Предыдущая публикация
Արևմտյան Հայաստանն էլ նվիրեց.
աթոռներդ պինդ գրկեք ու նստեք, էլ հող չկա
Գլխավոր Էջ ԽՄԲԱԳՐԱԿԱՆ Արևմտյան Հայաստանն էլ նվիրեց. աթոռներդ պինդ գրկեք ու նստեք, էլ հող չկա
Արևմտյան Հայաստանն էլ նվիրեց. աթոռներդ պինդ գրկեք ու նստեք, էլ հող չկա
ԽՄԲԱԳՐԱԿԱՆ9 Հունվար 2025 | 14:04Լիա Խոջոյան
Արևմտյան Հայաստանն էլ նվիրեց. աթոռներդ պինդ գրկեք ու նստեք, էլ հող չկա
Նիկոլ Փաշինյանը շարունակում է հակապետական գործունեություն, օր օրի Հայաստանը հեռացնելով ապագա ունենալու հեռանկարից: Ու խոսքն այստեղ ոչ թե լավ կամ միջին ապագա ունենալու մասին է, այլ առհասարակ ապագա, քանզի այն պահից սկսած, ինչ Փաշինյանը վերցրեց երկրի կառավարումը իր ձեռքը, Հայաստանը գլորվում է անդունդը և եթե այս գահավիժման ընթացքը չկանգնեցվի (վերջապես), ապա ընդամենը մի քանի տասնամյակից Հայաստան անունը կմնա միայն պատմության գրքերում:
Ինչո՞վ է Հայաստանը ավելի լավը բոլոր այն պետություններից, նկատենք՝ նաև հզոր պետություններից, որոնք այլևս գոյություն չունեն և ընդամենը հիշողություն են, պատմություն: Մեր աչքի առաջ Սիրիայի նման երկիրը մասնատեցին, բզկտեցին, քայքայեցին ու ո՞վ դրան տիրացավ:
Ճիշտ է՝ Թուրքիան: Այն նույն պետությունը, որի հետ եղբայրություն, հարևանություն, «мир, дружба, жевачка» է ուզում Փաշինյանը: Թեև ավելի ազնիվ է ընդունել, որ նա գուցե ոչ այնքան դա ուզում է, այլ անում է ինչ-ինչ դիվիդենտների դիմաց, ինչ-ինչ երաշխիքների դիմաց, քանի որ իր առաքելությունը հենց դրանում է, իսկ թե հետո ինչ կլինի Հայաստանի Հանրապետության հետ իրեն հաստատ հետաքրքիր չէ: Ու նա շատ հստակ, մեծ քայլերով գնում է դեպի այդ հեռանկարը, մեզ էլ հետևից քարշ տալիս, ընդ որում այնպիսի տպավորություն է, որ մենք այնպես էլ չէ, որ դեմ ենք դրան:
Իսկապես, հարց տանք ինքներս մեզ՝ դե՞մ ենք, չե՞նք ուզում: Բա «զադեռժկան» ինչո՞ւմ է այդ դեպքում, ազգովի չենք ուզում, բայց Նիկոլը դեռ երկրի ղեկավա՞ր է:
Փաշինյանը երեկ պատասխանել էր Ալիևին, այն նույն Ալիևին, որի հետ հանդիպումները անցնում են բավականին ջերմ մթնոլորտում և նկատելի է անզեն աչքով, որ այդ հանդիպումները եթե ոչ Ալիևին, ապա գոնե այս մեկին՝ նիկոլփաշինյան անուն ազգանունը կրող պեռսոնային մեծ բավականություն ու հաճույք են պարգևում: Օրինակը շատ թարմ է՝ ԲՐԻԿՍ-ի գագաթնաժողովը և ավելի քան երեք ժամ տևած նիստի ժամանակ իրենց անկաշկանդ ու շատ ինտիմ զրույցը:
