Предыдущая публикация
გოგონა წვიმაში
წვიმდა.უსაშველოდ წვიმდა..
ქარი ცერზე დგებოდა.
გოგო იდგა ქუჩაში და
წვიმას ეცეკვებოდა.
გოგო იყო,საოცარი!
გოგო საგოგმანები.
ჯიხვის ყანწით სალოცავი!
გოგო,ვერსაკარები.
არვიცი,რა უხაროდა.
ალბათ,ვინმე უყვარდა..
აშოლტილი ტანი ჰქონდა,
ალვის ხეს,რომ უგავდა!
ცეკვავდა და ქუჩა_ქუჩა,
ხტოდა,წვიმის ამარა.
ცელქი ქარი შემოუჩნდა,
უფრო გაათამამა.
ელავდა და ზეცა ჰქუხდა!
ღრუბელს პირი მოეხსნა.
_გოგოვ,მადლიანი თუ ხარ?!
ჩემი ცოდვა მოგეცა..
ქარი,მისას,არ იშლიდა.
გოგოს გადაეკიდა..
მე,ვიდექი წვიმაში და
გულზე ცეცხლი მეკიდა..
აებურდა თმებში ქარი,
ის კი,არად აგდებდა.
წვავდა,როგორც,ცეცხლის ალი..
ქარი უკან დასდევდა.
დრო გაჩერდა,ვით,საათი..
წვიმა გულზე დამეცა..
მზე არ ვიყავ,გოგო შხვართი,
სხივებით რომ დამეწვა...
წვიმდა,უსაშველოდ,ცრიდა.
ის კი,თითქოს თბებოდა..
გოგო იდგა წვიმაში და
წვიმას ეცეკვებოდა.
მამუკა უნგიაძე
Следующая публикация
Комментарии 1