როგორ გავექცე ფიქრებს, როგორ დაგტოვო მარტო... დღეს განშორებას ვიწყებ, ხვალ კი... თავიდან გნატრობ. ეს შემოდგომის ფერიც ლიბრად მედება სულზე... დღეს უშენობა მშველის, ხვალ შენთან გადამფურცლე. შენ არასოდეს მტოვებ, გაგირბი... ისევ მეძებ, ამ ბროწეულის რტოებს ქარი უკოცნის ფერდებს. ღამე... სიგარის კვამლი და ერთი ჭიქა ვისკი... მიტოვებული ბწკარი, ვდგავარ უკუნში... გიცდი. და მერამდენედ ვფურცლოთ ეს `ათას ერთი ღამე~... ოჰ, თავნებავ და ურცხვო, სული რად გამიწამე. დღეს გადაგგკარგე სადღაც... ხვალ კვლავ გეძებ და გჩემობ... უსათუთესო განცდავ, შენ, მარტოობავ ჩემო
ცოტა ისეთი ვარ... არეული, მარტის ამინდივით გულაშარა, დღისით დავალ როგორც მთვარეული, სხივით გადახვეტა მზემაც შარა. ჰოდა, მივუყვები მარტოდ-მარტო, ქარი შემაგებებს ატმის ყვავილს, მე შენმა თითებმა გადამფურცლა, ხელში გაკვდებოდა ყველა ბწკარი. რა უცებ გაავდრდა, ცა იკვრება... მინდოდა ქართან მაინც დავღლილიყავ, ატმის ყვავილებიც სადღაც ქრება... უკვე ვერ გიხსენებ თუ ვინ იყავ... მანტია მოვისხი სიამაყის, არადა მშვენოდა ჩითის კაბა, მსუბუქი და ლურჯი იასავით მზის სხივზე გავფინე და... დამეკარგა. ჰოდა, სიამაყე შემოვიცვი, ჩემში სიამაყეს აღარ გავდა, მზეო, დამიბრუნე, აქვე გიცდი... ჩემი იისფერი, ჩითის კაბა
ვფიქრობ... ამდენი სათქმელი რა მაქვს ან ეს სიტყვები რად ვერ დავლიე... ან მონატრება სიგიჟეს რად ჰგავს... ან სიყვარული რად გადავრიე... თავაწყვეტილი ირმების ჯოგმა ჩამომიქროლა... მყვირალობის ჟამს, დავიგვიანე... და ხომ არ ჯობდა, ავდევნებოდი მერემედ მათ გზას. გადავიკარგო ირმებთან ერთად... ამორძალივით შევეკრა ნისლებს... აღარ შეგაკრთობს ამ გულის ფეთქვა... ვერც მწყურვალს... სურას ვეღარ აგივსებ. მერე კი... უნდა... უნდა ვეწამო, როგორ გავუძლო უშენოდ ქარებს... ახლა ეს სიტყვა... ისევე წვალობს, როგორც ღრუბლებში მცოცავი მთვარე... ვფიქრობ... ამდენი სათქმელი რა მაქვს... ან... ეს სიტყვები რად ვერ დავლიე
შენს გზას და ბილიკებს ფრთხილად გაჰყევიო... სიფხიზლე უნდაო გადასვლას... მერე კი` მერე კი... ცრემლი გაღვრევინონ, შენს გზაზე ვიღაცა გადავა... არ თქვაო... არ თქვაო... ჩუმად იყავიო... დუმილსო ოქროს აქვს ფასი... სხვა იტყვის შენს სათქმელს და... ეს რა მიყავიო... ყოფილხარ ეშმა და ფარსი. ნიღაბს ნუ მოირგებო... ნიღაბი დამღლელია... სულს სარკედ უქციეო სახე... ნიღბებით ცხოვრება, ვიცი... ადვილია, მაგრამ შენ სიძნელე ნახე. ფეხი არ გადადგა თასჯერ გაზომეო, ამაყი თვალებით მსუსხავ... ვზომავ და... როდესაც ვფიქრობ რომ გადავჭრა... მოვა და გადაჭრის სულ სხვა... მაგრამ მე მე ვარ და... სხვა ვეღარ ვიქნები... დარდი და ტკივილი მქმნიდა... გაჭერით... გადადით... მოირგეთ ნიღბები... მე სულ სხვა სიცოცხლე მინდა
ჩემი სიმშვიდე არის ფორმალური, ღამით,როცა გძინავს,ვარსკვლავებს ვდარაჯობ, მე ვარ..როგორ გითხრა ?-არანორმალური, ცხოვრებით ვთამაშობ ! დღეს მაქვს პაემანი შუადღის თორმეტზე, ალბათ,სიჩქარეში ქუსლებსაც მოვიტეხ, თუ გსურს მესაუბრე წესებზე,ნორმებზე.. მოგისმენ,მოგისმენ ! მერე ქარს გავატან შენს ყველა ნაბოდვარს და პეპლის ფრთებოვით ფარფატა სიყვარულს, არ ვიგრძნობ სინანულს.გინდა დავიფიცო, რომ მე და სინანულს ბრძოლები გადაგვხდა,უხმლო და უსისხლო, რომ ჩვენ გვეცოტავა ეს ჩემი სხეული, ხოდა,გავიყარეთ,უხმოდ და უსიტყვოდ. დღეს ჩემი ნიღაბი არის ფორმალური <s sifvy3gFFFFFFc0000...Ещёჩემი სიმშვიდე არის ფორმალური, ღამით,როცა გძინავს,ვარსკვლავებს ვდარაჯობ, მე ვარ..როგორ გითხრა ?-არანორმალური, ცხოვრებით ვთამაშობ ! დღეს მაქვს პაემანი შუადღის თორმეტზე, ალბათ,სიჩქარეში ქუსლებსაც მოვიტეხ, თუ გსურს მესაუბრე წესებზე,ნორმებზე.. მოგისმენ,მოგისმენ ! მერე ქარს გავატან შენს ყველა ნაბოდვარს და პეპლის ფრთებოვით ფარფატა სიყვარულს, არ ვიგრძნობ სინანულს.გინდა დავიფიცო, რომ მე და სინანულს ბრძოლები გადაგვხდა,უხმლო და უსისხლო, რომ ჩვენ გვეცოტავა ეს ჩემი სხეული, ხოდა,გავიყარეთ,უხმოდ და უსიტყვოდ. დღეს ჩემი ნიღაბი არის ფორმალური და ჩემი ცხოვრება, - ტრაგი-კომედია... და მე,მთავარ როლში, არანორმალური სევდა მომერია !
თამბაქოს ღერივით ბაგესთან შეხებით დაიწვას ოცნებაც მათხოვრად ქცეული და თუ კი, ოდესმე ერთმანეთს შევხვდებით მე, ის ხე ვიქნები, რომელსაც შენ უვლი
გარს უვლი და მაინც, ვერა და ვერ ხვდები გიშრისფერ წამწამებს, წვიმა რომ გინამავს ეს მე ვარ, ძვირფასო და ჩემი ვერხვები მე, ვხმები და მაინც ფოთლებშიც ბინა მაქვს
ღრუბლებმაც დამითმეს საძილედ ლოგინი წვიმებმაც ჩამაცვეს მე, პრინცის კონკები შენს სუნთქვას ვფიცავარ, ჩვილივით მოგივლი და როგორც ტაბიძე მეც, შენთვის მოვკვდები
რითმებში აგიგებ, მეორე ტაჯმაჰალს ცის თაღებს შევფერავ, მეწამულ კარმენის მე, შენზე ფიქრებით ,გავუსწრებ ცას მაღალს ოღონდაც უშენოდ დარჩ...Ещёთამბაქოს ღერივით ბაგესთან შეხებით დაიწვას ოცნებაც მათხოვრად ქცეული და თუ კი, ოდესმე ერთმანეთს შევხვდებით მე, ის ხე ვიქნები, რომელსაც შენ უვლი
გარს უვლი და მაინც, ვერა და ვერ ხვდები გიშრისფერ წამწამებს, წვიმა რომ გინამავს ეს მე ვარ, ძვირფასო და ჩემი ვერხვები მე, ვხმები და მაინც ფოთლებშიც ბინა მაქვს
ღრუბლებმაც დამითმეს საძილედ ლოგინი წვიმებმაც ჩამაცვეს მე, პრინცის კონკები შენს სუნთქვას ვფიცავარ, ჩვილივით მოგივლი და როგორც ტაბიძე მეც, შენთვის მოვკვდები
რითმებში აგიგებ, მეორე ტაჯმაჰალს ცის თაღებს შევფერავ, მეწამულ კარმენის მე, შენზე ფიქრებით ,გავუსწრებ ცას მაღალს ოღონდაც უშენოდ დარჩენილს ,რა მელის?
იადაც ამოვალ დამჭკნარი მიწიდან და მერე, დამკრეფენ ოდესღაც ბავშვები ვერასდროს მიხვდები მე, როგორ მიჭირდა ვერასდროს გაიგებ მე, როგორ დავშრები
გლოვას კი გაიგებ და იქნებ, რა იცი ? ცრემლებიც გესტუმრონ, ატირდე ახია მიწიდან ზეცამდე, ყველა ფერს განვიცდი ჩვენ, როგორც ფურცლები ბედმა, რომ დაგვხია
შენ ჩემში უკვე შემოდგომის სიშიშვლეს ხედავ, რტოებს სიყვითლე ფოთლებისა შემოსძარცვია, ფრინველთ გალობა შეუცვლია გოდებას ხეთა, და ტყეს სამოსი არასოდეს თითქოს არ ცმია. შენ ჩემში ხედავ წარსულ დღეებს მიმწუხრიანებს, მეწამულ სხივებს დასავლეთის ცაზე მოფენილს, ქრება ნათელი, შუაღამე ავად ხრიალებს და მიუსავლეთს ემგვანება წუთისოფელი. ვიცი, რომ უკვე მიმქრალ კოცონს მადარებ გულში, ღადარი დღეებს დაუნაცრავთ, ცხარე ცრემლიანთ. და რაც სინაზით ძიძაობდა სიცოცხლეს გუშინ, ახლა მისივე სასიკვდილო სარეცელია. რაც უფრო ამჩნევ - სააქაოს თითქმის აღარ ვარ, მით უფრო მეტრფი, ვით განწირულს დასამარხავად.
მე დაგათოვდი მონატრებად ცის მწვერვალიდან და ეს სითეთრე ჩაგისახე მისგან მანძილით, არც კი მინახავს შენი სახე თებერვალიდან, თუმცა აპრილთან გავიშალე ისევ ყვავილით.
მე გავზაფხულდი მონატრებად შენთვის თავიდან, შენ რომ გიხილო სიყვარულის ტრფობის მანდილით, ალბათ მარტშია მონატრება მაინც მარტივად და მეც აპრილში გივარდისფრებ ვარდებს ატმის თმით.
ახლა მივყვები შენს ბილიკებს ფიქრის ნაპირთან, მზეს რომ ვუცქირო უდაბნოში თოვლის ბარდნის ხმით, მე ხომ ბუნებას ვექარგები ლექსის ქარიდან და შენც მოგიძღვნი კვირტის ფეთქვას ცად რომ გავიშლი.
ის იცინოდა! არ იღიმოდა კონფორმისტები ღიმილს ირჩევენ, ის იცინოდა!!! და დასცინოდა!!! ადამიანის ცხოველურ მხარეს, დაგეშილს ვერცხლის ჩხრიალა ხმაზე. ის იცინოდა.... და დასცინოდა!!! სულებს ღვარძლით და ბოღმებით სავსეს ის იცინოდა!!! არ იღიმოდა... სიცილს პროტესტის ნიშანი ადევს! ნუ იღიმები.... როცა სიმართლეს, შეუბრალებლად კორტნიან თვალებს. მოდი დავცინოთ ჩვენც ბოროტებას და დავატეხოთ სიკეთე თავზე.