Իհարկե, ոչ ոք չի պնդում, որ Փաշինյանը Կազանից վերադառնալուց պետք է դիտվեր persona non grata և այլևս չզբաղեցներ այն աթոռը, որին այդպես կպած է իր մարմնի հայտնի մասով: Ոչ, persona non grata նա պետք է հայտարարվեր դեռ մի քանի տարի առաջ, ի մասնավորի՝ նոյեմբերի 10-ի գիշերը, բայց չհայտարարվեց, իսկ նրանք, ովքեր դա պետք է անեին, մինչ օրս վայելում են կյանքը, պաշտոնները ու այլ ռեգալիաներ: Պահանջել որևէ մեկից որևէ բան Հայաստանում այլևս դարձել է անշնորհակալ գործ՝ բոլորս ենք մեղավոր, ամենքս մեր մասով, որ այդ ոչ ամուսնական զույգը դեռ գոյատևում է մեր նյարդերի, հարկերի, ու որ ամենակարևորն է՝ մեր ատելության հաշվին: Այո, նրանք սնվում են հասարակության մեծ մասի (դեռ հույս ունեմ) նեգատիվ էմոցիաներից, նյարդային ջղաձգումներից, նրանց հանդեպ ամեն օր ավելացող ատելությունից և հատուկ գերենացնում են նման տրամադրություններ, որոնք մեզ քայքայում են ու դարձնում անտարբեր: Անտարբեր դիմացինի ցավին, կորստին, մեր սեփական ապագային, քանի որ վստահ ենք, որ ապագա չունենք Հայաստանում, ու քանիդ եռ այստեղ ենք, տեսանելիություն ստեղծենք, թե նորմալ ապրում ենք:
Եվ ահա, երեկ Փաշինյանը պատասխանել էր Ալիևին, ու ի՞նչ էր ասել: Ըստ էության՝ ոչինչ, որ կարող էր մեզ զարմացնել կամ ոգևորել, որ արժանապատիվ երկրի ղեկավար ունենք, որին երբ չռփում են այտին (ապտակ գրական բառը թողնենք Աստվածաշնչին և առարկաները կոչենք իրենց անուններով), ոչ թե մյուսն է դեմ տալիս, այլ համարժեք պատասխանում, անգամ եթե անբարենպաստ դիրքում է տվյալ պահին: Ի վերջո, բակային օրենքներն էլ են թելադրում՝ անգամ եթե քեզ նեղացնողը քեզնից քաշով ծանր է, տարիքով է, բայց դու ունես թասիբ ու «դուխով ես», էդ դուխով էլ հենց պիտի վրա տաս ու պաշտպանվես, թե հետո ինչ կլինի... բայց սրանց մոտ դուխը մենակ գլխարկի վրա գրելու սիրուն բառ էր, անճաշակ երգի մոտիվ, որով կուտ տվեցին ավելի քան 600 հազար ընտրողների: Ի դեպ, ցավը նրանում է, որ այդ կուտ կերածների մեծամասնությունը հաջորդ տարի էլ նույն ղալլաթը կուտի ու մեզ կգցի կրակը, չնայած այդ կրակից դուրս չենք էլ եկել. մենք բոլորս այրվում ենք Գեհենի կրակներում, ու երևի դրան արժանի ենք (թե ինչու՝ տես մի քանի պարբերություն վերև):
Եվ ահա, Փաշինյանի անատամ, ոչինչ չասող, անհամարժեք ու ստրկամիտ երեկվա պատասխանից հետո նա այսօր մի մեծ գրառում է արել, մի օր հետո էլ փորձելով պատասխանել ալիևյան հոխորտանքներին, սակայն տողատակերում իրականում թշնամի երկու երկրներին ռևերանսներ արել ու խոստացել կատարել նրանց պահանջներից մի քանիսը: Օրինակ, լուծարել ԵԱՀԿ Մինսկի խումբը, ինչի մասին մի քանի ամիս է աղաղակում է իր սիրելի Ալիևը:
Ավելին Փաշինյանից սպասել պետք չէ, իր ողջ էությունը, քաղաքականությունը, կյանքի նպատակը ծառայելն է Թուրքիային ու Ադրբեջանին՝ ստորադասելով, նսեմացնելով, ոտնահարելով ու զոհելով Հայաստանի ու հայ ժողովրդի շահերը:
Մեջբերում ենք այսօրվա գրառման մի հատված միայն.
