УСЁ АБ ДУБРОЎНА

Жыхар г. Дуброўна, Кабуш Трафім Фаміч! Сення 33 г., як пайшоў з жыцця Кабуш Трафім Фаміч, чалавек які прайшоў ўсю вайну з пачатку і да канца, і вярнуўся да дому пераможцам, каб жыць і будаваць жыццё для дзяцей і ўнукаў на радзіме лепшым! Пра не чаканы для ўсіх ўсход з зямнога жыцця... Зышоў з жыцця ў лепшы свет 23 лютага 1991 годзе, менавіта на сваё свята, прыйшоў да дому з канцэрту, лёг спаць і не прачнуўся, так і пайшоў ў лепшы свет! Пост прысвечаны памяці Трафіма Фаміча Кабуша, памятаем, любім, ганарымся...

БЕЛАРУСЫ ПАМЯТАЮЦЬ! 80 ГАДОЎ ТРАГЕДЫІ Ў ХАТЫНІ, БЕЛАРУСЬ! Лічбы аб маштабе трагедыі ў Беларусі 1941 - 44, 9200 населеных пунктаў, разбураных і згарэлых падчас узброеных дзеянняў ў Беларусі савецкіх і германскіх войскаў, звыш 5295 былі знішчаны разам з усім або з часткай насельніцтва падчас карных аперацый над беларусамі..

Ірына Яцкевіч - асоба АГП, г. Віцебск! Пакуль нашаму народу будуць падкладаць такіх асоб пад выглядам апазіцыі прасвету не будзе!

Судя повсему, с тех времён МВД РБ ещё больше произошла деградация или им просто вновь, как и времена Сталинского террора, развязали их руки ?! Данный начальник Дубровенского РОВД уже как несколько лет ушел на пенсию, и спокойно себе живёт построенным ему в Барани силами УП ЖКХ Дубровно, доме ! За это время у нас сменилось уже несколько начальников, один из которых в народе именуемый "Наполеон" вместе со своим замом, отличился в преследовании активистов оппозиции в Дубровно ! Активистов оппозиции сейчас в Дубровно практически нет, кто сидит, кто заграницей, кто лёг на дно, находясь под пристальным контролем чекистов ! Возникает вопрос, а нужна ли была вся эта борьба с произволом местных чиновников и силовиков, был ли в этом смысл ? Возможно ли побороть эту систему, которая нам перешла ещё с времён НКВД СССР ??? P.S. Главный вывод, который из всего приходит из логики вещей. В 1991 году, народ Беларуси сделал очень большую ошибку, когда позволил в один миг переобувшимся чиновникам СССР остаться у власти, которые вновь возродили свою власть, уже большим звериным лицом, которое позволяет себе всё что ему вздумается ! Не возможно изменить жизнь к лучшему, когда у власти народ оставляет тех, кто давно привык, праву на полный произвол над народом, которым как они хотят, так себе и управляют ! Когда власть народу не подочётна - это уже не власть - это уже оккупаунт, и не важно какой она национальности !