დღეს ვფიქრობდი, რომ არ შემიძლია, ვიჯდე პრესტიჟულ რესტორანში, საუკეთესო ადგილას, სმოკინგში გამოწყობილი და გელოდებოდე, როდის მოხვალ, საღამოს კაბით, წარმოდგენაც რომ რთულია, ისეთი მშვენიერი. დღეს, მე ღამის თერთმეტ საათამდე ვმუშაობდი, მეცვა ორი წლის წინ ნაყიდი ჯინსი და ორი დღის წინ გარეცხილი მაისური, ფეხსაცმელს, ალბათ, არა უშავს რა, ჩემთვის ძალიან ძვირი მივეცი... სწორედ ძილის დროს დავბრუნდი სახლში და დავწერე ეს რაღაც, ლექსისმაგვარი, მხოლოდ იმიტომ, რომ საშინლად მინდოდა, შენ მაინც შეგძლებოდა, დამხვედროდი ჩვენს პატარა ოთახში, ორი კაცისთვის გაწყობილ მაგიდასთან, ალბათ, შემწვარი კარტოფილი თუ გვექნებოდა, ანდა სალათი, რამე, უბრალო, ბოსტნეულის... და იქნებოდი ისეთი მშვენიერი, წარმოდგენა რომ რთულია და შეუძლებელიც.
მიყვარს შენგან გაქრობა, შემოდგომის თვესავით ჯერ გართობა, სითბო და მერე უცებ სიცივე ვიცი ნათქვამს ვერავინ ვერ გამიგებს შენსავით შენც, რომ ასე იქცევი უკვე ისიც ვიცი მე.
ცივი ზამთრის გატანა დაგებედა უჩემოდ ახლა დეკემბერია ნუღარ ელი მაისებს, კაცი გულს რომ განახებს, ზურგი აღარ უჩვენო თორემ შემდეგ გაზაფხულს აღარ მოგიმაისებს.
ხშირად წვიმა მოდის და უცნაურად მაცივებს მატყუარა ამინდის აღარა მაქვს ატანა.. მორჩა ბოლო მოეღო იმ ღრუბელთა დაცინვებს სხივმა სითბო გადმომცა მზემ, რომ გამოატანა.
მიყვარს შენგან გაქრობა, შემოდგომის თვესავით მაგრამ ახლა უვადო მოსჩანს ჩვენი სიცივე ვიცი ნათქვამს ვერავინ ვერ გამიგებს შენსავით ჩვენთვის ასე სჯობია იცი შენ და ვიცი მე.
...Ещё
მიყვარს შენგან გაქრობა, შემოდგომის თვესავით ჯერ გართობა, სითბო და მერე უცებ სიცივე ვიცი ნათქვამს ვერავინ ვერ გამიგებს შენსავით შენც, რომ ასე იქცევი უკვე ისიც ვიცი მე.
ცივი ზამთრის გატანა დაგებედა უჩემოდ ახლა დეკემბერია ნუღარ ელი მაისებს, კაცი გულს რომ განახებს, ზურგი აღარ უჩვენო თორემ შემდეგ გაზაფხულს აღარ მოგიმაისებს.
ხშირად წვიმა მოდის და უცნაურად მაცივებს მატყუარა ამინდის აღარა მაქვს ატანა.. მორჩა ბოლო მოეღო იმ ღრუბელთა დაცინვებს სხივმა სითბო გადმომცა მზემ, რომ გამოატანა.
მიყვარს შენგან გაქრობა, შემოდგომის თვესავით მაგრამ ახლა უვადო მოსჩანს ჩვენი სიცივე ვიცი ნათქვამს ვერავინ ვერ გამიგებს შენსავით ჩვენთვის ასე სჯობია იცი შენ და ვიცი მე.
შენ უფლის მხევალი მე, შენი მეზღაპრე შახრაზად ახლა მანდ ღამეა და სხივი აკლიათ მაგ თვალებს... საათის ისრები თორმეტსაც ათასჯერ გადასცდა და ათასმეერთე, ჩვენ მაინც ვერასდროს დავთვალეთ.
უშენო დრო, ალბათ ყოველთვის უდრიდა გაძლებას, ხომ არ სჯობს რაც გვქონდა ძველი რომ დავტოვოთ ისევე... და ვიდრე ზამთარი თვალსა და ხელს შუა გაძვრება, მე, ზღაპრებს გიამბობ და შენ კი უბრალოდ მისმინე:
არვიცი, თოვდა თუ წვიმიანს მოჰგავდა ამინდი, ქალაქში ჯერ კიდევ ძველი წლის განწყობა სუფევდა... ცა იყო სხვებივით ყალბი და ჩვენსავით ნამდვილი, ფანჯრებმა ჩაყლაპეს ჩრდილები რაც დარჩა სულ ერთად.
ხალხი კი ახლოდან არაფრით არ გავდა მოგონილს, არა და შორიდან მშიერიც მაძღარი ეგონათ... ახლა აქ ვამთავრებ და რადგან დაგღალე მემგონ...Ещёშენ უფლის მხევალი მე, შენი მეზღაპრე შახრაზად ახლა მანდ ღამეა და სხივი აკლიათ მაგ თვალებს... საათის ისრები თორმეტსაც ათასჯერ გადასცდა და ათასმეერთე, ჩვენ მაინც ვერასდროს დავთვალეთ.
უშენო დრო, ალბათ ყოველთვის უდრიდა გაძლებას, ხომ არ სჯობს რაც გვქონდა ძველი რომ დავტოვოთ ისევე... და ვიდრე ზამთარი თვალსა და ხელს შუა გაძვრება, მე, ზღაპრებს გიამბობ და შენ კი უბრალოდ მისმინე:
არვიცი, თოვდა თუ წვიმიანს მოჰგავდა ამინდი, ქალაქში ჯერ კიდევ ძველი წლის განწყობა სუფევდა... ცა იყო სხვებივით ყალბი და ჩვენსავით ნამდვილი, ფანჯრებმა ჩაყლაპეს ჩრდილები რაც დარჩა სულ ერთად.
ხალხი კი ახლოდან არაფრით არ გავდა მოგონილს, არა და შორიდან მშიერიც მაძღარი ეგონათ... ახლა აქ ვამთავრებ და რადგან დაგღალე მემგონი, ნურავის ეტყვი, რომ პოეტი არ ვარგა მეგობრად.
შენ უფლის მორჩილი მე ალბათ თავხედი შახრაზად, მოდი ის ვიკმაროთ, რაც ღმერთმა გვიბოძა ამჯერად... მე, ზღაპარს ვყვები და ტყუილიც ნაღდია ხანდახან და ჩემი სიმართლე რატომღაც არავის არ სჯერა.
შენ, უფლის მხევალი მე, შენი მეზღაპრე შახრაზად და ასე უბრალოდ დუმილის სიმძაფრით ვმთავრდებით! მე, როგორც არასდროს შენ ისე მიყვარხარ ახლა და შენ ,როგორც ყოველთვის, ორი მზე გინთია თვალებით....
რატომღაც თურმე სწორ გზაზე მდგომნი ფიქრობენ სწორად ივლიან მუდამ, თუმც იცვლებიან ხანდახან როლნი, ბოლოს ხედავენ, რომ გზა გამრუდდა. რატომღაც სწორედ იქცევა ხურდად, ის , ვინც ჩამოსვი სულის კუთხეში, ვისთვისაც მთელი სამყარო გსურდა, ვისთვისაც იყავ დიდხანს მრუმეში, მერე კი ხვდები დიდი ხნის შემდეგ თვალახელილმა შეხედო აწმყოს, ხედავ და იღებ რეალურ შედეგს, და არა ისეთს, როგორიც გაწყობს, ვიცი, ჰო ვიცი, მტკივნეულია, გამოვლილ დღეთა გადაფასება.. მაგრამ ყველაზე მეტად რთულია საკუთარ თავთან თავის მართლება.. და მაინც დგახარ კლდეზე ძლიერი წყალზე კამკამა და ვარდზე სათნო, გამოანათებს შენთვის მთიები და ...Ещёრატომღაც თურმე სწორ გზაზე მდგომნი ფიქრობენ სწორად ივლიან მუდამ, თუმც იცვლებიან ხანდახან როლნი, ბოლოს ხედავენ, რომ გზა გამრუდდა. რატომღაც სწორედ იქცევა ხურდად, ის , ვინც ჩამოსვი სულის კუთხეში, ვისთვისაც მთელი სამყარო გსურდა, ვისთვისაც იყავ დიდხანს მრუმეში, მერე კი ხვდები დიდი ხნის შემდეგ თვალახელილმა შეხედო აწმყოს, ხედავ და იღებ რეალურ შედეგს, და არა ისეთს, როგორიც გაწყობს, ვიცი, ჰო ვიცი, მტკივნეულია, გამოვლილ დღეთა გადაფასება.. მაგრამ ყველაზე მეტად რთულია საკუთარ თავთან თავის მართლება.. და მაინც დგახარ კლდეზე ძლიერი წყალზე კამკამა და ვარდზე სათნო, გამოანათებს შენთვის მთიები და მოლოდინი არასდროს დათმო!
ბედნიერების მოლოდინში გავა ეს ღამეც და დაიწყება მოგონების ვრცელი სიზმარი, შენი გრძნობების მოლოდინში დავხუჭავ თვალებს და თუკი ისევ გენატრები ჩუმად მითხარი... შენზე ოცნების მილოდინში ჩავა ეს მთვარეც და გათენდება უიმედო დილა უშენოდ, შენი გრძნობების ტყვეობაში გავახელ თვალებს და დავფიქრდები ჩემს ოცნებებს როგორ ვუშველო... ამეშლებიან მოგონების ჩუმი ფიქრები და გვერდს ჩამივლის მონატრების ცივი ზმანება, თუმცა ვიცი რომ შენი გრძნობის მონა ვიქნები და გაგრძელდება უსასრულოდ ჩემი წამება... მაინც ვეცდები დაგივიწყო შორეულ სიზმრად და ჩემს ოცნებებს დავუმსხვრიო ყინულის ფრთები, მაინც ვეცდები რომ გაქციო წარსულის ბინდად და დავივიწყო ის ლამაზი შენი სიტყვები... მაგრამ ვიცი,რომ მონატრება ჩემზე მაღლა დგას და ამ მოლოდინს ვერ აშინებს წარსული სევდა... და თუ გონება ჩემს მაგივრად ნაბიჯს გადადგამს, ამ ნაბიჯებით მონატრება მომიყვანს შენთან..............
რაც უფრო მეტად მეყვარები, გეტყვი მით ნაკლებს, მდიდარ სიყვარულს გადავმალავ ღარიბ სიტყვაში; მე ვერ მივბაძავ ყველა ყბედს და ქალაქის ამკლებს გრძნობების ზღვიდან ცრუ სათქმელის გამორიყვაში.
ვეღარც გაზაფხულს შევადარებ სიყვარულს ჩვენსას, ის აღარც ვარდს ჰგავს, აღარც იხდენს იას ტოლივით, ვეღარ შევკადრებ შემოდგომას ყმაწვილურ კვნესას და დავდუმდები ვალმოხდილი იადონივით.
თუმცა ნაკლებად ღამის წყვდიადს არ ვეტრფი ახლა, თუმცა ბატონობს შმაგი ვნება კვლავაც ნებაზე, მაგრამ ვაი, რომ სიყვარულსაც დაეტყო დაღლა და გონზე ყოფნას ვეღარ გავცვლი გაოგნებაზე.
ბულბულიც ზოგჯერ გალობისთვის ყელს კი იღერებს, მაგრამ თუ სატრფოს ვეღარ ხიბლავს, აღარ იმღერებს.