«1. Արեւմտյան Ադրբեջանը Ղազախն է, Թովուզն է, Աղստաֆան է, Գեդաբեյն է, Դաշքեսանն է, Քելբաջարն է, Լաչինն է, Կուբաթլուն է, Զանգելանն է: Սրանից դուրս չկա եւ չի կարող լինել Արեւմտյան Ադրբեջան: Եթե շատ են ուզում այլ տեղ փնտրել, Նախիջեւանն էլ կարող ենք համարել Արեւմտյան Ադրբեջան:
2. Արեւմտյան Հայաստանն Արմավիրն է, Թալինն է, Մարալիկն է. սրանից դուրս չկա եւ չի կարող լինել Արեւմտյան Հայաստան»:
Թվում է, թե նա պատասխանել Ալիևին, որին սկուտեղի վրա նվիրեց Արցախը, թե «ձեռքերդ հեռու ՀՀ-ից», բայց իրականում հենց այն հանգամանքը, որ Նիկոլը Արցախը նման հեշտությամբ, դեռ մի բան էլ բոնուսներով՝ հազարավորների արյունով հողը ներկելուց հետո միայն նվիրեց Ալիևին խոսում է այն մասին, որ դա ոչինչ չասող բառակույտ է ընդամենը: Հակառակը՝ հերթական նվեր թուրք-ադրբեջանակն տանդեմին, որ սևով սպիտակին ամրագրված է:
Արևմտյան Հայաստանը պատմական Հայաստանն է, այդպես է կոչվել Մեծ Հայքի առաջին բաժանման արդյունքում առանձնացած ու Բյուզանդիային միացված տարածքը: Բոլորս դա գիտենք, սերտել ենք դպրոցներում, դա պատմական փաստ է (հենց այդ պատճառով էլ փոխում են պատմության դասագրքերի բովանդակությունը), մեր գենետիկ կոդի մի մաս, որ Արևմտյան Հայաստանը հայաթափվել է Հայոց Ցեղասպանության արդյունքում, և մեկ դարից ավելի է, ինչ հայ ժողովուրդը պահանջատեր է եղել՝ Անկարան պե՛տք է ճանաչի Հայոց Ցեղասպանությունը, պե՛տք է ընդունի, որ Վանը, Էրզրումը, Կարսը, Իգդիրը հայկական հողեր են:
Եվ ահա գալիս է մի պեռսոնաժ, որը արդեն յոթ տարի է երկիրը հետևողականորեն տանում է դեպի ոչնչացում, գենետիկ կոդի փոփոխություն է նախաձեռնել ու, ցավոք, մինչ այս պահը դա նրան հաջողվել է, ու ասում է, որ «Արեւմտյան Հայաստանն Արմավիրն է, Թալինն է, Մարալիկն է. սրանից դուրս չկա եւ չի կարող լինել Արեւմտյան Հայաստան»:
Սա նշանակում է, որ առաջիկայում ԱԳՆ կայքից կհեռացվի նաև Հայոց Ցեղասպանության մասին բաժինը, ինչպես արդեն մեկ տարի է գոյություն չունեն Լեռնային Ղարաբաղի ու 44-օրյա պատերազմի բաժինները, բայց փոխարենը գոյություն ունեն այդ հրահանգը իջեցրած փաշինյաննիկոլն ու միրզոյանարարատը, որոնք անգամ չեն էլ պատասխանում ԶԼՄ-ների հարցումներին, թե ինչո՞ւ են բաժինները հեռացվել: Քանզի ում պահանջով հարցի պատասխանը գիտենք:
Եվ ի՞նչ: Եվ ոչինչ: Սա էլ ենք կուլ տալու: Ավելի քան համոզված եմ, քանզի հինգ հազար հայորդու միտումնավոր սպանությունը պատերազմ անվան տակ, ՀՀ տարածքից շուրջ երեք հարյուր քկմ տարածքի թշնամուն նվիրելը, առաջիկայում սպասվող նմանատիպ “սահմանազատումները” և թրքահպատակ այլ քաղաքականությամբ դրդված գործողությունները մարսել են, մի բան էլ օֆ չեն արել: Իսկ մենք այս ամենին զուտ հետևում ենք, քաղաքական դաշտն էլ դիրքավորվում է, որ գնա ընտրությունների....
Սպարապետ Վազգեն Սարգսյանն ասում էր. «Տղե՛րք, հողի համար կռվեք, ոչ թե` աթոռի, որ աթոռ դնելու տեղ ունենաք»: Հետհաշվարկը վաղուց սկսված է. աթոռները պինդ գրկեք, քանզի ձեզ մենակ դա է մնալու՝ հողը վաղուց տվել են...
