Предыдущая публикация
Келин гиёҳванд эрини 4 ой ертўлага қамаб тузатди
Ҳаётий воқеа.
Таҳририятимизга келаётган кўплаб мактублар, бўлаётган қўнғироқлар орқали кимнингдир ҳаётидан ўрнак оламиз, ҳавас қиламиз, ким учундир куйсак, яна кимларнингдир сабрига, қаноатига тасанно дегимиз келади. Таҳририятга қўнғироқ қилган ўқувчиларимиздан бири ўз бошидан ўтказган жиддий синов ҳақида гапириб берди...
— Келин бўлганимда 17 ёшда эдим. Тикувчиликни ўргатаётган устозимнинг ўғлига турмушга чиққанман. "Одамнинг оласи ичида бўлади”, деб бекорга айтишмас экан. Бир неча йил менга хушмуомалалик билан устозлик қилган аёл, унга келин бўлганимдан сўнг қаҳри қаттиқ, бераҳм, золим қайнонага айланди. Турмуш ўртоғим яхши жойда ишларди, топиш-тутиши ҳам ёмон эмасди. Бир-биримизни жуда яхши тушунардик, севар эдик. Ҳар бир куним турмуш ўртоғимнинг ишдан келишларини кутиш билан ўтарди. Бир йил ўтиб, қиз фарзанд кўрдик. Бахтим тўкис бўлаяпти, деб ўйлардим...
Кутилмаганда турмуш ўртоғимнинг ишлари орқага кета бошлади. Бу ёқда қайнонамнинг ҳар ишимдан айб топишлари, аразлари. Рўзғорда етишмовчилик бошланди. Бу ҳам етмагандек эримнинг тез-тез тоби қочадиган бўлди.
...Кечки соат бир яримлар чамаси. Зинапояда Жавоҳир акани кутиб ўтирар эканман, дабдурустдан эшик қаттиқ тақиллади. Очсам у киши ерда ётибди. Базўр уйга олиб кирдим. Ётқизиб, кийимларини алмаштирар эканман, билакларидаги кўкимтир изларга кўзим тушди. Даҳшатдан дағ-дағ титрардим... Шу вақт Жавоҳир акам дивандан йиқилиб тушди. Кўзларининг ҳар томонга кетаётганини кўриб яна ҳам қўрқиб кетдим. Нима қилишни билмай, қайнонамни чақирдим, "Тез ёрдам”ни ҳам.
Бир зумда "Тез ёрдам” ходимлари етиб келишди. Улар Жавоҳир акамни зудлик билан шифохонага олиб кетиш кераклигини айтишди, кўнмадим. Чунки турмуш ўртоғимни наркологик диспансерга олиб кетишларини мумкин эди. Шу зайлда яна кунлар ўтди. Икки ой деганда Жавоҳир акам уйдаги барча буюмларни сотди, ҳатто тилла тақинчоқларим ҳам қолмади. Олиб кетманг десам, мени урадиган, оғзига келган сўз билан ҳақорат қиладиган бўлди. Қизимнинг бу воқеаларга гувоҳ бўлаётганидан хавотирланардим, шу билан бирга яқин орада фарзандли бўлишни ҳам истамасдим. Аммо менинг айтганим бўлмади, ҳомиладор бўлдим. Эримнинг ҳолатини билганлар, шунингдек қайнонам ҳам ҳомилани олдириб ташлашим кераклигини уқтиришарди. Эзилдим. Эрталаб қизимни боғчага ташладим-у, оёқларим бошлаган томонга кетавердим. Узоқда кўринган бир оқар сувнинг ёнига бориб, уйдан бош олиб кетсаммикан, деб ўйладим. Чеккароқдаги ўриндиққа ўтирар эканман, ўтган кунларни ёдга олдим. Тўйимиз, қизимнинг туғилиши, бахтли, фарахбахш кунларимиздан кейинги даҳшатли, қўрқинчли, алам ва изтиробли кунларнинг юрак-юрагимга ботиб кетган тиғларидан адо бўлаёздим. Аммо ота-онам, қизим, қорнимдаги фарзандим ҳақида ўйлар эканман, менсиз уларнинг қай ҳолатга тушишларини кўз олдимга келтирдим. Шунда онамнинг бир гаплари ёдимга тушди. "Инсон йиқилса ҳам куч топиб ўрнидан туриши керак, тура олдими, яна юриб кетишга ҳаракат қилиши лозим”...