ისეთი გული რად გინდა, გქონდეს და არა გტკიოდეს, ისეთი თვალნიც დავსილან, ცრემლი არ ჩამოსდიოდეთ. ისეთი ხმალი რად გინდა, მტერთან შეყრა არ შიოდეს, ისეთი შვილი რად გინდა, სამშობლო არა სტკიოდეს. ისეთი ცხენი რად გინდა, ლაშქარში არა ხვიოდეს, ისეთი მეფე რად გინდა, მხედართ არ მიუყიოდეს. ისეთი მიწა რად გინდა, სხვის ხელში გადადიოდეს. ამას სჯობია ქართველი სამზეოს არ დადიოდეს.
დრო ისე მიდის არ აპირებს უკან დახევას. ჩაგვეძინება მოაჯირზე მე და მოლოდინს, ახლა ღამეა და შეხვედრის, ვფიქრობ, დრო მოდის, თუმცა არ ჩანხარ, ეგ თვალებიც ვიცი არ მხედავს და ჩემი მზერა ჰორიზონტზე ეძებს „ნახევარს.“ ახვეტავს ქარი მოლოდინებს და მოაჯირზე ვრჩები მე მარტო – სასტიკია, როგორც დახვრეტა, ბრუნდება უკან მოლოდინი და მოაბიჯებს ქუჩაზე სადაც ყოველ ღამით ვუწყობ დახვედრას. ვიფერთხავ თოვლს და ვერ ვიშორებ თმიდან სითეთრეს, (მე ერთადერთი პოეზია თუ გამამხელდა.) ეს სიმატოვე სასტიკია, როგორც დახვრეტა, ეს მოლოდინიც უშენობას, როგორ იფერებს. დრო ისე მიდის არ აპირებს უკან დახევას....
სიჩუმე... ჩურჩულით გიმარცვლავ ღამეებს, სიჩუმე... ჩურჩულით გიმარცვლავ მი-ყვა-რხარ, ქარია... და მერე ღრუბელსაც ახველებს, ქარია... და თითქოს ჩემს იქით მიყავხარ.
შენ წახვალ. არ წახვალ. წახვალ ან არ წახვალ, და მაინც არ წახვალ ხომ ვიცი ჩემიდან, შენს აქეთ ვერა ვარ,შენს იქით არა ვარ, შენთან ვარ. არ გიშვებ არცერთი ხელიდან.
ან როგორ გაგიშვა,როცა სულ გფიქრობ და, როცა სულ მჭირდები ჰაერზე მეტადაც, თვალები არასდროს არაფერს ითხოვდა, ოღონდ შენს თვალებში სიჩუმე ეხატათ.
სიჩუმე, რომელიც ყველაფერს საუბრობს, სიჩუმე, რომელიც ლექსებზე მეტია, შენს ცრემლებს,ხანდახან
...Ещё
სიჩუმე... ჩურჩულით გიმარცვლავ ღამეებს, სიჩუმე... ჩურჩულით გიმარცვლავ მი-ყვა-რხარ, ქარია... და მერე ღრუბელსაც ახველებს, ქარია... და თითქოს ჩემს იქით მიყავხარ.
შენ წახვალ. არ წახვალ. წახვალ ან არ წახვალ, და მაინც არ წახვალ ხომ ვიცი ჩემიდან, შენს აქეთ ვერა ვარ,შენს იქით არა ვარ, შენთან ვარ. არ გიშვებ არცერთი ხელიდან.
ან როგორ გაგიშვა,როცა სულ გფიქრობ და, როცა სულ მჭირდები ჰაერზე მეტადაც, თვალები არასდროს არაფერს ითხოვდა, ოღონდ შენს თვალებში სიჩუმე ეხატათ.
სიჩუმე, რომელიც ყველაფერს საუბრობს, სიჩუმე, რომელიც ლექსებზე მეტია, შენს ცრემლებს,ხანდახან ჩემებსაც გაუძლო ვალი გაქვს,მე გეტყვი. სხვები არ გეტყვიან.
შენ იცი, როგორ მძულს სიტყვების ძიება, შენ ხვდები ყველაფერს სულ ერთი ჩასუნთქვით, იძინებ შენივე თვალების იებთან, რომლებსაც სურნელი სულ ჩემი დაუთქვი.
მიყვარხარ,ამჯერად არაფერს გიმარცვლავ, სიჩუმე... ჩურჩულით გიმარცვლავ... მი-ყვა-რხარ, ქარი კი კვლავ მოდის ფანჯრების მინასთან, და ვერსად... ჩემიდან ვერასდროს მიყავხარ.
სიჩუმე... თვალები ყველაფერს გეტყვიან... სიჩუმე, ხანდახან სიტყვებზე მეტია....
გამოგიგონე, გამოგძერწე ჩემივე ფიქრით. სივრცეში გაშლილ ოცნებებით შეგმოსე ჩუმად. ყელზე მოხვეულ ჩემს სიყვარულს როცა მოიხსნი, ნუ გადააგდებ. მოხვიდე და მე მომცე უნდა. რამხელა ცაა. ჩვენ კი მაინც ვერ დავეტიეთ. ალბათ არ გინდა, თორემ გრძნობებს რად უნდათ სივრცე. ამდენი ფიქრით აირევა ერთხელაც გზები. დუმილით ნათქვამ სიტყვებს ვეღარ გაიგებ მერე. შეშლილი გულის სურვილები დარჩება ობლად. ნეტავ იცოდე რა სითბოა ამ ლექსის იქით. რას იტყვი როცა გულთან მიგრძნობ იისფერ ფეთქვად? რას იტყვი როცა ყოველ ღამე შენს ჩრდილად ვივლი?
მოდი დახატე ჩემი თვალები, ჩემი თვალები ჩემო მხატვარო, ოღონდაც სევდა შიგ ჩაწოლილი, ისე დახატე არ წამიშალო. მოდი დახატე ეს ჩემი სახე და,მსურს სარკეში წამს ჩავიხედო, დახატე ისე, როგორც ყინული, რომ სხივი მზისა არ მიეკაროს. მოდი დახატე ეს ჩემი გული, თუმცა კი ვშიშობ შიგ რომ ჩახედო, და გრძნობა თბილი, იქ მოყოლილი, არა,არა მსურს ნათლად რომ ნახო. მოდი დახატე ჩემი ღიმილი, ღიმილის უკან სევდა რომ ბუდობს, ვდგევარ მე შენს წინ ვით ქანდაკება, და ჩემს გრძნობებსაც ისევე ათოვს. მოდი დახატე ჩემი თვალები, თვალები მუდამ უამრავს ამბობს, და ალბათ ბოლოს ჩემო მხატვარო, შეგიყვარდები და აღარ დამთმობ. მოდი დახატე ეს ჩემი სული, ბავშვივით თბილი ისევა ცელქობს, ისევე გულის სიღრმეში ცრემლავს, ისევე თითებს ბაგეზე ითბობს. ჩემო მხატვარო მგონი ვერ მხატავ, და ეგ თვალები სხვა რამეს ამბობს, მე მსურდა შენი სულის დახატვა, მაგრამ რა ვქნა, რომ წასვლის დრო ჩქარობს!!
გიყვარდეს სანამ შენც უყვარხარ ამ ქვეყნად ვინმეს, სანამ მაისის ყვავილებით დღეა გამთბარი, სანამ ჯერ კიდევ მოსვლის პირი არ უჩანთ ყინვებს და სილამაზეს არ ეწვია შენსას ზამთარი. გიყვარდეს, სანამ შეგიძლია კიდევ გაფურჩქვნა, როგორც ნაზ ყვავილს, მზის ამოსვლა დღეს რომ აუწყო, გიყვარდეს სანამ სილამაზე თვალს არ დაუჭკნა და შუბლს ნაოჭით გადახაზვა დრომ არ დაუწყო. ხომ იცი აისს თან მოჰყვება მუდამ დაისი, ცაც იღრუბლება და თუ ვარდებს ბაღში გაახმობ, ცივი ზამთარით შეიცვლება ტურფა მაისი, და შენ დაკარგავ სულ ყველაფერს რითაც ამაყობ. თორემ ხეებმა ყვავილები თუ დაიყარეს, ცარიელ ღეროს აღარავინ არ შეიყვარებს.
ვინ იცის ცხოვრება რა გზებით წაგვიყვანს, რა სევდა გაჰყვება ბილიკს და სტრიქონებს. ვის ბედი ფრთაშესხმულს, ზეცამდე აიყვანს, ვინ კიდევ ბედ-იღბალს თავისთვის იგონებს.
იყო და რა იყო, უბრალო მხევალი, არავის ანდობდა გრძნობებზე ჩივილებს, გარდასულ ცხოვრების თავადვე მწერალი, დახეულ ქოლგის ქვეშ მალავდა ტკივილებს.
შვენოდა სოფელს და უკბილო ქილიკით, ვინ იცის რამდენჯერ ცრემლებით ატარეს, სიყვარულს ელოდა ნაცნობი ბილიკით, სწორედ ამ გრძნობისთვის სიცილიც აყარეს.
ვაი, რომ არ ერგო ახდენა იმედის, სატრფოსთან შეხვედრით სული ვერ იცხონა და რაკი არ ჰქონდა წყალობა მცირედიც, <s siy3gFFFFFFc
...Ещё
ვინ იცის ცხოვრება რა გზებით წაგვიყვანს, რა სევდა გაჰყვება ბილიკს და სტრიქონებს. ვის ბედი ფრთაშესხმულს, ზეცამდე აიყვანს, ვინ კიდევ ბედ-იღბალს თავისთვის იგონებს.
იყო და რა იყო, უბრალო მხევალი, არავის ანდობდა გრძნობებზე ჩივილებს, გარდასულ ცხოვრების თავადვე მწერალი, დახეულ ქოლგის ქვეშ მალავდა ტკივილებს.
შვენოდა სოფელს და უკბილო ქილიკით, ვინ იცის რამდენჯერ ცრემლებით ატარეს, სიყვარულს ელოდა ნაცნობი ბილიკით, სწორედ ამ გრძნობისთვის სიცილიც აყარეს.
ვაი, რომ არ ერგო ახდენა იმედის, სატრფოსთან შეხვედრით სული ვერ იცხონა და რაკი არ ჰქონდა წყალობა მცირედიც, მისივე მოგონილ გრძნობებით იცხოვრა.
ვინ იცის ამ როლით რამდენი ქალია, შენახულ ოცნებებს ვერვისთვის იმეტებს. ვინ წლები უიღბლო ლოდინით გალია, ვინ ქოლგას აფარებს მოგონილ იმედებს.
ეს ვარსკვლავები მაგიჯებენ, სულში იმგვარად შემოდიან და არეული ნაბიჯების სასიამოვნო მელოდია ისმის ქუჩაში ფეხაკრეფით, თითქოს კლავიშებს ვეპარები, რაღაცნაირად გეფერები, რაღცნაირად მენატრები, მინდა ბოლომდე შევიშალო, გრძნობა მივუშვა ნერვებამდე, გულში ისე ღრმად შეგიშვა რომ გასკდეს, თავიდან დავიბადო და ხმა მთლიანად ამოვუშვა, და სისხლი ისე ავაჩქარო, სულს კონტურები გამოუჩნდეს ვეღარაფერმა შემაჩეროს, ბიძგი მორიგი სიგიჟისკენ, ღამე ჩემსავით სევდიანი, ახლა მჭირდება დიდი რისკი, როგორც უმიზნო ხეტიალი და მეშინია ოცნებების, იქნებ ახდნენ და ვერ შევნიშნე, არ შემიძლია მოსვენება, ან ის რომ უფრო შემეშინდეს, ვარ ბედისწერის ანარქისტი, მწამს სიყვარული გადამარჩენს, ყველა თვითმკვლელი ასე იწყებს და არ უყურებს სხვა დანარჩენს. ეს ვარსკვლავები მაგიჯებენ, სულში იმგვარად შემოდიან და არეული ნაბიჯების ძალიან მჩატე მელოდია ძალიან მძიმე ფეხაკრეფით, თითქოს კლავიშებს ვეპარები, რაღაცნაირად გეფერები, რაღცნაირად მენა...Ещёეს ვარსკვლავები მაგიჯებენ, სულში იმგვარად შემოდიან და არეული ნაბიჯების სასიამოვნო მელოდია ისმის ქუჩაში ფეხაკრეფით, თითქოს კლავიშებს ვეპარები, რაღაცნაირად გეფერები, რაღცნაირად მენატრები, მინდა ბოლომდე შევიშალო, გრძნობა მივუშვა ნერვებამდე, გულში ისე ღრმად შეგიშვა რომ გასკდეს, თავიდან დავიბადო და ხმა მთლიანად ამოვუშვა, და სისხლი ისე ავაჩქარო, სულს კონტურები გამოუჩნდეს ვეღარაფერმა შემაჩეროს, ბიძგი მორიგი სიგიჟისკენ, ღამე ჩემსავით სევდიანი, ახლა მჭირდება დიდი რისკი, როგორც უმიზნო ხეტიალი და მეშინია ოცნებების, იქნებ ახდნენ და ვერ შევნიშნე, არ შემიძლია მოსვენება, ან ის რომ უფრო შემეშინდეს, ვარ ბედისწერის ანარქისტი, მწამს სიყვარული გადამარჩენს, ყველა თვითმკვლელი ასე იწყებს და არ უყურებს სხვა დანარჩენს. ეს ვარსკვლავები მაგიჯებენ, სულში იმგვარად შემოდიან და არეული ნაბიჯების ძალიან მჩატე მელოდია ძალიან მძიმე ფეხაკრეფით, თითქოს კლავიშებს ვეპარები, რაღაცნაირად გეფერები, რაღცნაირად მენატრები.
