Предыдущая публикация
Chapter:5 #Emma
-ხვალ ნიკოლოზიც უნდა ჩამოვიდეს,შენც ჩამოდი,არ მაინტერესებს.გავუთიშე და ეზოში აქეთ-იქით სიარული დავიწყე.ღამის ნათებაში შევამჩნიე ჩემი მეზობელი,თვალს ვარიდებდი მაგრამ მაინც გამირბოდა მისკენ.ნეტა რამდნეი წლისაა,ადამინს როცა ვხედავ პიველი რასაც ვაკვირდები თალებია,მისი თვალები კი ერთი სიტყვით ‘ჩამთრევია’. -ვარსკვლავების ყურება მოგბეზრდა?-გონს მომიყვანა მისმა ხმამ,როგორც ჩანს მარტო მე არ ვუყურებდი. -არასდროს მომბეზრდება მათი ყურება,მიყვარს ღამის ცა და სიწყნარე ამ დროს. -სიწყნარის მოყვარულს არ გავხარ. -არადა ვარ.თქვენ როგორი ხართ? -რამდენი წლის გგონი ვარ ასე რომ მომმართავ? -ეგ რა შუაშია,არ გიცნობთ უბრალოდ. -მაშინ მე სანდრო ვარ ასე რომ... -კარგი და როგორი ხარ სანდრო. -ამას მე ვერ გეტყვი,შეიძლება მოგატყო.-გაეღიმა.-შენ მითხარი.მე მხრები ავიჩეჩე. -და მესაიდან უნდა გითრა,არ გიცნობ.მაგრამ...-იქ მივედი სადაც ის იჯდა და გვერდით დავჯექი.-რატომ ცდილობ საკუთარი თავის შეცვლას. -რატომ ფიქრომ ასე. -სანდრო,ვცნობ ადამიანებს.შენ ცდილობ ჩარჩოებში ჩაჯდე და დამალო რაღაცეები,შენი გრძნობები.მაგრამ თვალები გაგთქვამს.ისე ჭკვიანი თვალები გაქვს.ალბათ ბევრს ფიქრობ. -რაღა დაგიმალო და კი,საკმაოდ. -აი მაგიტომ ხარ ასეთი,რატომ ფიქრობ ამდენს,რაში გჭირდება რაღაც ჩარჩოები."იყავით ისეთი, რომ სხვებს არ ჰგავდეთ; თუნდაც მარტო თქვენ იყოთ მათგან განსხვავებული, მაინც დარჩით გამორჩეული.’’უთქვამს დოსტოევსკის და რა თქვა ტყუილი.უნდო მოუსმინო იმას რასაც შენი შინაგანი ხმა გეუბნება.ასე რომ გამორჩეული უნდა იყო ანუ ისეთი როგორიც ხარ. -შენ ყოველთვის ასე იქცევი?ანუ ყოველთვის შინაგან ხმას უსმენ? -კი. -მაგიტომ ეხვევი ხშირად შარში.-გაეცინა მას. -ნერვებს მიშლი.სხვათაშორის ბოდიში გაქვს მოსახდელი თავი მატკინე დილით. -არ მოვიხდი.სამართლიანად მიიღე. -არა ასე არაა...მართლა რას საქმიანობ? -ადვოკატი ვარ. -მოიცა,მოიცა შენ ის სანდრო აბაშიძე ხარ მამაჩემი რომ ასწავლიდა. -კი,მამაშენი ალეკო ჩხენკელია? -დიახ,შენზე იმდენს საუბრობდა,საუკეთესო სტუდენტი იყოო.სულ თვალს ადევნებს შენს საქმეებს,შენი წარმატება ძალიან უხარია.მე არასდროს დავინტერეებულვარ ვინ იყავი. -მამაშენი საუკეთესო ლექტორი იყო,მე დავამთავრე და ისიც წავიდა სამსახურიდან. -ავად იყო და მაგიტომ დაანება თავი,მაგრამ რამდენჯერმე მიიწვია უნივერსიტეტმა ლექციის ჩასატარებლად.ეგეც რომ არა თურმე მეზობლები ვყოფილვართ. -ასე გამოდის,მაგრამ ჩვენ აქ არ ჩამოვსულვართ დიდი ხანია,სახლის გასაყიდად ჩამოვედი მაგრამ გადავიფიქრე. -კარგია რომ გდაიფიქრე....არ მჯერა-წამოვიძახე გახარებულმა და სიცილით კიბეებზე სადაც ვისხედით გადავწექი რომ ცაში ამეხედა.წვიმდა.-ეს ამინდი გამაგიჟებს.როგორი ცვალებადია.ხან წვიმს,ხან კი სიცხისგან იგუდები.-სიცილის დროს ვერ შევამჩნიე მისი გაურკვეველი მზერა. -მე წავალ,დავიღალე. -ღამე მშვიდობის ლენ. -ღამე მშვიდობის. ჩემს ეზოში შევაბიჯე.მაგრამ სახლის კარები ღია დამხვდა.შიშისგან იქვე კარებთან დადებული ხის დიდი ნაჭერი ავიღე,გამბედაობა მოვიკრიბე და შიგნით შევედი. -აააააა,შენ ნორმალური ხარ.-ჩემს ყვირილზე ჯერ სკამიდან გადავარდა ჩემი ძმა და მერე გადაბჟირდა სიცილისგან. -ნიკოლოზ ამას არ გაპატიებ.ინანებ იცოდე.-გაბრაზებულმა შეშა იატაკზე მთელი ძალით დავაგდე.ის ისევ იცინოდა.მე კი ნერვები ისევ მოშლილი მქონდა.
------------------
ჰმმ იმედია კარგიი იყოო💖💞ერთი რამ უნდა გითხრათ შეიძლება მოთხრობა არ გავაგრძელოო😣მაგრამმ დავიწყებ სხვა უფროო საინტერესოო მოთხრობასს😌არ მიწყინოთ❤😍ჰომმ კომებს ველიი💖☺
Следующая публикация
Комментарии 6