Предыдущая публикация
ԱՆՑԱՎ 23 ՏԱՐԻ...
Դու այդպես էլ չիմացար.. չիմացար` թե ինչպես ապրեցի քեզանից հետո...
չիմացար` թե որքան խորն էիր հարվածել սրտիս… ինձ միշտ ասում էիր, որ ուզում
ես երջանիկ լինեմ, բայց ինքդ խլեցիր այն ինձանից և ինքդ` սպանեցիր իմ
երջանկությունը… մութ գիշերներում, թաղեցի գլուխս բարձերի մեջ արցունքն աչքերիս , որ ոչ մեկ
չիմանա անքնությունս, որ ոչ մեկ չտեսնի տանջանքներս… իսկ առավոտները... ես
ատեցի բոլոր առավոտները, որոնք սկսվում էին առանց քեզ… ատեցի այն
ճանապարհները` որոնք քեզ մոտ չէին բերում... ու դու դա չիմացար… Ցավոտ էր
քեզ հիշելով ապռելը…իսկ հետո հասկացա, որ կյանքում ամեն ինչ
սուտ է... մենք սիրում ենք մինչև խելագարության աստիճան, իսկ հետո գալիս է
մի պահ ու մենք էլ ենք զարմանում` թե ինչպես ենք այդ չափ սիրել…ու թվում
է` երբեք էլ այդ զգացմունքները մերը չեն եղել…Դու չիմացար, թե ինչքան
սպասեցի քեզ … ինչքան համբերեցի… դու այդպես էլ չիմացար` չհասկացար թե
ինչու ատեցի գարունը…. Դու այդպես էլ չիմացար ու չես էլ իմանա, թե ինչ եմ
մտածում հիմա՝ այս տողերը գրելիս…
Следующая публикация
Нет комментариев