კიდევ ერთხელ მომილოცე გვირილობა, კიდევ ერთხელ დამინიშნე პაემანი, ჩითის კაბას შევიკერავ ატმისფერს და ისე მოვალ თითქოს სულზე მოგისწარი.... ისე მოვალ დავიმორცხვებ შემოხედვას, შენ გვირილის გვირგვინები დამიწანი, თავს დავხრი და როგორც მხევალს შემეშველე- მე შენს გარდა სხვა ვინა მყავს საფიცარი?!- -მერე ხელი ხელისგულზე დამაფინე, თითქოს გზა გვაქვს ურთულესი- დამიცავი, არ გამიშვა,არასოდეს არ გამიშვა- გულთან ისე,ისეეეეეე მაგრად ჩამიკარი......
ვერ შევამცირე დრო და მანძილი, გზა შენს გულამდე ისე შორია... არ დაიჯერო ჩემი სიმშვიდე, როგორც ბევრი რამ, ესეც ჭორია. არ დაიჯერო, რომ ვარ გულგრილი, რომ ყველა ნატვრა დავუთმე ქარებს. ახლა უბრალოდ, არის ზამთარი, ჩემი აპრილი ყველაფერს არევს. ახლა უბრალოდ , არის ზამთარი... მე კი არ მიყვარს ტანტალი თოვლში... მზე გამომაგდებს ქუჩაში ისევ და შენს ფანჯრებთან წვიმად ჩამომშლის. გზა შენს გულამდე ძალზედ შორია, ვერ შევამცირე დრო და მანძილი... მაგრამ მე მაინც დავუცდი აპრილს, რომ გავხდე შენი სულის ნაწილი. /მარიამ კოზმანიშვილი/
ახლა რაღა დროს შეცვლაა ჩემი, რა ძალამ უნდა შემცვალოს ახლა, - ეს კია, ვიცი მოყვარე - მტერი, - ცხოვრების ცოდნა იმგვარი მახლავს. და თუკი მაინც ვტყუვდები ხშირად, ძალიან ხშირად ვტყუვდები თუკი, - ეს ყველაფერი არ მიჩანს ჩირად და შეცდომებიც ნურავის უკვირს. მე ვიცი,ვდგავარ უფსკრულის პირას, - ფართოდ,რომ ვაღებ ყველასთვის კარებს, და მოვტყუვდები კიდევაც ხშირად და ადრინდელზე უფრორე მწარედ: არა იმიტომ,ჭკუა მყავს მტერად, გონების თვალი მიბჟუტავს ანდა, - მხოლოდ იმიტომ,რომ მიტევების და თმენის ნიჭი მებოძა ჭარბად, მხოლოდ იმიტომ-ადამიანში მაინც და მაინც სიკეთეს ვეძებ... და ჩემი შეცვლა არის გვიანი, მინდოდეს კიდეც ვერაფრით შევძლებ!
Мы используем cookie-файлы, чтобы улучшить сервисы для вас. Если ваш возраст менее 13 лет, настроить cookie-файлы должен ваш законный представитель. Больше информации
Комментарии 189
როგორ დაგტოვო მარტო...
დღეს განშორებას ვიწყებ,
ხვალ კი... თავიდან გნატრობ.
ეს შემოდგომის ფერიც
ლიბრად მედება სულზე...
დღეს უშენობა მშველის,
ხვალ შენთან გადამფურცლე.
შენ არასოდეს მტოვებ,
გაგირბი... ისევ მეძებ,
ამ ბროწეულის რტოებს
ქარი უკოცნის ფერდებს.
ღამე... სიგარის კვამლი
და ერთი ჭიქა ვისკი...
მიტოვებული ბწკარი,
ვდგავარ უკუნში... გიცდი.
და მერამდენედ ვფურცლოთ
ეს `ათას ერთი ღამე~...
ოჰ, თავნებავ და ურცხვო,
სული რად გამიწამე.
დღეს გადაგგკარგე სადღაც...
ხვალ კვლავ გეძებ და გჩემობ...
უსათუთესო განცდავ,
შენ, მარტოობავ ჩემო
მარტის ამინდივით გულაშარა,
დღისით დავალ როგორც მთვარეული,
სხივით გადახვეტა მზემაც შარა.
ჰოდა, მივუყვები მარტოდ-მარტო,
ქარი შემაგებებს ატმის ყვავილს,
მე შენმა თითებმა გადამფურცლა,
ხელში გაკვდებოდა ყველა ბწკარი.
რა უცებ გაავდრდა,
ცა იკვრება...
მინდოდა ქართან მაინც დავღლილიყავ,
ატმის ყვავილებიც სადღაც ქრება...
უკვე ვერ გიხსენებ
თუ ვინ იყავ...
მანტია მოვისხი სიამაყის,
არადა მშვენოდა ჩითის კაბა,
მსუბუქი და ლურჯი იასავით
მზის სხივზე გავფინე და... დამეკარგა.
ჰოდა, სიამაყე შემოვიცვი,
ჩემში სიამაყეს აღარ გავდა,
მზეო, დამიბრუნე, აქვე გიცდი...
ჩემი იისფერი, ჩითის კაბა
ან ეს სიტყვები რად ვერ დავლიე...
ან მონატრება სიგიჟეს რად ჰგავს...
ან სიყვარული რად გადავრიე...
თავაწყვეტილი ირმების ჯოგმა
ჩამომიქროლა... მყვირალობის ჟამს,
დავიგვიანე... და ხომ არ ჯობდა,
ავდევნებოდი მერემედ მათ გზას.
გადავიკარგო ირმებთან ერთად...
ამორძალივით შევეკრა ნისლებს...
აღარ შეგაკრთობს ამ გულის ფეთქვა...
ვერც მწყურვალს... სურას ვეღარ აგივსებ.
მერე კი... უნდა... უნდა ვეწამო,
როგორ გავუძლო უშენოდ ქარებს...
ახლა ეს სიტყვა... ისევე წვალობს,
როგორც ღრუბლებში მცოცავი მთვარე...
ვფიქრობ... ამდენი სათქმელი რა მაქვს...
ან... ეს სიტყვები რად ვერ დავლიე
ფრთხილად გაჰყევიო...
სიფხიზლე უნდაო გადასვლას...
მერე კი` მერე კი...
ცრემლი გაღვრევინონ,
შენს გზაზე ვიღაცა გადავა...
არ თქვაო... არ თქვაო...
ჩუმად იყავიო...
დუმილსო ოქროს აქვს ფასი...
სხვა იტყვის შენს სათქმელს და...
ეს რა მიყავიო...
ყოფილხარ ეშმა და ფარსი.
ნიღაბს ნუ მოირგებო...
ნიღაბი დამღლელია...
სულს სარკედ უქციეო სახე...
ნიღბებით ცხოვრება, ვიცი... ადვილია,
მაგრამ შენ სიძნელე ნახე.
ფეხი არ გადადგა თასჯერ გაზომეო,
ამაყი თვალებით მსუსხავ...
ვზომავ და...
როდესაც ვფიქრობ რომ გადავჭრა...
მოვა და
გადაჭრის სულ სხვა...
მაგრამ
მე მე ვარ და...
სხვა ვეღარ ვიქნები...
დარდი და ტკივილი მქმნიდა...
გაჭერით... გადადით...
მოირგეთ ნიღბები...
მე სულ სხვა სიცოცხლე მინდა
ღამით,როცა გძინავს,ვარსკვლავებს ვდარაჯობ,
მე ვარ..როგორ გითხრა ?-არანორმალური,
ცხოვრებით ვთამაშობ !
დღეს მაქვს პაემანი შუადღის თორმეტზე,
ალბათ,სიჩქარეში ქუსლებსაც მოვიტეხ,
თუ გსურს მესაუბრე წესებზე,ნორმებზე..
მოგისმენ,მოგისმენ !
მერე ქარს გავატან შენს ყველა ნაბოდვარს
და პეპლის ფრთებოვით ფარფატა სიყვარულს,
არ ვიგრძნობ სინანულს.გინდა დავიფიცო,
რომ მე და სინანულს
ბრძოლები გადაგვხდა,უხმლო და უსისხლო,
რომ ჩვენ გვეცოტავა ეს ჩემი სხეული,
ხოდა,გავიყარეთ,უხმოდ და უსიტყვოდ.
დღეს ჩემი ნიღაბი არის ფორმალური
<s sifvy3gFFFFFFc0000...Ещёჩემი სიმშვიდე არის ფორმალური,
ღამით,როცა გძინავს,ვარსკვლავებს ვდარაჯობ,
მე ვარ..როგორ გითხრა ?-არანორმალური,
ცხოვრებით ვთამაშობ !
დღეს მაქვს პაემანი შუადღის თორმეტზე,
ალბათ,სიჩქარეში ქუსლებსაც მოვიტეხ,
თუ გსურს მესაუბრე წესებზე,ნორმებზე..
მოგისმენ,მოგისმენ !
მერე ქარს გავატან შენს ყველა ნაბოდვარს
და პეპლის ფრთებოვით ფარფატა სიყვარულს,
არ ვიგრძნობ სინანულს.გინდა დავიფიცო,
რომ მე და სინანულს
ბრძოლები გადაგვხდა,უხმლო და უსისხლო,
რომ ჩვენ გვეცოტავა ეს ჩემი სხეული,
ხოდა,გავიყარეთ,უხმოდ და უსიტყვოდ.
დღეს ჩემი ნიღაბი არის ფორმალური
და ჩემი ცხოვრება, - ტრაგი-კომედია...
და მე,მთავარ როლში,
არანორმალური სევდა მომერია !