Яўген Мурашка нарадзіўся 22-га сакавіка 1942 года ў Беларусі (горад Гомель) ў сям’і бедных інтэлегентаў. Бацьку не памятае, бо той загінуў на вайне. Яго выхаваньнем займаліся бабуля і вуліца, так як маці шмат працавала. Рос сярод такой жа пасьляваеннай басаты як і сам. Вучыўся ў 3-й Сталінскай школе ў Чыгуначным раёне г.Гомеля. Посьпехаў ў школе ня меў, з-за адсутнасьці цікавасьці, бо вуліца вабіла болей, чым тая ж хімія ці батаніка. Любімымі прадметамі былі геаграфія, гісторыя , літаратура. З 1957-59 год навучаўся ў Гомельскім чыгуначнм вучылішчы па прафэсіі – слесар. Пасьля заканчэньня вучылішча працаваў на Гомельскім вагонарамонтным заводзе слесарам-рамонтнікам. Быў камсоргам цэха, аднак ад прапановы уступіць у КПСС, адмовіўся бо на сваі вочы пабачыў як жылі камсамольскія і партыйныя функцыянеры, для якіх, ужо у тыя часы, існаваў камунізм. У 1962-м годзе, прымаў удзел ў будаўніцтве 3-га калійнага камбіната ў Салігорску. З 1965 -75 года, па камсамольскай пуцёўцы, працаваў на будоўлях Далекага Усходу. У 1967 годзе аднёс у райкам камсамолу ( раённы цэнтар Бальшакаменск, Далекі Усход) свой камсамольскі квіток. Калі сакратар райкама імкнуўся на яго наехаць з словамі – “Вы понимаете, что во время войны, комсомольцы шли на смерть с этим билетом! – адказаў - “Цяпер 67-ы год а не 41-ы”. За гэты неардынарны учынак, меў шэрах непрыемнасьцяў. З працы не пагналі, бо і так быў дэфіцыт працоўнай сілы але трапіў у спіс “неблаганадзейных”. Пазбаўлялі прыміяльных і трымалі у “чорным целе” да самага ад’езду у Беларусь (1975г). Пасьля вяртаньня працаваў на прамысловых прадпрыемствах Гомеля. Зьмяніў шмат працоўных мест з-за таго, што яго жыцьцёвыя погляды не зусім стасаваліся з “линией партии”. З 1984 года пачаў працаваць на ВА “Гомсельмаш” ў кавальска-прэсавым цаху, па працоўных прафесіях (рэзчык, трубагібшчык, наладчык). Ў 1989 годзе абраны старшынёй прафсаюзнага камітэта цэха. Ў 1990 годзе прымаў удзел ў стварэньні першага, незалежнага ў Беларусі, прафсаюза Канфедырацыя Працы Беларусі (старшыня Міхась Собаль). Яўген Мурашка быў абраны сябрам Выканкама гэтага прафсаюза. Што цікава, ні ўлады, ні “дэмакраты” дасюль не ўзгадываюць пра гэты прафсаюз, хаця на дзесятках прадпрыемствах Беларусі і ў Менску, былі утвораны яго філіі. Ў 1991 годзе ён стварыў прафсаюзную арганізацыю гэтага прафсаюза на ВА “Гомсельмаш”, дзе ўзначаліў яго прафкам. Ў гэтым жа годзе абраны старшынёй “Саюзу абароны правоў чалавека” Калі ў 1989 годзе ў Беларусі адчынілася завеса замоўчваньня пра трагэдыю на Чарнобыльскай АС, Я. Мурашка стварыў цэхавы страйкавы камітэт накіраваны на барацьбу з наступствамі гэтай трагэдыі. 26-га сакавіка 1990г. быў праведзены папяраджальны страйк, на якім былі высунуты патрабаваньні да улад Беларусі і СССР. Ён прыклаў нямала намаганьняў для утварэньня страйкавага камітэта ВА “Гомсельмаш”, быў абраны сустаршынёй. 26-га красавіка ПВ “Гомсельмаш” аб’явіў страйк. Ў траўні быў створаны Гомельскі гарадскі страйкавы камітэт, там ён зноў абіраецца сустаршынёй. Ў красавіку 1990 года быў праведены страйк ўсяго аб’яднаньня, тэмай якога была трагедыя на ЧАЭС. Ў ліпені 90 года быў адным з арганізатарам “Маршу за выжываньне”, пад час якога, 350 прадстаўнікоў працоўных калектываў Гомельскай вобласьці, Бранска і Магілёва, рушылі на Маскву, дзе вымусілі урад Гарбачова сесьці за стол перамоваў па пытаньню ліквідацыі наступстваў Чарнобыльскай трагедыі. У тыя часы, гэта мела вялікае палітычнае значэньне, таму што, упершыню, прадстаўнікі працоўных калектываў вялі перамовы з урадам СССР і дамагліся прыняцьця усіх высунутых патрабаваньняў. З развалам Саюзу, выкананьне гэтай праграмы было прыпынена, а рэжым Лукашэнкі, увогуле знішчыў тое, што пасьпелі дамагчыся. У 1991 годзе, Я.Мурашка, разам з студэнтамі Гомельскага медыцынскага інстытуту (рэктар праф. Ю.