით წარვსდექი
ამიტომაც მჯერა - შემინდობ!
ისიც მაპატიე გონებით ვცხოვრობდი...
არასროს ვუსმენდი გულს!
... რომ მთელი ცხოვრება სიძლიერე მსურდა
დღეს კი პატიება მსურს...
ღმერტო მაპატიე ვისაც კი ვუყვარდი,
მე ვერ დავუფასე მათ,
და მაპატიე რომ დღეს ეს ჩემი თხოვნა
ბოლო აღსარებას გავს . . .
უნდა ნახო შაორი, უნდა ნახო რაჭა,
ზეცის ლურჯი გაზონი, მწვანე მიწის ფარჩა
ნიკორწმინდის ჯვარი და ხოტევის ციხე,
წესში-ხიდის კარი, ბარაკონიც კიდევ.
ნახო შოვის ფიჭვები და უწერის წყლები,
ზემო რაჭის მინდვრები , ქვემო რაჭის ზვრები,
რაჭველი ვაჟკაცების ზრდილობა და გარჯა,
მხოლოდ მაშინ მიხვდები რატომ მიყვარს რაჭა…რაჭა ჩემი ღმერთია, ჩემი სალოცავი,
ჩემი გულის ციხე და ჩემი ცრემლის ცვარი..
შავი ლაქებით დასვრილ ნაჭერზე,
მინდა ვიპოვო სიუხვე ფერთა,
სრულიად უცხომ კარგად აღმიქვი,
მადლობის მეტი რა მეთქმის შენთან.
..ქუჩაში უძილო, დაღლილი მხატვრები
ცდილობენ ფურცლებზე გაფანტონ განცდები,
დაღლილი ხელები, უმიზნო თვალები
ქუჩები სავსეა უძილო მხატვრებით.
ჩემო მხატვარო, მოდი დამხატე,
სწორედ ისეთი როგორიც დღეს ვარ,
..ოღონდ ეცადე ასევე მძაფრად,
არ გამიმუქო თვალებში სევდა.
მიყრილი ფუნჯები, მიყრილი ფანქრები,
მიტოვებული ქაღალდზე სევდა,
კვლავ იდუმალი ჩემი თვალები,
შენმა ხელებმა მოხატა ფერმკრთლად.
მესაიდუმლე საღებავები
თითქოს რაღაცა გინდოდა გეთქვა
მტვრიან კუთხეში მიყრილ ტილოებს
კვლავ დაეტყობა ყვითელი სევდა
ჩემი მონატრება წვიმის სონეტია,
...Ещёზოგი მინორია,ზოგი მაჟორია,
ახლა იმნაირი მძაფრი მომენტია,
წვიმის სონეტები სევდის ნაჟურია,
ხოდა გავიარე შენი მწვანე კორდი,
მერე გავიარე შენი გულის ბანი,
სევდა თვალებიდან ჩუმად გადაგორდა,
მიყვარს შენი ცების შემოცეცებანი.
სურნელს მოუპარავს მინდვრის ყვავილები,
გრძნობამ გაარღვია გულის ჯებირები,
ახლა შენს სუნთქვაში ლექსად ავირევი,
მზე კი მაგ თვალებში ჩასვლას ეპირება.
მთვარემ მოგანათა ახლა თვალებში და
ცებში მზეთა სითბო თითქოს გემატება,
მე კი მენატრება შენი ალერსი და
მერე მაინც ისევ ლექსი მემართება
ისე, როგორც რამე მძიმე სნეულება,
ბეწვის
ჩემი მონატრება წვიმის სონეტია,
ზოგი მინორია,ზოგი მაჟორია,
ახლა იმნაირი მძაფრი მომენტია,
წვიმის სონეტები სევდის ნაჟურია,
ხოდა გავიარე შენი მწვანე კორდი,
მერე გავიარე შენი გულის ბანი,
სევდა თვალებიდან ჩუმად გადაგორდა,
მიყვარს შენი ცების შემოცეცებანი.
სურნელს მოუპარავს მინდვრის ყვავილები,
გრძნობამ გაარღვია გულის ჯებირები,
ახლა შენს სუნთქვაში ლექსად ავირევი,
მზე კი მაგ თვალებში ჩასვლას ეპირება.