Լիա Խոջոյան
Արևմտյան Հայաստանն էլ նվիրեց. աթոռներդ պինդ գրկեք ու նստեք, էլ հող չկա
ԽՄԲԱԳՐԱԿԱՆ9 Հունվար 2025 | 14:04Լիա Խոջոյան
Արևմտյան Հայաստանն էլ նվիրեց. աթոռներդ պինդ գրկեք ու նստեք, էլ հող չկա
Նիկոլ Փաշինյանը շարունակում է հակապետական գործունեություն, օր օրի Հայաստանը հեռացնելով ապագա ունենալու հեռանկարից: Ու խոսքն այստեղ ոչ թե լավ կամ միջին ապագա ունենալու մասին է, այլ առհասարակ ապագա, քանզի այն պահից սկսած, ինչ Փաշինյանը վերցրեց երկրի կառավարումը իր ձեռքը, Հայաստանը գլորվում է անդունդը և եթե այս գահավիժման ընթացքը չկանգնեցվի (վերջապես), ապա ընդամենը մի քանի տասնամյակից Հայաստան անունը կմնա միայն պատմության գրքերում:
Ինչո՞վ է Հայաստանը ավելի լավը բոլոր այն պետություններից, նկատենք՝ նաև հզոր պետություններից, որոնք այլևս գոյություն չունեն և ընդամենը հիշողություն են, պատմություն: Մեր աչքի առաջ Սիրիայի նման երկիրը մասնատեցին, բզկտեցին, քայքայեցին ու ո՞վ դրան տիրացավ:
Ճիշտ է՝ Թուրքիան: Այն նույն պետությունը, որի հետ եղբայրություն, հարևանություն, «мир, дружба, жевачка» է ուզում Փաշինյանը: Թեև ավելի ազնիվ է ընդունել, որ նա գուցե ոչ այնքան դա ուզում է, այլ անում է ինչ-ինչ դիվիդենտների դիմաց, ինչ-ինչ երաշխիքների դիմաց, քանի որ իր առաքելությունը հենց դրանում է, իսկ թե հետո ինչ կլինի Հայաստանի Հանրապետության հետ իրեն հաստատ հետաքրքիր չէ: Ու նա շատ հստակ, մեծ քայլերով գնում է դեպի այդ հեռանկարը, մեզ էլ հետևից քարշ տալիս, ընդ որում այնպիսի տպավորություն է, որ մենք այնպես էլ չէ, որ դեմ ենք դրան:
Իսկապես, հարց տանք ինքներս մեզ՝ դե՞մ ենք, չե՞նք ուզում: Բա «զադեռժկան» ինչո՞ւմ է այդ դեպքում, ազգովի չենք ուզում, բայց Նիկոլը դեռ երկրի ղեկավա՞ր է:
Փաշինյանը երեկ պատասխանել էր Ալիևին, այն նույն Ալիևին, որի հետ հանդիպումները անցնում են բավականին ջերմ մթնոլորտում և նկատելի է անզեն աչքով, որ այդ հանդիպումները եթե ոչ Ալիևին, ապա գոնե այս մեկին՝ նիկոլփաշինյան անուն ազգանունը կրող պեռսոնային մեծ բավականություն ու հաճույք են պարգևում: Օրինակը շատ թարմ է՝ ԲՐԻԿՍ-ի գագաթնաժողովը և ավելի քան երեք ժամ տևած նիստի ժամանակ իրենց անկաշկանդ ու շատ ինտիմ զրույցը:
