Предыдущая публикация
💔Բաժանված Սրտեր💔...
Երբեմն ուզում ես գոռալ, թեկուզ անհիմն ու անհեթեթ բան, բայց գոռալ:Գոռալ որ սիրում ես կամ տանջում ես, գոռալ որ ատում կամ հեռանում ես: Դա մարդու միայնությունն է խոսում ու ստիպում գոռալ:Երանի օգներ ու գոռալով կարողանայնք սիրել կամ ատել, գնալ կամ մնալ, բայց ոչ: Գոռալուց ուղղակի մեր մեջ մի խորը դատարկություն է տիրում, որը ինքնին մեզ տանում է դեպի մի որոշման, որը իհարկե ճակատագրական է, ու սխալ:Գիտեմ որ շատերը չեն հասկանա միտքս, բայց դա լոկ նրանից է որ ոչ բոլորն են ապրել իմ ապրած կյանքով:Հեռվացանք թեմայից:
Գոռալ...~ սիրում եմ գոռալ երբ մենակ եմ: Գոռամ որ սիրում եմ նրան: Բայց ինչ է փոխվելու? Ես էլի կմնամ նույն սիրող աղջիկը, իսկ դու անտեսով ու սերս ոտքերի տակ գցող տղան: Քիչ է մնում սիրտս հանեմ ասեմ տարեք լափեք: Բայց էլի գոռում եմ 😅: Ախ այդ գոռալը~ քանի-քանիսին է փրկում այդ գոռալը իմ ձեռքով էն աշխարհ գնալուց: Ինչևէ չօգնեց գոռալը գնանք քնելու:
Հեղինակային:
Ադմ. #Լին
Следующая публикация
Нет комментариев