დაიწვას ოცნებაც მათხოვრად ქცეული
და თუ კი, ოდესმე ერთმანეთს შევხვდებით
მე, ის ხე ვიქნები, რომელსაც შენ უვლი
გარს უვლი და მაინც, ვერა და ვერ ხვდები
გიშრისფერ წამწამებს, წვიმა რომ გინამავს
ეს მე ვარ, ძვირფასო და ჩემი ვერხვები
მე, ვხმები და მაინც ფოთლებშიც ბინა მაქვს
ღრუბლებმაც დამითმეს საძილედ ლოგინი
წვიმებმაც ჩამაცვეს მე, პრინცის კონკები
შენს სუნთქვას ვფიცავარ, ჩვილივით მოგივლი
და როგორც ტაბიძე მეც, შენთვის მოვკვდები
რითმებში აგიგებ, მეორე ტაჯმაჰალს
ცის თაღებს შევფერავ, მეწამულ კარმენის
მე, შენზე ფიქრებით ,გავუსწრებ ცას მაღალს
ოღონდაც უშენოდ დარჩ...Ещёთამბაქოს ღერივით ბაგესთან შეხებით
დაიწვას ოცნებაც მათხოვრად ქცეული
და თუ კი, ოდესმე ერთმანეთს შევხვდებით
მე, ის ხე ვიქნები, რომელსაც შენ უვლი
გარს უვლი და მაინც, ვერა და ვერ ხვდები
გიშრისფერ წამწამებს, წვიმა რომ გინამავს
ეს მე ვარ, ძვირფასო და ჩემი ვერხვები
მე, ვხმები და მაინც ფოთლებშიც ბინა მაქვს
ღრუბლებმაც დამითმეს საძილედ ლოგინი
წვიმებმაც ჩამაცვეს მე, პრინცის კონკები
შენს სუნთქვას ვფიცავარ, ჩვილივით მოგივლი
და როგორც ტაბიძე მეც, შენთვის მოვკვდები
რითმებში აგიგებ, მეორე ტაჯმაჰალს
ცის თაღებს შევფერავ, მეწამულ კარმენის
მე, შენზე ფიქრებით ,გავუსწრებ ცას მაღალს
ოღონდაც უშენოდ დარჩენილს ,რა მელის?
იადაც ამოვალ დამჭკნარი მიწიდან
და მერე, დამკრეფენ ოდესღაც ბავშვები
ვერასდროს მიხვდები მე, როგორ მიჭირდა
ვერასდროს გაიგებ მე, როგორ დავშრები
გლოვას კი გაიგებ და იქნებ, რა იცი ?
ცრემლებიც გესტუმრონ, ატირდე ახია
მიწიდან ზეცამდე, ყველა ფერს განვიცდი
ჩვენ, როგორც ფურცლები ბედმა, რომ დაგვხია
შენ ჩემში უკვე შემოდგომის სიშიშვლეს ხედავ,
რტოებს სიყვითლე ფოთლებისა შემოსძარცვია,
ფრინველთ გალობა შეუცვლია გოდებას ხეთა,
და ტყეს სამოსი არასოდეს თითქოს არ ცმია.
შენ ჩემში ხედავ წარსულ დღეებს მიმწუხრიანებს,
მეწამულ სხივებს დასავლეთის ცაზე მოფენილს,
ქრება ნათელი, შუაღამე ავად ხრიალებს
და მიუსავლეთს ემგვანება წუთისოფელი.
ვიცი, რომ უკვე მიმქრალ კოცონს მადარებ გულში,
ღადარი დღეებს დაუნაცრავთ, ცხარე ცრემლიანთ.
და რაც სინაზით ძიძაობდა სიცოცხლეს გუშინ,
ახლა მისივე სასიკვდილო სარეცელია.
რაც უფრო ამჩნევ - სააქაოს თითქმის აღარ ვარ,
მით უფრო მეტრფი, ვით განწირულს დასამარხავად.
და ეს სითეთრე ჩაგისახე მისგან მანძილით,
არც კი მინახავს შენი სახე თებერვალიდან,
თუმცა აპრილთან გავიშალე ისევ ყვავილით.
მე გავზაფხულდი მონატრებად შენთვის თავიდან,
შენ რომ გიხილო სიყვარულის ტრფობის მანდილით,
ალბათ მარტშია მონატრება მაინც მარტივად
და მეც აპრილში გივარდისფრებ ვარდებს ატმის თმით.
ახლა მივყვები შენს ბილიკებს ფიქრის ნაპირთან,
მზეს რომ ვუცქირო უდაბნოში თოვლის ბარდნის ხმით,
მე ხომ ბუნებას ვექარგები ლექსის ქარიდან
და შენც მოგიძღვნი კვირტის ფეთქვას ცად რომ გავიშლი.
ისე ლამაზად გათოვდი ჩემში,
ცას შეშურდა და ჩამოწვა ტყეში...
ფიქრები უხვად მათოვდა თქეშით,
წვიმად დამადნა ფიფქები თმებში...
ისე ურცხვი ვარ შენთან გრძნობებში,
არ გერიდები, ხელს მოგხვევ წელში, როგორც ატმის ხის სურნელი ს უ ლ შ ი...
გულის კედელზე მედები სევდით...
ისე უსიტყვოდ დაეცი ჩემზე,
როგორც ფოთლები ოქტომბრის თვეში...
ისე გაგთელეს ჩემმა გრძნობებმა,
როგორც მარტის თვე აპრილის ხელში..
მე შენზე ვფიქრობ,
ღამის გადაღმა
ამოფეთქდება მალე ცისკარი.
ნეტავ მანახა,ნეტავ მანახა,
ნეტავ მანახა შენი სიზმარი.
იქნებ ზეცისკენ მიემართები,
დგას გაზაფხულის ლურჯი ხარება,
ან გეზმანება,რომ ხარ სანთელი
და გევედრები მე შებრალებას.
იქნებ მინდორზე დგეხარ შროშანად,
ქარს მოაქვს ჩემი ხმები შენამდე.
...ნეტავ მაშინაც,როცა შორსა ვართ,
ერთიმეორის სიზმრებს ვხედავდეთ
კონფორმისტები ღიმილს
ირჩევენ,
ის იცინოდა!!!
და დასცინოდა!!!
ადამიანის ცხოველურ მხარეს,
დაგეშილს ვერცხლის ჩხრიალა ხმაზე.
ის იცინოდა....
და დასცინოდა!!!
სულებს ღვარძლით და ბოღმებით სავსეს
ის იცინოდა!!!
არ იღიმოდა...
სიცილს პროტესტის ნიშანი ადევს!
ნუ იღიმები.... როცა სიმართლეს,
შეუბრალებლად კორტნიან თვალებს.
მოდი დავცინოთ ჩვენც ბოროტებას
და დავატეხოთ სიკეთე თავზე.
რაც უფრო შორს ხარ, მით უფრო ვტკბები!
მე შენში მიყვარს ოცნება ჩემი,
ხელუხლებელი - როგორც მზის სხივი,
მიუწვდომელი - როგორც ედემი.
და თუ არა ხარ ის, ვისაც ვფიქრობ,
მე დღეს არ ვნაღვლობ, დაე ვცდებოდე!
ავადმყოფ გულს სურს, რომ მას ოცნების
თეთრ ანგელოზად ევლინებოდე.
დაიწვას გული უცნაურ ტრფობით,
ცრემლით აივსოს ზღვა-საწყაული,
ოღონდ მჯეროდეს მე ჩემი ბოდვა
და სიყვარულის დღესასწაული.
/ გალაკტიონ ტაბიძე
დღეს ვფიქრობდი,
რომ არ შემიძლია,
ვიჯდე პრესტიჟულ რესტორანში,
საუკეთესო ადგილას,
სმოკინგში გამოწყობილი და გელოდებოდე,
როდის მოხვალ,
საღამოს კაბით,
წარმოდგენაც რომ რთულია,
ისეთი მშვენიერი.
დღეს,
მე ღამის თერთმეტ საათამდე ვმუშაობდი,
მეცვა ორი წლის წინ ნაყიდი ჯინსი
და ორი დღის წინ გარეცხილი მაისური,
ფეხსაცმელს, ალბათ, არა უშავს რა,
ჩემთვის ძალიან ძვირი მივეცი...
სწორედ ძილის დროს დავბრუნდი სახლში
და დავწერე ეს რაღაც,
ლექსისმაგვარი,
მხოლოდ იმიტომ,
რომ საშინლად მინდოდა,
შენ მაინც შეგძლებოდა,
დამხვედროდი ჩვენს პატარა ოთახში,
ორი კაცისთვის გაწყობილ მაგიდასთან,
ალბათ, შემწვარი კარტოფილი თუ გვექნებოდა,
ანდა სალათი,
რამე,
უბრალო,
ბოსტნეულის...
და იქნებოდი ისეთი მშვენიერი,
წარმოდგენა რომ რთულია და შეუძლებელიც.
ნიკა ჩერქეზიშვილი
ააწრიალებს სულს უშენობა
და შემოდგომის ნაზი ფერები,
ვიცი, ქარვისფერ ღამეს გაათევ
და სიზმარშიც ვერ მოგეფერები...
ვიცი,ტკივილად გადამექცევი,
მაგრამ გახედე,ზღვაზე ნისლია...
ვითვლი უთვალავ დღესა და ღამეს -
ძველ დარდისათვის ვერ მომიცლია!
უნდა გაიგო,უნდა იწამო,
რომ არ არსებობს ქვეყნად არავინ
ბოლომდე მოჰყვეს ძვირფასი კერპი
გაუკაწრავი,გაუბზარავი...
თქვი, რომ გიშველა ამ ფოთოლცვენამ.
თქვი, რომ შეიკრა პირი იარამ...
ეს მე ვიყავი - ზღვის მონატრება -
შენს სიზმარში რომ გადაიარა.
ეს მე ვიყავი - შორი ნაპირი,
ცად გაკიდული თეთრი თოლია ...
ხომ ხედავ, შუქი იმ შემოდგომის
როგორ ფეხდაფეხ გამომყოლია.
და აწრიალებს სულს უშენობა
მკლავს ნაწვიმარი ზეცის ფერები
ვიცი, ქარვისფერ ღამით დამთვრალი
ყველა სიზმარში მე მეფერები....
ტერენტი გრანელი
ასე არასდროს არ მყვარებია
ასე არასდროს არ მყვარებია
შენი მშიშარა სხეულის სითბო-
თითქოს პირველად შეგახე ხელი,
უკანასკნელად გიყურებ თითქოს.
ტყუპისცალივით ხარ ახლობელი
და ამავე დროს, უცხო სრულიად...
ასე იწყება ალბათ სიცოცხლე,
ანდა ეს უკვე აღსასრულია!
ოთარ ჭილაძე
მიყვარს შენგან გაქრობა, შემოდგომის თვესავით
ჯერ გართობა, სითბო და მერე უცებ სიცივე
ვიცი ნათქვამს ვერავინ ვერ გამიგებს შენსავით
შენც, რომ ასე იქცევი უკვე ისიც ვიცი მე.
ცივი ზამთრის გატანა დაგებედა უჩემოდ
ახლა დეკემბერია ნუღარ ელი მაისებს,
კაცი გულს რომ განახებს, ზურგი აღარ უჩვენო
თორემ შემდეგ გაზაფხულს აღარ მოგიმაისებს.
ხშირად წვიმა მოდის და უცნაურად მაცივებს
მატყუარა ამინდის აღარა მაქვს ატანა..
მორჩა ბოლო მოეღო იმ ღრუბელთა დაცინვებს
სხივმა სითბო გადმომცა მზემ, რომ გამოატანა.
მიყვარს შენგან გაქრობა, შემოდგომის თვესავით
...Ещёმაგრამ ახლა უვადო მოსჩანს ჩვენი სიცივე
ვიცი ნათქვამს ვერავინ ვერ გამიგებს შენსავით
ჩვენთვის ასე სჯობია იცი შენ და ვიცი მე.
მიყვარს შენგან გაქრობა, შემოდგომის თვესავით
ჯერ გართობა, სითბო და მერე უცებ სიცივე
ვიცი ნათქვამს ვერავინ ვერ გამიგებს შენსავით
შენც, რომ ასე იქცევი უკვე ისიც ვიცი მე.
ცივი ზამთრის გატანა დაგებედა უჩემოდ
ახლა დეკემბერია ნუღარ ელი მაისებს,
კაცი გულს რომ განახებს, ზურგი აღარ უჩვენო
თორემ შემდეგ გაზაფხულს აღარ მოგიმაისებს.
ხშირად წვიმა მოდის და უცნაურად მაცივებს
მატყუარა ამინდის აღარა მაქვს ატანა..
