Предыдущая публикация
Սրտիս մեջ մի տիեզերք կարոտ կա ու ծովաչափ զղջում...
Ես ուժասպառ եմ:
Գրկիս մեջ հուշեր են` քո փոխարեն, մտքիս մեջ` ժպիտդ, որ աչքերիս առաջ պիտի լիներ: Բացակադ խաղում է հոգուս հետ ու ամեն վայրկյան ապտակում ինձ` քեզ բաց թողնելու համար... Ինձ ներել չեմ կարողանում:
Սերն ամենակարևորն է կյանքում, բայց մոռացկոտ, մի քիչ էլ նեղացկոտ է, ուզում է անընդհատ իրեն զգացնել տաս, խոսես իր մասին, ցույց տաս իրեն... Հակառակ դեպքում կմարի քիչ-քիչ, անցյալ կդառնա` թողնելով միայն կարոտ, որն օր օրի խեղճացնում է... Երևի զգացողություններից ամենածանրը կարոտն է: Չէ, մի բան էլ կա. կարոտելու հետ գիտակցելը, որ ուշացել ես ու պատիժդ ես կրում կարոտի տեսքով:
Սենյակիս ամբողջ տարածությունը դու ես: Ի՞նչ թանաքով ես գրվել օրերիս մեջ, որ չես անցնում ոչ մի կերպ: Ծխելը թողնելն ավելի հեշտ է, քան կարոտից ազատվելը: Երանի նրանց, ովքեր հաղթահարում են սա, որովհետև երբ չեն կարոտում, մոռանում էլ են... Բայց ես քեզ ո՞նց մոռանամ:
Կարոտից տեղս չեմ գտնում, քեզ հետ էլ լեզու չեմ գտնում: Ես հիմա ի՞նչ անեմ:
Գ. Նավասարդյան
#սիր
00:09
Следующая публикация
Нет комментариев