Իհարկե, ոչ ոք չի պնդում, որ Փաշինյանը Կազանից վերադառնալուց պետք է դիտվեր persona non grata և այլևս չզբաղեցներ այն աթոռը, որին այդպես կպած է իր մարմնի հայտնի մասով: Ոչ, persona non grata նա պետք է հայտարարվեր դեռ մի քանի տարի առաջ, ի մասնավորի՝ նոյեմբերի 10-ի գիշերը, բայց չհայտարարվեց, իսկ նրանք, ովքեր դա պետք է անեին, մինչ օրս վայելում են կյանքը, պաշտոնները ու այլ ռեգալիաներ: Պահանջել որևէ մեկից որևէ բան Հայաստանում այլևս դարձել է անշնորհակալ գործ՝ բոլորս ենք մեղավոր, ամենքս մեր մասով, որ այդ ոչ ամուսնական զույգը դեռ գոյատևում է մեր նյարդերի, հարկերի, ու որ ամենակարևորն է՝ մեր ատելության հաշվին: Այո, նրանք սնվում են հասարակության մեծ մասի (դեռ հույս ունեմ) նեգատիվ էմոցիաներից, նյարդային ջղաձգումներից, նրանց հանդեպ ամեն օր ավելացող ատելությունից և հատուկ գերենացնում են նման տրամադրություններ, որոնք մեզ քայքայում են ու դարձնում անտարբեր: Անտարբեր դիմացինի ցավին, կորստին, մեր սեփական ապագային, քանի որ վստահ ենք, որ ապագա չունենք Հայաստանում, ու քանիդ եռ այստեղ ենք, տեսանելիություն ստեղծենք, թե նորմալ ապրում ենք:
Եվ ահա, երեկ Փաշինյանը պատասխանել էր Ալիևին, ու ի՞նչ էր ասել: Ըստ էության՝ ոչինչ, որ կարող էր մեզ զարմացնել կամ ոգևորել, որ արժանապատիվ երկրի ղեկավար ունենք, որին երբ չռփում են այտին (ապտակ գրական բառը թողնենք Աստվածաշնչին և առարկաները կոչենք իրենց անուններով), ոչ թե մյուսն է դեմ տալիս, այլ համարժեք պատասխանում, անգամ եթե անբարենպաստ դիրքում է տվյալ պահին: Ի վերջո, բակային օրենքներն էլ են թելադրում՝ անգամ եթե քեզ նեղացնողը քեզնից քաշով ծանր է, տարիքով է, բայց դու ունես թասիբ ու «դուխով ես», էդ դուխով էլ հենց պիտի վրա տաս ու պաշտպանվես, թե հետո ինչ կլինի... բայց սրանց մոտ դուխը մենակ գլխարկի վրա գրելու սիրուն բառ էր, անճաշակ երգի մոտիվ, որով կուտ տվեցին ավելի քան 600 հազար ընտրողների: Ի դեպ, ցավը նրանում է, որ այդ կուտ կերածների մեծամասնությունը հաջորդ տարի էլ նույն ղալլաթը կուտի ու մեզ կգցի կրակը, չնայած այդ կրակից դուրս չենք էլ եկել. մենք բոլորս այրվում ենք Գեհենի կրակներում, ու երևի դրան արժանի ենք (թե ինչու՝ տես մի քանի պարբերություն վերև):
Եվ ահա, Փաշինյանի անատամ, ոչինչ չասող, անհամարժեք ու ստրկամիտ երեկվա պատասխանից հետո նա այսօր մի մեծ գրառում է արել, մի օր հետո էլ փորձելով պատասխանել ալիևյան հոխորտանքներին, սակայն տողատակերում իրականում թշնամի երկու երկրներին ռևերանսներ արել ու խոստացել կատարել նրանց պահանջներից մի քանիսը: Օրինակ, լուծարել ԵԱՀԿ Մինսկի խումբը, ինչի մասին մի քանի ամիս է աղաղակում է իր սիրելի Ալիևը:
Ավելին Փաշինյանից սպասել պետք չէ, իր ողջ էությունը, քաղաքականությունը, կյանքի նպատակը ծառայելն է Թուրքիային ու Ադրբեջանին՝ ստորադասելով, նսեմացնելով, ոտնահարելով ու զոհելով Հայաստանի ու հայ ժողովրդի շահերը:
Մեջբերում ենք այսօրվա գրառման մի հատված միայն.