მორჩა ბოლო მოეღო იმ ღრუბელთა დაცინვებს
სხივმა სითბო გადმომცა მზემ, რომ გამოატანა.
მიყვარს შენგან გაქრობა, შემოდგომის თვესავით
მაგრამ ახლა უვადო მოსჩანს ჩვენი სიცივე
ვიცი ნათქვამს ვერავინ ვერ გამიგებს შენსავით
ჩვენთვის ასე სჯობია იცი შენ და ვიცი მე.
ახლა მანდ ღამეა და სხივი აკლიათ მაგ თვალებს...
საათის ისრები თორმეტსაც ათასჯერ გადასცდა
და ათასმეერთე, ჩვენ მაინც ვერასდროს დავთვალეთ.
უშენო დრო, ალბათ ყოველთვის უდრიდა გაძლებას,
ხომ არ სჯობს რაც გვქონდა ძველი რომ დავტოვოთ ისევე...
და ვიდრე ზამთარი თვალსა და ხელს შუა გაძვრება,
მე, ზღაპრებს გიამბობ და შენ კი უბრალოდ მისმინე:
არვიცი, თოვდა თუ წვიმიანს მოჰგავდა ამინდი,
ქალაქში ჯერ კიდევ ძველი წლის განწყობა სუფევდა...
ცა იყო სხვებივით ყალბი და ჩვენსავით ნამდვილი,
ფანჯრებმა ჩაყლაპეს ჩრდილები რაც დარჩა სულ ერთად.
ხალხი კი ახლოდან არაფრით არ გავდა მოგონილს,
არა და შორიდან მშიერიც მაძღარი ეგონათ...
ახლა აქ ვამთავრებ და რადგან დაგღალე მემგონ...Ещёშენ უფლის მხევალი მე, შენი მეზღაპრე შახრაზად
ახლა მანდ ღამეა და სხივი აკლიათ მაგ თვალებს...
საათის ისრები თორმეტსაც ათასჯერ გადასცდა
და ათასმეერთე, ჩვენ მაინც ვერასდროს დავთვალეთ.
უშენო დრო, ალბათ ყოველთვის უდრიდა გაძლებას,
ხომ არ სჯობს რაც გვქონდა ძველი რომ დავტოვოთ ისევე...
და ვიდრე ზამთარი თვალსა და ხელს შუა გაძვრება,
მე, ზღაპრებს გიამბობ და შენ კი უბრალოდ მისმინე:
არვიცი, თოვდა თუ წვიმიანს მოჰგავდა ამინდი,
ქალაქში ჯერ კიდევ ძველი წლის განწყობა სუფევდა...
ცა იყო სხვებივით ყალბი და ჩვენსავით ნამდვილი,
ფანჯრებმა ჩაყლაპეს ჩრდილები რაც დარჩა სულ ერთად.
ხალხი კი ახლოდან არაფრით არ გავდა მოგონილს,
არა და შორიდან მშიერიც მაძღარი ეგონათ...
ახლა აქ ვამთავრებ და რადგან დაგღალე მემგონი,
ნურავის ეტყვი, რომ პოეტი არ ვარგა მეგობრად.
შენ უფლის მორჩილი მე ალბათ თავხედი შახრაზად,
მოდი ის ვიკმაროთ, რაც ღმერთმა გვიბოძა ამჯერად...
მე, ზღაპარს ვყვები და ტყუილიც ნაღდია ხანდახან
და ჩემი სიმართლე რატომღაც არავის არ სჯერა.
შენ, უფლის მხევალი მე, შენი მეზღაპრე შახრაზად
და ასე უბრალოდ დუმილის სიმძაფრით ვმთავრდებით!
მე, როგორც არასდროს შენ ისე მიყვარხარ ახლა და
შენ ,როგორც ყოველთვის, ორი მზე გინთია თვალებით....
ფიქრობენ სწორად ივლიან მუდამ,
თუმც იცვლებიან ხანდახან როლნი,
ბოლოს ხედავენ, რომ გზა გამრუდდა.
რატომღაც სწორედ იქცევა ხურდად,
ის , ვინც ჩამოსვი სულის კუთხეში,
ვისთვისაც მთელი სამყარო გსურდა,
ვისთვისაც იყავ დიდხანს მრუმეში,
მერე კი ხვდები დიდი ხნის შემდეგ
თვალახელილმა შეხედო აწმყოს,
ხედავ და იღებ რეალურ შედეგს,
და არა ისეთს, როგორიც გაწყობს,
ვიცი, ჰო ვიცი, მტკივნეულია,
გამოვლილ დღეთა გადაფასება..
მაგრამ ყველაზე მეტად რთულია
საკუთარ თავთან თავის მართლება..
და მაინც დგახარ კლდეზე ძლიერი
წყალზე კამკამა და ვარდზე სათნო,
გამოანათებს შენთვის მთიები
და ...Ещёრატომღაც თურმე სწორ გზაზე მდგომნი
ფიქრობენ სწორად ივლიან მუდამ,
თუმც იცვლებიან ხანდახან როლნი,
ბოლოს ხედავენ, რომ გზა გამრუდდა.
რატომღაც სწორედ იქცევა ხურდად,
ის , ვინც ჩამოსვი სულის კუთხეში,
ვისთვისაც მთელი სამყარო გსურდა,
ვისთვისაც იყავ დიდხანს მრუმეში,
მერე კი ხვდები დიდი ხნის შემდეგ
თვალახელილმა შეხედო აწმყოს,
ხედავ და იღებ რეალურ შედეგს,
და არა ისეთს, როგორიც გაწყობს,
ვიცი, ჰო ვიცი, მტკივნეულია,
გამოვლილ დღეთა გადაფასება..
მაგრამ ყველაზე მეტად რთულია
საკუთარ თავთან თავის მართლება..
და მაინც დგახარ კლდეზე ძლიერი
წყალზე კამკამა და ვარდზე სათნო,
გამოანათებს შენთვის მთიები
და მოლოდინი არასდროს დათმო!
ეს ღამეც
და დაიწყება მოგონების ვრცელი სიზმარი,
შენი გრძნობების მოლოდინში დავხუჭავ
თვალებს
და თუკი ისევ გენატრები ჩუმად მითხარი...
შენზე ოცნების მილოდინში ჩავა ეს მთვარეც
და გათენდება უიმედო დილა უშენოდ,
შენი გრძნობების ტყვეობაში გავახელ
თვალებს
და დავფიქრდები ჩემს ოცნებებს როგორ
ვუშველო...
ამეშლებიან მოგონების ჩუმი ფიქრები
და გვერდს ჩამივლის მონატრების ცივი
ზმანება,
თუმცა ვიცი რომ შენი გრძნობის მონა
ვიქნები
და გაგრძელდება უსასრულოდ ჩემი
წამება...
მაინც ვეცდები დაგივიწყო შორეულ
სიზმრად
და ჩემს ოცნებებს დავუმსხვრიო ყინულის
ფრთები,
მაინც ვეცდები რომ გაქციო წარსულის
ბინდად
და დავივიწყო ის ლამაზი შენი სიტყვები...
მაგრამ ვიცი,რომ მონატრება ჩემზე მაღლა
დგას
და ამ მოლოდინს ვერ აშინებს წარსული
სევდა...
და თუ გონება ჩემს მაგივრად ნაბიჯს
გადადგამს,
ამ ნაბიჯებით მონატრება მომიყვანს
შენთან..............
მათხოვარი
ხელგამოწვდილი შველად ითხოვს ცრემლები მოსდის,
თვალთა ღრიჭობებს დარდი ფარავს, ღარავს ნაღველი,
წყალობას ითხოვს... თავდახრილად დარცხვენით მჯდომი,
მისთვის დღეები არის მხოლოდ შიმშილთან ომი.
ამაყად ირგვლივ გვერდს უვლიან, სიცილს აყრიან,
ზოგიც ფეხსა ჰკრავს: - აქ რა გინდა, გზად რად აგდიხარ,
ნაპირს გაიწი... ასფალტს ნუ სვრი შენი ხელებით...
სახლი არა გაქვს? ქუჩაში რას დაეხეტები...
ასე ლანძღავენ, იბღალება სინდის-ნამუსი,
მიწას ერთხმება, იბილწება ქალის სტატუსი,
კაცის კაცობაც საქმეში ჩანს მთხოვნელთა მიმართ,
მთელი სამყარო გადაგვარდა, იუდად იქცა...
იქვე პატარა ონავარი დედას რომ ახლდა,
მივიდა ქალთან, თავის ლუკმა უბოძა მაშვრალს,
თან გაუღიმა, ხელი ჰკიდა, წყალი მიართვა,
ჩურჩულით უთხრა: გაიხარებ... ღმერთი შენთან არს...
ქალს სიხალისე მოერია, იმედით ფეთქავს,
მაგრამ უეცრად ვეღარ ამჩნევს ვერც ბავშვს, ვერც დედას,
გვერდზე კი მტრედი დატრიალებს, თეთრად ელვარე,<
...Ещёმათხოვარი
ხელგამოწვდილი შველად ითხოვს ცრემლები მოსდის,
თვალთა ღრიჭობებს დარდი ფარავს, ღარავს ნაღველი,
წყალობას ითხოვს... თავდახრილად დარცხვენით მჯდომი,
მისთვის დღეები არის მხოლოდ შიმშილთან ომი.
ამაყად ირგვლივ გვერდს უვლიან, სიცილს აყრიან,
ზოგიც ფეხსა ჰკრავს: - აქ რა გინდა, გზად რად აგდიხარ,
ნაპირს გაიწი... ასფალტს ნუ სვრი შენი ხელებით...
სახლი არა გაქვს? ქუჩაში რას დაეხეტები...
ასე ლანძღავენ, იბღალება სინდის-ნამუსი,
მიწას ერთხმება, იბილწება ქალის სტატუსი,
კაცის კაცობაც საქმეში ჩანს მთხოვნელთა მიმართ,
მთელი სამყარო გადაგვარდა, იუდად იქცა...
იქვე პატარა ონავარი დედას რომ ახლდა,
მივიდა ქალთან, თავის ლუკმა უბოძა მაშვრალს,
თან გაუღიმა, ხელი ჰკიდა, წყალი მიართვა,
ჩურჩულით უთხრა: გაიხარებ... ღმერთი შენთან არს...
ქალს სიხალისე მოერია, იმედით ფეთქავს,
მაგრამ უეცრად ვეღარ ამჩნევს ვერც ბავშვს, ვერც დედას,
გვერდზე კი მტრედი დატრიალებს, თეთრად ელვარე,
გულში ხმა ესმა: ღვთისმშობელი იყო შენთან დღეს.
თვალთა ღრიჭობებს დარდი ფარავს, ღარავს ნაღველი,
დღე გაილია... სასწაულის იქმნა მხილველი,
მას სტუმრად ჰყავდა მაცხოვარი, დედა პირველი
და მიწიერი მისთვის არის უკვე მცირედი...
რაც უფრო მეტად მეყვარები, გეტყვი მით ნაკლებს,
მდიდარ სიყვარულს გადავმალავ ღარიბ სიტყვაში;
მე ვერ მივბაძავ ყველა ყბედს და ქალაქის ამკლებს
გრძნობების ზღვიდან ცრუ სათქმელის გამორიყვაში.
ვეღარც გაზაფხულს შევადარებ სიყვარულს ჩვენსას,
ის აღარც ვარდს ჰგავს, აღარც იხდენს იას ტოლივით,
ვეღარ შევკადრებ შემოდგომას ყმაწვილურ კვნესას
და დავდუმდები ვალმოხდილი იადონივით.
თუმცა ნაკლებად ღამის წყვდიადს არ ვეტრფი ახლა,
თუმცა ბატონობს შმაგი ვნება კვლავაც ნებაზე,
მაგრამ ვაი, რომ სიყვარულსაც დაეტყო დაღლა
და გონზე ყოფნას ვეღარ გავცვლი გაოგნებაზე.
