Предыдущая публикация
Ես մնացի ուրիշ...
ու չնմանվեցի ուղիղ աչքերիդ մեջ նայող աղջիկներին, ոչ էլ նրանց, որ գրպանիդ էին նայում միայն:
Չփոխվեցի ես տարիների հետ. մնացի այն նույն` ամոթխած հայացով աղջիկը, որ ավելի հաճախ պատերին էր նայում, քան աչքերիդ, և որովհետև վախենում էր նկատվելուց, ժպտում էր բոլորին, միայն ոչ քեզ:
Ես մնացի ուրիշ, ու չլսեցի երբեք քաղցր ու սիրտ խուդուդ տվող խոսքեր քեզանից, բայց միշտ մաշկիս վրա զգացի հայացքիդ թողած կսմթոցները:
Չասացիր երբեք, որ պաշտպանն ես իմ, բայց գիշերով մութ փողոցներով քայլելիս մշտապես քեզ ունեցա մտքումս, և ուժեղ եղա, որովհետև մարդ մենակ չէ, եթե ինչ-որ մեկի հետ է մտովի:
Չքայլեցինք երբեք ձեռք ձեռքի տված, չնախանձեցին մեզ միայնակ մարդիկ, բայց ափերիս մաքուրը միշտ էլ քո անունով կոչեցի, ու ձեռնոցով միայն ջերմացա կյանքում:
Ես մնացի ուրիշ, ու մտովի գրկեցի թիկունքից, երբ եղար տխուր, վերցրի բոլոր ցավերդ ու հետս տարա: Ես համբուրեցի ճակատդ, և հաջողությունը ժպտաց քեզ, ու հպարտացա քեզնով մտովի: Ախր հետո՞ ինչ, որ ընդամենը մտովի: Չէ՞ որ դու մենակ չմնացիր կյանքում, որովհետև մտքում էիր իմ. և ուրեմն` հետս:
Տարիների հետ ես վերջապես սովորեցի մեջքս ուղիղ քայլել և ուղիղ գծեր գծել տետրի լուսանցքում, բայց այդպես էլ չսովորեցի նայել ուղիղ աչքերիդ:
Ես ուրիշ մնացի...
•Անի•
Следующая публикация
Нет комментариев