Ուշ երեկո էր,աշխատանքից վերադարձա բավական հոգնած,տան լույսերը նույնիսկ չվառելով ձեռքիս եղածը գցեցի առաջին իսկ հարմար տեղում և նստեցի բազկաթոռին: Դեռ չէի հասցրել բթացած զգայարաններս թարմացնել սառը ջրով,երբ նկատեցի բջջայինիս էկրանի լույսը:

Աչքերս կիսաբաց վերցրեցի հեռախոսը,սեղմեցի պատասխանելու կոճակը և ուղղակի պահեցի ականջիս մոտ:Լսվեց.
-Ես եմ...
Նա էր...
Տարիներ էին անցել,չգիտեմ ինչպես էր գտել հեռախոսահամարս,բայց սիրտս հուզվեց ինչպես այն ժամանակ, երբ սիրում էի հեռվից,լուռ և արժանանում սառը անտարբերության:Այժմ զգացի`դա անտարբերություն չէր...
Սիրում էի և հիմա,բայց ինձ միայնակ էի զգում առավել,քան երբևէ:Նա,կարծես,զգացել էր դա:Լսվեց երկրորդ շունչը.
-Կարոտել եմ հայացքդ...
Կարո՜տ, այս բառն արյունոտ փշի նման ողջ կյանքս փաթաթված մնաց պարանոցիս և ես ինչքան փորձեցի ազատվել նրանից,այն ավելի ուժեղ գգվեց ինձ:
-Ուզում եմ տեսնել քեզ,- եղավ երրորդ շունչը:
-Հենց հիմա,- կարոտս չկարողանալով թաքցնել`տեղիցս վեր թռա ես(ինձ երբեք,ոչ ոք չէր ասել դա):
-Քեզ կսպասեմ եկեղեցու բակում...
-Գալիս եմ,հուզախառը ասացի ես:
Բավական ուշ ժամ էր` ծաղկավաճառի կրպակ գտնելու համար:Քանի որ ինքս սիրում և մշակում էի վարդեր,այգուցս մի վարդ պոկեցի...Կարմիրներից...Արագ քայլերով մոտեցա մեքենային,հասկացա,որ բանալիները հեռախոսի նման շպրտվել էին բազմոցի վրա իմ տուն մտնելու վայրկյանին:Վերադարձա,վերցրեցի բանալիները,նստեցի մեքենան,ուժերս հավաքեցի և շարժվեցի:Ճանապարհին մտածում էի`տեսնես ես կխոսեմ առաջինը,թե՞ նա,եթե ես եմ խոսելու,ապա ինչից պետք է սկսեմ,ինչ պետք է ասեմ:Որոշեցի հույսս դնել հենց այդ պահին ինձ սպասվող ապրումների վրա...
Հասա եկեղեցու ընդարձակ բակ,հստակ քայլերով առաջացա:
Հեռվից նկատելի էր լուսամփոփի տակ,նստարանին նստած մեկը,ում ստվերը նույնիսկ այնքա՜ն հարազատ թվաց ինձ:Մոտեցա...
Առանց ձեռքիս մի հատիկ վարդը թաքցնելու:Չէի սխալվում...
Դա Նա էր:
Նրան մոտենալուն հավասար քայլերս դանդաղեցնում էի,որպեսզի ինձ նկատեր ավելի շուտ,քան կհասնեի իրեն`մոտենալու ժամանակահատվածում:
Ինձ այդքան շուտ այնտեղ տեսնելով` շփոթվեց,ոտքի կանգնեց,արագ սրբեց աչքերը,որը չվրիպեց իմ ուշադրությունից,կարոտագին հայացքով նայեց դեմքիս,այնպիսի հայացքով,որն ես լուռ աղերսում էի տարիներ առաջ...
Դանդաղ մոտեցավ ինձ,ես շփոթված վարդն առաջ բերեցի,այն հույսով,որ հենց դա կօգնի ասել առաջին խոսքերը:Մեծ եղավ զարմանքս,հույզերիս պոռթկումը, երբ մեկ քայլ անելուց հետո նետվեց դեպի ինձ`ամուր գրկելով մարմինս`ճզմելով վարդը իմ և իր միջև...
Ես պատասխանեցի`համբուրելով ու սեղմելով գլուխը կրծքիս:
-Կարոտել էի արևաշող աչքերդ,-հնչեց շուրթերիցս:
Այնուհետ կրկին լռեցինք երկուսս էլ:
Բայց...Դա մեկ այլ լռություն էր...
31.05.2019/26
1:21
Նվեր Հարենց/Խոստովանություն