Бандажэўскі), правялі шэраг акцый і дамагліся, ад гарадскіх улад, перадачы будынка былога абкама КПБ для гэтага інстытута. З 1991- 95гг. “Саюз абароны правоў чалавка” шчыльна супрацоўнічае з клінікай прафесара Райнерса (Нямечына), і разам з Г.Арцёменка, у клініку Райнерса было накірована 22 дзіцяці хворых на рак шчытападобнай залозы. Ўсім ім, дзякуючы намаганьням прафесара Райнерса, было выратавана жыцьцё. З 1995-га года сябра партыі БНФ і яго Сойму. У тым жа годзе быў звольнены з працы з ВА “Гомсельмаш” па сфальсіфікаванных падставах, незалежны прафсаюз быў ліквідаваны. Пасьля чаго ня мог уладкавацца ні на адно дзяржаўнае ці прыватнае прадпрыемства, з-за сваёй грамадскай і палітычнай дзейнасьці. З 1997-га года “Саюз абароны правоў чалавека” з’яўляўся асацыяванным сябрам Беларускага Хельсінскага Камтэту, Я.Мурашка з таго часу займаў пасаду старшыні аддзяленьня БХК па Гомелю і Гомельскай вобласці. За самастойныя погляды, сяброўства у БНФ і крытыку кіраўніцтва праваабарончай арганізацыі БХК, ( ў прыватнасьці яе старшыні Т.Процькі) быў выкінуты з гэтай арганізацыі, самым бессаромным чынам. У 1999-м годзе, Я.Мурашка, старшыня Гомельскай абласной выбарчай камісіі па выбарам Прэзідэнта РБ, ініцыянаваных В.Ганчаром.. За удзел у выбарах 1999-га года Я.Мурашка быў асуджаны на 1 год пазбаўленьня волі па 193 артыкулу КК, з адтэрміноўкай выраку. У 2000-м годзе на яго зноў заведзена крымінальная справа за удзел у несакцыяваным пікеце. Пад уціскам і рэпрэсіямі на яго і сям’ю, з боку улад, ў 2000-м годзе Я.Мурашка быў вымушаны, разам з сям’ёй, пакінуць Радзіму. Цяпер жыве ў Нямечыне, працягвае займацца грамадскай і палітычнай дзейнасьцю. Ўзначальвае арганізацыю палітычных уцекачоў – “Зьвяз Беларусаў Нямечыны”(ЗБН), створаную у 2004-м годзе, якая аб’ядноўвае палітычных уцекачоў з Беларусі. У красавіку 2009г ЗБН зьвяруўся да беларускай дыяспары ў Эўропе, з прапановай правесьці акцыю пратэсту у Празе, супраць прыняцьця рэжыма Лукашэнкі ва “Усходняе партнэрства”, ля будынка, дзе праходзіў саміт і выказалі сваё стаўленьне да гэтай праграмы, дзе Беларусі і іншым краінам, наканавана месца не суб'екта, а аб'екта уплыву. 6-га траўня 2009-га года, у Празе, з яго ініцыятывы, быў створаны аргкамітэт Беларускага Міжнароднага Дэмакратычнага Руху (БМДР) 7-а траўня акцыя пратэсту адбылася, у якой прынялі удзел - беларускія студэнты, якія навучаюцца у Празе, беларусы з Бельгіі, Нямеччыны, Польшчы. Там жа прысутнічалі –І.Сурвіла, С.Шушкевіч, А.Казулін, З.Пазьняк, аднак яны ухвалілі гэту праграму “УП” І, сёньня, Я. Мурашка працягвае грамадскую і палітычную дзейнасьць, на карысьць беларускай нацыянальнай ідэі. У 2004-м, стварыў арганізацыю Звяз беларусаў Нямеччыны, з’яляецца яго кіраўніком. ЗБН аб’ядноўвае беларускіх палітычных уцекачоў. У склад арганізацыі уваходзіць сям’я зніклага палітыка Ю.Захаранкі. За актыўны ўдзел і змаганьне па адраджэнню Бацькаўшчыны, за плённую рэпрэзентацыю на Нямеччыне, нацыянальных ідэй Беларусі, Камітэтам ушанаваньня “Спадчыны” за подпісам Анатоля Белага (зямля яму пухам), кіраўнік беларускай дыяспары Нямеччыны Яўген Мурашка ганараваны медалём Кастуся Каліноўскага “За самаахвярнасць” з уручэньнем дыплёма і занясеньнем у Кнігу гонару “Рупліўцы твае, Беларусь!” (25.03.2010). З моманту пачатку вайны ва Украіне, ён і яго сям’я актыўна дапамагае беларускім патрыётам і добрабатам, якія змагаюцца супраць расейскіх акупантаў. У 2014-м ЗБН заснаваў Фонд “Велес”, кіраўнік В.Арцёменка. За гэты час у зону АТА, адпраўлена больш за 60 аўто ( рознага прызначэньня). І больш за 40 тон гуманітарных грузаў (грамадзянскага і вайсковага прызначэньня). Атрымалі дзесятка паўтара лістоў удзячнасьці ад камандзіраў добрабатаў і АЭМБ брыгад. Супрацоўніцтва працягваецца і цяпер Мае сям’ю – жонку і паплечніка Галіну Арцёменка, дзьвух сыноў сваіх, дзьвух дзяцей-сірат ( іх маці памерла ад раку ва узросце 37 гадоў), тры нявесткі і чатыры унукі..