ბულბულიც ზოგჯერ გალობისთვის ყელს კი იღერებს,
მაგრამ თუ სატრფოს ვეღარ ხიბლავს, აღარ იმღერებს.
შექსპირი -სონეტი 102
ისეთი გული რად გინდა,
გქონდეს და არა გტკიოდეს,
ისეთი თვალნიც დავსილან,
ცრემლი არ ჩამოსდიოდეთ.
ისეთი ხმალი რად გინდა,
მტერთან შეყრა არ შიოდეს,
ისეთი შვილი რად გინდა,
სამშობლო არა სტკიოდეს.
ისეთი ცხენი რად გინდა,
ლაშქარში არა ხვიოდეს,
ისეთი მეფე რად გინდა,
მხედართ არ მიუყიოდეს.
ისეთი მიწა რად გინდა,
სხვის ხელში გადადიოდეს.
ამას სჯობია ქართველი
სამზეოს არ დადიოდეს.
/ თემურ ჩალაბაშვილი /
გულო ოცნებას მალავ ,
ცაო,ლურჯდება ზოლი.
ვაჟი: -დაიცა,ქალავ?
ქალი: -დაგიბრმა თოლი
შორით ბრუნდება წყალი,
ნისლი იცრება მთაში,
-არა,-ჩურჩულებს ქალი.
-კარგი!-ამშვიდებს ვაჟი.
გულო ოცნებას მალავ,
ცაო,ლურჯდება ზოლი,
ისევ: -დაიცა ქალავ!
ისევ: -დაგიბრმა თოლი!"
თუნდა წაიყვა ჯოგი,
კიდენ დამრჩება მრავალ,
ბროლ--ღიკილასაც მოგი,
როცა ქალაქში ჩავალ.
/გალაკტიონ ტაბიძე
ამტვრევდა საღამო ფანჯრებს და იმედებს,
წარსულს და მომავალს რეკავდა საათი,
ხანდახან სიკვდილიც თავის თავს იმეტებს.
ისმოდა ფოთლების ჩუმი მასლაათი.
დუმილში დუმილზე მდუმარე პალატა,
წვიმების კლავიშზე უკრავდა ამინდი
ბალადას, რომელსაც გრძნობები მალავდა,
ეხურა გარემოს ღრუბლების ქლამინდი.
იწვოდა თამბაქოს ნისლებში პოეტი,
ისმოდა ზეციდან გლოვა და ნენია,
ჟამთასვლის ერთ წამში მოქცევის მომენტი:
უცქერდა სარკმლიდან სამყაროს გენია.
სამარტე ამინდი...
მზე ამოწვერილი,
ასანთის კოლოფზე ნარითმი ფერწერა,
სასთუმლის კუთხეში ნარჩენი წერილი,
ერგვარათ ცოტა და ბევრი, რომ ეწერა.
ლანდივით გამკრთალი სხეულის ღაღადი,
...Ещёტბის გედის პირველი და ბოლო ვოკალი,
ანდერძი-
ერთადერთ წარწერით ქაღალდი:<
ამტვრევდა საღამო ფანჯრებს და იმედებს,
წარსულს და მომავალს რეკავდა საათი,
ხანდახან სიკვდილიც თავის თავს იმეტებს.
ისმოდა ფოთლების ჩუმი მასლაათი.
დუმილში დუმილზე მდუმარე პალატა,
წვიმების კლავიშზე უკრავდა ამინდი
ბალადას, რომელსაც გრძნობები მალავდა,
ეხურა გარემოს ღრუბლების ქლამინდი.
იწვოდა თამბაქოს ნისლებში პოეტი,
ისმოდა ზეციდან გლოვა და ნენია,
ჟამთასვლის ერთ წამში მოქცევის მომენტი:
უცქერდა სარკმლიდან სამყაროს გენია.
სამარტე ამინდი...
მზე ამოწვერილი,
ასანთის კოლოფზე ნარითმი ფერწერა,
სასთუმლის კუთხეში ნარჩენი წერილი,
ერგვარათ ცოტა და ბევრი, რომ ეწერა.
ლანდივით გამკრთალი სხეულის ღაღადი,
ტბის გედის პირველი და ბოლო ვოკალი,
ანდერძი-
ერთადერთ წარწერით ქაღალდი:
‘’მე ვნახე სიკვდილი, რომელიც მოვკალი.’’
ჩაგვეძინება მოაჯირზე მე და მოლოდინს,
ახლა ღამეა და შეხვედრის, ვფიქრობ, დრო მოდის,
თუმცა არ ჩანხარ, ეგ თვალებიც ვიცი არ მხედავს
და ჩემი მზერა ჰორიზონტზე ეძებს „ნახევარს.“
ახვეტავს ქარი მოლოდინებს და მოაჯირზე
ვრჩები მე მარტო – სასტიკია, როგორც დახვრეტა,
ბრუნდება უკან მოლოდინი და მოაბიჯებს
ქუჩაზე სადაც ყოველ ღამით ვუწყობ დახვედრას.
ვიფერთხავ თოვლს და ვერ ვიშორებ თმიდან სითეთრეს,
(მე ერთადერთი პოეზია თუ გამამხელდა.)
ეს სიმატოვე სასტიკია, როგორც დახვრეტა,
ეს მოლოდინიც უშენობას, როგორ იფერებს.
დრო ისე მიდის არ აპირებს უკან დახევას....
სიჩუმე...
ჩურჩულით გიმარცვლავ ღამეებს,
სიჩუმე...
ჩურჩულით გიმარცვლავ მი-ყვა-რხარ,
ქარია...
და მერე ღრუბელსაც ახველებს,
ქარია...
და თითქოს ჩემს იქით მიყავხარ.
შენ წახვალ.
არ წახვალ.
წახვალ ან არ წახვალ,
და მაინც არ წახვალ ხომ ვიცი ჩემიდან,
შენს აქეთ ვერა ვარ,შენს იქით არა ვარ,
შენთან ვარ.
არ გიშვებ არცერთი ხელიდან.
ან როგორ გაგიშვა,როცა სულ გფიქრობ და,
როცა სულ მჭირდები ჰაერზე მეტადაც,
თვალები არასდროს არაფერს ითხოვდა,
ოღონდ შენს თვალებში სიჩუმე ეხატათ.
სიჩუმე, რომელიც ყველაფერს საუბრობს,
...Ещёსიჩუმე, რომელიც ლექსებზე მეტია,
შენს ცრემლებს,ხანდახან
სიჩუმე...
ჩურჩულით გიმარცვლავ ღამეებს,
სიჩუმე...
ჩურჩულით გიმარცვლავ მი-ყვა-რხარ,
ქარია...
და მერე ღრუბელსაც ახველებს,
ქარია...
და თითქოს ჩემს იქით მიყავხარ.
შენ წახვალ.
არ წახვალ.
წახვალ ან არ წახვალ,
და მაინც არ წახვალ ხომ ვიცი ჩემიდან,
შენს აქეთ ვერა ვარ,შენს იქით არა ვარ,
შენთან ვარ.
არ გიშვებ არცერთი ხელიდან.
ან როგორ გაგიშვა,როცა სულ გფიქრობ და,
როცა სულ მჭირდები ჰაერზე მეტადაც,
თვალები არასდროს არაფერს ითხოვდა,
ოღონდ შენს თვალებში სიჩუმე ეხატათ.
სიჩუმე, რომელიც ყველაფერს საუბრობს,
სიჩუმე, რომელიც ლექსებზე მეტია,
შენს ცრემლებს,ხანდახან ჩემებსაც გაუძლო
ვალი გაქვს,მე გეტყვი.
სხვები არ გეტყვიან.
შენ იცი,
როგორ მძულს სიტყვების ძიება,
შენ ხვდები ყველაფერს სულ ერთი ჩასუნთქვით,
იძინებ შენივე თვალების იებთან,
რომლებსაც სურნელი სულ ჩემი დაუთქვი.
მიყვარხარ,ამჯერად არაფერს გიმარცვლავ,
სიჩუმე...
ჩურჩულით გიმარცვლავ... მი-ყვა-რხარ,
ქარი კი კვლავ მოდის ფანჯრების მინასთან,
და ვერსად...
ჩემიდან ვერასდროს მიყავხარ.
სიჩუმე...
თვალები ყველაფერს გეტყვიან...
სიჩუმე,
ხანდახან სიტყვებზე მეტია....
გამოგძერწე ჩემივე ფიქრით.
სივრცეში გაშლილ ოცნებებით
შეგმოსე ჩუმად.
ყელზე მოხვეულ ჩემს სიყვარულს
როცა მოიხსნი,
ნუ გადააგდებ.
მოხვიდე და
მე მომცე უნდა.
რამხელა ცაა.
ჩვენ კი მაინც ვერ დავეტიეთ.
ალბათ არ გინდა,
თორემ გრძნობებს
რად უნდათ სივრცე.
ამდენი ფიქრით
აირევა ერთხელაც გზები.
დუმილით ნათქვამ სიტყვებს
ვეღარ გაიგებ მერე.
შეშლილი გულის
სურვილები
დარჩება ობლად.
ნეტავ იცოდე
რა სითბოა ამ ლექსის იქით.
რას იტყვი როცა
გულთან მიგრძნობ იისფერ ფეთქვად?
რას იტყვი
როცა
ყოველ ღამე
შენს ჩრდილად ვივლი?
ლიკა დვალიშვილი
ჩემი თვალები ჩემო მხატვარო,
ოღონდაც სევდა შიგ ჩაწოლილი,
ისე დახატე არ წამიშალო.
მოდი დახატე ეს ჩემი სახე
და,მსურს სარკეში წამს ჩავიხედო,
დახატე ისე, როგორც ყინული,
რომ სხივი მზისა არ მიეკაროს.
მოდი დახატე ეს ჩემი გული,
თუმცა კი ვშიშობ შიგ რომ ჩახედო,
და გრძნობა თბილი, იქ მოყოლილი,
არა,არა მსურს ნათლად რომ ნახო.
მოდი დახატე ჩემი ღიმილი,
ღიმილის უკან სევდა რომ ბუდობს,
ვდგევარ მე შენს წინ ვით ქანდაკება,
და ჩემს გრძნობებსაც ისევე ათოვს.
მოდი დახატე ჩემი თვალები,
თვალები მუდამ უამრავს ამბობს,
და ალბათ ბოლოს ჩემო მხატვარო,
შეგიყვარდები და აღარ დამთმობ.
მოდი დახატე ეს ჩემი სული,
ბავშვივით თბილი ისევა ცელქობს,
ისევე გულის სიღრმეში ცრემლავს,
ისევე თითებს ბაგეზე ითბობს.
ჩემო მხატვარო მგონი ვერ მხატავ,
და ეგ თვალები სხვა რამეს ამბობს,
მე მსურდა შენი სულის დახატვა,
მაგრამ რა ვქნა, რომ წასვლის დრო ჩქარობს!!
გიყვარდეს სანამ შენც უყვარხარ ამ ქვეყნად ვინმეს,
სანამ მაისის ყვავილებით დღეა გამთბარი,
სანამ ჯერ კიდევ მოსვლის პირი არ უჩანთ ყინვებს
და სილამაზეს არ ეწვია შენსას ზამთარი.
გიყვარდეს, სანამ შეგიძლია კიდევ გაფურჩქვნა,
როგორც ნაზ ყვავილს, მზის ამოსვლა დღეს რომ აუწყო,
გიყვარდეს სანამ სილამაზე თვალს არ დაუჭკნა
და შუბლს ნაოჭით გადახაზვა დრომ არ დაუწყო.
ხომ იცი აისს თან მოჰყვება მუდამ დაისი,
ცაც იღრუბლება და თუ ვარდებს ბაღში გაახმობ,
ცივი ზამთარით შეიცვლება ტურფა მაისი,
და შენ დაკარგავ სულ ყველაფერს რითაც ამაყობ.