მთვარემ მოგანათა ახლა თვალებში და
ცებში მზეთა სითბო თითქოს გემატება,
მე კი მენატრება შენი ალერსი და
მერე მაინც ისევ ლექსი მემართება
ისე, როგორც რამე მძიმე სნეულება,
ბეწვის ხიდებს ვაბამ-ტვინის ნეირონებს,
ახლა ღიმილია შენი ჩვეულება,
შენში სურნელება ნაირ-ნაირია.
ხოდა მონატრება წვიმის სონეტია,
გრძნობით გავიარე შენი გულის ბანი,
ახლა შენი მზერა ერთი მომენტია,
მიყვარს შენი ცების შემოცეცებანი.
ხოდა მონატრება ტვინში გაიჟონა..
მერე რა,თუკი ცხოვრება შენი, გაყენებს ტკივილს,
რა მოხდა,თუკი შენი გული ხშირ-ხშირად ჩივის,
მერე რა,თუკი სადარდებელს ვერავის ანდობ,
და შენს ტკივილს და გულისნადებს ცრემლებით ახშობ.
რა მოხდა,თუკი ზოგჯერ თეთრად ათენებ ღამეს
და ოცნებებში ჩაძირული გაჰყურებ მთვარეს.
ცხოვრება მაინც ლამაზია,სიკვდილს რად ნატრობ?
გულს რატომ იტეხ, ნახავ, ვისაც ყველაფერს ანდობ!
ცხოვრებამ დღეს თუ გადაგღალა, ხვალ ჰპოვებ შვებას,
ნუ მისცემ შენს თავს მარცხისა და დაცემის ნებას!
შენს ცრემლებს ღმერთი იცოდე, რომ ითვლის წვეთებად,
გწამდეს, რომ ცუდი შეიცვლება ლამაზ დღეებად!
გქონდეს იმედი! ნუ გაიტეხ დღეს გულს უბრალოდ,
გწამდეს მომავლის და გაქრება სევდა უკვალოდ!
ნატვრა გაქვს? ჰოდა შეეცადე, რომ ის აგიხდეს,
თესე სიკეთე,რომ ის შემდეგ სულ წინ დაგიხვდეს!
გახსოვდეს, ღმერთი არ გაწირავს მისგან გაჩენილს,
გქონდეს იმედი, უკეთ გალევ შენს, გზას
გამარჯობათ, იცით დღეს მე მიმატოვეს
დღეს სიცოცხლით ანთებული მოკლეს გული
სამახსოვროდ მოგონება დამიტოვეს
დღეს წამართვეს ერთადერთი სიყვარული
ვერ მიცანით? ჩვენ ხომ ადრეც შევხვედრილვართ
მე ისა ვარ სიყვარულს რომ დავეძებდი
ის ვარ ვინც თქვენ გამშვიდებდათ, გიღიმოდათ.
ვინც თქვენ ასე გიყვარდათ და აღმერთებდით
რატომ გიკვირთ ნუთუ ასე შევიცვალე
მე ხომ მხოლოდ ციცქნა გული ამომგლიჯეს
მე უბრალოდ დამცინეს და მიმატოვეს
ჩემში ცელქი წყნარი ბავშვი ამოძირკვეს
არ შეშინდეთ.
.მე უბრალოდ მომკლეს ცოცხლად
აღარა მყავს საოცნებო სიყვარული
აღარც ცრემლი, არც იმედი,
აღარც სევდა
აღარც ტანჯვას აღარა გრძნობს ჩემი გული
რატომ გიკვირთ რომ ვიღიმი ..
გული ნახეთ..
აბა გულში ჩაიხედეთ როგორ ცივა
იქ ობოლი შენახულა მოგონება
და ამდენი ვაებისგან სულიც მტკივა
წასვლის დროა მგონი სადღაც ვაგვიანებ
აბა კარგად არ მგონია ისევ მნახოთ
და ერცა გთხოვთ დატანჯული გოგოს ხსოვნა
სულ მცირე ხნით მოგონებად შეინახოთ