Ребёнка, мальчишку закрыли на 5 лет! За что? Пойдемте цветочки дарить силовикам... 16-летний Никита Золотарев приговорен к 5 годам лишения свободы за «массовые беспорядки». 22 февраля судья Дмитрий Дебой признал его виновным по уголовному делу о «массовых беспорядках». 16-летний Никита Золотарев приговорен к 5 годам колонии. 16-летний Никита Золотарев страдает эпилепсией. Его отец сообщил журналистам, что Никита был избит сотрудниками полиции и СИЗО. Адвокат подал жалобу, но власти не обнару

Мой погляд з замежжа на медыцыну ў РБ! Пражыўшы ўжо не мала гадоў ў замежжы, маючы магчымасць зрабіць свае высновы, хачу сказаць беларусам, што ў Беларусі зараз пакуль яшчэ ёсць для гэтага ўсё неабходнае, трэба рабіць стаўку на развіццё медыцыны ! Гэты той кірунак, які можа і дасць магчымасць як зарабляць вельмі немалыя грошы як для бюджэту краіны (аказваючы паслугі на платнай аснове грамадзянам суседніх краін) так і інвеставаць у развіццё новых тэхналогій, апаратаў, лекаў! Гэта стане не толькі візітнай карткай краіны, але і дасць магчымасць для беларусаў атрымліваць усё больш якаснае і даступнае лячэнне! P.S. Медыцынская адукацыя ў Беларусі на высокім узроўні, а гэта адна з галоўных асноў. У многіх краін свету ўвогуле няма такіх магчымасцей, што ёсць ў Беларусі. Каб ім іх зараз ствараць патрэбны вельмі вялікія грошы, інстытуты, людзі, дзесяцігоддзі! У Беларусі зараз гэта ўсё ёсць, толькі развівай!

Уладзімір Трафімавіч Кабуш нар. 15 чэрвеня 1941 г. Дуброўна Віцебскай вобласці— беларускі вучоны ў галіне педагогікі. Доктар педагагічных навук 2002, прафесар 199, Акадэмік (прызнаны ў свеце) акадэміі педагагічных і сацыяльных навук (2004). Уладзімір Трафімавіч Кабуш Дата нараджэння 15 чэрвеня 1941 (82 год) Месца нараджэння Дуброўна, Дубровенскі раён, Віцебская вобласць, Беларусь. Род дзейнасці педагог Навуковая ступень доктар педагагічных навук Альма-матар Мінскі дзяржаўны педагагічны інстытут імя А. М. Горкага (1970) Скончыў Мінскі педагагічны інстытут у 1970 г. З 1972 працуе ў навукова-даследчым інстытуце педагогікі, з 1978 — у Рэспубліканскім універсітэце ўдасканалення настаўнікаў Міністэрства асветы Беларусі (1979-92 г. — загадчык кафедры). З 1992 — дэкан факультэта, загадчык кафедры Інстытута павышэння кваліфікацыі кіруючых кадраў і спецыялістаў адукацыі. З 1997 працуе ў Акадэміі паслядыпломнай адукацыі Міністэрства адукацыі Рэспублікі Беларусь (у 1997-99 загадчык кафедры, у 1999—2003 — прарэктар). З 1995 г. — галоўны рэдактар часопіса «Праблемы выхавання». Напісаў навуковыя працы па праблемах гуманізацыі і дэмакратызацыі выхаваўчага працэсу ў адукацыйных установах, тэарэтычных і метадычных асновах педагогікі ненасілля, развіцця дзіцячага руху ў сучаснай сацыякультурнай сітуацыі. Аўтар «Канцэпцыі перабудовы выхаваўчай работы ў сярэдняй агульнаадукацыйнай школе» (1991) і «Канцэпцыі гуманістычнага выхавання» (1998).