თორემ ხეებმა ყვავილები თუ დაიყარეს,
ცარიელ ღეროს აღარავინ არ შეიყვარებს.
აპრილი სიმღერას დაგაძალებს,
მე შენი ღიმილი დამათრობს და
იის სურნელებას დავაბრალებ!
მზე გულს დაგებნევა ნეტარებით
და აღარ მოგაკლებს სხივთა ალერსს...
თავბრუს დამახვევენ ეგ თვალები
და ვარდების სუნთქვას დავაბრალებ...
გრძნობა ვულკანივით ამოხეთქავს
და კვლავ წაგიკიდებს ცეცხლის ალებს,
დამხანძრავს შენი გამოხედვა
და ატმის ყვავილებს დავაბრალებ!..
მოგნახავს ფიქრები და ოცნება,
მოგიტანს სიყვარულით დანაბარებს,
და გული შენი თუ გაოცდება
ყველაფერს გაზაფხულს დავაბრალებ..
ხანდახან მარტივი...
შენ ჩემსას
ვერაფერს გაიგებ...
ყოველდღე იცვლება
ამინდი მარტივით,
რაც მქონდა
ღრუბლებმა წაიღეს...
ხან ფიქრი,
ხან დარდი,
ხან ნიჭი მოთმენის...
ნოემბრად შემოვრჩი
ამ ქუჩებს...
ზედ გულზე მეყრება
ყვითელი ფოთლები,
მოდი და
ამ გულსაც გაჩუქებ!
დათო ახლოური
ვინ იცის ცხოვრება რა გზებით წაგვიყვანს,
რა სევდა გაჰყვება ბილიკს და სტრიქონებს.
ვის ბედი ფრთაშესხმულს, ზეცამდე აიყვანს,
ვინ კიდევ ბედ-იღბალს თავისთვის იგონებს.
იყო და რა იყო, უბრალო მხევალი,
არავის ანდობდა გრძნობებზე ჩივილებს,
გარდასულ ცხოვრების თავადვე მწერალი,
დახეულ ქოლგის ქვეშ მალავდა ტკივილებს.
შვენოდა სოფელს და უკბილო ქილიკით,
ვინ იცის რამდენჯერ ცრემლებით ატარეს,
სიყვარულს ელოდა ნაცნობი ბილიკით,
სწორედ ამ გრძნობისთვის სიცილიც აყარეს.
ვაი, რომ არ ერგო ახდენა იმედის,
...Ещёსატრფოსთან შეხვედრით სული ვერ იცხონა
და რაკი არ ჰქონდა წყალობა მცირედიც,
<s siy3gFFFFFFc
ვინ იცის ცხოვრება რა გზებით წაგვიყვანს,
რა სევდა გაჰყვება ბილიკს და სტრიქონებს.
ვის ბედი ფრთაშესხმულს, ზეცამდე აიყვანს,
ვინ კიდევ ბედ-იღბალს თავისთვის იგონებს.
იყო და რა იყო, უბრალო მხევალი,
არავის ანდობდა გრძნობებზე ჩივილებს,
გარდასულ ცხოვრების თავადვე მწერალი,
დახეულ ქოლგის ქვეშ მალავდა ტკივილებს.
შვენოდა სოფელს და უკბილო ქილიკით,
ვინ იცის რამდენჯერ ცრემლებით ატარეს,
სიყვარულს ელოდა ნაცნობი ბილიკით,
სწორედ ამ გრძნობისთვის სიცილიც აყარეს.
ვაი, რომ არ ერგო ახდენა იმედის,
სატრფოსთან შეხვედრით სული ვერ იცხონა
და რაკი არ ჰქონდა წყალობა მცირედიც,
მისივე მოგონილ გრძნობებით იცხოვრა.
ვინ იცის ამ როლით რამდენი ქალია,
შენახულ ოცნებებს ვერვისთვის იმეტებს.
ვინ წლები უიღბლო ლოდინით გალია,
ვინ ქოლგას აფარებს მოგონილ იმედებს.
შენთან რომ ღამეა,ჩემთან კი თენდება,
ასწრებენ წუთები სიბნელეს სივრცეში,
შენ, რომ არ გიყვარვარ, ტანჯვები შენდება,
დათბობის მაგიერ-ვმყინვარებ სიცხეში.
ნასროლი ისრები ხან გვიან ბრუნდება,
არადა სიჩქარე მერჩივნა ნამდვილი,
რადგანაც ბუნება წვალებით უნდება,
განცდები ჩაღვაროს რთული და ადვილი.
მიმიღე რჩეულად ტკივილი გალღვება,
გამმიჯნე მიწიერ მეფეთა გონებას,
მარგუნე სხივებით მაგ გულის გაღება,
ნუ არჩევ აჩრდილთა მონების ქონებას.
ლექსია საშენო მშვენების შენება,
მიჯნურად გამიხდე სულიდან მენება...
ბარსელი
სულში იმგვარად შემოდიან
და არეული ნაბიჯების
სასიამოვნო მელოდია
ისმის ქუჩაში ფეხაკრეფით,
თითქოს კლავიშებს ვეპარები,
რაღაცნაირად გეფერები,
რაღცნაირად მენატრები,
მინდა ბოლომდე შევიშალო,
გრძნობა მივუშვა ნერვებამდე,
გულში ისე ღრმად შეგიშვა რომ
გასკდეს, თავიდან დავიბადო
და ხმა მთლიანად ამოვუშვა,
და სისხლი ისე ავაჩქარო,
სულს კონტურები გამოუჩნდეს
ვეღარაფერმა შემაჩეროს,
ბიძგი მორიგი სიგიჟისკენ,
ღამე ჩემსავით სევდიანი,
ახლა მჭირდება დიდი რისკი,
როგორც უმიზნო ხეტიალი
და მეშინია ოცნებების,
იქნებ ახდნენ და ვერ შევნიშნე,
არ შემიძლია მოსვენება,
ან ის რომ უფრო შემეშინდეს,
ვარ ბედისწერის ანარქისტი,
მწამს სიყვარული გადამარჩენს,
ყველა თვითმკვლელი ასე იწყებს
და არ უყურებს სხვა დანარჩენს.
ეს ვარსკვლავები მაგიჯებენ,
სულში იმგვარად შემოდიან
და არეული ნაბიჯების
ძალიან მჩატე მელოდია
ძალიან მძიმე ფეხაკრეფით,
თითქოს კლავიშებს ვეპარები,
რაღაცნაირად გეფერები,
რაღცნაირად მენა...Ещёეს ვარსკვლავები მაგიჯებენ,
სულში იმგვარად შემოდიან
და არეული ნაბიჯების
სასიამოვნო მელოდია
ისმის ქუჩაში ფეხაკრეფით,
თითქოს კლავიშებს ვეპარები,
რაღაცნაირად გეფერები,
რაღცნაირად მენატრები,
მინდა ბოლომდე შევიშალო,
გრძნობა მივუშვა ნერვებამდე,
გულში ისე ღრმად შეგიშვა რომ
გასკდეს, თავიდან დავიბადო
და ხმა მთლიანად ამოვუშვა,
და სისხლი ისე ავაჩქარო,
სულს კონტურები გამოუჩნდეს
ვეღარაფერმა შემაჩეროს,
ბიძგი მორიგი სიგიჟისკენ,
ღამე ჩემსავით სევდიანი,
ახლა მჭირდება დიდი რისკი,
როგორც უმიზნო ხეტიალი
და მეშინია ოცნებების,
იქნებ ახდნენ და ვერ შევნიშნე,
არ შემიძლია მოსვენება,
ან ის რომ უფრო შემეშინდეს,
ვარ ბედისწერის ანარქისტი,
მწამს სიყვარული გადამარჩენს,
ყველა თვითმკვლელი ასე იწყებს
და არ უყურებს სხვა დანარჩენს.
ეს ვარსკვლავები მაგიჯებენ,
სულში იმგვარად შემოდიან
და არეული ნაბიჯების
ძალიან მჩატე მელოდია
ძალიან მძიმე ფეხაკრეფით,
თითქოს კლავიშებს ვეპარები,
რაღაცნაირად გეფერები,
რაღცნაირად მენატრები.
მით მარტივია
ყველაფერი,
მათ შორის ორმოც,
რომელშიც ვწევართ
და თვალებში ჩაგუბებულ
გაფრენას ვითმენთ.
ფანჯრის მინაზე შენს სახელს ვწერდი,
ვხედავდი, როგორ დაჰქონდა ნიავს
ამოხეული წიგნიდან გვერდი
მას მეოცნებე მკითხველის ნაცვლად
ესალმებოდა დახრილი კედრი,
ფრთხილად დაეცა ნაწვიმარ ასფალტს
ამოხეული წიგნიდან გვერდი.
აყვითლებული, პაწია, ციცქნა,
გვერდი, რომელიც არავის ერგო,
მკვდარი ჩიტივით დაეცა მიწას,
მკვდარი ჩიტივით ასფალტზე ეგდო.
მას კითხულობდა შრიალით ვერხვი,
სხვა მეოცნებე მკითხველის ნაცვლად,
შენც დააბიჯე, ძვირფასო, ფეხი,
ვერ შეამჩნიე ტალახში ალბათ.
ღამენათევი პოეტის თვალებს
დაღალულ ფიქრთა მოადგა ცრემლი:
სიკვდილი ტკბილი, სიკვდილი მწარე,
აუხდენელი ოცნებით მწველი.
სიცარიელეს ვატარებ მკერდით,
ახლა ვიგრძენი არყოფნა სრული,
ამოხეული წიგნიდან გვერდი
იყო მწუხარე პოეტის გული.
ფანჯრის მინაზე შენს სახელს ვწერდი
და ჩემი გული ასფალტზე ეგდო, –
ამოხეული წიგნიდან გვერდი,
გვერდი, რომელიც არავის ერგო.
თემურ ელიავა
გზა შენს გულამდე ისე შორია...
არ დაიჯერო ჩემი სიმშვიდე,
როგორც ბევრი რამ, ესეც ჭორია.
არ დაიჯერო, რომ ვარ გულგრილი,
რომ ყველა ნატვრა დავუთმე ქარებს.
ახლა უბრალოდ, არის ზამთარი,
ჩემი აპრილი ყველაფერს არევს.
ახლა უბრალოდ , არის ზამთარი...
მე კი არ მიყვარს ტანტალი თოვლში...
მზე გამომაგდებს ქუჩაში ისევ
და შენს ფანჯრებთან წვიმად ჩამომშლის.
გზა შენს გულამდე ძალზედ შორია,
ვერ შევამცირე დრო და მანძილი...
მაგრამ მე მაინც დავუცდი აპრილს,
რომ გავხდე შენი სულის ნაწილი.
/მარიამ კოზმანიშვილი/
ახლა რაღა დროს შეცვლაა ჩემი,
რა ძალამ უნდა შემცვალოს ახლა,
- ეს კია, ვიცი მოყვარე - მტერი,
- ცხოვრების ცოდნა იმგვარი მახლავს.
და თუკი მაინც ვტყუვდები ხშირად,
ძალიან ხშირად ვტყუვდები თუკი,
- ეს ყველაფერი არ მიჩანს ჩირად
და შეცდომებიც ნურავის უკვირს.
მე ვიცი,ვდგავარ უფსკრულის პირას,
- ფართოდ,რომ ვაღებ ყველასთვის კარებს,
და მოვტყუვდები კიდევაც ხშირად
და ადრინდელზე უფრორე მწარედ:
არა იმიტომ,ჭკუა მყავს მტერად,
გონების თვალი მიბჟუტავს ანდა,
- მხოლოდ იმიტომ,რომ მიტევების
და თმენის ნიჭი მებოძა ჭარბად,
მხოლოდ იმიტომ-ადამიანში
მაინც და მაინც სიკეთეს ვეძებ...
და ჩემი შეცვლა არის გვიანი,
მინდოდეს კიდეც ვერაფრით შევძლებ!