«1. Արեւմտյան Ադրբեջանը Ղազախն է, Թովուզն է, Աղստաֆան է, Գեդաբեյն է, Դաշքեսանն է, Քելբաջարն է, Լաչինն է, Կուբաթլուն է, Զանգելանն է: Սրանից դուրս չկա եւ չի կարող լինել Արեւմտյան Ադրբեջան: Եթե շատ են ուզում այլ տեղ փնտրել, Նախիջեւանն էլ կարող ենք համարել Արեւմտյան Ադրբեջան:
2. Արեւմտյան Հայաստանն Արմավիրն է, Թալինն է, Մարալիկն է. սրանից դուրս չկա եւ չի կարող լինել Արեւմտյան Հայաստան»:
Թվում է, թե նա պատասխանել Ալիևին, որին սկուտեղի վրա նվիրեց Արցախը, թե «ձեռքերդ հեռու ՀՀ-ից», բայց իրականում հենց այն հանգամանքը, որ Նիկոլը Արցախը նման հեշտությամբ, դեռ մի բան էլ բոնուսներով՝ հազարավորների արյունով հողը ներկելուց հետո միայն նվիրեց Ալիևին խոսում է այն մասին, որ դա ոչինչ չասող բառակույտ է ընդամենը: Հակառակը՝ հերթական նվեր թուրք-ադրբեջանակն տանդեմին, որ սևով սպիտակին ամրագրված է:
Արևմտյան Հայաստանը պատմական Հայաստանն է, այդպես է կոչվել Մեծ Հայքի առաջին բաժանման արդյունքում առանձնացած ու Բյուզանդիային միացված տարածքը: Բոլորս դա գիտենք, սերտել ենք դպրոցներում, դա պատմական փաստ է (հենց այդ պատճառով էլ փոխում են պատմության դասագրքերի բովանդակությունը), մեր գենետիկ կոդի մի մաս, որ Արևմտյան Հայաստանը հայաթափվել է Հայոց Ցեղասպանության արդյունքում, և մեկ դարից ավելի է, ինչ հայ ժողովուրդը պահանջատեր է եղել՝ Անկարան պե՛տք է ճանաչի Հայոց Ցեղասպանությունը, պե՛տք է ընդունի, որ Վանը, Էրզրումը, Կարսը, Իգդիրը հայկական հողեր են:
Եվ ահա գալիս է մի պեռսոնաժ, որը արդեն յոթ տարի է երկիրը հետևողականորեն տանում է դեպի ոչնչացում, գենետիկ կոդի փոփոխություն է նախաձեռնել ու, ցավոք, մինչ այս պահը դա նրան հաջողվել է, ու ասում է, որ «Արեւմտյան Հայաստանն Արմավիրն է, Թալինն է, Մարալիկն է. սրանից դուրս չկա եւ չի կարող լինել Արեւմտյան Հայաստան»:
Սա նշանակում է, որ առաջիկայում ԱԳՆ կայքից կհեռացվի նաև Հայոց Ցեղասպանության մասին բաժինը, ինչպես արդեն մեկ տարի է գոյություն չունեն Լեռնային Ղարաբաղի ու 44-օրյա պատերազմի բաժինները, բայց փոխարենը գոյություն ունեն այդ հրահանգը իջեցրած փաշինյաննիկոլն ու միրզոյանարարատը, որոնք անգամ չեն էլ պատասխանում ԶԼՄ-ների հարցումներին, թե ինչո՞ւ են բաժինները հեռացվել: Քանզի ում պահանջով հարցի պատասխանը գիտենք:
Եվ ի՞նչ: Եվ ոչինչ: Սա էլ ենք կուլ տալու: Ավելի քան համոզված եմ, քանզի հինգ հազար հայորդու միտումնավոր սպանությունը պատերազմ անվան տակ, ՀՀ տարածքից շուրջ երեք հարյուր քկմ տարածքի թշնամուն նվիրելը, առաջիկայում սպասվող նմանատիպ “սահմանազատումները” և թրքահպատակ այլ քաղաքականությամբ դրդված գործողությունները մարսել են, մի բան էլ օֆ չեն արել: Իսկ մենք այս ամենին զուտ հետևում ենք, քաղաքական դաշտն էլ դիրքավորվում է, որ գնա ընտրությունների....
Սպարապետ Վազգեն Սարգսյանն ասում էր. «Տղե՛րք, հողի համար կռվեք, ոչ թե` աթոռի, որ աթոռ դնելու տեղ ունենաք»: Հետհաշվարկը վաղուց սկսված է. աթոռները պինդ գրկեք, քանզի ձեզ մենակ դա է մնալու՝ հողը վաղուց տվել են...
Լիա Խոջոյան
Следующая публикация
Комментарии 22