Предыдущая публикация
Մեր երկիրը էլամերեն, պարսկերեն կոչվել է Արմինա, Հարմինուիա, եբրայերեն` Արարատ, աքքադերեն և արամեերեն` Ուրարտու կամ Ուրաշտու, խեթերեն` Հայասա, իսկ ասորեստանցիները Նաիրի են կոչել։
Այդտեղի բնակիչները մշտապես եղել եմ հայերը, լեզուն` հայերենը,
միայն «Ուրարտու» համարված շրջանում գրել են խուռիերենի մի
տարբերակով` սեպագիր։
Ամփոփենք հայ ժողովրդի մասին եղած անվանումները։
Հազարամյակներ առաջ մեր հարավային և արևմտյան հարևանները
մեզ անվանել են արմեն, արման, արմանի, վրացիներն ասում են սոմեխի, իսկ խեթերը, լուվիացիները` հայ (հայա), ինչպես որ մենք ենք մեզ կոչում։
Հույների հետ մեր շփումները եղել են մ.թ.ա. III–II հազարամյակներից սկսած։ Նրանք մեզ անվանել են արմեն, Հոմերոսի պոեմներում` արիմ կամ արմե։ Եվ ահա հույներից, պարսիկներից ու սեմական ժողովուրդներից ուրիշները սովորում են արմեն անվանումը` մասնակի փոփոխություններով` armenian, армянин և այլն։ Հայ անվանումը մնում է Հայաստանում։
Այսօր մեզ այլ կերպ են կոչում միայն վրացիները (սոմեխի) և քրդերը (ֆլա)։
Մկրտչյան Է. Ս., Լ. Մ. Խաչատրյան, «Հայոց լեզվի պատմության դասընթաց», Երևան, «Զանգակ» հր., 2016, էջ 31
Следующая публикация
Комментарии 1