"Агар уйдан кетсам, турмушим бузилади. Жавоҳир акам бу аҳволда ҳеч қачон аввалги ҳолатига қайтмайди. Қайнонамнинг кўз ўнгида ҳам эпсиз, бемеҳр, вафосиз келин, аёл бўлиб кўринаман, ота-онамнинг ёнига борсам, яқинларимнинг боши эгилади, фарзандим отасиз ўсади. Қорнимдаги ҳомилани олдириб ташласам, кейин ҳеч қачон ўзимни кечира олмайман. Мабодо у соғлом бўлмаса-чи?” Хуллас, минг бир иқрор ва қарорлардан сўнг, ҳомиламни олдирмасликка, шунингдек турмуш ўртоғимнинг кеч бўлмасидан тузалишига ёрдам беришга аҳд қилдим.
Уйга борсам турмуш ўртоғим уйда, қайнонам эса йиғлаяпти. Билсам, Жавоҳир акам уйдаги телевизорни ҳам сотибди.
Уйдаги темир каравотни судрай-судрай ертўлага олиб тушдим. Ертўланинг калитини топиб чўнтагимга солдим-да, дордаги арқонни йиғиштириб олдим. Қизимни қайнонамнинг уйига ётқизар эканман, эримнинг келишини кутдим. Бир вақт очиқ эшикдан эрим кириб келди.
— Кет уйдан, боланиям опкет, мен тамом бўлган одамман, бир нарса қилиб қўяман, кет....
Кўзларимда ёш билан ўзини базўр тутиб турган эримни ертўлага олиб кириб тайёр каравотга ётқиздим. Қўл-оёқларини каравотнинг тўрт томонига боғлар эканман, ҳали унинг ва ўзимнинг нималарга сабр қилишимиз кераклигини ўйлаб дод дегим келди. Эрталаб боғчадан қайтсам, уйни бошига кўтариб Жавоҳир акам бақиряпти. Унинг олдига на мен ва на қайнонам кира олдик. Кичик деразадан қарасам, қўллари ва оёқларидаги арқон ечилган. Пайтини пойлаб эшикнинг тагига овқат, чой қўяман-у, яна қулфлайман. Ҳар куни бир неча марта додлайди, бақиради, эшикни очишимни талаб қилади. Яхшиямки ертўла. Шу зайлда икки ярим ой ўтди. Бир куни эшикнинг олдига келсам турмуш ўртоғим уйғоқ экан. Овқатни қандай қилиб қўйишни ўйлаб қолдим.
— Эшикни очиб овқатни қўй-да, яна ёпиб кетавер, — деди у киши.
Жон ҳолатда деразадан қарадим.
— Мен одам бўламан, чидайман, мени мана шу заҳарга ўргатганларга минг лаънат, дўст эмас экан улар, сени неча марта урдим... Қулфла, кет, кет... — у йиғларди.
Орадан яна бир ой ўтди. Қайнонам уй юмушларига ёрдам берар, қизга ҳам қарарди. Ҳомилам ҳам 6 ойлик бўлиб қолди. Ниҳоят, салкам тўрт ойдан сўнг озодликка чиқаётган маҳбус сингари турмуш ўртоғим ташқарига чиқаришимизни сўради.
— Энди бу ишни қайтиб қилмасликка ҳаракат қиламан, илтимос эшикни оч...
Кўзларимни чирт юмиб ертўла эшигини очдим. Соч-соқоли анчагина ўсиб кетган эрим эшикдан чиқиб келар экан, қўрқдим. Аммо шукрки, мен қўрққан ҳолат юз бермади. Жавоҳир акам аста-секин ўша аввалги, соғлом турмуш тарзига қайта бошлади. Бир неча ойдан кейин ўғлимиз туғилди. Бу жирканч ва қўрқинчли хасталикнинг устидан ғолиб чиққанимиз учун турмуш ўртоғим унга Ғолиб деб исм қўйди. Ҳозирда қайнонам билан муносабатларимиз яхши. Гоҳида, мен сизни билмаган эканман, кўзларим кўр бўлган экан, сиздек қизни келин қилганимдан хурсандман, дейди. Баъзида атрофимдагилардан, эринг вақтинча тузалган, одатда бу йўлга кирганларнинг кўпчилиги қайтмайди, деган гапни эшитаман. Аммо ҳар куни Яратгандан шу хасталикдан қутулишдек бахтга муяссар қилгани учун шукрона айтаман, шу билан бирга қайтиб бу йўлга кирмаслигини сўрайман.
Следующая публикация
Комментарии 7