Предыдущая публикация
Մեղադրանքի համար մի՛ անհանգստացեք, մի կերպ կկողմնորոշվենք
Փաշինյանական քարոզչության «ծանր հրետանի», վարչապետի աշխատակազմի ղեկավարի տեղակալ Տարոն Չախոյանը հայտարարել է, թե «ընդդիմությունը մինչև էսօր չի կողմնորոշվել, թե որ հարցում է վարչապետին մեղադրում․․․ Մեկ ասում են եկել էր հողերը տալու, հիմա ասում են ամենակոշտ բանակցողն է եղել, «ոչմիթիզական է եղել», մի հատ կողմնորոշվեք՝ հիմա գալիս էր հողերը տալո՞ւ, թե՞ «ոչմիթիզական» էր ու ձեզանից էլ կոշտ բանակցող էր»։
Սա արդեն իսկապես ցինիզմի գագաթնակետն է։ Պատկերացրեք՝ մոլագարն ինչ-որ աղջկա հրավիրում է ռեստորան, բայց խաբում-տանում է անտառ, պատվազրկում ու սպանում, իսկ դատարանի դահլիճում նրա դատապաշտպանը հեգնում է, թե «մի հատ կողմնորոշվեք՝ ինչում եք մեղադրում այս ազնվագույն մարդուն, որ այդ աղջկան հրավիրել է ռեստորա՞ն, թե՞ որ ռեստորանի փոխարեն ուրիշ տեղ է տարել»։
Հասկանալի է, չէ՞, որ «ռեստորան հրավիրելն» ու հետագայում կատարված հանցանքը ոչ թե իրար հետ կապ չունեցող գործողություններ են, այլ նույն միասնական պլանի տարբեր փուլերը։ Ճիշտ այնպես, ինչպես «ոչմիթիզական կոշտ բանակցող» լինելն ու Արցախը կործանելը։ Նիկոլ Փաշինյանը չէր կարող իշխանության գալուն պես վերցնել ու հենց այնպես «հողերը տալ»։ Հետագայում հենց ինքն է խոստովանել՝ այդ դեպքում իրեն կասեին դավաճան, ու «հողերը տալը» կձախողվեր։ Դրա համար էլ գնացել է այլ ճանապարհով։ Այն է՝ հանդես գալ որպես ոչմիթիզական կոշտ բանակցող, մի կողմ շպրտել կարգավորման առաջարկները, բանակցությունները սկսել սեփական կետից, հրահրել պատերազմ, միտումնավոր ձախողել այն և այդպիսով «հողեր տալը» ներկայացնել որպես պարտության անխուսափելի տրամաբանական հետևանք, ընդ որում՝ պարտության, որի հետ ինքն իբր ընդհանրապես կապ չունի։
Իսկ հատուկ Տարոն Չախոյանի համար՝ ձևակերպենք ավելի պարզ։ Նիկոլ Փաշինյանի մեղքն այն է, որ նա եկել էր «հողերը տալու» և որոշեց դա անել ոչ թե բանակցությունների սեղանի շուրջ՝ մասը տալու և մյուս մասը փրկելու հեռանկարով, այլ գերադասեց միանգամից տալ ամբողջը, ընդ որում՝ հազարավոր զոհերով։
Սա արդեն իսկապես ցինիզմի գագաթնակետն է։ Պատկերացրեք՝ մոլագարն ինչ-որ աղջկա հրավիրում է ռեստորան, բայց խաբում-տանում է անտառ, պատվազրկում ու սպանում, իսկ դատարանի դահլիճում նրա դատապաշտպանը հեգնում է, թե «մի հատ կողմնորոշվեք՝ ինչում եք մեղադրում այս ազնվագույն մարդուն, որ այդ աղջկան հրավիրել է ռեստորա՞ն, թե՞ որ ռեստորանի փոխարեն ուրիշ տեղ է տարել»։
Հասկանալի է, չէ՞, որ «ռեստորան հրավիրելն» ու հետագայում կատարված հանցանքը ոչ թե իրար հետ կապ չունեցող գործողություններ են, այլ նույն միասնական պլանի տարբեր փուլերը։ Ճիշտ այնպես, ինչպես «ոչմիթիզական կոշտ բանակցող» լինելն ու Արցախը կործանելը։ Նիկոլ Փաշինյանը չէր կարող իշխանության գալուն պես վերցնել ու հենց այնպես «հողերը տալ»։ Հետագայում հենց ինքն է խոստովանել՝ այդ դեպքում իրեն կասեին դավաճան, ու «հողերը տալը» կձախողվեր։ Դրա համար էլ գնացել է այլ ճանապարհով։ Այն է՝ հանդես գալ որպես ոչմիթիզական կոշտ բանակցող, մի կողմ շպրտել կարգավորման առաջարկները, բանակցությունները սկսել սեփական կետից, հրահրել պատերազմ, միտումնավոր ձախողել այն և այդպիսով «հողեր տալը» ներկայացնել որպես պարտության անխուսափելի տրամաբանական հետևանք, ընդ որում՝ պարտության, որի հետ ինքն իբր ընդհանրապես կապ չունի։
Իսկ հատուկ Տարոն Չախոյանի համար՝ ձևակերպենք ավելի պարզ։ Նիկոլ Փաշինյանի մեղքն այն է, որ նա եկել էր «հողերը տալու» և որոշեց դա անել ոչ թե բանակցությունների սեղանի շուրջ՝ մասը տալու և մյուս մասը փրկելու հեռանկարով, այլ գերադասեց միանգամից տալ ամբողջը, ընդ որում՝ հազարավոր զոհերով։
Следующая публикация
Комментарии 1