Предыдущая публикация
ФАРИШТАНИНГ ҚАРҒИШИ
3- qism
Ёз ҳам ортда қолиб куз ҳавоси атрофни чулғаб олди. Эрталабдан бери эзила-эзила ёққан ёмғир пешинга бориб бироз тинди. Чека-чеккадаги азамат ёнғоклар кечаси билан ёққан ёмғирдан ивиб, хозир тўкиламан деб турган барглари ёмғир сувидан селгиб, бош эггандай мунғайиб қолган. Алишер қўлларини шимининг ён чўнтакларига солиб олганча, айвонда ташқаридаги сўлғин манзарани кузатиб турарди. Ичкаридан эшик очилиб Адиба опа қўлидаги елим ҳалтага тўлдириб майда чуйдалар солиб чиқди.
- Ие амма, Алишер бир ижирғаниб қўйди, керакмас хеч нарса, нима қиласиз овора бўлиб.
- Нимага овора бўлар эканман, биттаю-битта жиянимни қуппа-қуруқ жўнатаманми? Адиба опа қўлидаги елим ҳалтани Алишерни қўлига тутқазди. – Ол, аммангники таваррик. Алишер ҳалтани ичига бир мўралаб олдида кулиб қўйди. – Ўббў амма-е раҳмат, у ташқари томон йўналар экан каттакон ругзак сумкасини елкасининг бир учига илиб олди. Аммаси, поччаси, жиянлари билан қуюқ хайрлашиб йўлга отланди. Бекатга етиб борганда у ерга сукунат чўмганди. Ора-сирада йўловчи машиналар ўтиб қоларди. Ёмғирдан ҳўл бўлиб кетган ўриндиқлар худди кимнидир кутаётгандек қуёшнинг кучсиз нурлари остида товланиб ўзгача манзара касб этади. Алишер ҳар-бир ўтаётган машинага қўл кўтариб тўхтатишга уринди, аммо аксига олгандек бирорта машина тўхтамасдан ёнгинасидан зувиллаб ўтиб кетаверди. Унинг жиғибийрони чиқиб ён-верига олазарак қараб қўйди. Узоқдан қип қизил гулли ҳалат кийган Сарвиноз келарди. Алишер уни кўриб бироз сергак тортди.
- Вой худо, Сарвиноз билан хайрлашишни унутибман-ку, оҳиста шивирлади. Сарвинозни етиб келишини ҳам кутмасдан югурганча унинг ёнига ўзи биринчи бўлиб етиб борди. Сарвиноз ним табассум билан қўлидаги оппоқ шойидан тикилган пушти гулли румолчани унинг қўлига тутқазди. – Олинг, атайлаб сиз учун тикдим.
Алишер рўмолчани унинг қўлидан олар экан Сарвиноз ундан охудек кўзларини олиб қочди.
- Рахмат, Алишер рўмолчани чўнтагига солиб, Сарвинозга эрка табассум ила қараб қўйди. – Сарвиноз сизга бир илтимосим бор, шуни бажарасизми?
- Нима экан? У шўхчан нигоҳларини Алишерга қадади.
- Сиздан илтимос, мен сизга айтган ҳеч бир гапларни унутманг. Ўлай агар мен сизни чиндан ҳам севаман, иншооллоҳ сизни дунёдаги энг бахтли қизга айлантираман. Ишонинг севаман сизни.
Сарвиноз бу гапларни эшитиб ўзини еттинчи осмонда учиб юргандек ҳис қиларди. Аммо сир бой бермаслик учун Алишерга юз буриб олди.
- Гулим, агар гапларим ёлғон бўлса хозироқ Худо жонимни… у гапини тугатмасидан Сарвиноз нозикгина бармоқлари билан Алишернинг лабларини беркитиб олди
- Жиминг, асло ундай дея кўрманг секингина шивирлади, - мен сизга ишонаман, ҳар бир сўзингизга ишонаман.
Алишер бу гапларни эшитиб завқланиб кетди. Сарвинозга яқинлашиб, қулоқларига оҳиста пичирлади
– Согинасизми?
Сарвиноз нозиклик билан ортга чекиниб, пиқ этиб кулиб юборди. Саволи жавобсиз қолганидан Алишерни энсаси қотиб кетди. Уялишига ўлайми, ичида жон деб турибди-ку.
У бу содда қишлоқ қизини менсимайгина ғижиниб жилмайиб қўйди.
Кунлар гуё бир-бири билан қувлашаётгандек шунчалик тез ўтиб кетдики, қахратон қиш қачон ўрнини бахорга бўшатиб берганлигини ҳеч ким хатто пайқашга ҳам улгурмади. Сабоҳат ила ўзининг ширингина орзуларини етаклаб келинчак бахор кириб келди. Сарвинозга эса, бу ойлар беназир соғинчларга лиммо-лим ўтди. У хар сонияда, хар соатда Алишерни ўйларди. Унга буткул боғланиб қолганлигини Алишер шахарга қайтиб кетгандан сўнг англади. У Алишерни, ўзининг орзуйидаги шахзодасини шунчалар севарди-ки, хатто кимдир унга Алишерга жонинг керак экан деса хеч иккиланмай беришга тайёр эди. Ҳаётининг мазмунига айланиб қолган, ундаги илк севги куртакларининг барқ уришига сабабчи мухаббатини келишини беғубор шабнам томчисидек муштоқ бўлиб кутарди.
Нихоят қўйнини меваларга тўлдириб ёз енгил-енгил қадамлар билан уч ойлик меҳмон бўлиб ташриф буюрди. Бу ёз ҳам Алишер қишлоққа келди. Машинадан тушиши билан қишлокнинг салқин ҳавоси буғзига гуп этиб урилди.
Davomi bor...
Следующая публикация
Нет комментариев